SAVO wordt Scholen aan Zee De nieuwe huisstijl Het Junior ...

6
‘Krachtige
taal in een
stevige
typografie’
Nieuwe huisstijl zorgt voor onderscheidende uitstraling
Hoe ontstaat een nieuwe huisstijl? Hoe leg je een relatie met Den Helder? Hoe kies je de naam,
en de kleuren? Peiler vroeg het aan Guido Giling, vormgever van het Alkmaarse bureau
De Combinatie, en verantwoordelijk voor de uiterlijke aspecten van de reorganisatie.
'We hebben meerdere brainstormsessies ge-
had,' vertelt Guido Giling. 'Als basis hadden
we suggesties en voorstellen van buitenaf,
zoals de reacties op een oproep in de krant,
maar ook ideeën van de organisatie zelf.
Vanuit het maritieme gegeven passeerde van
alles de revue: zee, haven, zeehelden, weten-
schappers en wat al niet. Eén inzender sug-
gereerde “Pier”, een ander stelde “Paal” voor.
Hier kwamen we steeds weer op terug; beide
zijn namelijk kort en krachtig. Pas later in
het proces kwam “Peil” in beeld.’
Stoere namen
‘We presenteerden diverse concepten van
naamvoering. Uiteindelijk werd gekozen
voor een stoere, directe lijn van namen
- passend bij de uitstraling van Den Helder -,
samen met een dito kleurstelling. Die kleur-
stelling keert onder meer terug in het logo.
Elke school een eigen blokje met eigen kleur.
Bij elkaar is het krachtige taal in een stevige
typografie. Je zou het bij wijze van spreken
meters hoog op een gevel van de scholen
kunnen aanbrengen, wat het gevoel van een
loods geeft.’
Vanwaar de naam? ´Het woord “Peil” komt
voort uit “niveau”. Niveau van onderwijs,
van leerlingen en van water. De scholen zijn
ondergebracht in vier niveaus. Peil10, Peil20,
Peil30, Peil40. De cijfers vormen toevallig
samen 100, maar hebben verder geen relatie
van betekenis.’ Giling zelf is er tevreden over:
‘Het klinkt goed. Al hebben we intussen wel
begrepen dat de scholen nog even moeten
wennen aan deze opvallende namen.’
Onderscheidende uitstraling
Het Junior College werd iets anders benaderd.
Guido Giling: ‘Het kreeg wel de “look and feel”
mee van de overige scholen, maar omdat het
om onderbouw gaat van de 'Peilen' kreeg
het ook de gekleurde blokjes mee. Hetzelfde
geldt voor 'Scholen aan Zee', maar hier geven
de vier blokjes in de huisstijl het overkoepe-
lende karakter van de organisatie weer.’
‘Met de kleuren in de logo’s wordt er nu en
in de toekomst verder gecommuniceerd.
De kleuren zijn niet alleen in de huisstijl
opgenomen, maar vormen ook een vast
onderdeel van het interieur en het exterieur
van de school. En je ziet ze straks terug in
de fotografie voor advertenties, campagnes
en promotiefilms. Door die consequente toe-
passing krijgt “Scholen aan Zee” een eigen,
onderscheidende uitstraling.’
Klassenfoto
column
Een paar maanden geleden werd ik uitgenodigd voor een reünie van mijn
eigen eerste klas van de middelbare school. In een restaurant aan de dijk
zouden er een paar uurtjes bijgepraat gaan worden met de jongens en meis-
jes van toen. Toen is 1973.
Mijn eigen eersteklasser op de bank kan zich zoveel prehistorie gewoonweg
niet voorstellen! Op het internet laat ik hem de klassenfoto uit mijn tijd zien.
Achtentwintig onnozel lachende blagen. De jongens in bruine spencers en
overhemden met lange puntkragen. De meisjes met witte kniekousen en
schuifspeldjes die wilde pony’s nog enigszins in bedwang houden. Flowerpo-
wer is voorbij, de wereld staat aan de vooravond van het discotijdperk.
Zoonlief rolt om van het lachen en ik lach uit zelfmedelijden met hem mee.
De reünie pakt verrassend gezellig uit. De paar uurtjes bijpraten worden een
halve middag en lange avond herinneringen ophalen. De spencers hebben
plaatsgemaakt voor maatpakken, de kniekousen voor eigentijdse spijker-
broeken. Na het uitwisselen van allerlei familie-wetenswaardigheden (aan
de hoeveelste relatie ben jij nu toe en hoeveel kinderen zijn er?) gaan de
gedachten collectief terug naar die vroege jaren 70. De klassenfoto wordt
er bij gepakt. Geen scrupules meer, het mag na 33 jaar nu wel eens gezegd
worden.
Zij, bijvoorbeeld, heeft háár vriendin afgepikt, en hij – daar in de achterste
rij – kwam toch wel uit een heel typische familie. En wat te denken van deze
klasgenoot, ze lijkt van de camera weg te willen kijken. Dat zat toch ook niet
helemaal snor met haar ouders?
Opvallenderwijs wordt alleen die casuïstiek behandeld van degenen die er
vanavond nou net niet kunnen of willen zijn.
Natuurlijk worden er ook docenten besproken. Vooral de leraren die geen
orde konden houden lijken op het netvlies gebrand. We kunnen er nog
steeds onbedaarlijk om lachen maar er is ook compassie want we beseffen
dat menig docent uit die dagen, veel jonger was dan wij op dit moment zijn.
Thuis wordt de reünie in gezinsverband nabesproken. Wat zijn de verschil-
len tussen de brugklassers van toen en die uit 2006? Onze zoon heeft zijn
mening al klaar; eersteklassers van nu zijn véél cooler én stoer.
Analyse voltooid.
Hij heeft geen boodschap aan mijn mededeling dat er in mijn tijd geen
mobieltjes, computers of I-pods waren. En dat dit nogal wat uitmaakt voor
de indeling op de schaal van cool en stoer. We pakken de foto er nog maar
eens bij. Maar zijn diagnose is onverbiddelijk: een stelletje suffe slomeriken
die er bovendien niet uitzien.
‘s Avonds, als mijn 12-jarige oogappel op bed ligt, kruip ik toch nog een keer
achter de computer om mijn klassenfoto nogmaals te bekijken. Ik vind dat
het allemaal eigenlijk best wel meevalt. Achtentwintig tieners kijken vrolijk
en zorgeloos de lens in. De wereld ligt aan onze voeten en we zijn op de
keper beschouwd best hip gekleed. Nou ja, voor die dagen dan.
Wat denkt die zoon van ons wel? Ik ga het meteen mededelen.
Maar onder aan de trap bedenk ik mij. Laat maar liggen, hij heeft zijn slaap
hard nodig om er morgen weer cool en stoer uit te zien.
Moes.
Moes
7