presentation - Looijesteijn

Colombia
De vertrekplaats van de bussen was niet alleen een knooppunt van verbindingen maar ook een
smeltpunt van activiteiten. Schreeuwende straatverkopers, kruiers, passagiers, taxichauffeur bevolkten
deze plek. Al gauw werden we aangesproken door een schorre stem; "Bucaramanga"?
We werden door deze man door de menigte geleid en in een klein kantoortje geloodst. Het vertrek had
slechts één deur en twee geblindeerde ramen. Nadat onze namen en paspoortnummers waren
genoteerd op de passagierslijst, ging de deur dicht.
De man aan de tafel vroeg of we geld bij ons hadden. Hij wees erop dat geld in broek- of borstzak
absoluut onveilig was. "Vorige week zijn zeven passagiers beroofd".
Ik liet hem mijn borsttasje met traveller cheques zien. Hij reageerde neen-schuddend. "Dat is
onbelangrijk, dat is persoonsgebonden". Hij vervolgde onderwijzend; "Nee, baar geld daar zijn ze gek
op. Neem geen kauwgum, sigaretten of snoepjes aan; ze zijn vaak gedrogeerd waardoor je in slaap
valt en bestolen wordt".
Hij bood ons kleine plastic zakjes aan, telde het geld en deed het in de zakjes. Ik was benieuwd of hij
het zelf zou bewaren, hetgeen ik niet toe zou staan; een bekende oplichters truc. Tot mijn verbazing
verzocht hij ons het met papiergeld gevulde zakje in onze sokken te stoppen. "En niet zo los in je
schoen, want bij een overval wordt nogal eens verzocht het schoeisel uit te doen, het mag dan
misschien een beetje ruiken, maar je raakt het niet zo gauw kwijt", besloot hij zijn eerste les Colombia
aan ons. Zou al het Colombiaanse geld stinken? Beelden van pistolleros of andere soorten boeven die
de bus tot stoppen zouden dwingen spookten door mijn kop. Ik dacht aan Maria en de kinderen in
Nederland, en wilde niet tussen zes planken maar huis terugkeren.
Colombia, Bucaramanga, 1994
Marktbeelden: 'Mister Gillette' tandpasta, kauwgum en scheersmesjesverkoper.