De Standaard Weekblad - Migrant zkt toekomst

Op haar 24stestudeerde Reyhan af. Veel
leeftijdsgenoten waren toen al getrouwd,
maar Reyhan werd vanuit haar omgeving niet
gepusht om een partner te zoeken. Zelf was
ze er ook nietzomee bezig. ‘Ik wilde een man
die open vangeestwas, en de pool vanTurkse
jongens die ik hier kende, was bijzonder klein.
Even heb ik zelfs heel rationeel overwogen om
meteen jongen uitTurkije te trouwen. Maar
ik heb enorm gevochten voor mijn vrijheid en
wilde die strijd nietoverdoen met een man.’
Een Belg was geen optie, vertelt Reyhan.
Zehra:
‘Mijnvader is letterlijk
ziek geworden van
mijn keuze. Maar
stilletjesaan legt
hijzich neer bij
ons huwelijk’
‘Onmogelijk. Dat was een onuitgesproken regel
die ik in mijn opvoeding had meegekregen.
Een Vlaamse vriendiseen brug te ver. En
dus had ik me nooit voor zo’n relatie willen
openstellen.’Tot ze Hans leerde kennen.
De liefde was wederzijds. Maar Reyhan
lag in de knoop met zichzelf.‘In hetbegin
voelde hetalsof ik mijn familie bedroog. De
gemakkelijkste oplossing was meteen Turk te
trouwen.’
Voor Hans stelde datprobleem zich niet.
Hijwas opgegroeidinDeinze en daar waren
geen Turken. ‘Reyhan was gewoon Reyhan, de
collegavan een vriend. Ik heb haar nooit als
iemand exotisch gezien. Mijn oudersook niet,
trouwens.’
In haar familie was Reyhan de eerste die
meteen Vlaamse vriend thuiskwam. De
relatie werd niet euforisch onthaald. ‘Maar ik
heb snel duidelijk gemaakt datiknietwilde
kiezen tussen mijn familie en mijn partner’,
zegt Reyhan. ‘Elkekeuze is een verlies. Mijn
moeder,die een praktiserend gelovigeis,
antwoordde datzevooral wilde datikgelukkig
zou worden.’
Hans: ‘Ik denk ook datjemoeder je goed
genoeg kende om te beseffen datjejenietzou
laten tegenhouden.’
De twee trouwden kort daarna. Meteen
hennafeestvoor de beperkte familie en een
fuif voor de vrienden. Hans heeft zich ook
bekeerd. ‘Jekunt daar heel principieel of heel
pragmatisch mee omgaan. Ik heb vooral de
stap voor Reyhan gemakkelijker willen maken.’
Dijkbreuk
Acht jaar later verbaasthet Hans en Reyhan
hoe snel de tijdgeestisveranderd. ‘Ik mocht
dan welvoortstuderen, maar tijdens de
middagpauze metdejongens iets gaan eten,
was not done.Daar werd over geroddeld,
terwijl datvoor mijn nevenennichten nu
vanzelfsprekend is. Enkele vanhen zijn
ondertussen ook meteen Vlaming getrouwd.
En mijn moeder krijgt geregeld vrouwen
over de vloer vanwie de zoon of dochter een
Vlaamse vriendin of vriend heeft.Zewillen
dan weten hoe datbij mijisgelopen. Twintig
jaar geleden zouden diezelfde vrouwen mijn
moeder gecondoleerd hebben, omdatzehaar
dochter heeft verloren.’
35
Hans: ‘Het is als een dijkbreuk. Eenklein
gaatje wordt snel groter als de eerstebinnen de
familie hetpad heeft geëffend. Toch blijftde
instroom vanjongeren vanTurkse origine in
hethoger onderwijs problematisch laag.’
Reyhan: ‘Studeren is voor meisjes een manier
om vrijheid te verwerven. En hetisaan een
hogeschool of universiteit datjemeteen hele
brede waaier van andere mensen in contact
komt. Uiteindelijkzoeken we allemaal een
partner die een beetje dezelfde levensvisie
heeft.’
En die gedeelde kijk op hetleven en op
samenlevenbond Hans en Reyhan veel
meer dan hun culturele achtergrond hen
scheidde. ‘Natuurlijk duiken er na een tijd
meningsverschillen op,’zegt Hans, ‘maar
voor mijwaren die nietvan een andere orde
dan de conflicten die in elkerelatie opduiken.
Mensen zijn nu eenmaal anders. Samenlevenis
compromissen zoeken.’
Over religie bijvoorbeeld. ‘Ik ga heel relaxed
metmijngeloof om’,zegt Reyhan. ‘Mijn
moeder is welreligieus. Mijn vader was daar
veel vrijer in. Zelf vond ik heteen enorme
verrijking om op een katholiekemeisjesschool
te zitten, maar ik ben ook blijdat ik de Koran
heb leren lezen. Ik zie nietveel verschil tussen
de twee religies en hoop datmijnzoon dezelfde
houding zal ontwikkelen.’
‘Natuurlijk gaan we hem de islam aanreiken,’
reageertHans, ‘maar ik wil onze kinderen
evenzeer bijbrengen datreligie geen evidentie
is.’
Hetkoppel voedt hun zoon tweetalig
op. ‘Cultuur leeft verder via taal en ik vind
hetbelangrijk datdekinderen kunnen
communiceren metdefamilie. Hopelijk
kunnen ze later even vlot omgaan methun
Turkse als methun Vlaamse achtergrond.’
Al zijn hun dagelijkse zorgen vaneen heel
andere orde, zegt Hans. ‘Het vinden vaneen
crèche, de opvoeding vandekinderen, de
combinatie vantweejobs en een gezin, opvang
voor een ziekepeuter: kortom, de zaken
waarmee al onze leeftijdsgenoten in deze fase
vanhun levenworstelen.’
www.migrantzkttoekomst.be
www.ambrosiastafel.be
I