Verhaal Albert Megens

“Die draag ik mijn hele leven lang bij me!”
Niet wetend wat haar en haar gezin later te wachten staat, vraagt Coby van Boxtel aan haar
oma: “Opoe, denkt u nog wel eens aan ome Jan?”
Zijn portret hangt bij de ouders van Coby in de keuken.
Coby kijkt er vaak naar. Wat haar oma op haar vraag antwoordt, zal haar hele leven in haar
hoofd blijven naklinken: “Coby, onze Jan die draag ik mijn hele leven bij me!”
Deze zwartwit foto van een mooie jonge man, van JAN LAROS, hangt inmiddels al vele jaren
in het huis van Coby en haar man Henk Meijers, samen met de vele foto’s van zijn
beeldschone achternichtje Claudia, hun jongste, beeldschone dochter, die in 1988 op 9 mei, 44
jaar na de dood van JAN, jammerlijk verongelukt. Sinds die dag begrijpen haar ouders en haar
zus de lading van opoe’s woorden.
Ik spreek behalve met COBY die 3 jaar oud is in het laatste oorlogsjaar, ook met JANA, de
zus van Jan, mevrouw Kivits- Laros wier dochter Germia het portret van haar mooie oudoom
Jan eveneens in ere houdt.
Het is zondag 29 oktober 1944. Kaatsheuvel treurt om de vier doden die gisteravond zijn
omgekomen tengevolge van een kort maar hevig artilleriebombardement, De gebroeders Leo
en Fons Bisselink en vader Jan en dochter Annie Broeders waarover ik u al eerder verhaalde.
Om twee uur in de middag barst het onheil opnieuw los. De slecht geïnformeerde Britse
artillerie schiet vanaf Udenhoutse en Loonse weilanden duizenden granaten af.
De kelder onder het huis van Kil en Grada van Boxtel- Laros, de ouders van Coby, aan de
Brandsesteeg zit mudvol. Buiten hun 5 kinderen, is er ook Opoe Marie Laros . Opa Laros
heeft een twijfelachtig heenkomen gezocht in de provisorische schuilkelder in de tuin.
Behalve voor hun getrouwde dochter Grada, is er in huize Van Boxtel ook plaats gevonden
voor haar broer Cor en voor haar zussen Jana en Jo, de laatsgenoemde samen met haar man
Dorus van den Hout.
Jan heeft elders bij vrienden in een schuilkelder beschutting gezocht. De spanning is te
snijden, de angst vooral onder de kinderen is groot. Bij het gehuil van de granaten en bij
iedere klap die daarop volgt duiken ze neer, plat op de plavuizen vloer voor zover daar nog
plaats voor is met zo velen in zo’n klein huisje.
Dan daalt Jan plots het keldertrapje af. “Wij hebben daar geen licht,” roept hij boven het
lawaai uit. “Ik kom de carbidlantaarn halen.” Zijn moeder kijkt angstig en zijn vader, terug in
de kelder, moppert bezorgd: “Wat doedde nou, jongen. Blijf hier. Tis veel te gevaarlijk op
straat!”
Jan steekt de lantaarn onder zijn riem. Hij is om de dooie dood niet bang. Hij strijkt zijn haren
glad en verdwijnt met een brede lach om de mond, even haastig als hij gekomen is.
Plotseling barst het granaatvuur weer los.
Waar nu De Werft is, wordt Jan getroffen samen met Toon Grootswagers.
Zijn halfbroer Leo ziet zijn lichaam liggen aan de rand van de Huygensstraat. Zijn beide
ringen blijken indehaast van zijn vingers gerukt. Gestolen!
Enkele uren later komt kapelaan Seegers het slechte nieuws vertellen.
Gebukt gaat vader naar de Theresiaschool om zijn zoon te identificeren; voor zijn meisje
Anneke Grootswagers, het zusje van vriend Toon, wordt het laken niet opgetild, maar zij ziet
aan de perforaties in zijn schoenen dat het haar lieve, onvergetelijke Jan is die daar levenloos
ligt, naast haar broer. Zij kan geen woord uitbrengen.

Ook haar vader en moeder zijn compleet van streek. .
Jan Laros, een rustige, leuke jongen werkte in Duitsland. Daar wilde hij niet meer naar terug.
Ondergedoken bij zijn familie, hield hij zich verborgen in de bedstee als er vreemde mensen
aan de deur kwamen.
Na de schokkende tijding van zijn dood- Jan staat nog boven aarde- vlucht zijn
doodsbenauwde familie op een kar naar Tilburg. Drie dagen en nachten verblijven ze daar bij
Het Wit Paardje, tot het schieten in Kaatsheuvel voorbij is.
Getraumatiseerd blijft moeder Laros, de moeder van Jana, de opoe van Coby, voor haar gezin
zorgen.
Dat is het enige dat haar te doen staat. Zich kapot werken voor haar gezin en haar familie. Bij
alle verdriet, bij alle gemis.
Zij is 90 jaar als ze sterft. Een sterke, waardige vrouw die een groot verlies meedraagt. Zij
stond bij het graf van haar eerste man, hij werd slechts 28 jaar, bij dat van haar zoontje Jantje
die 6 jaar werd, bij dat van haar gevallen zoon Jan, bij dat van diens halfbroer Leen, bij dat
van haar tweede man Jan, bij dat van haar zoon Cor en haar dochters Jo en Nel.
Lieve mensen, wij leven in een vrij land, wees dankbaar, zuinig op uw vrijheid waar velen
hun leven voor lieten die we hier en nu gedenken, tel uw zegeningen en weet dat vele van
onze medeburgers die uit oorlogsgebieden zijn gevlucht, daar alles hebben achtergelaten, en
bovenal eenzelfde verlies meetorsen als eens mevrouw Laros- Groenendaal, een moeder en
oma, een waardige, dappere en sterke vrouw.
“Kom vanavond met verhalen en herhaal ze honderd malen. Alle malen zal ik wenen.”
Albert Megens, april 2013