THEMA: GENIETEN

Genieten… in de Boekentoren
(…) Het gebeurde even na de middag. In
gezelschap van enkele tientallen zwijgzame
medestudenten zat ik er in een boek
over Franse kathedralen te bladeren, tot ik
plots geheel werktuiglijk opkeek omdat ik
een geluid opving waar elke geslachtsrijpe
man van opkijkt: het meedogenloze getik
van fijne dameshakken. Iedereen keek op.
Pennen werden neergelegd of quasi achteloos
tussen de tanden geschoven, blikken
gingen op oneindig staan, boeken verloren
hun inhoud. Ik herkende haar meteen, want
ze zat in mijn jaar.
Ze droeg een bloesje met meer decolleté
dan bloes, hoge zwarte laarzen met
naaldhakken en een spannend minirokje.
Laat ik haar Dea noemen, het scheelde
trouwens niet veel. Dea was de godin van
ons vagevuur. Jongens die in het auditorium
een strategische plaats konden veroveren
met uitzicht op onderdelen van Dea, waren
verloren voor de les. Zo was ze onze vamp
en onze gesel. Het valt nauwelijks in te
schatten op hoeveel netvliezen ze dagelijks
opgespaard werd, om ’s avonds als een
troebele hersenschim te ontwaken in de
eenzaamheid van de studentenkamer. Toen
ze de leeszaal binnenkwam en even halt
hield om het strijdtoneel te overschouwen,
1/07
vreesde ik dat ze op de eerste de beste
stoel zou gaan zitten en ik noodgedwongen
weer tussen Franse kathedralen zou
verzeilen. Maar zo was Dea niet, dat had
ik kunnen weten. Ze knikte welwillend in
de richting van de bediende aan de balie,
de man hierbij zijn enige glimlach van het
seizoen ontlokkend, en stapte vervolgens
de hele leeszaal in de lengte af.
De zaal hield de adem in, de ontwikkeling
van de wetenschap stond stil. Ook de
meisjes keken op, geslingerd tussen minachting
en beving, in het besef dat deze
femme fatale bij hun zwakke onbedreven
minnaars zelfs de duurste eed van trouw in
duivelsplicht kon doen verkeren. Dea deed
alsof er niets aan de hand was, draaide aan
het eind van de zaal als in een paaldans om
de tafels heen en kwam mijn richting uit. Ik
boog me haastig weer over het grondplan
van de kathedraal van Auxerre, maar dat
belette Dea niet om uitgerekend de stoel
naast mij met haar nauwelijks bedekte derrière
te garneren. Ik keek op alsof ik haar
niet had horen aankomen, knikte haar blozend
toe en begon in het boek voor me
driftig te zoeken naar god weet wat, in elk
geval naar iets wat ik niet zocht.
Enkele jaren later, in de ochtend van
Valentijnsdag 1978, is Dea vermoord.
Doodgeschoten door een man die haar
niet aan een ander gunde en zich vervolgens
met een tweede schot ook zelf naar
de overkant blies. Arme Dea.
Laurens De Keyzer
(redacteur bij De Standaard)
Met toestemming van de auteur bieden we
de lezer dit stukje 'genieten' aan uit 'Kleine
atlas van het genot', verschenen bij Lannoo.
3