THEMA: GENIETEN

28
Da’s pas genieten …
Rare vogels toch, die mensen … De ene
heeft er een kankerstokje voor nodig,
een andere komt er niet aan toe zonder
behoorlijk wat hoog of laag gegist, enkel
dan wel dubbelgestookt vocht ter afsluiting
van een Bourgondische smulpartij.
Sommigen vinden hun opperste zaligheid
in een lekker potje seks op de keukentafel,
anderen hebben daar een king-size bed met
knalrooie satijnen lakens voor vandoen, op
22 uur vliegen van huis, terwijl de muskieten
bewonderend toekijken vanachter de
klamboe.
En jijzelf dan? hoor ik je denken. Ach, rookgerei
hoorde er nog wél een klein beetje
bij in de early sixties, met de vrienden in
een studentenkroegje in het troosteloze
grauwe provincienest dat Gent in die tijd
nog was. Of in het piepkleine maar destijds
enorm populaire jazz-kroegje “Gard’civik”
op de Antwerpse Stadswaag, in een wat
scheefgezakt XVIe eeuws pand. Het is daar
dat ik mijn lief ‘oepschààrde’ na een avondje
stappen met wat wederzijdse vrienden,
mijn huidige ‘smeerpoes’. Een medestudente
van het lief van een van mijn medestudenten
werd dus mijn lief. Ben je nog
mee? Achteraf, nadat de anderen te kennen
hadden gegeven ‘van crèmerie te gaan
veranderen’, bleven wij onder ons tweetjes
achter om naar de muziek te luisteren,
onze eerste nacht samen doorpratend tot
het tijd werd voor ‘de eerste tram’. Die
kroeg hoorde toe aan Johan Koopmans,
een Nederlandse kunstschilder die zich
toelegde op miniatuurwerkjes, maar die
ook een voortreffelijk jazzpianist was. Tot
in ’t holst van de nacht zat die man dingen
als ‘Take Five’ op een gammele buffetpiano
te rammen, met een bassist en een drummer.
De man achter de toog was destijds
ene Ferre Grignard, die wat later verkaste
naar De Muze en die in ‘64 wereldberoemd
werd in Vlaanderen met z’n “Ring ring, I’ve
got to sing”. Rond de klok van twee placht
Ferre z’n toog ’n halfuurtje aan anderen
over te laten. Hij schoof dan een oude keukenstoel
onder het lampje van pierkendun
dat het hele ‘orkest’ verlichtte, greep z’n
gitaar en zette “Who’s afraid of the drunken
Sailor” in.
Jarenlang was dat historisch pandje ons
geliefkoosd plekje, waar het erg prettig
toeven was, en waar we met volle teugen
genoten van de muziek, de “ambiance” en
vooral ook van mekaar. Ferre is al van ’82
zo dood als een pier, en of Johan nog leeft
… wie zal het zeggen. Eens afgestudeerd
moest ik eerst nog een jaartje ‘onder de
wapens’, en meteen daarna kwam ik in de
mallemolen van een 35-jarige loopbaan
in een grootbank terecht. De kinderen
werden groot, de jaren vlogen steeds sneller
voorbij. Vakantie nemen was natuurlijk
leuk, maar tegen de tijd dat ik eindelijk die
bank (en Marcella haar kliniek) wat begon
te vergeten, moesten we alweer beginnen
aftellen en was de lol er grotendeels af.
Gelukkig waren we allebei gezond. Mijn
pso kwam maar rond mijn 45e uit z’n hol
gekropen, maar bloeddrukverlagers bleven
voor ons beiden achterwege tot we aan
ons pensioen konden gaan denken. Betablokkers
zijn ook maar ‘vertrouwde kost’
geworden na mijn 60e, en meteen werd
ons ook duidelijk hoe slecht die pillen zich
verstaan met pso.
Al die kwalen en kwaaltjes, pillen en zalfjes
1/07