extra materiaal ach de mens - Roland Louwerse

Hoogmoed
Icarus,
Je vloog uit,
Verliet het nest,
Werd zelfstandig,
Zocht de zon,
En kwam om.
Icarus,
Jouw naam is mens.
Reve
De tannines zacht, maar daar,
De diepe aardse tonen,
De geur van rottend fruit,
Natte bosgrond. Herfst.
Doods en wellustig.
Vorm en vent
Sapphische strofe of vrij vers,
Het is mij om ’t even.
Ik dicht slechts
De woorden van mijn daimon.

In Ciceronem
Cicero, mijn grote vriend,
Dit heb jij toch niet verdiend;
Dez’ inbreuk op ’t decorum,
Jouw snuit hier, op het forum,
Gespijkerd naast je handen,
Die hier afgehakt belandden.
Verwonderd staar ik naar je facie,
Als wachtend op je peroratie,
Die niet komt en niet meer komen zal,
Van u, retor, Rome’s grootste kwal.
Stuk ijdelheid in senatoren cloak,
Wee de dag dat ik uw adem rook,
Wanneer u galmde en oreerde,
Zolang de senaat ’t tolereerde;
Dan liever zo te zien uw porum,
Met kaken dicht, zwijgend op ’t forum.
Versteend
Voet voor voet zwoegt hij naar de top – en
Holderdebolder rolt ie ’r weer af.
Onderaards perpetuum mobile,
Tot Orpheus dit alles halt houden dee.
Hij rustte op zijn rots, minutenlang.
Verstild, vervuld,
Van snaren, maat en herderszang.
Voorbij
De herinnering is als Eurydice:
Zij volgt ons zachtjes, onhoorbaar,
En wanneer wij omzien, schichtig,
Zijgt zij terug in holle duisternis.
Mag het zwart?
Dat Schopenhauer zo pessimistisch was
En alles zo zwart zag,
Zei iets over hem,
Zei men,
Maar zegt het niet meer over hen,
Die de mensenhater niet gedogen,
Dat zij de zwartheid niet verdragen mogen?
Limiet
Hoe zou ’t voelen om te zijn,
Die lijn,
Die nadert tot nul,
Maar ’m nooit haalt,
De lul?!

Vlinder
Hij legde uit dat de vlinder
Was als de ziel, die gekropen
Uit de rups, geboren werd
Met vleugels, om te vliegen
Uit de pop. En op dat moment
Mepte een leerling
De vlinder tot een prop.
Engelbewaarder
Ik kies graag zelf mijn wachter,
De waker van mijn ziel.
Ik zoek graag met eigen krachten
De hoeder van mijn kiel.
Die van Anne was een nul,
Snel poetste hij de plaat.
Willems wacht had geen benul,
In Delft was hij te laat.
Nee, om mijn vege lijf te redden,
Wens ik een koene held.
Met die van Adolf – durf ik wedden – ,
Blijf ik heel, in ’t aards geweld.
Lekenbroer
Gebogen over ’t perkament, rent
Zijn veer over ’t weerbarstig blad,
De tong een weinig hangend uit
De mond, de nek licht gebogen,
De adem hortend en stotend
Bij het zetten van iota subscriptum
Zo klein, toch leesbaar, daarna
Een ligatuur, zo secuur, geplÆtst,
zo sparend het papier,
Zo duur, zo kostbaar, betaald
Met werk en zweet, als d’ inkt
En de tinctuur, de ganzenveer en
’t Verguldsel voor de miniatuur –
Maar die is voor de abt,
Zoveel meer ervaren dan hij,
De jongeling, lekenbroer, nieuw in pij.
Hemel en hel
Wie god eert, moet de duivel vrezen;
Wie god negeert, kan vreesloos leven.