vrijdag 14 maart 2008 vrijdag 17 oktober 2008

olve mededelingen
4
ik met een eigen circusact op straat. Een grappig
excentriek personage, die, in evenwicht op een
strak gespannen koord, pogingen onderneemt
om het onmogelijke gedaan te krijgen, was het
recept om de harten van het quebecoise publiek
te winnen. Aangemoedigd door de enthousiaste
kijkers ontwikkelde mijn optreden en raffineerde mijn
personage zich snel. Nu werd het plots mogelijk rond
te reizen, me te amuseren en bovendien er geld me
te verdienen ! Al vlug kreeg ook ik de kans om op
verschillende Canadese festivals te werken.
Op een internationale jongleerconventie
ontmoette ik Martine, we jongleerden meer met
emoties dan met jongleerkegels.... Cupido’s pijl
had me getroffen, ik was betoverd en zou haar
niet meer loslaten.
Martine had ook een straatshow, een
levensechte marionet was haar danspartner.
We combineerden beide shows en vertrokken
naar de V.S.. Twee maand later moest ik weer
naar Europa, mijn cursus bewegingstheater
startte in Parijs en werk wachtte voor Martine
in Hong Kong… het was oktober 1992.
De kiem voor een nieuw leven als professioneel
artiest en een relatie via de ‘Poste Restante’
werd gelegd. E-mail en internet was
onbestaande… het was nog de tijd van de
romantische brieven op papier. We hadden geen
van beiden een vast adres en moesten onze brieven
op het hoofdpostkantoor afhalen, maar liefde kent
geen grenzen en zo zagen we elkaar weer in Thailand
tijdens de kerstvakantie. Enkele maanden later
besloot Martine ook naar Parijs te komen en we lieten
elkaar niet meer los. Toen mijn opleiding voltooid
was, begon onze reis pas echt. We trokken eerst
samen door Europa en namen deel aan belangrijke
straattheaterfestivals.
De volgende herfst vlogen we naar Japan. Het verre
en het onbekende daagde ons uit, niets stond ons
in de weg. Bovendien was dat land in de ban van
de ‘Bubble Years’, de gloriejaren van de Japanse
economie. Daar konden we misschien wel wat van
meepikken.
We hadden ongelooflijk veel geluk om een traditionele
Japanse woning in Tokio te vinden. Terwijl de meeste
japanners deze oude woningen verfoeiden, genoten
wij van de oosterse sfeer en het exotisme van de
grote houten schuifvensters die ons omringden en
die een hels lawaai maken bij de tamelijk frequent
voorkomende aardbevingen. De vloer was van tatami,
matten van rijststro, ’s avonds werd de kutatsu
(houten lage tafel) opzijgeschoven om plaats te
maken voor de futons. Ik waardeerde de eenvoud
en stelde vast hoeveel waarde wij hechten aan
onnodige luxe in onze maatschappij. Ook de Santo,
de publieke badplaats, waar je heerlijk kon relaxen,
discuteren met een buurman en ook de plaats bij
uitstek om echt te baden in de Japanse cultuur werd
erg geapprecieerd. Ik herinner me nog de keer dat
4 mannen van de Yakusa, getatoeëerd van kop tot
teen, mee in mijn stoombad kwamen zitten. Echt
kwaadaardig waren ze precies niet, maar ik heb toch
geen grapjes durven maken.
Het naamkaartje van een Japanse event
organisator dat ik in Montreal gekregen
had, had ik zorgvuldig bewaard en
ik besloot hem op te bellen. Hij
verheugde zich op mijn
bezoek en vond
snel
interessante contracten voor me. Meer en meer werk
kwam ook via andere artiestenbureaus : festivals,
galashows, televisie, optredens in scholen, enz
Japan werd onze thuisbasis voor de volgende jaren.
We bezochten ook grote delen van de rest van Azië
(Thailand, Indonesië, Singapore, Maleisië, India,
Birma,… noem maar op). Sommige zomers gingen
we naar Europa, andere zomers naar Canada. We
reisden 8 maanden rond in Nieuw-Zeeland, en
verbleven een half jaar in Australië. Het was ook een
tijd van veel oefenen en sleutelen aan de show. Ook
al kaapte ik af en toe een grote prijs weg in een of
andere wedstrijd, ik was nooit tevreden en het moest
beter. Waar mogelijk (vooral in India en Australië)
volgden we intensieve yoga trainingen om onze fysiek
te sterken. Door die oefeningen werd ik geweldig
soepel en die lenigheid wordt nu in een aantal van
mijn nummertjes verwerkt. Ondertussen kregen we
ook ons eerste kindje. Op zijn vierde levensmaand
had die jongen reeds een reis rond de wereld achter
de rug.
Quebec werd vanaf 1997 onze nieuwe thuisbasis,
we kochten er een huis en kregen ook onze tweede
zoon. Ons appartement in Japan zegden we, na een 4
tal jaren, op, we brachten er immers elk jaar minder
tijd door. Toch zou ik Japan nog tot 2005 minstens
tweemaal per jaar, telkens voor enkele weken,
bezoeken.
Onze reisweg werd nu bijna uitsluitend door
de contracten voor optredens (op festivals,
in showprogramma’s, voor TV of in thema en
attractieparken) bepaald. Ik speelde ook meer en
meer in theaters (‘Cirque Eloize’, ‘Schriner Fantasy
Show’,..) en werkte terug veel in Europa. “Barto”
zoals men me begon te noemen, geraakte meer en
meer bekend in het milieu. Het ‘Festival International
du Cirque de Demain’ (het jaarlijkse wereldfestival
voor circus in Parijs) nodigde me in 2005 uit.
Dat werd voor me een echte circuspremière
(Cirque Eloize’ had immers een
zaalshow) in het magnifieke wintercircus
van Bouglione. Daar kwam ik ook in
contact met de variététheaters en
de echte circuswereld. Nooit had
ik gedroomd dat ik ooit als reprise
clown zou werken in
Europas grootste
circussen. Het
Duitse ‘Circus Flic
Flac’, het modernste
circus van Europa, deed
een aanbod om in 2006 bij hen
te starten drie maand later tekende ik ook voor
2007. Geen dieren, maar auto’s, motos, trucks, een
levende kanonskogel, een piramide van 7 mensen
op een 12 m hoge kabel, driedubbel ‘dodenwiel’,
vliegende motos (jumpers), enz. zijn de ingrediënten
van hun huidige circusshow ‘No Limits’.
Toen we in januari 2006 in Duitsland aankwamen
was ons derde kindje net 2 jaar. We wonen nu al bijna
2 jaar in een lange woonwagen naast de circustent.
Onze kinderen willen niet meer uit het circus weg, ze
spreken Nederlands met mij, Frans met Martine, en
gaan naar de Duitstalige meereizende circusschool.
Mijn Duitse contract loopt in januari af en een paar
dagen later start ik bij ‘Cirque Arlette Gruss’ in
Frankrijk (www.cirque-gruss.com).
Het leven in het circus is boeiend, en vol afwisseling.
Over mijn loopbaankeuzes heb ik nog nooit spijt
gehad. Het is een hele rijkdom te kunnen proeven
van al de verschillende beroepen, levenswijzen en
culturen. Ik hou van mijn werk en 1500 mensen die
je elke avond aanmoedigen geeft me een enorme
voldoening. Bovendien is het leuk veel tijd voor mijn
gezin te hebben en samen rond te trekken. Wat ik na
Cirque Gruss wil doen weet ik nog niet, misschien
komt er wel een gans nieuwe uitdaging.
Over mijn werk kan je meer vernemen op mijn web
site www.barto.ca
Of stuur me een meeltje (bartocomedy@mac.com).
Barto komt al snel Noord-Frankrijk gewijs:
• Arras van 26 februari > 2 maart
• Lille van 4 > 16 maart
• Dunkerque van 18 > 2
bart van dyck (lwi 84)
werk: door kapstokken kruipen
werkgever: circus Flic Flac (foto’s), cirque arlette Gruss
(sinds januari 08, www.cirque-gruss.com).
reputatie op olve: de eerste met een lief in de klas
Getrouwd met: martine
kinderen: 3
Veel favoriete films uit mijn kindertijd onthullen iets
over wat ik altijd graag zélf wou doen.
“Merry Andrew” uit 1958, bijvoorbeeld. Het is een
illustere komedie met Danny Kaye in de hoofdrol.
Hij speelt een wat suffe geschiedenisleraar en
archeoloog die jacht maakt op een waardevol
beeldje. Hij hoopt een grot vol archeolgische
schatten te vinden, maar kruipt uit een gat midden
in een circuspiste.Het publiek denkt natuurlijk dat
hij deel uitmaakt van het acrobatisch nummer
dat hij vakkundig verstoort met zijn ongewenste
clownerieën. Als hij op de koop toe verliefd
wordt op één van de circusartiesten, bergt hij zijn
archeologische ambities op en laat hij zich kronen tot
“Nar van het Circus”.
michel Follet ontmoet barto:
“het was alsof we elkaar al
jaren kenden.”
Clown worden in een circus was een tijdlang één van
mijn ambities. Het werd ook aangewakkerd door de
jaarlijkse komst van Circus Johnny naar Edegem. Het
familiecircus kon uitpakken met een perfect op elkaar
ingespeeld trio clowns die elke act ˆ maar dan ook
werkelijk élke act terroriseerden met hun
buitelingen, onhandigheden en getater. Als jonge
circusfan vergaapte ik me aan zoveel anarchie. Want
ook al riep de circusdirecteur hen telkens op het
matje, bij het volgende nummer kon je er van op aan
dat ze wel weer zouden binnnen sluipen.
Jaren later blijkt er een OLVE student te zijn die
het levende bewijs is dat je nooit te oud bent om
clown te worden. Hij werd ooit begeesterd door
de leermethodes van Dhr. Van Nieuwenhuyzen
en klaargestoomd voor een carrière als burgerlijk
ingenieur. Maar in plaats van zich een driedelig
maatpak aan te schaffen, koos hij voor een te korte
broek en een gestreepte truitje, duidelijk gewassen
op de verkeerde temperatuur. Met een wiskundige
precisie die hij van het Kopke geërfd heeft, zag ik
hem op een natte avond in december in het Duitse
circus Flic Flac met lijf en ledematen door een smalle
kleerhanger wringen en muteren tot een schildpad
via enkele speelse attributen. Hij deed zijn publiek
gniffelen, dan schaterlachen en uiteindelijk bulderen
in amper 2 minuten. Achter een tekentafel zie ik hem
dat zo snel nog niet doen.
Barto kwam ons na de voorstelling begroeten. Alleen
het zwarte lijntje onder zijn ogen deed vermoeden
dat hij tot de circustroepen behoorde. Het was alsof
we elkaar al jaren kenden. Ik wou alles weten: hoe hij
zijn roeping vond, waar hij zijn circusopleiding genoot
en hoe hij nieuwe ideeën uitwerkte. Ik beloofde hem
voortaan achterna te reizen waar hij ook kwam. En
dat zal me nog lukken ook. Want met Circus Arlette
Gruss ˆ waar hij sinds kort een contract heeft ˆ reist
hij doorheen Frankrijk en vanaf eind februari komt hij
achtereenvolgens in Arras, Duinkerke en Lille.
Al weken zet ik een vuilniszak propvol kapotte
kleerhangers buiten.
Vroeg of laat lukt het me ook.
oud leerkrachten
worden uitGenodiGd op
de promotievierinGen,
...maar ze moeten dan
ook komen... !
PROMOTIEVIERING – PROMOTIES 1968 – 1978
1988 en 1998
VRIJDAG 17 OKTOBER 2008 – vanaf 19u30
“De promotieviering dus.Gedreven door een
beetje jeugdsentiment en nostalgie, misschien
trachtend naar de eeuwige jeugd, maar zeker
hunkerend naar die bekende gezichten van
klasgenoten en LERAARS en LERARESSEN
trok ik – net zoals twintig jaar geleden – met
de fiets vanuit Aartselaar naar Olve in Edegem.
Zijn de fietsen beter dan vroeger? Had ik minder
afleiding? Of woog die boekentas dan toch
loodzwaar. Feit is dat ik de afstand veel sneller
overbrugde, dan ik ooit in mijn “Olve-tijd” deed.
Snelde ik vroeger met dezelfde goesting naar de
school? Dat zal wel niet. Iedereen had wel eens
een slechte dag.”
Dit is de inleiding van een lange brief die ik enkele
jaren geleden ontving van M.R. na een geslaagde
promotieviering: misschien een stimulans voor
jou om er dit jaar “als nog actieve leraar of
lerares” ook bij te zijn. Je wordt alvast ook door
de pensio’s – die massaal aanwezig zullen zijn –
vriendelijk uitgenodigd.
olve mededelinGen ook
op het internet
http://home.scarlet.be/olve-oudleerling
In een bui van opruimwoede heb ik de OLVE 2007
mededelingen opgevist tussen het oud papier.
Ik kon toch niet aan de verleiding weerstaan
om er nog eens even in te kijken. Ik maakte me
daarbij de bedenking waarom deze mededelingen
nog steeds op papier verspreid worden en niet
opgenomen zijn als een deel van OLVE’s webstek.
Op deze manier zouden de medelingen altijd en
overal beschikbaar zijn en adressen najagen
zou veel minder belangrijk worden. Ik vemoed
dat het ook een hele besparing zou kunnen
betekenen. Uw webmaster(s) zou(den) eventueel
ook een invulformulier op de site kunnen zetten
waarbij oud studenten zelf hun gegevens kunnen
bijwerken welliswaar na authentificatie.
Luc Follaerts (WB 73) heeft blijkbaar heel wat
ingewikkelde informaticawoorden geleerd,
en daar zijn wij al blij mee. Nog kandidaten
of kandidates die mee willen werken aan een
volwaardige website voor OLVE oud-leerlingen?
Mail ons op olve.oudleerlingen@freegates.be
De oude OLVE Mededelingen en extra
fotomateriaal vind je nu alvast op onze website!
nummer 41 Februari 2008