VERKRACHTING IN DE PSYCHIATRIE - Nederlands Comite voor ...

VERKRACHTING IN
DE PSYCHIATRIE
Mishandeling van vrouwen en kinderen
Rapport en aanbevelingen over
de wijdverspreide seksuele misdrijven tegen patiënten
binnen de geestelijke gezondheidszorg
Gepubliceerd door de
Citizens Commission on Human Rights
Opgericht in 1969

BELANGRIJKE AANTEKENING
Voor de lezer
De psychiatrische beroepsgroep beweert de enige
deskundige te zijn op het gebied van geestelijke
gezondheid en “ziekten” van de geest. De
feiten laten echter iets anders zien:
1. PSYCHIATRISCHE “STOORNISSEN” ZIJN
NIET HETZELFDE ALS LICHAMELIJKE ZIEKTEN.
In de geneeskunde bestaan duidelijke criteria voor
ziekten: een voorspelbare groep symptomen met een
bewezen, vastgestelde oorzaak of begrip van hun
samenstelling en functie. Koorts en koude rillingen zijn
symptomen. Malaria en tyfus zijn ziekten. Het bestaan
van ziekten wordt bewezen door objectief bewijs en
lichamelijke testen. Vooralsnog is er geen bewijs voor
het bestaan van geestelijke “ziekten”.
2. PSYCHIATERS BEHANDELEN ALLEEN GEESTELIJKE
“STOORNISSEN”, GEEN AANGETOONDE ZIEKTEN.
Terwijl de geneeskunde ziekten behandelt, kan de psychiatrie
alleen “stoornissen” behandelen. Zonder een
oorzaak of fysiologie wordt een groep symptomen, die
bij veel verschillende patiënten wordt gezien, een
stoornis of syndroom genoemd. Psychiater Joseph
Glenmullen, verbonden aan de Universiteit van
Harvard, zegt dat in de psychiatrie “alle diagnoses
enkel syndromen [of stoornissen] zijn, groepen van
symptomen waarvan wordt verondersteld dat ze
samenhangen, geen ziekten.” Dr. Thomas Szasz, emeritus
professor in de psychiatrie, stelt: “Er is geen bloedtest
of andere biologische test om de aanwezigheid of
afwezigheid van een geestelijke ziekte vast te stellen,
zoals die wel bestaan voor de meeste lichamelijke ziekten.”
3. DE PSYCHIATRIE HEEFT NOG NOOIT DE OORZAAK
VAN EEN “GEESTELIJKE STOORNIS” VASTGESTELD.
Toonaangevende psychiatrische organisaties zoals de
World Psychiatric Association en het Amerikaanse
National Institute of Mental Health geven toe dat psychiaters
geen oorzaken van of geneeswijzen voor geestelijke
stoornissen kennen, en ze weten ook niet wat
hun “behandelingen” precies doen bij een patiënt. Ze
hebben alleen theorieën en verdeelde meningen over
hun diagnoses en methoden die elke wetenschappelijke
basis missen.
Zoals een voormalig woordvoerder van de World
Psychiatric Association stelde: “De tijd dat psychiaters
dachten dat ze geestelijke ziekten konden genezen is
voorbij. In de toekomst zullen de geesteszieken moeten
leren leven met hun ziekte.”
4. DE THEORIE DAT GEESTELIJKE STOORNISSEN
EEN GEVOLG ZIJN VAN EEN “CHEMISCHE ONE-
VENWICHTIGHEID” IN DE HERSENEN, IS EEN
ONBEWEZEN MENING, GEEN FEIT.
Een heersende psychiatrische theorie (die een grote rol
speelt bij de verkoop van bewustzijnsveranderende
drugs) is dat geestelijke stoornissen een gevolg zijn van
een chemische onevenwichtigheid in de hersenen. Net
als bij hun andere theorieën, is er ook hier geen biologisch
of andersoortig bewijs om die te onderbouwen.
Dr. Eliot Valenstein, vertegenwoordiger van een grote
groep medische en biochemische experts, schrijver van
Blaming the Brain, zegt: “Er bestaan geen testen die de
chemische status van de hersenen van een levende persoon
kunnen vaststellen.”
5. ALLEDAAGSE PROBLEMEN WORDEN NIET
VEROORZAAKT DOOR DE HERSENEN.
Mensen kunnen problemen en tegenslagen in het
leven, die kunnen leiden tot geestelijke problemen,
soms als heel ernstig ervaren. Maar het pretenderen
dat deze problemen worden veroorzaakt door ongeneeslijke
“hersenziekten” die alleen verlicht kunnen
worden met gevaarlijke pillen, is oneerlijk, schadelijk
en vaak dodelijk. Zulke drugs richten vaak meer schade
aan dan een verdovend middel en zijn in staat om
iemand tot geweld of zelfmoord aan te zetten. Ze maskeren
de werkelijke oorzaak van problemen en verzwakken
het individu, waardoor hem of haar de
mogelijkheid en de hoop wordt ontnomen om werkelijk
te herstellen.

VERKRACHTING IN
DE PSYCHIATRIE
Mishandeling van vrouwen & kinderen
®
INHOUDSOPGAVE
Inleiding: De weerlozen
zijn het mikpunt................................2
Hoofdstuk één:
Andere namen voor verkrachting ......5
Hoofdstuk twee: Misdrijven worden
“therapie” genoemd ........................9
Hoofdstuk drie: Seksueel
misbruik vernietigt levens................13
Hoofdstuk vier:
Wat moeten we eraan doen? ..........17
Aanbevelingen ................................19
Citizens Commission on
Human Rights International ............20

E
INLEIDING
De weerlozen
zijn het mikpunt
r zijn maar weinig ervaringen bitterder
dan een wanhopig slachtoffer dat hulp
aanvaardt en vervolgens wordt verraden
door de “weldoener”.
Stelt u zich een 7-jarig meisje voor dat
naar een psychiater of psycholoog wordt
verwezen om hulp te krijgen bij haar emotionele
problemen als gevolg van incest. Stel dat de specialist
het meisje ook misbruikt tijdens de “therapie”. Hoe
groot zal de emotionele ontreddering zijn bij dit
slachtoffer?
Zulk verachtelijk
verraad na een serieuze
persoonlijke crisis kan het
slachtoffer alleen maar
zwaarder belasten met
emotionele littekens en
labiliteit.
Het is een vloek als
deze “professionals” de
aan hen toevertrouwde
taak om emotioneel
zwakke mensen te helpen, zo verkwanselen.
Op 31 oktober 2002 werd de Franse
psychotherapeut Jean-Pierre Tremel veroordeeld tot 10
jaar gevangenisstraf wegens verkrachting en seksueel
misbruik van twee jonge patiënten die volgens de
rechtbank extreem kwetsbaar waren. De 52-jarige
Tremel beweerde dat zijn “behandeling” was gebaseerd
op een “oriëntaalse traditie” waarin “oude mannen
meisjes vertrouwd maakten met seksuele
handelingen”. 1
Dergelijke behandelingen zijn nooit hulp. Het is
een weerzinwekkend verraad onder het mom van hulp,
een veel te vaak voorkomende gebeurtenis in de
geestelijke gezondheidszorg.
❚ Een vrouw loopt meer kans om verkracht te
“Waar mededogen, het gezonde verstand en
fatsoen aangeven dat het seksueel misbruiken van
patiënten een ernstige en criminele daad is, doen
psychiaters en psychologen er alles aan om dit
“schoon te praten”, zelfs als het gaat om seksueel
misbruik van kinderen.”
— Jan Eastgate
INLEIDING
De weerlozen zijn het mikpunt
2
worden op de sofa van een psychiater, dan wanneer
ze ’s nacht gaat joggen in een stadspark.
❚ In een Engels onderzoek naar seksueel contact
tussen therapeuten en patiënten onder psychologen
verklaarde 25% een patiënt behandeld te hebben die
seksuele omgang had gehad met een andere therapeut. 2
❚ Een studie uit 2001 toont aan dat 1 op de 20
cliënten die seksueel misbruikt waren door hun
therapeut, minderjarig was. De gemiddelde leeftijd
voor meisjes was 7 en voor jongens 12. Het jongste kind
was drie jaar.
Waar mededogen, het
gezonde verstand en
fatsoen aangeven dat het
seksueel misbruiken van
patiënten een ernstige en
criminele daad is, doen
psychiaters en psychologen
er alles aan om dit “schoon
te praten”, zelfs als de
slachtoffers van deze
uitbuiting kinderen zijn.
Door het combineren van de verzonnen diagnoses in
Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders
(DSM-IV) met subtiele maar perverse argumenten, of
zelfs regelrechte leugens, werken ze aan een situatie
waarin seksueel misbruik van vrouwelijke en jeugdige
patiënten niet langer als crimineel beschouwd wordt.
Ondertussen gaan toezichthoudende instanties op
het gebied van geestelijke gezondheid zelden verder
dan een slappe terechtwijzing …..en het tijdelijk
opschorten van de bevoegdheid.
❚ In 2003 trok de Inspectie op Psychologen van de
staat Colorado de bevoegdheid in van Dr. John Dicke,
wiens behandeling van een vijfjarige jongen o.a.
bestond uit het werken met seksuele attributen.
Volgens de vader van de jongen werd zijn zoon

“uitgekleed, gepijnigd, vastgebonden, verbaal
misbruikt, seksueel misbruikt, gehersenspoeld en
doodsangst aangejaagd met een dildo” tijdens de
zogenaamde therapie. 3
❚ In 1989 moest Dr. Paul A. Walters, de psychiater
die verantwoordelijk was voor de gezondheid van
studenten aan de Stanford Universiteit in Californië en
hoofd was geweest van de afdeling Health Services van
de Harvard Universiteit, zijn functie neerleggen nadat
hij beschuldigd was van het “regelmatig seks hebben”
met een vrouwelijke patiënt. De vrouw, die als kind
seksueel misbruikt was, kreeg meer dan $200.000 in een
schikking die buiten de rechtbank werd getroffen. Zij
vertelde dat Walters haar orale seks op hem liet
uitvoeren, “soms wel twee van de drie psychiatrische
analyse sessies per week”.
Sommige psychiaters worden strafrechtelijk
vervolgd en veroordeeld.
❚ Een psychiater uit Orange County in Californië,
James Harrington White, werd veroordeeld voor
afgedwongen sodomie met een mannelijke patiënt. Na
een onderzoek door de Citizens Commission on
Human Rights (CCHR) werd onthuld dat White jonge
mannen drogeerde om vervolgens op video op te
nemen hoe hij seks met hen had. White werd
veroordeeld tot bijna zeven jaar gevangenisstraf.
Geen enkele arts, maatschappelijke organisatie of
familielid zou iemand bloot moeten stellen aan de
behandelingen van de geestelijke gezondheidszorg die
tegenwoordig voor therapie doorgaan.
Deze publicatie is één van een serie rapporten die
CCHR uitgeeft over verraad in de geestelijke
gezondheidszorg. De uitgave wordt in het algemeen
belang en als waarschuwing openbaar gemaakt.
Seksueel misbruik door een therapeut is seksueel
misbruik. Verkrachting door een therapeut is
verkrachting. Het is geen therapie. Totdat dit volledig
INLEIDING
De weerlozen zijn het mikpunt
3
erkend is, en rechters en advocaten elk incident ook
als zodanig behandelen, zal het een bedreiging blijven
voor alle vrouwen en kinderen die een behandeling
ondergaan in de geestelijke gezondheidszorg.
Hoogachtend,
Jan Eastgate
Woordvoerder, Citizens Commission
on Human Rights International

BELANGRIJKE FEITEN
1 Tussen de 10% en 25% van de
hulpverleners in de geestelijke
gezondheidszorg misbruiken hun
2
patiënten seksueel.
Om hun misdaad te verbergen
gebuiken psychiaters drugs of
elektroshocks teneinde de
herinnering van de patient aan de
verkrachting uit te wissen.
3
4
5
Geschat wordt dat jaarlijks 100
psychologen hun bevoegdheid
verliezen wegens seksueel
wangedrag. Toch royeert de
American Psychological Association
slechts 10 leden per jaar voor dit
vergrijp.
Psychiaters en psychologen
herdefiniëren en rechtvaardigen het
verkrachten van patiënten als
“seksueel contact”, “seksuele relatie”
of “buiten hun boekje gaan”.
Hierdoor kunnen de controlerende
instanties van de eigen beroepsgroep
hun vergrijpen beoordelen, in plaats
van rechtbanken, waardoor zij kunnen
ontsnappen aan justitie en verder
kunnen gaan met hun misdrijven.
CRIMINALITEIT VIERT HOOGTIJ IN DE PSYCHIATRIE:
Dr. James Harrington White (links) werd veroordeeld wegens het
seksueel misbruiken van kinderen, en Dr. Jules Masserman, voormalig
voorzitter van de American Psychiatric Association (APA),
misbruikte vier patiënten seksueel tijdens door drugs veroorzaakte
slaapsessies. Hij verloor tijdelijk zijn bevoegdheid maar bleef lid van de
Board of Trustees van de APA.

HOOFDSTUK EEN
Andere namen
voor verkrachting
V
raag: Wanneer is een verkrachting niet
echt een verkrachting? Antwoord:
Wanneer de verkrachter een behandelend
psychiater of psycholoog is.
Een van de meest beruchte gevallen
van een middels psychiatrische
termen “ontkende verkrachting” is die van Dr. Jules
Masserman, ooit door zijn collegae geëerd als een
vooraanstaand psychiatrisch behandelaar. Als voormalig
voorzitter van de American Psychiatric Association
(APA) en levenslange erevoorzitter van de World
Association for Social Psychiatry, was Masserman een
machtig persoon.
Barbara Noël aanbad
Masserman en prees
zichzelf gelukkig om
hem als haar psychiater
te hebben. Gebruikmakend
van zijn professionele
invloed op haar, wist
Masserman Noël gemakkelijk
te overtuigen
dat ze in contact kon
komen met haar “echte
gevoelens” door sodium
amytal te nemen, een
barbituraat (slaapmiddel)
dat werd gebruikt tijdens mind control experimenten
in de jaren ’60 om het geheugen te blokkeren.
Tijdens een van die door drugs veroorzaakte slaapsessies,
die hij regelmatig aan haar voorschreef, ontwaakte
Noël en ontdekte ze dat Masserman haar, luid
hijgend, seksueel aanrandde.
Noël had zich nog nooit gerealiseerd hoe hard
bedrog kon aankomen. Ze besefte dat Masserman haar
jarenlang had gedrogeerd om haar seksueel te kunnen
misbruiken, een praktijk die niet ver af staat van
In één land toonde een evaluatie
aan dat hoewel psychiaters maar
6% uitmaakten van het totale
aantal artsen in het land, ze 28%
uitmaakten van de artsen die
bestraft waren wegens aan seks
gerelateerde overtredingen.
HOOFDSTUK EEN
Andere namen voor verkrachting
5
necrofilie (seksuele opwinding door lijken). Ze werd
natuurlijk woedend.
Noël was echter de “geestelijk gestoorde patiënt”.
Masserman verklaarde dat ze “ziek” was en loog. Het
kostte zeven jaar succesvol procederen en het besluit
van andere vrouwen om ook in de openbaarheid te
treden na het horen van Noël's verhaal, voor de APA
het besluit van de Illinois Psychiatric Society steunde
door Masserman zijn bevoegdheid tot behandelen
tijdelijk in te trekken. Het intrekken van zijn
bevoegdheid duurde echter maar vijf jaar en werd
uitgesproken wegens het oneigenlijke gebruik van
drugs, niet voor verkrachting.
Masserman bleef ge-
durende deze vijf jaar zijn
stemrecht behouden in de
Raad van Commissarissen. 4
In een televisieprogramma
uit 1998 werd onthuld
dat naar schatting
100 Amerikaanse psychologen
jaarlijks hun bevoegdheid
verliezen wegens
seksueel wangedrag. Toch
royeert de American Psychological
Association maar
10 leden per jaar voor
deze misdrijven.
Psychiaters en psychologen noemen verkrachting
zelden verkrachting, ze noemen het verzachtend
“seksueel contact”, een “seksuele relatie” of “grenzen
overschrijden” als één van hun leden zichzelf seksueel
opdringt aan een patiënt, vaak met behulp van drugs
of elektroshocks.
Stelt u zich een rechtszaak voor waarin de
verdediging het argument aanvoert dat “het eigenlijk
geen verkrachting was maar een seksueel contact”.

Erger nog, stel je voor dat het om je zuster of je dochter
gaat die hulp zocht bij een psychiater wegens een
verbroken relatie. Je zou terecht willen dat de
verkrachter vervolgd zou worden zoals de wet dat
voorschrijft.
De beroepsorganisaties besluiten welke disciplinaire
maatregel er opgelegd moet worden en plaatsen
zo de aangeklaagde psychiater buiten de wet. Als we
deze logica doorvoeren zou een loodgieter die een klant
verkracht, beoordeeld moeten worden door de
1
HOOFDSTUK EEN
Andere namen voor verkrachting
6
vakorganisatie voor loodgieters. Dit zal natuurlijk nooit
gebeuren en dat zou ook moeten gelden voor de
beroepsorganisaties van psychiaters die niet als
juridisch beoordelende instantie zouden mogen
optreden.
Het zogenaamde ethische systeem dat psychiaters
hanteren, wordt wereldwijd aangevallen als te zacht
en niet adequaat. De Australische psychiater Paul
Stenberg nam zijn patiënt mee naar een bubbelbad in
een sporthal waar hij haar borsten en vagina masseerde
2 3
4
PSYCHIATERS EN PSYCHOTHERAPEUTEN worden vaak aangeklaagd voor het
seksueel misbruiken van mensen die hun hulp zochten. 1) Psycholoog Donald
Persson (links) werd veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf wegens verkrachting
van een 12-jarig meisje. 2) Psychiater Markham Berry (linksboven) verklaarde
schuldig te zijn nadat hij was aangeklaagd voor het seksueel misbruiken van zes
jonge jongens die naar hem toe waren gestuurd voor hulp. 3) Psychiater John
Lester uit Kansas (rechtsboven) werd veroordeeld tot 41 maanden wegens het
molesteren van twee jonge jongens. 4) Psychotherapeut John Ferguson was één
van de eersten die vervolgd werd in Colorado door toepassing van een nieuwe
wet die seksueel misbruik als misdaad bestempelt.

terwijl hij haar vertelde dat dit “therapie” was. Hij had
seksuele gemeenschap met een andere patiënte en
suggereerde dat ze eens heroïne moest proberen. In
2000 leverde Stenberg vrijwillig zijn bevoegdheid in,
hij beloofde het Medisch Tuchtcollege dat hij nergens
ter wereld meer zou praktiseren. Het Tuchtcollege vond
dat zijn initiatief “het publiek afdoende zou
beschermen”.
Binnen twee jaar was Stenberg weer in het
nieuws wegens het seksueel misbruiken van patiënten.
“Anne” had hulp gezocht bij Stenberg wegens het
jarenlange seksuele misbruik dat zij en haar zusje
hadden ondergaan door hun vader, terwijl hun moeder
het “familiegeheim” bewaarde. Anne wilde hulp
om “de herinneringen onder controle te krijgen”. “Maar
in plaats van te helpen met het helen van de incestwonden
maakte [Stenberg]
ze nog dieper”, schreef de
Courier Mail in april 2002. 5
Uit een Amerikaans
onderzoek van 1998 naar
disciplinaire maatregelen
van het Medisch Tuchtcollege
tegen 761 artsen
die tussen 1981 en 1996
bestraft waren wegens
aan seks gerelateerde
overtredingen, bleek dat
psychiaters en kinderpsychiatersoververtegenwoordigd
waren in deze
groep. Hoewel psychiaters
maar 6% uitmaakten van het totale aantal artsen
in het land, maakten ze 28% uit van de artsen die
bestraft waren wegens aan seks gerelateerde
overtredingen. 6
In hetzelfde jaar bracht de Zweedse Sociale Raad,
het Medisch Tuchtcollege aldaar, een rapport naar
buiten over klachten van patiënten in een periode van
vier jaar. Uit het rapport bleek dat psychiaters
verantwoordelijk waren voor bijna de helft van de
klachten, inclusief seksueel misbruik, die patiënten
hadden gemeld bij het College.
Een evaluatie van het Amerikaanse
Tuchtcollege van beslissingen over
psychiaters die bestraft werden
wegens aan seks gerelateerde
overtredingen, onthulde dat de
psychiatrie en kinderpsychiatrie sterk
oververtegenwoordigd waren.

1
2
BELANGRIJKE FEITEN
3
4
Psychiaters die hun patiënten seksueel
misbruikt hadden kwamen met de
volgende rechtvaardigingen: het was uit
“liefde”, het was een tijdelijk “controleverlies”
of een “beoordelingsfout” en het vond plaats
“om het zelfvertrouwen van de patiënt te
bevorderen”.
Psychiaters en psychologen worden
geholpen bij hun pogingen om
strafrechtelijke aanklachten wegens
seksueel misbruik te voorkomen, door
de introductie van de Diagnostic and
Statistical Manual for Mental Disorders
(DSM-IV) en het hoofdstuk over
geestelijke stoornissen in de
International Classification of Diseases
(ICD-10).
De ICD en de DSM beschrijven het
seksueel misbruiken van kinderen als
“pedofilie”, een “neiging en impulsieve
stoornis”. De DSM-IV claimt ook nog dat
het lichamelijk mishandelen van een
kind alleen een stoornis is als er reden is
voor zorg.
De World Psychiatric Association claimt
dat professionele gedragscodes, het
bestuderen van ethiek of het uitgeven van
richtlijnen en wetten niet zullen
garanderen dat psychiaters hun beroep
ethisch zullen uitoefenen.
De Amerikaanse Psychiatric Association
decriminaliseren de misdaad door middel van hun boek,
Diagnostic and Statistical Manual for Mental
Disorders (DSM-IV) door crimineel gedrag te
definieren als een biologische afwijking.

HOOFDSTUK TWEE
Misdrijven worden
“therapie” genoemd
Uit een in 1986 uitgevoerde enquête over
seks tussen psychiaters en hun patiënten
bleek: 73% van de psychiaters die toegaven
dat ze hun patiënten seksueel hadden
uitgebuit, zeiden dit gedaan te hebben uit
“liefde” of voor “plezier”; 19% zei dat het was “om het
zelfvertrouwen te bevorderen”, de overige rechtvaardigingen
waren “beoordelingsfout”, “impulsiviteit”,
“interessant zijn als therapeut” en “persoonlijke
behoefte”. 7
Bijna twee decennia later blijken de excuses niet
veranderd. De personen die
voor het Tuchtcollege
moesten verschijnen, verklaarden
hun gedrag met:
“een tijdelijke beoordelingsfout
door stress”, een
“ongewoon hoge seksualiteit”,
“seks is een legitieme
vorm van behandeling”
en zelfs “echte liefde voor
een patiënt zou toegestaan
moeten worden”.
Hier volgen enkele
psychiatrische rechtvaardigingen
voor afwijkend seksueel gedrag:
❚ Robert C. Showalter, een psychiater uit Virginia
was een getuige-deskundige voor de verdediging in
strafzaken totdat hij zijn bevoegdheid kwijtraakte in
1999. Hij had mannelijke patiënten gedwongen om voor
hem te masturberen, een “behandeling” die hij
“masturbatietherapie” noemde. 9
❚ In 2001 werd psychiater Clarence Alexander
Gluskie uit Sydney (hij had in 1999 de Orde van
Australië ontvangen, de hoogste onderscheiding
aldaar) uit het beroepsregister verwijderd wegens een
seksuele relatie met een vrouwelijke patiënt. Gluskie
had de “vaderrol” aangenomen tijdens de sessies van
Psychiaters hebben zelfs een diagnose
verzonnen om te verklaren waarom
patiënten hun psychiaters aanklagen
wegens seksueel misbruik; ze claimen
dat deze patiënten lijden aan een
“stoornis” waardoor ze hun therapeut
willen provoceren.
HOOFDSTUK TWEE
Misdrijven worden “therapie” genoemd
9
de vrouw, hij moedigde haar aan om terug te keren naar
haar kindertijd en op zijn schoot te zitten. Als hij
seksueel opgewonden raakte vertelde hij haar dat dit
normaal was omdat kinderen zich vaak aangetrokken
voelen tot hun ouders. Gluskie beweerde schaamteloos
dat “het stimuleren van de genitaliën chemische stoffen
liet vrijkomen in de hersenen die de band tussen ouders
en kinderen versterkte.” 9
❚ Op 21 juni 2002 royeerde de Psychologische Raad
van de staat Ohio Dr. John Wilson vanwege zijn “hoge
behoefte aan narcistische (erotisch eigenbelang)
bevrediging” en verordende
dat hij in therapie
moest voor zijn alcoholverslaving.
Tijdens een
sessie met een vrouw die
leed aan een trauma na een
vliegtuigongeluk, had
Wilson haar vastgehouden
in haar stoel en haar de
beste seks beloofd die ze
ooit gehad had. Wilson
claimde later dat hij leed
aan een “black-out door
alcohol”. 10
De Diagnostic and Statistical Manual for Mental
Disorders (DSM-IV) van de American Psychiatric
Association en het hoofdstuk over geestelijke
stoornissen in de International Classification of Diseases
(ICD-10) hebben in belangrijke mate bijgedragen aan
de inspanningen van psychiaters en psychologen om
strafrechtelijke aanklachten wegens seksueel misbruik
te vermijden. De DSM haalt misdaden uit de criminele
sfeer door het definiëren van crimineel gedrag als een
biologische aberratie of geestelijke stoornis. Op deze
manier worden gevaarlijke criminelen binnen de
psychiatrische beroepsgroep ontheven van elke
persoonlijke verantwoordelijkheid voor hun daden.

Paul R. McHugh, professor in de psychiatrie en
leidinggevend psychiater in het Johns Hopkins
Ziekenhuis in Baltimore, is openlijk kritisch op zijn
eigen collega's: “De nieuwe benadering van de DSM
om deskundigen en beschrijvende criteria te gebruiken
voor het vaststellen van psychiatrische ziekten heeft
geleid tot een productieve industrie. Als je het kunt
beschrijven, kun je het een naam geven, vervolgens
claim je dat het bestaat als een aparte 'entiteit' met
uiteindelijk een bijbehorende behandeling. De voorstellen
voor nieuwe psychiatrische stoornissen zijn zo
koortsachtig toegenomen dat de DSM is gegroeid van
119 pagina's in 1968, tot 886 pagina's in de laatste
editie...” [in 1994]. Hij geeft toe dat sommige stoornissen
“puur de uitvindingen
zijn van degenen die ze
Een Amerikaans onderzoek naar seks tussen
therapeuten en cliënten onthulde dat
therapeuten meer meisjes misbruiken dan
jongens. De vrouwelijke slachtoffers variëren
van 3 jaar tot 17 jaar. Therapeuten
maakten seksueel misbruik van
jongens tussen 7 en 16 jaar.
voorstellen.” 11
In hun boek
Making us Crazy stellen
de Amerikaanse professoren
Herb Kutchins
en Stuart Kirk dat het
enige dat een comité
van psychiaters hoeft
te doen om een
stoornis in de DSM te
krijgen, het uitzoeken
van een naam is, het geven
van een algemene beschrijving gebaseerd op “klinische
wijsheid”, het ontwikkelen van een lijst met
diagnostische criteria, de voorgestelde criteria
bespreken met de voorstanders van de nieuwe
categorie en afspreken aan hoeveel criteria er voldaan
moet worden voordat de diagnose gesteld kan worden
en elk verzet ertegen weerlegd kan worden.
De ICD-10 noemt het platbranden van gebouwen
“pathologisch brandstichten” en diefstal is “pathologisch
stelen”. De ICD én de DSM beschrijven het seksueel
mishandelen van kinderen als “pedofilie”, een “neiging
en impulsieve stoornis”. De DSM-IV claimt dat het
lichamelijk mishandelen van een kind alleen een
geestelijke stoornis is als er reden is voor zorg.
Psychiaters hebben hun diagnoses zelfs gebruikt
om te verklaren waarom patiënten hun psychiaters
aanklagen wegens seksueel misbruik. Richard Simons,
psychiater bij de APA, beschrijft mensen die lijden aan
een “Masochistische Persoonlijkheidsstoornis”: “Het
HOOFDSTUK TWEE
Misdrijven worden “therapie” genoemd
10
zijn patiënten die hun therapeut onbewust provoceren
om de behandeling op te geven of om ze sadistisch te
misbruiken...” Wat de “onbewuste motieven ook
mogen zijn in individuele gevallen”, voegt hij toe, “het
gedrag dat eruit voortkomt is het behalen van
'overwinning ondanks de nederlaag', en vaak is de
mislukte psychiatrische behandeling de nederlaag.” 12
Psychiaters bedenken niet bestaande diagnoses, ze
halen misdaden uit de criminele sfeer en creëren
bedrieglijke theorieën en argumenten om criminele
activiteiten te verdedigen. Ze hebben zelfs hun eigen
verdorven neigingen en activiteiten vastgelegd in beleid.
In 1996 claimde de World Psychiatric Association
(WPA) dat: "Ethisch gedrag gebaseerd is op het individuele
besef van verantwoordelijkheid
van de psychiaters te-
genover hun patiënt en op hun
beoordeling van wat correct en
passend gedrag is. Standaards
en invloeden van buiten, zoals
professionele gedragscodes,
het bestuderen van ethiek, of
het instellen van richtlijnen of
wetten zullen geen garantie
zijn voor de ethische beroepsuitoefening
van psychiaters.”
Is het nog verwonderlijk
dat ze meestal hun werkelijke
agenda verborgen houden?
Eén uitzondering, verfrissend openhartig maar
beklemmend qua inhoud, was een artikel op 26 april
1999 in Insight News Magazine (Washington D.C).
Richard Gardner, een professor in de kinderpsychiatrie,
werd geciteerd waarbij hij het volgende zei: “De
excessieve moralistische en bestraffende reacties van
de maatschappij tegenover pedofielen... gaan veel
verder dan de ernst van het misdrijf.” Hij stelde
vervolgens dat pedofilie de voortplanting dient! 13
De volledige onverantwoordelijkheid en onwerkbaarheid
van het beleid van de WPA wordt duidelijk
als we ons de sociale gevolgen voorstellen als Gardners
opinie ooit de basis zou gaan vormen voor de
juridische interpretatie van dit perverse gedrag.
Psychiaters en psychologen mogen niet doorgaan
met het vaststellen van standaarden voor gedrag in
welke samenleving dan ook, omdat de samenleving
daarmee verdere degradatie riskeert.

GERAPPORTEERDE MISSTANDEN
Beroofd van hun onschuld
In 1997 werd het verzoek
van psycholoog
Julian Gordon om
op borgtocht vrijgelaten
te worden
geweigerd door rechter
Alice Gilbert van de
Arrondissementsrechtbank
in Oakland, Michigan. Ze
stelde dat hij in de gevangenis
moest blijven tot zijn
rechtszaak wegens het
molesteren en sodomie
plegen met een jongen,
een tiener. Gordon, die
door een regionale reclasseringsrechtbank
was aangesteld
om met probleemjongeren
te werken, werd
veroordeeld tot 15 jaar
gevangenisstraf. De rechter
stelde: “Er is geen sprake
van een beschaving als we
onze kinderen niet beschermen.”
❚ In datzelfde jaar werd
Robert Bruce Craft, een
psychiater uit Georgia die
werkte met mishandelde
en emotioneel gestoorde
kinderen voor het State
Department of Family and Children's Services, veroordeeld
tot 20 jaar gevangenisstraf voor het misdadig
seksueel uitbuiten van een minderjarige en kindermishandeling.
De officier van justitie noemde Craft’s
misdaden “weloverwogen daden die kinderen beroofden
van hun onschuld”; de straf noemde hij te licht:
“ook al zou [Craft] er elke dag van uitzitten, dan is het
nog niet genoeg”, stelde hij.
❚ Dr. Burnell Gordon Forgey, een psychiater die
werkte met probleemjongeren in verschillende tehuizen,
nam veroordeelde pedofielen aan. Het 82-jarige
lid van de American Psychiatric Association zei
schuldig te zijn aan vijf aanklachten wegens orale seks
met een 15-jarige patiënt in één van de tehuizen. De
officier van justitie stelde vast: “Seksueel misbruik van
jonge mensen is al erg genoeg, maar als het een
dokter in een witte jas betreft...is het een wolf in
schaapskleren.”
❚ Op 24 juli 2002 werd de Deense psycholoog Bjarne
Skovsager veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf
voor verschillende ernstige aanklachten wegens seksueel
misbruik, waaronder het plegen van sodomie en
aanranding van drie jongens tussen 7 en 11 jaar oud.
Skovsager moest aan elke jongen een schadevergoeding
betalen. De rechter die hem veroordeelde
PEDOFIELEN: De psycholoog Bjarne Skovsager en psychiater Alan J. Horowitz
werden beiden veroordeeld tot gevangenisstraffen wegens het seksueel misbruiken
van kinderen.
verklaarde: “U heeft de
vertrouwensrelatie met
deze families systematisch
en ernstig geschaad...” 14
❚ In 1997 werd John
Buckles Lester, een kinderpsychiater
uit Kansas, veroordeeld
tot 41 maanden
gevangenisstraf voor het
molesteren van twee jongens
van 14 en 15 jaar
oud. Lester behandelde
de jongens voor lichamelijke
mishandeling en seksueel
misbruik. 15
❚ Psychiater Paul
Bridges werd schuldig
bevonden aan het misbruiken
van twee jongens
van 15 en 16 jaar, beiden
kwetsbaar en weggelopen
van huis. In 1996 was de
15-jarige jongen op visite
geweest bij Bridges thuis,
waar Bridges hem naakt
fotografeerde en aanrandde.
Drie jaar later
reageerde een 16-jarige
jongen op een advertentie
die Bridges had gezet
voor “mannelijke modellen”,
ook hij werd aangerand. De politie ontdekte dat
Bridges een groep pedofielen leidde in heel Amerika.
Zijn gevangenisstraf van 15 maanden was echter voorwaardelijk
en de enige straf die hij uiteindelijk kreeg,
was het tijdelijk intrekken van zijn bevoegdheid om te
praktiseren. 16
❚ In 1992 kreeg de New Yorkse psychiater Alan J.
Horowitz 10 tot 20 jaar gevangenisstraf voor het plegen
van sodomie met drie jongens in de leeftijd tussen
7-9 jaar en voor het seksueel misbruiken van een
14-jarig meisje. Horowitz verdedigde zichzelf door te
zeggen dat hij een “normale pedofiel” was. Politieonderzoek
onthulde een spoor van seksueel misbruik van
patiënten dat terugging tot het einde van de zestiger
jaren, toen Horowitz voor een maatschappelijke organisatie
werkte om arme stadskinderen te helpen. 17
❚ In 1993 beschreef Donald Persson, een psycholoog
uit Utah, zichzelf als een “ethisch” persoon voordat
hij werd veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf
wegens het verkrachten van een 12-jarig meisje. 18
Een Amerikaans onderzoek uit 2001 naar seks tussen
therapeuten en cliënten, inclusief minderjarigen,
onthulde dat therapeuten meisjes misbruiken vanaf 3
jaar oud en jongens vanaf 7 jaar. 19 De gemiddelde leeftijd
was 7 jaar bij meisjes en 12 jaar bij jongens.

BELANGRIJKE FEITEN
Patiënten die seksueel zijn
misbruikt door een therapeut
ondernemen dikwijls zelfmoord-
2
pogingen.
Eén op de honderd patiënten die
seks heeft gehad met een
therapeut pleegt zelfmoord.
1
3
4
5
Volgens één onderzoek waren
bijna de helft van de door
psychiaters seksueel misbruikte
patiënten in het verleden ook al
slachtoffer van seksueel misbruik,
incest of verkrachting in hun
kindertijd.
Rechtbanken hebben erkend dat
“instemming” van de patiënt nooit
een geldig verweer is vanwege de
kwetsbare staat van de patiënt en
de ernstige schending van het
vertrouwen door de therapeut.
De Eed van Hippocrates,
vernoemd naar een arts die
praktiseerde rond 500 v. Christus,
wordt afgelegd door alle
psychiaters. De Eed verbiedt seks
tussen artsen en patiënten.

HOOFDSTUK DRIE
Seksueel misbruik
vernietigt levens
In 2001 schreef Kenneth Pope in zijn rapport “Seks
tussen therapeuten en cliënten”: “Vanaf het eerste
begin erkenden de medische beroepen de schade
die voort kan vloeien uit seksuele omgang met
patiënten”. Hij citeerde de Eed van Hippocrates,
vernoemd naar een arts die praktiseerde rond 500 v.
Christus; die eed wordt afgelegd door alle psychiaters.
De Eed verbiedt seks tussen artsen en patiënten net als
de code van de Nigeriaanse Geneeskunde die zelfs nog
eerder werd opgesteld. Professionals in de
gezondheidszorg hebben altijd geloofd dat seks met
patiënten schadelijk was
vanwege de destructieve
invloed op de patiënt.
Pope merkte op dat de
zaak van Roy van Hartogs
in 1976 een mijlpaal
was omdat het één van de
eerste keren was dat een
vrouw haar gelijk kreeg in
een zaak tegen een therapeut.
De rechtbank stelde:
“Vanaf [Freud] tot de
moderne beroepsbeoefenaar
zijn we het eens over de schadelijke effecten van
seksuele intimiteiten tussen patiënt en therapeut”. 20
De ultieme prijs van deze schade is de zelfmoord
van de patiënt. Ongeveer 14% van de slachtoffers van
seksuele omgang met een therapeut doet op zijn minst
één zelfmoordpoging. Eén op de honderd slaagt in deze
poging. 21
Het resultaat is dat de meeste slachtoffers angstig
zwijgen; slechts 1% doet aangifte van het misbruik. Er
zijn al tienduizenden patiënten van psychiatrische
therapeuten die zelfmoord hebben gepleegd.
Duizenden anderen kwamen in het ziekenhuis terecht
als gevolg van de schade die hun werd berokkend.
Volgens een Australisch onderzoek uit 1989, “The
Ongeveer 14% van de
slachtoffers van seksuele
omgang met een therapeut
doet op zijn minst één
zelfmoordpoging. Eén op de 100
patiënten slaagt in deze poging.
HOOFDSTUK DRIE
Seksueel misbruik vernietigt levens
13
Seduction of the Female Patient”, waren bijna de helft
van de patiënten die seksueel misbruikt werden door
hun psychiater al eerder slachtoffer van seksueel
misbruik, incest of verkrachting in hun jeugd.
Psychiaters gebruiken de kwetsbaarheid van de
patiënten om ze verder te slachtofferen. Ze vertellen
ze dat hun problemen voortkomen uit “seksuele
disfunctie” en dat de psychiater de patiënt moet leren
om dit te overwinnen door het bereiken van een
orgasme en het hebben van orale seks. 22
“Ik was erg ziek en ging naar hem toe voor hulp,”
onthulde een patiënte.
“Ik was enorm aan hem
verknocht en afhankelijk
van hem. Hij zei: 'De
beste psychiatrie vindt
plaats in het geheim'. Hij
verbood me met iemand
te praten over de seksuele
relatie en zei tegen me dat
ik niemand kon vertrouwen.”
23
Als een patiënt ooit
klaagt, beschuldigt de in
overtreding zijnde psychiater eerst de “geestelijke
ziekte” van de patiënt, vervolgens het onvermogen van
de patiënt om diens eerdere traumatische ervaringen
“te verwerken”. Tot slot stellen de psychiaters vaak dat
hun patiënten instemden met de “relatie”, ondanks het
overduidelijke misbruik.
Sharon Hamilton, een professioneel danseres in
Australië is hier een tragisch voorbeeld van. Tijdens
een liefdadigheidsoptreden in een gevangenis liep ze
lichte verwondingen op toen een gevangene haar
aanviel met een mes. Op zoek naar schadeloosstelling
werd ze verwezen naar psychiater Harry Bailey die
haar een “deep sleep behandeling “ gaf (een door drugs
veroorzaakte coma en elektroshocks). Hij verzekerde

haar dat dit zou helpen bij haar rechtszaak. Dr. Bailey
verleidde haar tot een hartstochtelijke relatie. Elke
keer als Hamilton hierover mopperde en dreigde om
de zaak openbaar te maken kreeg ze meer
“behandelingen”. Binnen vijf maanden nadat ze een
schadevergoeding van $100.000 had ontvangen voor
de aanval met het mes
door de gevangene,
droeg ze de controle over
haar financiën over aan
de accountant van Dr.
Bailey. De accountant investeerde
$ 30.000 in de
privé-kliniek van Bailey.
Hamilton werd zwanger
en onderging op aandringen
van Bailey een
abortus. Hij ontkende
dat hij de vader was.
Minder dan een jaar later
pleegde Hamilton zelfmoord.
Tijdens het officiële
onderzoek van de Staat
beschreef jurist John
Slatery deze situatie
als volgt: “Dr. Bailey
“ontwikkelde een seksuele
relatie met haar” en
“gebruikte deze om haar
te domineren en te beïnvloeden,
al was het maar
indirect, om hem geld te
geven.“ Hun relatie
“behelsde lichamelijk geweld,
mogelijke ontvoering,
bedreigingen,
waaronder bedreigingen
om haar gedwongen op
te nemen, het lenen van
haar geld en ervoor
zorgen dat zij hem als
enige curator aanstelde
en als enige erfgenaam in
haar testament.” 24
“Ik was erg ziek en ging naar hem toe voor
hulp”, onthulde een patiënte. “Ik was enorm
aan hem verknocht en afhankelijk van hem. Hij
zei: ‘De beste psychiatrie vindt plaats in het
geheim’. Hij verbood me met iemand te praten
over de seksuele relatie en zei tegen me dat ik
niemand kon vertrouwen.”
— Misbruikte patiënt
HOOFDSTUK DRIE
Seksueel misbruik vernietigt levens
14
In een andere zaak werd psychiater Margaret
Bean-Bayog in 1992 geconfronteerd met een
aanklacht wegens medische fouten en een
strafrechtelijke aanklacht door de familie van Paul
Lozano. Deze student aan de Medische Faculteit van
Harvard pleegde zelfmoord nadat hij door haar was
behandeld. De aanklacht
hield in dat Bean-
Bayog therapeutische
technieken had gebruikt
om een lugubere
en bizarre seksuele
relatie met Lozano te
beginnen. Ze stuurde
hem briefjes waarin ze
hem haar complimenten
maakte voor de
“fenomenale seks”.
Lozano pleegde zelfmoord
toen Bean-
Bayog de relatie beëindigde.
25
Dr. Gary Shoener,
directeur van het Inloop
Centrum in Minneapolis
(Minnesota),
stelt resoluut: “Instemming
is geen verdediging.
Zelfs als het
erop lijkt dat de
patiënte een romance
heeft gehad met de
therapeut, dan is dat
gebeurd binnen een
professionele relatie,
het is een misdrijf...
het is verkrachting...
het betekent dat als je
bewezen hebt dat er
seks heeft plaatsgevonden,
je verder niets
meer hoeft te bewijzen."
26
Nadat Dr. Harry Bailey “deep-sleep
treatment” (een door drugs
veroorzaakte coma met elektroshocks)
had toegepast op professioneel danseres
Sharon Hamilton, verleidde hij haar
en begon een hartstochtelijke
verhouding. Binnen een jaar pleegde
ze zelfmoord.

GERAPPORTEERDE MISSTANDEN
Seksuele roofdieren
In de afgelopen jaren zijn er steeds meer gevallen van
verkrachting door een psychiater boven tafel gekomen,
waaronder:
❚ Op 11 februari 1998 werd William Cone, een psychiater
uit Missouri, veroordeeld tot 133 jaar gevangenisstraf voor
een afwijkende vorm van seksueel misbruik bij twee
patiënten. Cone vertelde de vrouwen dat hij te vroeg van de
borst was afgehaald en dat hij “zich opnieuw moest hechten”
hetgeen betekende dat ze seks met hem moesten hebben.
Om ze te overtuigen gaf hij ze grote hoeveelheden
psychiatrische drugs waar ze aan verslaafd raakten. Cone
claimde dat hij zelf leed aan “alcoholisme en seksverslaving”,
een vorm van “morele
krankzinnigheid, teweeg-
gebracht door zijn obsessieve
preoccupatie met zijn werk,
macht en perfectie...” De
Officier van Justitie vertelde
echter aan de rechtbank: “Hij
is een roofdier....Deze
mensen kwamen bij hem om
genezen te worden en hij
beschadigde ze. Ik heb nog
nooit iemand aangeklaagd
die zoveel pijn en schade
heeft toegebracht aan zoveel
mensen. Er moet een
boodschap afgegeven worden
aan deze verdachte en
aan alle anderen in dezelfde
positie.” 27
❚ In 1998 werd de Canadese psychiater John Orpin
veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf wegens het seksueel
misbruiken van vrouwelijke patiënten tijdens bizarre
hypnosesessies. Terwijl de vrouwen verdoofd waren, pleegde
hij sodomie en verkrachtte hij hen. Sommige werden
vastgebonden aan de muur en geslagen met een riem. Dr. Orpin
vertelde hen dat zijn penis een “helende staf” was en dat anale
verkrachting “onvoorwaardelijke liefde” representeerde. 28 In 2004
verloor hij zijn hoger beroep op de uitspraak uit 1998.
❚ Op 4 juli 2002 werd psychiater Kolathur Unni uit Londen
slechts 18 maanden opgesloten wegens het seksueel aanranden
van een vrouwelijke patiënt tijdens een hypnotherapie sessie. Unni
had een geschiedenis van seksueel misbruik van patiënten en was
“Hij is een roofdier....Deze mensen kwamen bij
hem om genezen te worden en hij beschadigde
ze. Ik heb nog nooit iemand aangeklaagd die
zoveel pijn en schade heeft toegebracht aan
zoveel mensen. Er moet een boodschap
afgegeven worden aan deze verdachte en aan
alle anderen in dezelfde positie.”
— Officier van Justitie David Cosgrove bij de
veroordeling van psychiater William Cone, hij
werd veroordeeld tot 133 jaar gevangenisstraf
voor het seksueel misbruiken van patiënten.
HOOFDSTUK DRIE
Seksueel misbruik vernietigt levens
15
al uit het beroepsregister van Nieuw Zeeland verwijderd wegens
soortgelijke voorvallen. 29
❚ Op 10 december 2002 verdween de Engelse psychiater
Christopher Allison voor 10 jaar de gevangenis in wegens het
verkrachten en seksueel misbruiken van zes patiënten. 30
Dankzij de moed en het doorzettingsvermogen van de
dappere vrouwen die deze zaken aan het licht gebracht hebben,
vaak ondanks groot persoonlijk gevaar en emotionele pijn, zijn
de uitvoerders van deze criminele activiteiten voor het gerecht
gebracht.
In veel landen draaien
de raderen van het
William Cone
Christopher Allison
juridische systeem te
langzaam en worden teveel van de 65.000 therapeuten die hun
patiënten verkrachten alleen gestraft met een tijdelijke
intrekking van hun bevoegdheid (terwijl ze vrij blijven
rondlopen) of met de opdracht om “therapie” te ondergaan
voor hun eigen seksuele “stoornis”.
Het rapport van William Masters en Virginia Johnson uit
1970: “Human Sexual Inadequacy” is nog steeds waar: "…als
seksuele verleiding van patiënten juridisch kan worden
vastgesteld, waarbij het niet uitmaakt of de patiënt het initiatief
nam of de verkrachter, moet de therapeut aangeklaagd worden
wegens verkrachting en niet voor fouten in de behandeling,
hij moet strafrechtelijk vervolgd worden.” 31
Kolathur Unni John Orpin

BELANGRIJKE FEITEN
1
2
3
4
In 2004 zijn er meer dan 25
wetten aangenomen om het
toenemende aantal seksuele
misdaden, gepleegd door
psychiaters en psychologen in de
Verenigde Staten, Australië
(Victoria), Duitsland, Zweden en
Israël, aan te pakken.
Enquêtes uitgevoerd in
Noorwegen, Polen, Zweden,
Zwitserland en Engeland toonden
aan dat “seksueel misbruik en
vernedering het grootste
probleem zijn”.
Niet alle Medische Tuchtcolleges
erkennen dat een criminele
veroordeling van een psychiater of
psycholoog zou moeten leiden tot
een definitieve intrekking van zijn
of haar bevoegdheid om te
praktiseren.
Op dit moment is het meestal zo
dat als een collega of medewerker
kennis heeft van seksuele
overtredingen tegen een patiënt
en verzuimt om hier aangifte van
te doen bij de politie, deze hier
niet verantwoordelijk voor gesteld
zal worden.
De Amerikaanse psychiater
Michael Delain verdween in 2002
de gevangenis in wegens het seksueel
uitbuiten van een 16-jarige patiënt.

HOOFDSTUK VIER
Wat moeten
we eraan doen?
E
r kan geen vooruitgang worden geboekt
inzake seksueel misbruik van patiënten
voordat al dit misbruik door psychiaters,
psychologen en psychotherapeuten juridisch
wordt beoordeeld als verkrachting: het
enige bewijs dat geleverd moet worden is dat er seks
heeft plaatsgevonden.
Psychiaters claimen vaak dat seks met instemming
van cliënten plaatsvindt ondanks het feit dat ze op de
hoogte zijn van hun emotionele macht over hun patiënten.
Als iemand seks heeft met een kind, erkent de samenleving
het verschil in macht, kennis
en autoriteit dat de volwassene
gebruikt en veroordeelt
het als een criminele
daad. Dit zou ook zo moeten
zijn bij psychiaters en hun
patiënten.
Enquêtes uitgevoerd in
Noorwegen, Polen, Zweden,
Zwitserland en Engeland
toonden aan dat
“seksueel misbruik en
vernedering het grootste
probleem zijn”. Het rapport
“Psychiatry and
Human Rights” van de Raad van Europa van 1994 dringt
aan op het opstellen van gedragscodes om “vast te stellen
dat seksuele gedragingen van therapeuten/psychiaters
verboden zijn. Zulk gedrag moet gekwalificeerd worden
als het misbruiken van de machtspositie van de therapeut
en het schenden van het vertrouwen van de cliënt.”
Patiënten zouden schriftelijke informatie moeten
krijgen over de normen die gesteld worden aan
professionele therapie. Ze moeten weten dat gedrag dat
buiten deze normen valt ontoelaatbaar is. Ze moeten
weten dat seksueel misbruik een misdaad is en niet “het
overschrijden van grenzen”.
“Instemming is geen verdediging. Zelfs als het erop
lijkt dat de patiënte een romance heeft gehad met de
therapeut, dan is dat gebeurd binnen een
professionele relatie, het is een misdrijf...het is
verkrachting...het betekent dat als je bewezen hebt
dat er seks heeft plaatsgevonden je verder niets
meer hoeft te bewijzen.”
— Dr. Gary Shoener, Directeur van een
Inloopcentrum in Minneapolis, Minnesota
HOOFDSTUK VIER
Wat moeten we eraan doen?
17
Iedere persoon die “hulp” zoekt bij een psychiater
moet het recht hebben om, indien gewenst, alle
gesprekken op video op te nemen en om elke vraag of
therapie te beëindigen zonder bedreiging met
represailles.
In 2002 gaf professor in de psychiatrie Glen
Habbard toe: “Het positieve effect van criminalisering
is dat jury’s en het juridische systeem efficiënter zullen
zijn in rechtspreken dan sommige tuchtcolleges of
overkoepelende beroepsorganisaties.” 32
CCHR heeft samen met andere betrokken groepen
actie gevoerd voor strengere
wetgeving om vrouwen
en kinderen te beschermen
tegen seksueel misbruik
door psychiaters. In 2004
zijn er meer dan 25 wetten
aangenomen om het toenemende
aantal seksuele
misdaden, gepleegd door
psychiaters en psychologen
in de Verenigde Staten,
Australië (Victoria), Duitsland,
Zweden en Israël,
aan te pakken.
Veel van deze wetten
erkennen dat de “instemming” van de patiënt niet als
verdediging aangevoerd kan worden en dat de
vertrouwenspositie van de psychiater ernstig in
diskrediet wordt gebracht als hij of zij seksuele
contacten met patiënten aangaat. Psychiaters die in
Amerika schuldig worden bevonden, kunnen per
incident 10 jaar gevangenisstraf krijgen en $20.000 aan
boetes.
Psychiaters die veroordeeld zijn wegens verkrachting
moeten opgenomen worden in openbare
registers van seksuele misdadigers en kinderverkrachters
zodat hun namen publiekelijk bekend

worden en hun verraad
onder het mom van hulp
niet nog meer slachtoffers
kan maken.
Slachtoffers van dit soort
misbruik zijn de sterkste
voorstanders van bovengenoemdemaatregelen,
zij moeten gehoord
worden met
inachtneming van hun
persoonlijke privacy. Dit
kan gedaan worden
tijdens besloten hoorzittingen
die gehouden
worden om de noodzakelijke
veranderingen in
wetgeving tot stand te
brengen.
Geen enkel kind
zou ooit alleen gelaten
moeten worden in één
ruimte, met een raadsman,
therapeut, psycholoog
of psychiater. Ieder kind dat mogelijk te maken heeft
gehad met seksueel misbruik is extra kwetsbaar en
moet beschermd worden.
Een ouder of voogd moet de autoriteit hebben om
elk gesprek, elke serie vragen en elke poging om het
kind verder van streek te maken door welke
psychiatrische medewerker dan ook, te stoppen. De
verantwoordelijke ouder moet geïnformeerd zijn over
deze rechten en over de criminele aspecten van seksuele
contacten tussen een therapeut en een kind.
Er moet wetgeving komen die de keuze mogelijk
maakt om naar een niet-psychiatrische raadsman te
gaan. Deze wetten moeten een legale mogelijkheid
“Als seksuele verleiding van patiënten
juridisch kan worden vastgesteld, waarbij
het niet uitmaakt of de patiënt het
initiatief nam of de verkrachter, moet de
therapeut aangeklaagd worden wegens
verkrachting en niet voor fouten in de
behandeling, hij moet strafrechtelijk
vervolgd worden.”
— William Masters en
Virginia Johnson
HOOFDSTUK VIER
Wat moeten we eraan doen?
18
geven aan ouders, voogden,
slachtoffers, advocaten,
rechters, maatschappelijk
werkers en medewerkers
van de kinderbescherming
om zich te wenden tot
mensen die geen deel
uitmaken van het moreel
corrupte systeem in de
geestelijke gezondheidszorg.
Het verraad plegen
op een patiënt door middel
van seksueel misbruik is
niet therapeutisch, het is
geen onschadelijke manier
om de patiënt “zelfvertrouwen”
te geven.
Dr. Thomas Szasz,
emeritus professor in de
psychiatrie, zegt: “Dit is
een intellectueel bankroet
verergerd door morele
verlamming. De aanname
dat seksueel contact...therapeutisch zou kunnen zijn
voor een patiënt is egoïstisch en dom. Het gebruik van
dit argument om seksuele contacten te rechtvaardigen
is onlogisch en immoreel.”
Psychiaters en psychologen nemen patiënten die
hen vertrouwen mee op een zekere weg naar destructie
en veel te vaak naar een akelige zelfmoord. De wet is
de wet, ze is geschreven om mensen te beschermen. Als
één groep zichzelf boven de wet stelt en het juridische
systeem hiervan weet te overtuigen, is niemand meer
veilig. Het moet eens en voor altijd duidelijk gemaakt
worden dat hoe onschendbaar de psychiater ook denkt
dat hij is, verkrachting altijd verkrachting blijft.

1
2 345
AANBEVELINGEN
Aanbevelingen
Verkrachting is verkrachting. Het is des te ernstiger als dit wordt uitgevoerd door een psychiater of
andere medewerker in de geestelijke gezondheidszorg. Het Wetboek van Strafrecht zou moeten
bepalen dat een seksueel contact tussen een therapeut en een patiënt altijd strafbaar is als
“verkrachting” en er zouden dezelfde straffen op moeten staan als op een andere verkrachting.
“Instemming” van de patiënt is geen verdediging.
Alle officiële organisaties die zich bezighouden met het afgeven van bevoegdheden aan psychiaters,
psychologen of psychotherapeuten zouden kopieën van klachten over seksueel misbruik moeten
doen toekomen aan de politie of de officier van justitie, die verplicht is een onderzoek en vervolging
in te stellen.
Elke bovengenoemde organisatie die seksueel misbruik afdoet als “professioneel wangedrag” en de
therapeut alleen berispt, moet verantwoordelijk gehouden worden voor elke seksuele misdaad die
de therapeut in de toekomst begaat.
Elke bewezen aanklacht wegens seksueel misbruik van een patiënt zou ook gemeld moeten worden
bij de fraude-afdelingen van ziektekostenverzekeringen zodat onderzocht kan worden of de
veroordeelde crimineel ook fraude heeft gepleegd door zijn sekssessies als therapie in rekening te
brengen bij de verzekering.
Een strafrechtelijke veroordeling van een psychiater of psycholoog zou moeten resulteren in het
permanent intrekken van zijn of haar bevoegdheid om te praktiseren.
Voor de slachtoffers van seksueel misbruik:
1. Doe aangifte bij de politie als een psychiater, psycholoog of psychotherapeut je seksueel heeft
misbruikt. Stuur een kopie van je aangifte naar CCHR, zij kunnen je helpen om je aangifte onderzocht
en de hulpverlener vervolgd te krijgen.
2. Het belangrijkste is, wees niet bang om je mond open te doen. Het leven van honderden andere
vrouwen en kinderen kan beter beschermd worden als jij je uitspreekt. CCHR zal je helpen zonder uw
vertrouwen te schenden.
AANBEVELINGEN
Verkrachtingen in de Psychiatrie
19

Citizens Commission
on Human Rights International
D
Het werk van CCHR sluit aan bij de Universele
Verklaring van de Rechten van de Mens van de VN,
specifiek op de volgende punten die psychiaters
dagelijks overtreden:
Artikel 3: “Een ieder heeft recht op leven,
vrijheid en onschendbaarheid van zijn persoon.”
e Citizens Commission on Human
Rights (CCHR) werd in 1969 vanuit
de Scientology Kerk opgericht met het
doel om psychiatrische schendingen
van mensenrechten te onderzoeken en
aan de kaak te stellen en om het veld
van de geestelijke gezondheidszorg op te schonen.
CCHR heeft vandaag de dag meer dan 130 afdelingen
in 31 landen. Adviseurs, die Commissarissen
genoemd worden, vormen de Adviesraad en deze
bestaat uit artsen, advocaten, onderwijskundigen,
artiesten, zakenmensen en vertegenwoordigers van
burger- en mensenrechtenorganisaties.
CCHR verstrekt geen medisch of juridisch
advies, maar werkt wel nauw samen met artsen en
ondersteunt medische beroepsbeoefenaars. CCHR
houdt zich voornamelijk bezig met het frauduleuze
gebruik van subjectieve “diagnoses” die niet op
wetenschappelijke of medische feiten gebaseerd
zijn. Gebaseerd op deze valse diagnoses
rechtvaardigen psychiaters het voorschrijven van
schadelijke behandelingen met o.a.
bewustzijnsveranderende drugs die het onderliggende
probleem van de persoon maskeren en
zijn/haar herstel in de weg staan.
CITIZENS COMMISSION
on Human Rights
20
Artikel 5: “Niemand zal onderworpen worden
aan folteringen, noch aan wrede, onmenselijke of
onterende behandeling of bestraffing.”
Artikel 7: “Allen zijn gelijk voor de wet en
hebben zonder onderscheid aanspraak op gelijke
bescherming door de wet.”
Door de valse diagnoses, stigmatiserende labels,
wetten voor gedwongen opnamen en wrede depersonaliserende
“behandelingen” van de psychiatrie,
worden duizenden mensen geschaad en worden
duizenden hun bij geboorte gekregen mensenrechten
ontzegd.
CCHR heeft vele honderden hervormingen
bewerkstelligd door te getuigen bij openbare hoorzittingen
die over psychiatrische mishandelingen
gehouden werden en door samen te werken met de
media, wetsdienaren en overheidsfunctionarissen.

DOEL VAN DE ORGANISATIE
DE CITIZENS COMMISSION ON HUMAN RIGHTS
onderzoekt en onthult schendingen van mensenrechten in de psychiatrie. Zij werkt
nauw samen met gelijkgestemde groepen en personen die ook werken aan het
opschonen van de geestelijke gezondheidszorg. CCHR zal dit blijven doen tot de
schadelijke en gedwongen praktijken van de psychiatrie ophouden te bestaan en
mensenrechten en de menselijke waardigheid hersteld zijn voor iedereen.
James P. Carter, arts.
Schrijver van het boek, Racketeering In
Medicine The Suppression of Alternatives:
“De Citizens Commission on Human
Rights heeft over de hele wereld
psychiatrische misdaden gedocumenteerd.
In vele staten van Amerika zijn wetten
doorgevoerd om patiënten tegen seksueel
misbruik door psychiaters te beschermen,
telkens weer ten gevolge van het werk van
de Commissie.”
Mevr. Margaret Saunders
Moeder van een 22-jarige dochter die stierf
tijdens psychiatrische “zorg” in een West
Australische psychiatrische instelling:
“In de periode voor Melissa’s
lijkschouwing, ondersteunde CCHR mij
met het voorbereiden…stelde mij gerust
wanneer het moeilijk werd… De toewijding
en mededogen van deze fantastische
mensen gaat verder dan ik ooit heb
meegemaakt…Mijn waardering voor deze
organisatie en alle hulp die zij geboden
heeft, is niet onder woorden te brengen.”
Dennis D. Bauer, Plaatsvervangend
Officier van Justitie, Orange County:
“…Ik ben 12 jaar aanklager geweest en
gespecialiseerd in seksueel geweld alsmede
het vervolgen van kindermisbruik in de
afgelopen vier jaar. Ik kon niet geloven dat
een particuliere organisatie verder ging met
het onderzoeken van aanwijzingen waar wij
met vraagtekens zaten of er niet meer
uitkwamen. Ik vond al het (CCHR) personeel
heel positief, geestdriftig, intelligent en
buitengewoon goed geïnformeerd over
zaken waar de meerderheid van de
bevolking geen weet van heeft.”
Voor meer informatie:
CCHR International
6616 Sunset Blvd.
Los Angeles, CA, USA 90028
Tel.: (323) 467-4242 • (800) 869-2247 • Fax: (323) 467-3720
www.cchr.org • e-mail: humanrights@cchr.org
21

CCHR INTERNATIONAL
ADVIESRAAD
De commissarissen van CCHR zijn gemachtigd
om CCHR officieel te vertegenwoordigen, om
CCHR te helpen met haar taak om het gebied
van de geestelijke gezondheid te hervormen en
om de rechten van mensen die geestelijk ziek
zijn veilig te stellen.
Internationaal woordvoerder
Jan Eastgate
Citizens Commission on
Human Rights International
Los Angeles
Woordvoerder V.S.
Bruce Wiseman
Citizens Commission on
Human Rights United States
CCHR raadslid
Isadore M. Chait
Grondlegger
Dr. Thomas Szasz, emeritus professor in de
psychiatrie aan het Health Science Center van
de State University van New York
Kunst en amusement
Jason Beghe
David Campbell
Raven Kane Campbell
Nancy Cartwright
Kate Ceberano
Chick Corea
Bodhi Elfman
Jenna Elfman
Isaac Hayes
Steven David Horwich
Mark Isham
Donna Isham
Jason Lee
Geoff Levin
Gordon Lewis
Juliette Lewis
Marisol Nichols
John Novello
David Pomeranz
Harriet Schock
Michelle Stafford
Cass Warner
Miles Watkins
Kelly Yaegermann
Politiek & recht
Tim Bowles, Esq.
Lars Engstrand
Lev Levinson
Jonathan W. Lubell, LL.B.
Lord Duncan McNair
Kendrick Moxon, Esq.
Wetenschap, geneeskunde & gezondheid
Giorgio Antonucci, M.D.
Mark Barber, D.D.S.
Shelley Beckmann, Ph.D.
Mary Ann Block, D.O.
Roberto Cestari, M.D.
(also President CCHR Italy)
Lloyd McPhee
Conrad Maulfair, D.O.
Coleen Maulfair
Clinton Ray Miller
Mary Jo Pagel, M.D.
Lawrence Retief, M.D.
Megan Shields, M.D.
William Tutman, Ph.D.
Michael Wisner
Julian Whitaker, M.D.
Sergej Zapuskalov, M.D.
Onderwijs
Gleb Dubov, Ph.D.
Bev Eakman
Nickolai Pavlovsky
Prof. Anatoli Prokopenko
Religie
Rev. Doctor Jim Nicholls
Bedrijfsleven
Lawrence Anthony
Roberto Santos
CITIZENS COMMISSION
on Human Rights
22

CCHR Australië
Citizens Commission on
Human Rights Australia
P.O. Box 562
Broadway, New South Wales
2007 Australia
Tel.: 612-9211-4787
Fax: 612-9211-5543
E-mail: cchr@iprimus.com.au
CCHR België
Citizens Commission on
Human Rights
Postbus 55
2800 Mechelen 2,
België
Tel.: 324-777-12494
CCHR Canada
Citizens Commission on
Human Rights Toronto
27 Carlton St., Suite 304
Toronto, Ontario
M5B 1L2 Canada
Tel.: 1-416-971-8555
E-mail:
officemanager@on.aibn.com
CCHR Denemarken
Citizens Commission on
Human Rights Denmark
(Medborgernes
Menneskerettighedskommission
—MMK)
Faksingevej 9A
2700 Brønshøj, Denmark
Tel.: 45 39 62 9039
E-mail: m.m.k.@inet.uni2.dk
CCHR Duitsland
Citizens Commission on
Human Rights Germany—
National Office
(Kommission für Verstöße der
Psychiatrie gegen
Menschenrechte e.V.—KVPM)
Amalienstraße 49a
80799 München, Germany
Tel.: 49 89 273 0354
Fax: 49 89 28 98 6704
E-mail: kvpm@gmx.de
CCHR Engeland
Citizens Commission on
Human Rights United Kingdom
P.O. Box 188
East Grinstead, West Sussex
RH19 4RB, United Kingdom
Tel.: 44 1342 31 3926
Fax: 44 1342 32 5559
E-mail: humanrights@cchruk.org
CCHR Finland
Citizens Comission on
Human Rights Finland
Post Box 145
00511 Helsinki, Finland
CCHR KANTOREN
CCHR Frankrijk
Citizens Commission on
Human Rights France
(Commission des Citoyens pour
les Droits de l’Homme—CCDH)
BP 76
75561 Paris Cedex 12 , France
Tel.: 33 1 40 01 0970
Fax: 33 1 40 01 0520
E-mail: ccdh@wanadoo.fr
CCHR Griekenland
Citizens Commission on
Human Rights
65, Panepistimiou Str.
105 64 Athens, Greece
CCHR Hongarije
Citizens Commission on
Human Rights Hungary
Pf. 182
1461 Budapest, Hungary
Tel.: 36 1 342 6355
Fax: 36 1 344 4724
E-mail: cchrhun@ahol.org
CCHR Israël
Citizens Commission
on Human Rights Israel
P.O. Box 37020
61369 Tel Aviv, Israel
Tel.: 972 3 5660699
Fax: 972 3 5663750
E-mail: cchr_isr@netvision.net.il
CCHR Italië
Citizens Commission
on Human Rights Italy
(Comitato dei Cittadini per i
Diritti Umani—CCDU)
Viale Monza 1
20125 Milano, Italy
E-mail: ccdu_italia@hotmail.com
CCHR Japan
Citizens Commission on
Human Rights Japan
2-11-7-7F Kitaotsuka
Toshima-ku Tokyo
170-0004, Japan
Tel./Fax: 81 3 3576 1741
CCHR Mexico
Citizens Commission
on Human Rights Mexico
(Comisión de Ciudadanos por
los Derechos Humanos—CCDH)
Tuxpan 68, Colonia Roma
CP 06700, México DF
E-mail:
protegelasaludmental@yahoo.com
CCHR Monterrey, Mexico
Citizens Commission on
Human Rights Monterrey,
Mexico
(Comisión de Ciudadanos por los
Derechos Humanos —CCDH)
Avda. Madero 1955 Poniente
Esq. Venustiano Carranza
Edif. Santos, Oficina 735
Monterrey, NL México
Tel.: 51 81 83480329
Fax: 51 81 86758689
E-mail: ccdh@axtel.net
CCHR Nederland
Citizens Commission on
Human Rights Holland
Postbus 36000
1020 MA Amsterdam
Holland
Tel./Fax: 3120-4942510
E-mail: info@ncrm.nl
CCHR Nepal
P.O. Box 1679
Baneshwor Kathmandu, Nepal
E-mail: nepalcchr@yahoo.com
CCHR Nieuw Zeeland
Citizens Commission on
Human Rights New Zealand
P.O. Box 5257
Wellesley Street
Auckland 1, New Zealand
Tel./Fax: 649 580 0060
E-mail: cchr@xtra.co.nz
CCHR Noorwegen
Citizens Commission on
Human Rights Norway
(Medborgernes
menneskerettighets-kommisjon,
MMK)
Postboks 8902 Youngstorget
0028 Oslo, Norway
E-mail: mmknorge@online.no
CCHR Oostenrijk
Citizens Commission on
Human Rights Austria
(Bürgerkommission für
Menschenrechte Österreich)
Postfach 130
A-1072 Wien, Austria
Tel.: 43-1-877-02-23
E-mail: info@cchr.at
CCHR Rusland
Citizens Commission on
Human Rights Russia
P.O. Box 35
117588 Moscow, Russia
Tel.: 7095 518 1100
CCHR Spanje
Citizens Commission on
Human Rights Spain
(Comisión de Ciudadanos por los
Derechos Humanos—CCDH)
Apdo. de Correos 18054
28080 Madrid, Spain
CCHR Taiwan
Citizens Commission on
Human Rights
Taichung P.O. Box 36-127
Taiwan, R.O.C.
E-mail: roysu01@hotmail.com
CCHR Tsjechië
Obcanská komise za
lidská práva
Václavské námestí 17
110 00 Praha 1,
Czech Republic
Tel./Fax: 420-224-009-156
E-mail: lidskaprava@cchr.cz
CCHR Zuid-Afrika
Citizens Commission on
Human Rights South Africa
P.O. Box 710
Johannesburg 2000
Republic of South Africa
Tel.: 27 11 622 2908
CCHR Zweden
Citizens Commission on
Human Rights Sweden
(Kommittén för Mänskliga
Rättigheter—KMR)
Box 2
124 21 Stockholm, Sweden
Tel./Fax: 46 8 83 8518
E-mail: info.kmr@telia.com
CCHR Zwitserland: Lausanne
Citizens Commission
on Human Rights Lausanne
(Commission des Citoyens pour
les droits de l’Homme— CCDH)
Case postale 5773
1002 Lausanne, Switzerland
Tel.: 41 21 646 6226
E-mail: cchrlau@dplanet.ch
CCHR Zwitserland: Ticino
Citizens Commission on
Human Rights Ticino
(Comitato dei cittadini per
i diritti dell’uomo)
Casella postale 613
6512 Giubiasco, Switzerland
E-mail: ccdu@ticino.com
CCHR Zwitserland: Zürich
Citizens Commission on
Human Rights Switzerland
Sektion Zürich
Postfach 1207
8026 Zürich, Switzerland
Tel.: 41 1 242 7790
E-mail: info@cchr.ch

REFERENTIES
Referenties
1. Valerie Antonioi, “Criminal Court–A ‘Psych’ from
Dijon Condemned to 10 Years of Prison for Rapes,”
Le Bien, 31 Oct. 2002.
2. “Doctors Bill Medicare ‘for Sex’,” The Daily
Telegraph-Mirror, 8 July 1993.
3. Julie Jargon, “Doctor No,” Westword.com, 20 Nov.
2003.
4. Susan Reed and Giovanna Breu, “Waking to a
Nightmare,” People, Vol. 38, No. 23, 7 Dec. 1992.
5. Ruth Mathewson, “Abuse Couched in Therapy,”
Courier Mail (Australia), 13 Apr. 2002; Matthew
Hart, “Doctor Bans Himself Over Sex Claims,”
Courier Mail (Australia), 8 Aug. 2000.
6. “Physicians Disciplined for Sex-Related
Offenses,” Christine E. Dehlendorf, BSc, and Sidney
M. Wolfe, M.D. Journal of the American Medical
Association, Vol. 279, No. 23, 17 June 1998.
7. Nanette Gartrell, M.D., Judith Herman, M.D., et
al., “Psychiatric Patient Sexual Contact: Results of a
National Survey, I: Prevalence,” American Journal of
Psychiatry, Vol. 143, No. 9, Sept. 1986, p. 1128.
8. Rex Bowman, “Psychiatrist gets House Arrest,”
Richmond Times-Dispatch, 9 Apr. 1999.
9. Graeme Leech, “Psychiatrist Struck Off Over
Affair,” The Australian, 8 May 2001.
10. Ted Wendling, “Psychologist Suspended CSU
Prof Ordered to Therapy After Patient’s Sex
Allegations,” The Plain Dealer, 22 June 2002; Ted
Wendling, “A ‘Wonder Healer’ or a Predator? Noted
CSU Psychologist’s License Hangs in Balance While
Board Reviews Sex Complaint,” The Plain Dealer, 16
June 2002.
11. Paul R. McHugh, “How Psychiatry Lost Its
Way,” Commentary, Vol. 108, No. 5, p. 32.
12. Herb Kutchins & Stuart A. Kirk, Making Us
Crazy: The Psychiatric Bible and the Creation of
Mental Disorders (The Free Press, New York, 1997),
pp. 129–130.
13. Kelly Patricia O’Meara, “Has Psychiatry Gone
Psycho?” Insight Magazine, 26 Apr. 1999, p. 17.
14. “Psychologist Convicted Six Years of Prison for
Sexual Abuses,” Urban (Denmark), 25 July 2002.
15. “Doctor’s Appeal is Rejected. Child Psychiatrist
Must Serve Time on Molestation Conviction,” The
Kansas City Star, 7 June 1997.
16. Letter to CCHR United Kingdom, 15 Feb. 2001,
from the General Medical Council, Linda Quinn,
Committee Section, London, England.
17. Tim McGlore, “Child-abuser Horowitz Given
10–20 Years,” The Daily Gazette, 28 July 1992; Tim
McGlore, “For Alan Jay Horowitz, Persisting
Accusations of Pedophilia,” The Sunday Gazette, 9
Feb. 1992.
18. “Ex-Psychologist Charged with Rape Says He’s
‘Smear Campaign’ Victim,” Salt Lake City Tribune, 12
Feb. 1993; Marianne Funk, “Ex-Psychologist Gets
10-Year Prison Term,” Deseret News, 12 June 1993.
19. Kenneth Pope, “Sex Between Therapists and
Clients,” Encyclopedia of Women and Gender: Sex
Similarities and Differences and the Impact of Society on
Gender (Academic Press, Oct. 2001).
20. Ibid.
21. Ibid.
22. Sydney Smith, “The Seduction of the Female
Patient,” Sexual Exploitation in Professional
Relationships (American Psychiatric Press, Inc.,
Washington, D.C., 1989).
23. Op. cit., Graeme Leech.
24. Slattery, J. P., A. O., “The DST Doctors,” Report of
the Royal Commission into Deep Sleep Therapy, Vol. 2,
Australia, pp. 81–100.
25. Ibid.
26. Janet Fife-Yeomans, “The Abuse of Trust,” The
Australian, 30–31 July 1994, p. 20.
27. Julie Warner, “133-year prison sentence for
Cone,” Daily Quill, 11 Feb. 1998.
28. Sean McKibbon, “Doc Pleads Guilty to Sex Rap,”
The Ottawa Sun, 24 Feb. 2004; “Psychiatrist Jailed 6
Years for Assaults on Patients,” Saturday Star, 30
May 1998.
29. Duncan Begg, “A Jailed Psychiatrist with a Long
History of Indecent Behavior was Today Struck off
the Medical Register for the Second Time,” Press
Association, 5 Dec. 2002.
30. “Psychiatrist Jailed for Sex Attacks,” ITV.com, 10
Dec. 2002.
31. Op. cit., Kenneth Pope, Encyclopedia of Women and
Gender.
32. Op. cit., Ruth Mathewson.

Citizens Commission on Human Rights
HET VERHOGEN VAN HET BEWUSTZIJN
Educatie is een essentieel onderdeel van elk initiatief dat gericht is
op het omkeren van sociale neergang. CCHR neemt deze verantwoordelijkheid
heel serieus. Door de grootschalige verspreiding
van de internet site, boeken, nieuwsbrieven en andere publicaties van
CCHR, worden meer en meer patiënten, gezinnen, mensen die werkzaam
zijn in de gezondheidszorg, politici en talloze anderen op de hoogte
DE WERKELIJKE CRISIS in de huidig gezondheidszorg
Rapport en aanbevelingen over het gebrek aan wetenschappelijkheid en
resultaten in de geestelijke gezondheidszorg
GROOTSCHALIGE OPLICHTERIJ De psychiatrie is een corrupte industrie
Rapport en aanbevelingen over het criminele monopolie van de geestelijke
gezondheidszorg
PSYCHIATRISCH BEDROG De ondermijning van de geneeskunde
Rapport en aanbevelingen over de invloed van de psychiatrie op de
gezondheidszorg
PSEUDO-WETENSCHAP De valse diagnoses van de psychiatrie
Rapport en aanbevelingen over de onwetenschappelijke werkwijze van de psychiatrie
SCHIZOFRENIE Een ‘ziekte’ die winst oplevert voor de psychiatrie
Rapport en aanbevelingen over psychiatrische leugens en valse diagnoses
DE WREDE REALITEIT Schadelijke psychiatrische ‘behandelingen’
Rapport en aanbevelingen over de destructieve gevolgen van elektroshocks en psychochirurgie
VERKRACHTING IN DE PSYCHIATRIE Mishandeling van vrouwen en kinderen
Rapport en aanbevelingen over de wijdverspreide seksuele misdrijven
tegen patiënten binnen de geestelijke gezondheidszorg
DODELIJKE DWANGMAATREGELEN Mishandeling als
‘therapie’ in de psychiatrie
Rapport en aanbevelingen over het gewelddadig en gevaarlijk gebruik van
dwangmaatregelen in instellingen voor de geestelijke gezondheidszorg
PSYCHIATRIE zet de wereld aan de drugs
Rapport en aanbevelingen over de rol van de psychiatrie in het ontstaan
van de huidige drugscrisis
HET BEDROG ROND AFKICKEN Psychiatrische zwendel met drugs
Rapport en aanbevelingen betreffende methadon en andere desastreuze
psychiatrische, op drugs gebaseerde ‘rehabilitatie’ programma’s
Deze publicatie is mogelijk gemaakt
door een donatie van de
International Association of Scientologists.
Uitgegeven door de
Citizens Commission on Human Rights
FOTO’S: 14: Vicky Kasala/Getty Images
gebracht van de feiten over de psychiatrie en over effectieve maatregelen
die genomen kunnen en moeten worden.
De publicaties van CCHR – verkrijgbaar in 15 talen – laten de
schadelijke invloed van de psychiatrie zien op racisme, onderwijs, recht,
het afkicken van drugs, normen en waarden, bejaardenzorg, religie en
vele andere gebieden. De lijst publicaties bevat ondermeer:
KINDEREN AAN DE DRUGS De psychiatrie vernietigt levens
Rapport en aanbevelingen over frauduleuze psychiatrische diagnoses en
het gedwongen aan de drugs zetten van de jeugd
HET SCHADEN VAN DE JEUGD De psychiatrie vernietigt kinderen
Rapport en aanbevelingen over schadelijke beoordelingen, evaluaties en
programma’s op onze scholen
DE SAMENLEVING GERUÏNEERD Gedwongen psychiatrische ‘zorg’
Rapport en aanbevelingen aangaande het mislukken van de ambulante geestelijke
gezondheidszorg en andere opgedrongen psychiatrische programma’s
HET SCHADEN VAN ARTIESTEN De psychiatrie vernietigt creativiteit
Rapport en aanbevelingen over de psychiatrische aanvallen op de creatieve beroepen
EEN GODDELOZE AANVAL Psychiatrie versus religie
Rapport en aanbevelingen over de negatieve psychiatrische invloed op religie
HET RECHT ONDERMIJND De psychiatrie besmet het rechtssysteem
Rapport en aanbevelingen over de negatieve psychiatrische invloed op
rechtbanken en justitiële instellingen
MISHANDELING VAN OUDEREN Wrede programma’s in de
geestelijke gezondheidszorg
Rapport en aanbevelingen over de mishandeling van ouderen door de psychiatrie
CHAOS EN TERREUR Het product van de psychiatrie
Rapport en aanbevelingen over de rol van de psychiatrie in het internationale
terrorisme
HET CREËREN VAN RACISME Het verraad van de psychiatrie
Rapport en aanbevelingen over het veroorzaken van rassenhaat en genocide
door de psychiatrie
CITIZENS COMMISSION ON HUMAN RIGHTS
De internationale waakhond over de geestelijke gezondheidszorg
WAARSCHUWING: Stop nooit met het slikken van psychiatrische drugs zonder
het advies en de begeleiding van een betrouwbare, niet-psychiatrische arts.
© 2004 CCHR. Alle rechten voorbehouden. CITIZENS COMMISSION ON HUMAN RIGHTS, CCHR
en het CCHR logo zijn handels- en servicemerken in eigendom van de Citizens Commission on Human Rights. Printed in the U.S.A. Item #18905-5-DUTCH

“De aanname dat
seksueel contact ... therapeutisch
zou kunnen zijn voor een patiënt
is egoïstisch en dom.
Het gebruik van dit argument
om seksuele contacten te
rechtvaardigen, is
onlogisch en immoreel.”
— Dr. Thomas Szasz
emeritus professor in de psychiatrie
en bekend auteur