Verlies nooit je geloof - Maasbach.com

mee in de rondte te draaien en er dan vlug af te springen. Mijn
vader had ons verboden dat te doen omdat we gevaar liepen onder
een trein te komen als we er in ons enthousiasme aan de verkeerde
kant afsprongen. Op een dag was ik daar weer mee bezig
toen mijn vader met de auto langskwam. Hij schrok geweldig en
was ook boos toen hij mij weer bij de spoorwegovergang zag
spelen. Hij stopte, liep naar me toe en gaf me een flink pak slaag
op m’n blote billen. Op dat moment begreep ik papa’s harde klappen
niet. De mensen die ons zagen moeten waarschijnlijk gedacht
hebben “Wat een wrede vader!” Later begreep ik die geweldige
les dat papa dit uit liefde deed. Omdat hij mij liefhad, strafte hij
mij.
“Want is er wel een zoon die door zijn vader niet getuchtigd wordt?
Blijft gij echter vrij van de tuchtiging welke allen ondergaan hebben,
dan zijt gij bastaarden en geen zonen ... Want alle tucht schijnt
op het ogenblik geen vreugde maar smart te brengen, doch later
brengt zij een vreedzame vrucht, die bestaat in gerechtigheid”
(Hebreeën 12:7-11).
Later, op mijn vijftiende jaar, moesten wij verhuizen naar Den
Haag want de snelweg A12 Den Haag - Utrecht zou over het
weiland - dwars door ons huis - lopen. Jammer, want we woonden
daar mooi. We moesten andere vrienden maken. Ook moesten
we naar een andere school. De directeur van onze vorige
school was een wederomgeboren christen en op onze nieuwe
school was dat niet het geval. We ervoeren een duidelijke tegenstand
tegenover evangelist Maasbach en wij leden daaronder.
De dagelijkse pesterijen gingen ons niet in de koude kleren zitten.
Wanneer een kind dagelijks afgewezen, genegeerd en gepest
wordt, is dit vreselijk. Elk van de ‘Maasbach-kinderen’ heeft hieronder
geleden. We hebben allemaal onze eigen herinneringen aan
nare gebeurtenissen op en rondom school.
Ik herinner het me gelukkig zelf niet eens meer, maar mijn zus
18