S t f a a n B E E C K a E R t i K E Ca R R E M a n ... - No Movement #2

D
a
a
n
n iElS
S G J
t
i a
o MoVEMEnt
a a f i l o
nU ES a K i M M
a E S aRECHal
n
VanUYtRECHt
En
C
1/9 - 30/9
a RRE
B EE
G ElEn
M anS
C
K
a
ERt

CC MUZE staat voor een sterke selectie van theater, film, concerten en uiteraard ook beeldende
kunst. Wat die beeldende kunsten betreft hebben we de afgelopen decennia beroep kunnen doen
op een aantal ervaren gidsen - zowel galeriehouders als kunstcritici - die ons de juiste stopplaatsen
konden tonen en interessante reizigers op het pad van de beeldende kunst konden aanwijzen. Dat
resulteerde in prachtige tentoonstellingen van individuele kunstenaars uit de lage landen zoals Sam
Dillemans, Fred Bervoets, Reg Carremans, Liliane Vertessen en vele anderen. Ook indrukwekkende
groepstentoonstellingen zoals ‘Buitengewoon’, ‘Limbarte Junior’, ‘Zelfportrettering, een ultieme
dialoog’ & ‘Jesus X Superart’ behoren tot het palmares van ons beeldende kunstenbeleid.
De meest intensieve samenwerking ligt echter verscholen in een artistieke joint venture tussen MUZE
en arteVentuno. arteVentuno is het vroegere kunstcentrum Il Ventuno van tentoonstellingsmaker
Frank Hendrickx. Tussen eind jaren ’80 tot begin 2000 waren er zeer regelmatig expo’s die
werden ontwikkeld door Frank, samen met de directies van het cultuurcentrum. Dit resulteerde in
spraakmakende projecten met o.m. Guy Bleus, Kees Barten, Wout Vercammen, Pellens & Custers,
Jan L. Carlier, Willo Gonnissen, Dre Devens, Karel De Meester, Johnny Michel & Jan Janssen, Willy
Van Parijs, Fred Boffin, Walter Daems, JJ Waverijn & Frans Gentils, Luc Smeets, Joris Taeymans, Marek
Olszynski, Nina Haveman enz… Het zijn allemaal kunstenaars die lange tijd onder de vleugels van
arteVentuno konden floreren.
Een tiental jaren geleden kwam er echter een kentering in het beeldende kunstenbeleid van CC MUZE.
In 2001 ontstond er een hernieuwde samenwerking met de Academie voor Beeldende Kunsten en
er werden grote tentoonstellingen uitgewerkt met het sociaal-artistieke kunstenproject Artikel 27.
Daarenboven begon MUZE meer en meer aandacht te besteden aan fotografie, voornamelijk van
jonge fotografen. De band met arteVentuno & Frank Hendrickx werd het afgelopen decennium
daardoor wat losgelaten. Anno 2012 is er een nieuw elan gevonden en presenteren arteVentuno &
MUZE een schitterende expo met mixed media werk van zeven toptalenten: Stefaan Beeckaert, Mike
Carremans, Manu Engelen, Daan Gielis, Jan Marechal, Niels Vaes & Tom Vanuytrecht.
We vroegen aan cultuurjournalist Christof Rutten en kunstcriticus Joannes Késenne om een korte
commentaar te schrijven bij de expo NO MOVEMENT. Deze catalogus geeft daardoor meer inzicht in
de drijfveren van zeven beeldenmakers die ons op een andere manier naar de wereld doen kijken.
Tom Michielsen
Directeur CC MUZE

“Ik zou graag twee hondjes zijn,
dan kunnen we samen spelen”.
Wie als kunstenaar iets wilde betekenen in de beeldende kunst van de twintigste eeuw, bekende
zich tot de ene of de andere kunstbeweging. Al de –ismen getuigen daarvan: dadaïsme, futurisme,
kubisme, surrealisme, expressionisme, abstract-expressionisme, conceptualisme, minimalisme, enz.
Orthodoxe kunstpauzen zoals André Breton, Clement Greenberg, Germano Celant e.a. waakten met
harde hand over de zuiverheid van de leer. In een manifest werd vastgelegd wat kunst was en wat niet.
Het postmodernisme van de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw maakte daar komaf mee.
Vandaag zien we hoe persoonlijkheden met de meest diverse achtergronden, media, opleidingen
en kunstopvattingen zich op de kunstscène onderscheiden. Deze tendens heeft uiteraard te maken
met het toenemend individualisme in de globale samenleving van de laatste decennia. Tegelijkertijd
zien we dat dit verlies aan ideologie niets af doet aan de tijdelijke en projectmatige werkverbanden
die kunstenaars onderling spontaan ontwikkelen. Met evenveel enthousiasme zorgen alternatieve
netwerken voor een verrassende mixe.
Zo profileren zich onder de werktitel NO MOVEMENT zeven eigengereide nieuwlichters, met als
enige gemeenschappelijke band: ooit afgestudeerd als Master in Fine Arts aan het departement
kunst van de Provinciale Hogeschool Limburg. Ze hebben nadien nimmer de behoefte gevoeld zoiets
als een Limburger Schule te vormen, maar ze zijn elkaar ook niet uit de weg gegaan.
NO MOVEMENT betekent niet dat er geen beweging in de tentoonstelling zou zitten. Er is een
compromisloze dynamiek voelbaar in elk werk dat hier present is. Het is een tastende, rusteloze
zoektocht naar een eigen idioom. Hier leggen zeven, zelfbewuste beloftes getuigenis af van waar ze
hic et nunc staan, nadat ze al jaren het academische slangenvel van zich hebben afgeworpen.
Curator Frank Hendrickx heeft zich er bewust van onthouden deze kleurrijke creatievelingen in het
corset van een thema te wurmen. Zo gaat hier ieder zijns weegs en geeft ieder wat aan ieder
toekomt, om het voor de gelegenheid in bijbelse termen uit te drukken. Maar zonder dat er enige
aanleiding toe is, zien we toch hoe deze generatie gekenmerkt wordt door een aantal terugkerende,
geïsoleerde motieven in hun beeldend werk: de musicscene, TL-lampen, de symboliek, het kwaad,
de natuur en gefragmenteerde referenties aan het modernisme.
Joannes Késenne
Kunstcriticus

StEfaan BEECKaERt
°1976, genk
duivelsbeelden in onze hedendaagse samenleving
Stefaan Beeckaert noemt zichzelf een ‘beeldend
activist’. Voor CC MUZE werkt hij momenteel
aan het project The devil in you and me waarin
hij onderzoek doet naar de verschijningsvorm
van de duivel. De installatie De biechtstoel
met 24 tekeningen is daar een eerste resultaat
van. De tekeningen komen recht uit zijn ziel.
Geen voorstudies, geen schetsen. Gewoon aan
tafel zitten, pen vastpakken, leeg blad papier
en tekenen maar. En niet stoppen totdat elke
tekening af is. Soms met psychedelische muziek
op de achtergrond, en dat zie je ook wel. We
zien mushrooms, duivels, wulpse deernen. “Ik
word wel eens beïnvloed door LP-hoezen,”
zegt hij. “Wat je ziet, komt van ergens diep
vanbinnen. Ook de donkere kantjes.” Die
donkere grafische getuigenissen contrasteren
met de rest van de expo en komen het best tot
hun recht in de witte kruisvorm die speciaal
voor de reeks werd gebouwd en zo het werk
hun eigen, aparte plek geven.
Christof Rutten
Een selectie van voorbije tentoonstellingen :
- ‘Schluss’, NICC, Antwerpen (2001)
- ‘Boudoir Bitch’, CC Muze, Heusden-Zolder (2003)
- ‘Forwart Farm’, Opglabbeek (2005)
- ‘Ridzjraides’, CC Muze, Heusden-Zolder (2008)
- ‘Ridzjraides’, Theo Gallery, Antwerpen (2009)
- ‘Arnoevoo’, MEC Staf Versluys, Bredene (2009 - 2010)
www.stefaanbeeckaert.be
Deze graficus van opleiding zoekt naar de
essentie van de tekening. 24 tekeningen die
toevalsmatig tot stand zijn gekomen, heeft hij
in gelijke formaten op canvas gedrukt. Het zijn
beelden die onbedoeld narratieve associaties
oproepen. Zo doen sommigen denken aan de
wereld van de Gothic, anderen aan sprookjes,
nog anderen aan donkere, demonische
scènes. En de kunstenaar zelf bevestigt dat
de ontdekking van het kwaad in hem daar
niet vreemd aan is. Ook de presentatie ervan
in een witgeschilderde crypte in kruisvorm,
lijkt te refereren aan christelijke betekenissen.
De bezoeker wordt bij het betreden van deze
installatie ondergedompeld in het sterke
contrast tussen de fijne, zwarte verhaallijn en
het wit witter dan wit.
Joannes Késenne

‘Confessions of a Dangerous Mind’, 2012
Installatie

‘Charon’, 2012
inktjetprint op doek, 30 x 21cm
‘Mefisto’, 2012
inktjetprint op doek, 30 x 21cm

Bij Carremans zien we zwart, wit, groen en
paars. Soms abstract, soms figuratief, maar er
schuilt eenheid in. Carremans is kleurenblind,
en dat maakt zijn gebruik van zijn palet voor
de toeschouwer nog meer integrerend. Zijn
studie naar het verband tussen kleurgebruik
en daltonisme is het onderwerp van zijn
doctoraat waar hij nu in Leuven aan werkt.
De lessen van vroeger op school - de lucht is
blauw, het gras groen - moet hij omzetten naar
een eigen systeem. “Als ik huidskleur schilder,
komt dat meestal eruit als groen.” Voor zijn
doeken put hij uit een archief van beelden
dat hij heeft aangemaakt. Dat archief bestaat
zowel uit zelfgemaakte foto’s ergens op een
hotelkamer tot werken van grote meesters. Zo
is zijn ‘bewerking’ van Sint Maarten verdeelt
zijn mantel van Van Dyck zeer fascinerend.
MiKE CaRREManS
°1981, heusden-zolder
fascinerende kleuren van een daltonist
Christof Rutten
De schilderijen in olieverf waarmee Mike
Carremans een muurlengte vult, geven inzage
in zijn productie van het afgelopen anderhalf
jaar. Het is niet bedoeld als reeks, maar is
eerder een compilatie van kleurschakeringen.
Terugkerende elementen, zoals de TL-lampen,
houden de blik gevangen. Uit de beperking
van kleurenblindheid, puurt hij een artistiek
surplus. Zijn schilderkunstige experimenten
verraden een hoog camp-karakter. De
kunsthistorische referenties zijn op te vatten
als herinterpretaties van iconische beelden. Zo
zien we bijvoorbeeld een verwijzing naar het
Puttertje (1654) van Carel Fabritius, bedoeld
als trompe-l’oeil. Dit motief van het trompel’oeil
kunnen we als een sleutel tot zijn werk
beschouwen. Want wanneer hij Van Dycks
Sint Maarten verdeelt zijn mantel (1618)
weergeeft, zijn de twee bedelaars uit het beeld
weggegomd. Deze beeldcensuur hertekent ons
fotografisch geheugen van het oorspronkelijk
werk. Maar het doet ook denken aan de
beeldenstorm die protestanten in de zestiende
eeuw aanrichtten op beelden in katholieke
kerken, met als resultaat: de aanblik van een
leeggeroofde nis.
Een selectie van voorbije tentoonstellingen:
- ‘Circle of Dischord’, SecondRoom, Gent (2011)
- ‘Chromotose ‘, Duflon & Racz Gallery, Bern (CH) (2010 )
- ‘Backstage Life’ (duo tentoonstelling samen met Collin Waeghe), Freemen Gallery, Aardenburg (NL) (2010)
- ‘Collective Surgery’, arteVentuno, Brussel (2009)
- ‘Kids Will Become Coconuts’, CIAP, Hasselt (2007)
- ‘La Conquete de l’Espace’, HISK Gent (2009)
www.duflon-racz.ch/index.php?id=200
Joannes Késenne

‘Rapture’, 2012
olie op doek, 50x40cm; 100x20cm; 100x20cm; 60x30cm
‘Agent Provocateur’, 2012
olie op doek, 80x60cm

‘Notice of Discontent’, 2011
olie op doek, 50x90cm
‘This Isn’t How We raised You’, 2011
olie op doek, 80x40cm; 40x40cm

Voor No Movement presenteerde Manu
Engelen een zevental doeken met als rode draad
onrust, vernieling, oorlogstaferelen. We zien
vliegtuigen, rook, verwrongen staal, gebroken
glas... “Er zit een sceptisch wereldbeeld in mijn
schilderijen”, zegt hij. “Er zit een politieke,
maatschappelijke ondertoon in. Een ander
topic in mijn werk is de relatie tussen mens
en dier: hoe bijvoorbeeld de structuur van een
Stealthbommenwerper gebaseerd is op de
anatomie van een vleermuis.” Die rode draad
is er wel, maar een moreel vingertje niet. “Ik
wil de dingen objectief benaderen. Ik maak
geen statement.”
ManU EnGElEn
°1984, leuven
destructieve relatie tussen mens en natuur
Christof Rutten
Een selectie van voorbije tentoonstellingen:
- ‘Manufactured’, Zaal Belgie, Hasselt (2009)
- ‘Centre of mass’, lokaal 01, Antwerpen (2010)
- ‘PIHNDY’ - CIAP, Hasselt (2010)
- ‘The good, the bad & the ugly’, CC Strombeek (2010)
- ‘Morning glory’ duoshow, Galerie Tzarart, Antwerpen (2011)
- ‘Subdued merlins’, Pocketroom, Antwerpen (2011)
www.manuengelen.com
In het werk van Manu Engelen is er enige
afstand tussen inspiratie en presentatie.
Uit de traditie van de Engelse (what’s in
a name?) landschapsschilderkunst puurt
hij elementen over de relatie van mens tot
natuur. Maar dat is daarom niet expliciet
leesbaar. Er duikt bijvoorbeeld een kustlijn op,
maar vrij geabstraheerd als achtergrond. Er
is tegelijkertijd een fascinatie voor moderne
technologie aanwezig. Het cirkelt omheen de
filosofische vraag naar de menselijke drijfveren
voor de technologische vooruitgang en de
onomkeerbaarheid van de dominantie van
techniek op het weten. Ook in zijn presentatie
is de samenhang bewust zoek. Zo wil de stijl
van één werk zijn verwantschap met het
oeuvre van Matthias Weischer niet verbergen.
Daarnaast zien we een werk waarin een
verloren metalen plaat dwarrelt door de
ruimte. Of een ander waarin abstracte tekens
op raadselachtige wijze een architectonische
structuur neerzetten.
Joannes Késenne

‘Red Cloud’, 2012
olie op doek, 24 x 30 cm
‘B 29’, 2012
olie op doek, 50 x 70 cm

zonder titel, 2012
collage, 29 x 21 cm
‘Cloudy’, 2012
olie op doek, 120 x 93 cm

“Wat is voor mij een beeld?’ is de vraag die
de jonge, zoekende stormram Daan Gielis zich
stelt. Hij getuigt in deze expo alweer dat ie
goed - en uiterst stijlvol – een eigen weg aan
het bewandelen is. Zijn roze/paarse monoliet is
om te stelen. De vorm is streng en perfect, maar
doordat de natuur vrij spel kreeg bij het gieten
in polyester, sluipt er leven in de vorm van
barsten en belletjes in. De doorzichtige pilaar
speelt ook met licht. “Mijn droom is hem ooit
in een Amerikaanse woestijn te droppen om
het licht van de ondergaande zon erin onder te
zien gaan.” Ook bij een andere sculptuur, met
zeshoeken en oranje glas, laat Gielis zijn werk
schilderen als een glasraam. “Als de zon door
het glas schijnt, krijg je dat mooie licht dat mij
doet denken aan een autorit in de ondergaande
zon.” We willen mee, on the road.
Gielis is nog jong en zoekende, vandaar dat
zijn derde werk - een klein ‘drolletje’ gemaakt
van isolatiemateriaal en vernoemd naar een
nummer van dj Shadow - iets compléét anders
is. Grenzen aftasten. Koen Van de Broek wisselt
werk met hem uit: dat wil ook al iets zeggen.
Christof Rutten
Een selectie van voorbije tentoonstellingen:
- ‘De keuze van Koen van den Broek’, groupshow, White Caps Galerie, Antwerpen (2009)
- ‘Center of Mass’, groupshow, Lokaal01 Galerie, Antwerpen (2010)
- ‘XXI-into Dada’, Arteventuno, Hasselt (2010 )
- ‘PIHNDY’, mastershow and DANNY DONDER, CIAP galerie, Hasselt (2010)
- ‘Fris VIII’, groupshow, Galerie Jan Colle, Gent (2010)
- ‘Morning Glory’, duoshow, Galerie Tzarart, Antwerpen (2011)
www.daangielis.be
Daan GiEliS
°1988, beringen
op zoek naar het beeld
Deze kunstenaar toont tijdens No Movement
de sculptuur Dusk pt. II, gemaakt van polyester,
waarin oudere objecten zijn verwerkt. Hij heeft
in lagen kleur op kleur aangebracht en laat de
barsten voor wat ze zijn. De constructie laat op
transparante wijze alles zien wat erin verborgen
zit. Het is puur bedoeld als iconische vorm. Hij
verwijst zelf naar de filosoof Heidegger die in
zijn Der Ursprung der Kunstwerkes een lans
breekt voor kunst die in-zichzelf-staat, die
zijn eigen wereld in zich draagt. Tegenover
zijn obelisk plaatst Gielis het minuscule Organ
donor als confronterende dialoog.
De derde sculptuur Honey, honey combineert
metaal en glas op een houten, dunne sokkel.
Het kan refereren aan een bijzettafeltje uit de
jaren ’60 - ’70 bijvoorbeeld, maar daar gaat
het niet om. De kunstenaar verdedigt dat men
de sociaal-politieke context moet wegdenken,
om het beeld àls beeld te kunnen beschouwen.
In het andere geval zou er geen esthetische
ervaring kunnen bestaan van de zeshoek als
geometrische structuur.
Joannes Késenne

‘Dusk pt. II’, 2012
polyester, staal, beton 215,5 x 48 x 48 cm

‘Organ donor’, 2012
isolatie, polyester, vernis, pigment, olieverf, 8 x 6,5 x 4 cm
‘Honey, honey’, 2012
staal, lak, glas, hout, 111 x 110 x 53,5 cm

‘Oer’ is een begrip dat we goed onthouden
als één van de drijfveren van Jan Marechal.
Als mens bekijken we de dingen altijd in een
herkenningskader. Marechal wil dat kader
slopen en je naar iets laten kijken op een
‘oermanier’. In de trappenhal hangen tal van
porseleinen creaties, als een vlucht vogels.
Kopjes die doen denken aan robots, herten,
gargouilles... Gemaakt met gevonden vormen.
De snuiten van de beesten zijn gemodelleerd
met lege verpakkingen van computermuizen.
Marechal studeerde zowel productdesign -
zijn oog voor vorm - als keramiek. Kennis die
hij ook in de video Lips to the Floor! giet. Het
beeld in deze video danst op opzwepende
muziek en dat geeft een zeer grappig effect.
Het is alweer een bevreemdende vorm; een
soort robotluis op dansende vingers of een
gemuteerde oerkip?
Christof Rutten
Een selectie van voorbije tentoonstellingen :
- ‘Super’, CC, Hasselt (2005)
- ‘De Nieuwe Oogst’, Design Vlaanderen Galerie, Brussel (2010)
- ‘European Ceramic Context, Bornholm, Denemarken (2010)
- ‘Bunny and The Boys’, Hasselt (2011)
- ‘BoysForBreakfast’, Opuz, Hasselt (2011)
- ‘Bienvenue’, Parallel project Manifesta, Genk (2012)
www.janmarechal.com
Jan MaRECHal
°1976, genk
de zoektocht naar oervormen
Gevonden voorwerpen kunnen Jan Marechal
een welbepaalde vormgeving influisteren. In
de inkomhal heeft hij - naar eigen zeggen -
de sacrale installatie, Le voyage de penelope,
gemaakt. Hij inspireert zich hiervoor in
dat verband op de videoclip Le voyage de
Penelope van Air, waarin een Barbie in het
open raam meereist met een auto en, als in
een roadmovie, het landschap aan zich laat
voorbijflitsen. Zijn Choppers zijn onwezenlijke
groene figuurtjes die een associatie oproepen
met abstracte, organische elementen. Het
versterkt de statigheid van de trappenhal met
een sfeervolle accentuering.
In zijn presentatie van een video (op een
discoritme van Tim Geelen) maakt hij uit de
compilatie van zijn objecten een tegelijkertijd
antropomorf en dierlijk figuurtje dat een
vrolijke dans opvoert. De dans verwijst nu
eenmaal naar de oervorm van kunst.
Joannes Késenne

‘Le Voyage De Penelope’, 2011
installatie, porselein

‘Choppers’, 2011
porselein , 16 x 13 x 15 cm
‘Lips To The Floor!’, 2011-2012 (still from video)
video (muziek Tim Geelen)

Is het een raket? Is het een goedgemuste
piemel? Is het een condoom? Enkele
voorbeelden van vragen aan het adres van
Niels Vaes over wat zijn houten constructie op
de expo nu precies is. “Ik werd gevraagd om
een werk te maken op het Boomtown Festival
in Gent. Ik wilde de skyline van Gent, met al
zijn kerktorens, combineren met rock-’n-roll.
Bij dat laatste dacht ik aan Robert Johnson, de
oude bluesmuzikant die zijn ziel verkocht aan
de duivel ergens op een kruispunt. Vandaar dus
een houten kerktorenconstructie, maar eentje
die ondersteboven ophing in de concerttent.”
Vaes toont nog een werk: een ‘grastattoo’
van een heraldische lelie op het gazon buiten
het cultuurcentrum. Hij dekt een gedeelte van
het gras een periode af en zo creëert hij een
vorm. “Ik maak vaker zulke graswerken, maar
nu leek het leuk om even terug te gaan naar
de oorsprong van het idee. Ik heb vroeger
namelijk bij de scouts gezeten. Als we onze
tenten opsloegen, bleef altijd een afdruk
achter.” Naar buiten kijken dus, en andersom.
Vanop het gras naar binnen want dan zie je de
toren. Vaes breekt met zijn bijdrage door de
muren van de expozaal.
Christof Rutten
Een selectie van voorbije tentoonstellingen:
- ‘Centre Of Mass’, Lokaal 01, Antwerp (2010)
- ‘PIHNDY’, CIAP, Hasselt (2010)
- ‘XXI-into Dada’, Arteventuno, Hasselt (2010)
- ‘Bagaar’, Secondroom, Gent (2011)
- ‘Alternate Current’, Gelatinefabriek, Hasselt (2011)
- ‘Feeling so brave. You can’t be stopped when you’re young’, Grizzzly gallery, Brussel (2011)
www.nielsvaes.com
niElS VaES
°1987, hasselt
dynamiek & symboliek van hout
Niels Vaes plaatst een torenvormig, houten
skelet diagonaal in de ruimte. Het was
oorspronkelijk bedoeld voor een rockoptreden
in Gent. Daarin wilde hij de nadruk leggen op
de relatie die wel vaker bestaat tussen een
welbepaald muziekgenre en het landschap.
Zo verwijst hij naar de mythologie van de
crossroad blues, waarin een legende als Robert
Johnson meende de duivel te ontmoeten op
een kruispunt: “Lord, that I’m standin’ at the
crossroad, babe I believe I’m sinkin down”.
Ook andere symboliek is deze kunstenaar
niet vreemd. Voor het grote raam van het
cultuurcentrum maakt hij in het gras een
grote uitsparing in de vorm van een lelie.
Het herinnert hem aan de open plekken
die in het grasveld ontstaan wanneer
bijvoorbeeld scoutstenten zijn verdwenen na
een kamp. Maar nu is het een lelie in het veld:
Heraldic Lily.
Joannes Késenne

‘Heraldic Lily’, 2012
grastattoo, 580 x 650 cm

‘Beautiful and Strong’, 2012
hout , 384 x 122 x 118 cm

Tom Vanuytrecht is present met video, een
sculptuur, tekeningen van zijn ‘diamondheads’
(geometrische, diamantachtige koppen
in zwart/wit) en een… ja, elpee uitgave.
Tekeningen verpakt in en 7’ inch hoes van
zijn hand met dvd, ook van zijn hand. “Ik
beschouw mezelf als een one man band: mijn
kunstwerken zijn mijn nummers,” zegt de
kunstenaar die tot aan zijn baard in passie
voor muziek watertrappelt. Vooral zijn nieuwe
sculptuur met tl-buizen (we moesten aan het
logo van Black Flag denken, maar dan in het
wit), afgegoten zonnebloemen, bokkenkop
en dierenbotten maakt weer indruk. “Ergens
tussen mijn diamondheads en de ruggen van
hardrockjasjes die ik heb gefotografeerd, is
dit ontstaan. Wat het precies is, weet ik niet
helemaal, maar ik denk dat het een altaar
voor objectverering is. Ik ben een verzamelaar:
ik vereer objecten. Gewoon omdat ze thuis
liggen heb ik er al plezier aan.”
Een selectie van voorbije tentoonstellingen:
- ‘Take the Doll’, Freemen Gallery, Zeeland, Nederland (2008)
- ‘Eat Your Waffles’, Hasselt (2008)
- ‘De keuze van Koen van den Broek’, Indian Caps, Antwerpen (2009)
- ‘GEOMANIC’, Galerie Manrion De Canniere, Antwerpen (2010-2011)
- ‘P.O.V.’, GYM galerie (PHL), Hasselt (2011)
- ‘Sousvoir’, St. Servaes Kapel, Hoegaarden/Rommersom (2011)
http://vanuytrechttom.blogspot.be/
toM VanUYtRECHt
°1982, hasselt
passionele relatie tussen kunst en muziek
Christof Rutten
Ook bij Tom Vanuytrecht is de muzikale
context niet weg te denken. Zijn levenscredo
staat in het teken de wereld van de Metal.
Geen wonder dat vier tekeningen van schedels
staan voor de vier elementen van geboorte,
leven, dood en ontbinding. Ook installeert
hij een schrijn waarin een ramskop en drie
zonnebloemcirkels een ritmische compositie
van witte TL-lampen omgeven. De metalband
RAM zal niet veraf zijn. Vanuytrecht schept
een beeldtaal van de Metalscene, waarin
de cultus van satanisme centraal staat. Wat
niettegenstaande opvalt in zijn beeldvorming
is: die strakke zin voor ordening, positionering,
systeem en cyclische opbouw.
Joannes Késenne

‘As is Above, So is Below’, 2012, White Metal Series Vol. 4
installatie / mixed media, 220 x 246 cm

‘DMND/HD’ drawing series, 2011, Birth/Life/Death/Decomp
tekeningen / potlood, acryl, inkt, houtskool op geprepareerd papier, 78 x 113 cm (elk)

COLOFON
Cover: affichebeeld
Curator tentoonstelling: Frank Hendrickx
Tekst: Joannes Késenne, Christof Rutten & Tom Michielsen
Fotografie & vormgeving: Kris Vandevenne, foto Daan Gielis, ‘Dusk pt. II’, 2012 rechts: Geert Wolters
Drukkerij: Montana in een oplage van 200 exemplaren
Verantwoordelijke uitgever: Tom Michielsen, p/a Dekenstraat 40, 3550 Heusden-Zolder
a r t e V e n t u n o
Het is niet toegestaan afbeeldingen of delen van dit foto-essay over te nemen of te gebruiken voor reproductie zonder de uitdrukkelijke en
schriftelijke toestemming van cultuurcentrum MUZE.