digitaal tijdschrift voor cultuur, kunst en landschap flevoland 12 / 2012

zat naast hem aan tafel en lag naast hem in bed als hij sliep.
Hij kon haar niet zien, maar zij was er wel degelijk.
En ze moest ook net als hij wel elke dag eten en slapen.
Ze realiseerde zich hoe wonderlijk vreemd hun situatie was,
dat ze er was en dat er tegelijkertijd niet was.
Ze at de restjes op die hij liet staan en
dronk de melk die hij had gekocht.
Ze vond het heel fijn om bij hem te zijn,
maar het maakte haar wel heel verdrietig dat hij niet wist dat ze er was.
Soms huilde ze in bed als hij sliep.
En het op zo’n moment, hij sliep,
dat hij haar hoorde huilen en vroeg wat waarom ze huilde.
Kiek kon haast niet geloven wat er gebeurde.
Ze vertelde haar verhaal en de jongen luisterde al dromend aandachtig.
De volgende morgen was de situatie helaas weer zoals de tijd ervoor.
Hij zag haar niet.
Die nacht lukte het Kiek om weer contact te maken met de jongen.
Ze praatten over van alles. Over leuke dingen, over spannende dingen,
over grappige dingen. Ze lachten en ze hadden het heel gezellig.
En zo hadden ze elke nacht, terwijl hij sliep, een heel bijzonder contact.
Kiek had er al bijna vrede mee dat hij haar niet in het echt kon zien,
toen hij op een morgen wakker werd en opeens zoekend rond keek.
Ben jij hier?, vroeg hij hardop.
Ja, ik ben hier, riep Kiek.
Dus je bent echt, zei hij zacht.
Kiek moest huilen van blijdschap, van opluchting,
maar ook van verdriet om al die tijd dat ze zich alleen had gevoeld.
De jongen kon haar horen, hij kon haar echt horen,
nu wist hij dat ze bestond,
nu wist hij dat het meisje van zijn dromen
op een bijzondere manier al een tijdje in zijn leven was.
Waarom zie ik je niet, vroeg hij,
CUNST
29
waar ben je dan?
Ik ben aan de verkeerde kant van mezelf, antwoordde Kiek.
Hoe kan ik je redden, hoe kan je halen?
Ik ben een sleutelgat en de sleutel heb jij in je hart.
Als ik jouw hart kan veroveren, ging Kiek verder,
dan kan ik mezelf bevrijden.
Maar ik wil jouw hart niet veroveren, daar ben je me veel te lief voor.
Je hoeft mijn hart niet te veroveren,
ik geef hem je met alle liefde die ik in me voel.
En terwijl hij dat zei, stak hij zijn hand naar voren.
Kiek aarzelde even, uit angst voor een teleurstelling,
maar legde toen toch voorzichtig haar hand in de zijne.
Ze verwachtte dat haar hand weer onzichtbaar en ongrijpbaar in de
zijne zou verdwijnen,
zoals steeds was gebeurd als zij hem probeerde aan te raken,
maar deze keer was het anders.
De jongen zag de hand van Kiek in de zijne.
Alleen haar hand.
Zonder aarzeling, alsof hij zijn hele leven op dit moment had gewacht,
stond hij op, met de hand van Kiek in de zijne,
nam ook zijn andere hand erbij en trok uit alle macht.
En daar kwam Kiek tevoorschijn, uit het niets.
Ze vielen allebei op de grond.
Nu zag hij voor het eerst haar gezicht,
het gezicht dat hij zo goed leek te kennen.
Zo vertrouwd.
Ze lachten en huilden.
Nu kon hij haar aanraken,
en het was net alsof hij nooit anders had gedaan.
Nu kon hij haar omhelzen en kussen.
En het leek alsof de tijd niet meer bestond.
------