vrijdag 14 maart 2008 vrijdag 17 oktober 2008

olve mededelingen
6
beste mijnheer verslYPe
mijn e-mail brievenbus was ook dit
jaar erG succesvol. heel wat
adreswijziGinGen, ook e-mail
adressen mocht ik meermaals
noteren. en dat men GraaG wil
meehelpen om er een succesvolle
promotievierinG van te maken, dat
doet natuurlijk deuGd. in vele
Gevallen kan ik op een naam noG
een Gezicht plakken, ten minste op
de leerlinGen die ik als leraar
Gekend hebt. er zijn er natuurlijk
die ik nooit zal verGeten o.a. ene
c.r. (Gl. 91). hij heeFt dan ook de
eer om deze veel Gelezen rubriek te
openen.
GEACHTE HEER VERSLYPE,
Op mijn zoektocht naar een aantal
bekenden op het web, kwam ik op de
oud-leerlingen website van Olve terecht
en ik hoopte dat u het wel leuk zou
vinden om van mij te horen.
U herinnert zich mij misschien als die
halve hippie die op een zekere
Chrysostomos-nacht begin de jaren
negentig de school in rep en roer zette,
maar toch de Latijn-Griekse uitdeed. Ik
dacht dat u misschien graag geweten
had dat ik toch nog goed terecht ben
gekomen. Ik ben al een zestal jaar
gelukkig getrouwd met F., een meisje
uit Cape Town, Zuid-Afrika waarmee ik
twee schatten van kinderen heb: Elliott,
5 jaar en Noémie, 3 jaar. We leven u in
Maidenhead bij Londen in het Verenigd
Koninkrijk waar zij journaliste is en ik
directeur ben in een Europees bedrijf
dat digitale muziek verdeelt.
Ik zou het fantastisch vinden indien u
mij op de hoogte zou kunnen houden
van wat er zoal gebeurt rond Olve en de
oud-leerlingen
Natuurlijk heb ik op dit berichtje een
antwoord gestuurd:
Een onverwacht berichtje dat ik met
veel genoegen gelezen heb. Of ik je nog
herinner? Jazeker, hoe zou ik die
memorabele Chrysostomos-nacht
kunnen vergeten: ik stond immers op
de eerste rij. Ik had er bijna een nacht
“wacht” opzitten, toen de “invasie”
begon. Zelfs mijnheer Reinquin zaliger
werd er wakker van, kwam polshoogte
nemen, wou de vluchtende C.R. aan de
poort tegenhouden, met het gekende
gevolg. Onze directeur is de volgende
dagen dan rustig op zijn kamer
gebleven: waarom hoef ik jou zeker
niet te vertellen.
Dat is allemaal al lang verleden tijd; ik
ga niet alles nog eens uit de doeken
doen. Maar ik vind het formidabel dat je
dit berichtje schrijft. Wie onopgemerkt
door Olve gelopen heeft, daar hoor je
gewoonlijk niets meer van. Het doet me
genoegen vast te stellen dat je het
familiaal en beroepshalve zeer goed
stelt. Je hebt je talenten die je zeker
had en hebt, goed gebruikt. En lag er in
Olve al eens een struikelsteen, dan
schrijven we die graag op rekening van
het jeugdige temperament. Het feit dat
je dit berichtje stuurt, bewijst dat je
positief naar je Olve periode terugblikt.
Dat doet me deugd.
Vermits wellicht in je gezin Engels de
voertaal is, wil ik eindigen met een
mooie tekst en denk bij het lezen
samen met je echtgenote terug aan de
tijd dat Elliott en Noémie geboren
werden:
You’ve created the stars, the sun and
the sea, and now You’ve created a baby
.. that’s me!
You’ve chosen my parents to love and
to care, and as part of our home will
you always be there?
They’ll teach me to love and give me a
name, from the look in their eyes I’m
glad that I came!
C. was blijkbaar erg verheugd over mijn
antwoord want hij schreef:
Hartelijk dank voor dit uitgebreide
antwoord! Ik had dit helemaal niet
verwacht en het doet me uitermate
plezier.
Natuurlijk denk ik met plezier aan mijn
tijd in Olve; het waren waarschijnlijk de
meest intense en bepalende jaren uit
mijn leven. En mocht ik niet in het
buitenland leven, dan zou ik mijn
kinderen zonder twijfel ook naar Olve
sturen. Ik heb nog levendige
herinneringen aan de lessen
geschiedenis en Engels van mijnheer
Snelders. Hij heeft mij de liefde voor de
Engelse literatuur en cultuur en de
fascinatie voor geschiedenis
geschonken, waarvoor ik hem altijd
dankbaar zal zijn. Ik heb jammer
genoeg vernomen dat hij niet zolang
geleden gestorven is, want ik had hem
dit graag zelf verteld. Ook mijnheer
Mens heeft een impact gehad opmijn
interesse voor literatuur en cultuur.
Ik kijk ook nog vaak met een glimlach
terug als ik verhalen vertel over de
soms hilarische toestand in de klassen
van pater Peerlinck, mijnheer
Geerinckx, Van Echelpoel en Apers…Ik
hoop voor de huidige generatie dat er
nog steeds even kleurrijke leerkrachten
rondlopen op Olve. De boog moet niet
altijd gespannen staan.
Ook nummer twee in deze rubriek
verdient zeker zijn plaats. H.L. (WA 71)
woont aan zee en duikt in het verre
Olve-verleden.
GEACHTE MENEER VERSLYPE,
Zo hebben we het toch altijd geleerd.
Ook al zal je het nu beslist niet kwalijk
nemen indien ik zou schrijven, beste
Jean. Tijden veranderen nietwaar.
•
Het is alle jaren een verrassing om de
Olve-mededelingen te ontvangen. Niet
dat ik de huidige leraars nog ken, maar
als ik sommige foto’s of namen zie,
komen spontane herinneringen naar
boven. Zo bijvoorbeeld de foto van het
jaar 1960 met middenin directeur
Lemmens, die inderdaad stiekem “den
bottin” genoemd werd. Met naast hem
mijnheer Decoster, die me tijdens een
peripatetisch gesprek in de grote hall
uitlegde wat “onbevlekte ontvangenis”
nu eigenlijk betekende.
In het artikel over de laatste
promotieviering heeft Lucien Wecks het
ook over de leraars van toen. Bij alle
bijnamen rezen bekende gezichten naar
voor.Toch wel een opmerking: Den
Boxer? Moet dat niet den Bokser zijn?
Den Bettens stelde zich immers altijd in
de eerste les zelf voor: “Mijn naam is
Bettens, bijgenaamd Bokser, en ik geef
Biologie”. En dan lachte hij eens, en het
ijs was gebroken. En zijn postuur kwam
zo uit een bokskring. Dat begrepen we
dus meteen.
Overigens: over die konijnen doen veel
verhalen de ronde. De waarheid is: voor
elke dissectie werd een ander konijn
gebruikt. En ik kan het weten. Ze
werden immers geleverd door de
moeder van ondergetekende, jaren aan
een stuk. Zelfs toen ik niet meer naar
het college ging, nam onze buurjongen
mijn taak over. We hadden zelfs
speciale toelating om tijdens de pauzes
een vers geslacht konijn thuis op te
halen
En wat een verrassing: de Leo
Carpentier, nu blijkbaar burgemeester
in Wijnegem. Een niet zo opvallend
man, maar wel een aangename leraar
wiskunde. Geen gemakkelijk vak, maar
hij maakt het niet overdreven moeilijk
zoals sommige wiskunde leraars wel
eens durven doen.
En ten slotte… Elke keer ik op een
toetsenbord mijn letters intik, moet ik
aan een zekere Jean Verslype denken
die tijdens de middag mij vele jaren
leerde typen. Eerst Nederlands, later
andere talen. En daar ben ik je nog
steeds dankbaar voor want in mijn
huidig beroep van docent in Oostende
moet ik inderdaad nogal wat teksten
produceren. En tussen haakjes: ooit
ben ik in je voetsporen getreden toen
men me – naast mijn lessen filosofie
– vroeg om dactylolessen te geven in
het toenmalige Zaïre. Voor de lessen
werden telkens allerlei typemachines
verzameld: kleine draagbare
toestelletjes tot grote Remingtons. En
opvallend: een zwart nonnetje slaagde
er gedurende al die maanden niet in om
meer dan drie letters correct te typen,
terwijl een andere catechist gans de
cursus foutloos doorliep! En als je dan
weet dat in de staatsscholen examens
dactylo afgenomen werden door de
leerlingen te laten typen op
sigarendoosjes waarop de toetsen
waren geschilderd bij gebrek aan echte
typemachines.
Ik ga er nu werk van maken om mijn
lidgeld in orde te brengen. Ik wil
immers de volgende Mededelingen niet
missen. De groeten aan de Vermylen en
aan de Kiebooms.
Dezelfde “aanspreking-bedenkingen”
heeft L.A. (L.WI. 80). Hij begint zo:
•
Geachte Heer Verslype (want U
aanspreken met “Jean”, zoals die
onverlaat uit 1966 in het vorig nummer
gewaagd heeft, dat durf ik zelfs na 27
jaar nog steeds niet).
Het lezen van de jaarlijkse
Mededelingen, doet me nog altijd veel
plezier, al wordt de herkenning, jaar na
jaar, natuurlijk minder. In dat verband
de vraag of het niet mogelijk is, telkens
leraars op foto verschijnen, de naam te
vermelden. Oude rakkers zoals ik
hebben een geheugensteun nodig. Het
doet vooral deugd dat er nog bekende
personen zoals u, noest blijven
doorgaan. Volhouden a.u.b. en ik zal
niet nalaten een forse(re dan
gebruikelijk) storting te doen van het
lidgeld om u en uw collega’s te
motiveren, en uit erkentelijkheid voor
wat in mijn geheugen nog steeds
gegrift staat als één van de beste
periodes uit een mensenleven, de
humaniora (of mag die oubollige term
niet meer gebruikt worden …).
Ook weer een van de velen die zijn
lidgeld fors gaat storten. Lieve lezer, jij
doet dat toch ook want ... “Een
storting,voor jou een kleine moeite,
maar voor ons een wereld van verschil”.
Ook mijn vroegere buurjongen roept
herinneringen op die ik reeds lang
vergeten was. Hij schrijft:
•
Allereerst mijn excuses dat ik zo laat
reageer. Het is een flauw excuus maar
ik heb het erg druk gehad en heb nu
vakantie en even wat meer tijd, vandaar.
Zal ik me eerste even voorstellen, of
weet u al (nog) wie ik ben? W.V
(GL.87), destijds ook wonend in je
straat. Herinnert u zich nog dat ik soms
samen met W.V.B. ’s morgens meereed
met uw Fiat, telkens als het erg hard
regende? Zo moest ik niet met de fiets
door de gutsende regen en kwam ik
droog op school aan, langs de
achterkant weliswaar, samen met de
andere leerkrachten; en fier dat ik
was… Ik herinner me nog erg goed hoe
de ruiten van uw Fiat steeds
aandampten; blijkbaar had men toen
het ventilatiesysteem nog niet
uitgevonden, want u veegde het raam
“schoon” met een doekje, een zeemvel
of zoiets; maar toch bleef het moeilijk
om er iets door te zien …
Ik kijk al uit naar 19 oktober en ben
benieuwd welke oude bekenden er
allemaal zullen zijn. Ik ben het eerste
jaar na mijn “afstuderen” aan Olve naar
de oudleerlingenreünie geweest maar
toen was er niemand van mijn klas en
bijna geen leerkrachten, behalve een
directielid en die deed alsof hij me
kende, terwijl hij me eigenlijk nooit
gekend had … Dit heeft me ervan
weerhouden om de jaren nadien terug
te komen.
Vorig jaar ben ik wel naar een reünie
van het lager onderwijs geweest. Het
was erg spannend om oude
klasgenoten terug te zien en om te zien
wat er van hen geworden is – qua
uiterlijk was het soms raden wie wie
was.
W.V. is jurist en werkt al meer dan 12
jaar bij een grote Antwerpse uitgeverij.
•
En ja hoor, ouders laten soms wel eens
van zich horen. De moeder van J.D.
(LWE. 93) en van I.D. (LWE. 97) schrijft
fier over haar zoon en dochter:
Ik weet niet of het toegelaten is dat ook
moeders van oud-leerlingen je via dit
e-mail adres contacteren … Ik waag
het er maar op … want de banden met
Olve zijn voor mij ook nog niet helemaal
doorgesneden… Zoveel mooie
herinneringen… En de groep vrienden
die we uit onze “college-tijd”
overhielden, houdt nog altijd stand !
Wij zijn inmiddels voor de eerste keer
fiere grootouders geworden van een
kleinzoon Toon. Papa J. is sinds juni
vorig jaar afgestudeerd als neurochirurg
en verblijft momenteel met vrouw en
zoontje voor een jaar in Melbourne –
Australië. Het afscheid viel natuurlijk
wel zwaar maar eind juni vertrekken we
voor een vijftal weken naar Australië
om hen daar te gaan bezoeken.
Uiteraard gaan we ook een rondrit
maken om het land te verkennen.
Dochter N. is ondertussen reeds drie
jaar afgestudeerd als dierenarts, heeft
nog een bijkomend jaar tropische
ziekten gedaan en is momenteel bezig
aan een doctoraat van vier jaar. Zij zal
dus eerder de “research”-toer opgaan
en voor haar onderzoeken reist zij
zowat de hele wereld rond: Peru,
Canada, Zambia, Nieuw-Zeeland … een
echte globetrotter dus.
Met dergelijke wereldreizigers kan het
bijna niet anders of we krijgen in ons
volgende nummer een boeiend verslag
over hun belevenissen. We wachten
met spanning af.
•
Tot hier de oogst van de ietwat langere
E-mails die ik mocht ontvangen. En
waren er geen kortere. Jazeker. N.P.
(EC.MT. 2007) is met voorsprong de
winnares in deze reeks. Zij doet het zo:
Naam en voornaam:
Straat
Gemeente
Promotie
•
Met P.L. (W.B. 91) hebben we tijdens
zijn schooltijd beslist geluk gehad want
indien hij nu nog eens mocht beginnen
…. Op een vraag van mij antwoordt hij
het volgende:
Ik ben inderdaad oud-leerling en ik heb
nog altijd spijt van ’t feit dat ik vroeger
in Olve-Edegem veel te braaf gebleven
ben! Ik woon nu in E. met vrouw en
kind.
Misschien heeft P. wel problemen als
zijn kind eens “braaf” is …..
•
Soms loopt er wel eens iets mis in onze
administratie; meer dan 3000 adressen
“beheren” is niet steeds eenvoudig voor
een gepensioneerde. Misschien speelt
de ouderdom parten, of is het de
gebrekkige computerkennis, of
misschien zelfs het klassieke “gebrek
aan tijd” dat voor probleempjes zorgt.
•
W.V. (LG. 89) aanvaardt dat met de
nodige humor:
Jullie zijn te goed voor deze wereld. Tot
vorig jaar kwam” Olve-Mededelingen”
op een verkeerd adres aan, dus niet bij
mij. Na mijn mailtje van vorig jaar is dit
in orde gekomen, zodat op mijn actuele
adres voorwaar twee exemplaren
arriveerden, ééntje op naam van “Van
de Velde Johan” en ééntje op nam van
“Vandeneede Matthijs”. Deze twee
heren zijn mij onbekend, ik heb nog
eens in de twee kolenkoten gekeken die
mijn bourgeois-woning rijk is, maar
daar waren ze niet te vinden. Misschien
nog eens nakijken in jullie mailinglijst?
Financieel steuntje volgt uiteraard. Vele
hartelijk groeten aan allen.
•
En tenslotte nog E.C. (GL. 77). Die
moet meerdere pogingen ondernemen
om zijn juist adres en zijn correct
geschreven naam vermeld te krijgen.
Misschien verdenkt hij me wel van
onwil …
Het in Edegem vermelde adres is mijn
vroegere woonplaats, die ik al jaren
geleden verlaten heb. Ofschoon dit
adres nog in familiebezit is, krijg ik toch
liefst post op hoger vermeld adres.
Maar dat scheen niet te lukken want
wat later las ik volgend berichtje:
Ondanks mijn e-mail op 17-07-2007
aan de heer Verslype zijn de al jaren
bestaande fouten in het Olve-bestand
blijkbaar nog steeds niet verbeterd!
P.S.: het is dus niet C….IJ…., wel C
….Y…..!
Niet opgeven E! Misschien komt het
ooit nog wel eens in orde….
Tot zover de een greep uit de
correspondentie die Jean Verslype (met
Y) mocht ontvangen.
nummer 40 Februari 2007