Kranenpool nr 2 2007 - Golf Brunssummerheide

12
Competitiegolf
Het eerste team glipt het kampioenschap en promotie net
tussen de vingers door en ‘ons’ tweede, dat wel de titel
voor zich opeiste, verliest met het kleinst mogelijke verschil
de promotiewedstrijd. Competitiegolf is enerverend,
spannend, wreed, van hoog niveau en uiteindelijk dan
allemaal toch net niet….
In de luwte van al dat geweld, ver weg van birdies of eagles
en zinderende spanning, in de donkere onderwereld van
het golf, bewoog zich het vijfde team. Niemand had vooraf
een stuiver gezet op de verrichtingen van dat edele
gezelschap en, dat moet gezegd, ook zat niemand dus aan
het eind van de competitie met een kater.
Alle lof dus voor het enige team dat woord hield. Eén
overwinning was de doelstelling en die zege werd, zij het
nipt, keurig binnengehaald. Duidelijke doelstelling en
formulering en een overtuigende realisatie van dat doel.
De captain had het zo opgelegd en met lijfstraffen gedreigd
bij mislukking.
Tuurlijk maakte ik onderdeel uit van dat illustere
samenraapsel.Toegegeven, ik heb het noodlot een zetje
gegeven en me het schuim van de mond moeten praten om
een plekje te bemachtigen in de squadra, de equipa
magnifica, van captain Joost Krul.
Uiteindelijk bezweek de aanvoerder na het dreigement dat
ik, als ik niet van de partij mocht zijn, als verslaggever de
verrichtingen van zijn team kritisch zou analyseren en
haarfijn zou vastleggen voor het nageslacht. Tegen zoveel
druk was zelfs hij niet bestand.
U zult zich afvragen vanwaar die onverzettelijkheid, die
bijna ziekelijke drang om mee te spelen in de competitie?
Als je als Double Bogey door het leven gaat dan heb je het
niet makkelijk in golfland, kan ik u verzekeren. Soms hunker
je naar een succesje en in de wetenschap dat tijdens
toernooien op de Brunssummerheide hooguit de poedelprijs
in aanmerking komt, ga je op zoek naar alternatieven.
Ik hoopte dat er in de allerlaagste klasse, in een of andere
aftands teampje misschien nog een groter golfscharminkel
dan ondergetekende zou kunnen rondlopen. En
ongetwijfeld is dat ook het geval, maar, ik moet tot mijn
spijt bekennen dat ik hem niet tegengekomen ben in onze
reeks.
Details van die vruchteloze zoektocht en de resultaten die
ermee gepaard gingen zal ik u verder besparen, maar het
was ontnuchterend.
De wederwaardigheden van mijn eerste competitieervaring
wil ik u evenwel niet onthouden. Ervaringen in
de vorm van ene Bas van Eindhoven 5.
‘Goedemorgen meneer, veel succes en plezierige wedstrijd.’
Een vrolijk ogende jongeman van pakweg zeventien,
achttien met Brabants accent, stond naast me op de teebox.
Als Bas had hij zich voorgesteld en gelet, waarschijnlijk
op het leeftijdtijdsverschil, heette ik de gehele dag ‘meneer’
voor hem. Zijn oefenswing boezemde al ontzag in; zijn eerste
drive verdween voor mijn gevoel veel te snel buiten het
bereik van hetgeen mijn brillenglazen toestonden. Op het
moment dat ik, na vier slagen, in de buurt van de eerste
green kwam, zag ik dat zijn bal op pakweg anderhalve
meter van de pin lag. En ik had pas twee schoten voor hem
geteld. In tegenstelling tot golf, kan ik wel goed tellen
overigens.
Dus wist ik van meet af aan al dat ik op mijn tellen moest
passen met die vriendelijke jongeman. Na enkele holes
golfdemonstratie van de montere jongeling, kreeg ik de
genadeklap. Nee, niet met een verre drive of een genadeloze
putt. Veel dodelijker was zijn verhaal waarbij de
vriendelijke glimlach zijn gezicht geen moment verliet.
Op mijn vraag of hij op zondag niets anders te doen had
dan wat oude mannen op de golfbaan voor de gek te
houden, kwam het volgende verhaal. ‘Ja, eigenlijk zit ik
midden in de examens. Maar och, dat leren daar maak ik
me niet zo druk om. Ik geloof dat mijn gemiddelde cijfer
ergens tussen de negen en de tien zweeft, dus ik hoef me
geen zorgen te maken. Vandaar dat ik nu rustig de tijd
neem om wat te golfen. Die tijd heb ik dit jaar amper gehad,
want golf is niet mijn belangrijkste hobby. Ik ben een
hockeyer. Om heel eerlijk te zijn, dit is voor het eerst in
negen maanden dat ik de golfstokken aanraak.’
En zoiets moet mij nu weer net overkomen. Alsof alle birdies
en parren nog niet genoeg waren…… De rest van zijn
verhaal zal ik u dan ook maar niet onthouden. ‘Ik speel
hockey bij Eindhoven en in Jong-Oranje. Volgend jaar kom
ik uit voor Madrid. De club daar wil me graag hebben en
de eerste gesprekken met club en trainer zijn heel positief
verlopen. Dat komt perfect uit met mijn wens de Spaanse
taal te leren. Ik ga daar studeren. Eerst een jaar Spaans,
dan geneeskunde. De hockeyclub betaalt studie, kamer en
mijn onderhoud. Dat is toch mooi geregeld, niet dan?’
‘Ja, Bas. En betekent het dat ik je volgend jaar in de
competitie niet tegenkom? Prima, ik wens je alle succes,
daar in Madrid. En vergeet je golfstokken niet mee te
nemen.’
Bas maakte verhaal en spel snel af. Knipoogde een paar
keer veel betekenend naar me toen hij ’s avonds tijdens het
diner de oogappel was van alle dames van de diverse teams
die evenals wij die dag hun eerste competitieronde
afwerkten. Och ja, troostte ik me met de gedachte, ik ben
ook ooit jong geweest.
Maar Jong-Oranje, een handicap 5,2, cum laude slagend
voor zijn VWO, een betaalde studie in Madrid in het
verschiet en alle aandacht van het vrouwelijk schoon, is
dat niet wat veel voor zo’n zeventienjarige?
Bas haalde glimlachend zijn schouders op en stelde me
gerust.
Double Bogey