Tussen pot en pint

ent of niet, Marc en Guy maken altíjd van hun kloten. Ze zijn irritant
perfectionistische regisseurs en net daarom de beste die we hebben. Als
je het niet 100 procent doet zoals zij het in hun hoofd hebben, blijf je het
opnieuw en opnieuw en opnieuw doen. 70 takes lang als het moet. Privé
zijn het echte schatten, maar op de set hebben ze stoere gasten tot
tranen toe gedreven. Ze zijn keihard.
Begin je hen dan niet te haten?
WYNS: Totaal niet. Je roept wel eens ‘Fuck you’ of ‘Klootzak’, maar je
gaat door omdat je weet dat niemand anders in Vlaanderen het niveau
dat zij beogen uit jou kan halen. Met nog geen tiende van het budget
van gelijkaardige producties in het buitenland, maken ze een reeks van
internationale klasse. Van mij mogen ze zo ver gaan als ze willen. Ik doe
gewoon wat ze vragen, ook omdat ik weet dat ze voor zichzelf even hard
zijn. Die mannen hebben voor Matroesjka’s 9 jaar van hun opgeofferd.
Je was er ook bij tijdens de opnames in Bulgarije. Hoe groot was het
contrast met Thailand?
WYNS: Dat kon niet groter zijn. En in beeld werken die verschillende
locaties fantastisch. Het is als een Bondfilm: van een besneeuwd landschap
in het oostblok, ga je via het grijze Antwerpen naar een groene
oase in het verre oosten. In Bulgarije hebben we alleen maar croque
monsieurs gegeten, 10 dagen aan een stuk. Het is een arm land met
stugge, norse mensen. Alleen de drank maakt hen wat losser. In de voormiddag
hebben Bulgaren blijkbaar de gewoonte om elkaar continu uit
te schelden. Ze zijn kampioenen in het bedenken van ellenlange scheldwoorden
en beledigingen, zoals ‘vettige zoon van een hoerenmoeder die
ik nog geneukt heb in die en die opening, samen met mijn buurman die
nog in het gat van zijn vader heeft gezeten’ (lacht). Maar na de middag
worden ze wat rustiger en ’s avonds zijn ze zelfs vriendelijk.
Heb je je ooit een avonturier gevoeld tijdens de opnames?
WYNS: We zijn nooit in gevaarlijke situaties beland, als je dat bedoelt.
Ik voelde me alleen onveilig tijdens de gevechten met Axel (lacht). Alles
was dan ook zeer goed georganiseerd. We waren een soort luxetoeristen
in een extreme action kamp, waarin we filmpje mochten spelen: achtervolgingen,
mensen in een ravijn duwen, mensen neersteken of verdrinken.
Cool. Het zou een tof idee zijn voor bedrijfsevenementen (lacht).
Deden ze in die landen moeilijk over het onderwerp van de serie?
WYNS: In Thailand hadden we een censor op de set. Maar Marc en Guy
zorgden er wel voor dat alle riskante dialogen in het voor hem vertaalde
scenario iets ‘mooier’ geformuleerd waren. Wist die censor veel. Die
sprak toch geen Antwerps (lacht). Wij zeiden bijvoorbeeld: “We zitten in
een stad met 25.000 hoeren en gij vindt er geen vijf om in een buske te
stappen.” In de Thaise versie stond dan 25.000 ‘mooie meisjes’ in plaats
van ‘hoeren’. We hebben wel een aantal scènes die zich in Bangkok
afspelen in België gedraaid: een meisje dat levend verbrandt in een hotel
bijvoorbeeld. Een hotel in de fik steken, zagen ze ginder niet zitten.
Hoe is het om op de set dag in, dag uit tussen de blote vrouwen rond te
lopen?
WYNS: Dat went heel snel. Een gynaecoloog kijkt ook anders naar het
vrouwelijk geslacht dan een tandarts. De eerste dagen is het misschien
spannend, maar na 5 dagen in de studio met twintig blote figuranten die
hele tijd hetzelfde dansje doen rond een paal... (blaast). Daar komen niet
veel erecties meer bij kijken.
De reeks is uitgezonden in een veertigtal landen. Ben jij ondertussen al
herkend in het buitenland?
WYNS: Heel grappig. In Bangkok werden we op de luchthaven aangesproken
door Zweedse rugzaktoeristen: “Zijn jullie niet de mannen van
Matrioshki?” Het is niet dat ze riepen: “Kijk eens aan; Peter Van den
Begin, Axel Daeseleire en Luk Wyns!” Maar ze herkenden onze koppen
wel. We moesten zelfs handtekeningen geven. En belángrijk dat wij ons
voelden (lacht). De jongste geluidstechnieker in mijn bedrijf had familie
© Ché juni 2008