Meldpunt (Her)beoordeling WAO - Whiplash Stichting Nederland

MELDPUNT (HER)BEOORDELING WAO 2005:
De ervaringen van mensen met een
whiplash
Eind 2004 heeft de Whiplash Stichting Nederland een meldpunt herbeoordeling
WAO ingesteld om zicht te krijgen op de gevolgen van de herkeuringsoperatie
voor whiplashpatiënten met een WAO-uitkering. Er heerst al lange tijd grote
onrust onder whiplashpatiënten over de ingrijpende wijzigingen in de sociale
zekerheid. En specifiek is er weinig vertrouwen in een zorgvuldige individuele en
respectvolle herbeoordeling voor de WAO.
Om zicht te krijgen op de uitvoering van de herbeoordelingen in de praktijk heeft
de WSN een meldpunt geopend. Whiplashpatiënten zijn via het donateursblad
Whiplash Rapport, de website en de telefonische hulpdienst gevraagd hun
ervaringen te melden met een herkeuring. Expliciet is ook gevraagd om positieve
ervaringen te melden of tips door te geven die in de praktijk bruikbaar zijn
gebleken. De vraagstelling was daarbij heel open, zodat mensen in hun reactie
heel duidelijk hun eigen accenten leggen. De resultaten van het meldpunt zijn te
zien als een kwalitatieve analyse en geven de variatie weer in de ervaringen van
patiënten met de herbeoordelingen.
88 whiplashpatiënten hebben in 2005 hun ervaringen gemeld. Via mail, brieven
of telefoon. Onderstaand verslag is een weerslag van hun ervaringen. De
Whiplash Stichting Nederland wil alle respondenten hartelijke danken voor hun
medewerking.

1. De medische keuring
Het merendeel van de respondenten heeft de keuring niet als een zorgvuldige
individuele keuring ervaren. Hiervoor geven zij meerdere redenen aan.
Voorbereiding
De tijd tussen de oproep en de keuring zelf is te kort. Mensen hebben
onvoldoende tijd om zich op de keuring te kunnen voorbereiden.
De keuring
'Je hebt allerlei klachten en beperkingen, je gaat naar de arts van UWV en je
komt “genezen” de deur uit.'
Een grote groep respondenten meldt een ontevredenheid met de tijd die de
verzekeringsarts heeft uitgetrokken om zich een oordeel te vormen.
' De verzekeringsarts heeft mij even vluchtig nagekeken en haar conclusie was
dat er geen redenen zijn waarom ik geen 40 uur zou mogen werken.'
De manier waarop de verzekeringsarts tot zijn oordeel komt, wordt vaak als
onvoldoende ervaren. Een lichamelijk onderzoek wordt meestal niet uitgevoerd,
in sommige gevallen een vluchtig onderzoekje. Het bevragen van de patiënten
op hun beperkingen en mogelijkheden is minimaal. Er is weinig ruimte voor het
benoemen en toelichten van de beperkingen door de respondenten. Deze worden
dan ook niet meegewogen in het oordeel van de verzekeringsarts.
Als beperkingen wel besproken worden, worden die niet altijd serieus genomen
door de verzekeringsarts.
'De arts bagatelliseerde bij voortduring mijn genoemde klachten'
'Als je je handtekening kunt zetten en het adres van de huisarts kunt
opschrijven, dan is er niks mis met je geheugen'
'Het leek een goed gesprek te zijn. Ik had het dan ook schriftelijk voorbereid.
Echter mijn aantekeningen werden als niet belangrijk terzijde geschoven, net als
de medische rapporten.'
Beperkingen lijken niet meer relevant voor het bepalen van de mate van
arbeidsongeschiktheid als ze voortkomen uit een whiplash.
'Hij heeft mij onderzocht en concludeerde dat mijn klachten wel bij een whiplash
horen, maar dat whiplash niet behoort tot een ziekte en met de beperkingen
hoeft men geen rekening te houden'.
Een groot deel van de respondenten ervaart een houding bij de keuringsarts dat
whiplash toch geen recht geeft op de WAO. Ze halen uitspraken van
keuringsartsen aan als: 'zo zijn de regels', 'ik moet me aan de nieuwe richtlijnen
houden', 'met whiplash kun je niet in de WAO blijven, 'u heeft geen lichamelijke
afwijkingen.'
'De arts zei bij binnenkomst gelijk dat je met een whiplash niet meer in de WAO
kunt blijven.'
Regelmatig wordt hiervoor als reden aangegeven dat whiplash niet aantoonbaar
is. Ook is respondenten verteld dat uit een literatuurstudie van UWV blijkt dat
whiplash alleen de eerste 6 maanden mogelijk is. Als het langer duurt, dan is er
wat anders aan de hand.
Zelfs rapporten van deskundigen worden vaak terzijde geschoven. Met name als
de rapporten van externe deskundigen (reguliere circuit) informatie bevatten die

de beperkingen van patiënten onderschrijven, worden deze vaak niet
meegewogen in het oordeel.
Een respondent die werkzaam is geweest voor UWV weet te vertellen dat de
cultuur bij UWV is dat de informatie uit deskundigenrapporten die de
beperkingen van de cliënt onderschrijven, zoveel mogelijk uit het dossier worden
gelaten.
Meerdere respondenten rapporteren dat verzekeringsartsen hun eigen ideeën
over de oorzaken van de klachten kenbaar maken tijdens de keuring: 'je bent te
zwaar', 'u neemt een slachtofferrol aan', 'je kunt veel meer dan je zelf denkt.'
Mensen hebben dan ook het gevoel dat hun klachten niet serieus worden
genomen en dat de onderbouwing van het totale oordeel te wensen overlaat.
'Ze hadden me beter een briefje kunnen sturen dat ik weer volledig aan het werk
kan, want luisteren naar je doen ze toch niet.'
'Hij kon mij ook niet duidelijk uitleggen waarom hij tot dit oordeel was gekomen,
“zo zijn de regels”, was zijn commentaar.'
'De kaarten leken al geschud en de beslissing al genomen toen wij kwamen. Voor
mijn gevoel had ik net zo goed niet kunnen verschijnen.'
Onderstaand citaat illustreert dit op wel heel schrijnende manier:
' Ik heb mijn afspraak voor de keuring met de verzekeringsarts moeten afzeggen
omdat ik te belabberd was. Ik zou een nieuwe afspraak krijgen. Tot mijn
verrassing krijg ik een uitnodiging van de arbeidskundige. In de brief staat
vermeld dat de verzekeringsarts heeft vastgesteld dat er in mijn situatie geen
sprake meer is van ziekte of gebrek en dat mijn uitkering in het kader van de
WAO zal worden ingetrokken. Ik ben niet eens bij de verzekeringsarts geweest!
Dit spant wel de kroon.'
De bejegening gedurende de keuring laat te wensen over. Mensen zijn
geschoffeerd, benoemd als aansteller, simulant en sommige artsen voelden geen
reserves om te oordelen over de persoonlijkheid van de patiënt en deze te
ridiculiseren.
'De arts meent echter dat hij gerechtigd is de cliënt tijdens deze herkeuring te
moeten schofferen door geen enkel begrip te tonen, niet te luisteren naar welke
argumenten dan ook, medische klachten op geen enkele wijze serieus te nemen
en te ridiculiseren en alleen details uit dossiers en rapporten te hanteren die
nadelig voor de cliënt zouden kunnen zijn.'
Een respondent is er zelfs toe over gegaan om een klacht in te dienen. Opvallend
is dat ook de mensen die na de keuring geen wijziging krijgen in hun
arbeidongeschiktheidspercentage zich ook negatief uit laten over de bejegening.
Sommige artsen willen hun beslissing rechtvaardigen of geven aan de
respondenten het gevoel dat ze er zelf niet achter staan (Link naar UWVrapport).
'Hij zei zelfs dat hij zou willen dat er voor mij iets zou veranderen in de toegang
tot de WAO omdat ik nog steeds veel klachten heb, maar hij moest zich aan de
nieuwe richtlijnen houden waar hij het ook niet altijd mee eens was.'
Opmerkelijk:
'De arts van de UWV zei ook nog tegen mij: “je hoeft niet te werken, als je denkt
dat je dat niet kunt of dat je niet wilt werken. Dan ga je toch in de bijstand. Qua

inkomen ga je er denk ik niet op achteruit, want of je nou een WAO of
Bijstanduitkering krijgt. Dat maakt toch niet zoveel uit.'

2. De arbeidskundige keuring
Als in het rapport van de verzekeringsarts geen melding is gemaakt van
beperkingen, kan de arbeidskundige daar bij zijn beroepskeuzes ook geen
rekening mee houden.
'Op gesprek bij de arbeidsdeskundige bleek dat er veel beperkingen waren
weggelaten.'
De beroepen die de arbeidskundige aandraagt zijn voor de respondenten vaak
geen reële opties.
'De beroepen die ik nog zou moeten kunnen uitoefenen lagen bijna allemaal op
administratief gebied. Ik kan echter niet langer tekstverwerken dan een half uur
zonder hoofdpijn te krijgen.'
In de praktijk zeggen arbeidskundigen nogal eens dat ze wel zien dat de
respondent de geselecteerde beroepen niet zal kunnen uitoefenen. Al wordt wel
begrip getoond tijdens het gesprek voor de beperkingen, zoals geheugen- en
concentratieproblemen en duurbelastbaarheid, wordt dat niet vertaald in de
bepaling van de mate van arbeidsongeschiktheid. Mogelijkheden tot
duurbeperkingen worden wel besproken maar niet meegenomen in de
eindrapportage.
'Mondeling geven de verzekeringsarts en arbeidsdeskundige wel aan dat ik maar
voor 20 uur kan werken, echter schriftelijke is daar niets van de merken. Ook
ziet de arbeidsdeskundige de ‘fictieve’ vacatures niet als reële opties. Toch
blijven ze bij het besluit.'
Over de arbeidskundige zeggen respondenten vaker dat deze hen serieus neemt
dan over de verzekeringsarts. Daarnaast wordt gemeld dat arbeidskundigen in
sommige gevallen hebben aangegeven zich niet te kunnen vinden in de
rapportages van de keuringsarts, maar dit wel te moeten uitvoeren. Deze
dilemma's worden ook gedeeld met de respondenten.
'De arbeidsdeskundige hoorde mijn verhaal aan en wist werkelijk niet hoe ze mij
moest bemiddelen. Ze ging terug naar de arts om te vragen of deze een woord
wilde veranderen in de tekst. De arts was boos dat de arbeidsdeskundige in haar
persoonlijke aantekeningen had zitten lezen.'
Er zijn zelfs meerdere arbeidskundigen geweest die aan respondenten
aangegeven hebben dat de verzekeringsarts die hen keurde niet in whiplash
gelooft. En ook dat artsen elkaar hierin dekken.
Er waren enkele meldingen van arbeidskundigen die aangaven niet in whiplash te
geloven. Er was zelfs een arbeidskundige die de keuring telefonisch heeft
uitgevoerd, zonder voorafgaande afspraak of overleg.

3. De beslissing
'UWV is werkelijk het Lourdes; je gaat er ziek in en komt er gezond weer uit.'
Van de 88 binnengekomen reacties is van 5 mensen het
arbeidsongeschiktheidspercentage gelijk gebleven. Bij de overige 83
respondenten is hun arbeidsongeschiktheidspercentage drastisch gewijzigd,
waarbij de grote meerderheid volledig arbeidsgeschikt is verklaard. De meesten
van hen waren voorheen 80-100% arbeidsongeschikt. Voor de meesten
verbetert daarmee de mate van arbeidsongeschiktheid aanzienlijk, ondanks
gelijkblijvende beperkingen, of soms zelfs verslechterde mogelijkheden.
'Ik had een gesprek en een onderzoek gehad waarin werd geconstateerd dat ik
nu nog meer rugklachten erbij had gekregen. Maar vreemd genoeg mag ik nu
wel 5 kilo meer tillen dan de vorige keer en ook mag ik nu een uur achtereen
zitten en dat max. 4 uur per dag.'
Opvallend is dat een aanzienlijk aantal van hen al jaren (deels)
arbeidsongeschikt is. Een deel van hen is recent nog herkeurd (zelfs tot een
maand voor de herbeoordeling) en behield toen het gelijke percentage
arbeidsongeschiktheid.
Respondenten moeten constateren dat hun beperkingen onvoldoende zijn
meegenomen in de functiemogelijkhedenlijst (FML). Veel respondenten melden
dat tijdsduur en tempodruk geen rol spelen bij het vaststellen van wat ze aan
werk kunnen doen. Verzekeringsartsen blijken toch vaak naar een oorzaak, een
diagnose te zoeken. Kan de oorzaak volgens de verzekeringsarts niet
(vast)gesteld worden, dan worden klachten vaak niet gehonoreerd.
Vooringenomenheid, een gebrek aan kennis en het ontbreken van initiatieven tot
nader onderzoek (door deskundigen) spelen hierbij een rol.
De beslissing sluit dan ook vaak niet aan op de beperkingen en mogelijkheden
die de respondenten ervaren.
'Ook vond deze persoon dat ik de gehele week 8 uur per dag aan de slag kon. Ik
kan mijn eigen huishouden nog niet eens aan.'
'Ik heb 5 jaar totaal geen sociaal leven meer gehad, ga nooit meer op vakantie,
op verjaardagsvisite kan ik maximaal 1 uur en nu ben ik herkeurd; Ik kan
gewoon 38 uur werken als inpakker of magazijnmedewerker.'
Als op basis van een onzorgvuldig onderzoek het
arbeidsongeschiktheidspercentage aanzienlijk wordt teruggebracht is dat voor
respondenten onvoorstelbaar en onrechtvaardig. De beslissing en de daarmee
samenhangende consequenties brengen veel verdriet en spanningen mee.
'Ik weet niet meer hoe het verder moet, ik weet het echt niet meer hoor'.
'Het is een onhoudbare situatie; geen inkomen, geen werk, veel zorgen. Ik ben
volledig uitgeput.'
'Dankzij dit alles ga ik met sprongen achteruit.'
Door reële beperkingen niet serieus te nemen, creëert UWV daarbij een situatie
waarin mensen niet zelf in hun (totale) inkomen kunnen voorzien en ook niet
meer kunnen rekenen op steun van de staat. Financiële onzekerheden zijn het
gevolg. Financiële noodsituaties zijn helaas geen uitzondering.

'U begrijpt dat het water ons aan de lippen staat. Helaas ben ik niet de enige in
een dergelijke situatie. De woorden van huisraad verkoop en voedselbank zijn
bijna de schaamte voorbij, en of ik wil of niet, het zal simpelweg moeten.
Gewoon om te kunnen overleven.'

4. Bezwaar & beroep
Respondenten willen graag in actie komen tegen het onrechtvaardige besluit van
UWV.
'Ik kan zeer moeilijk tegen deze onrechtvaardigheid'.
Twintig respondenten hebben aangegeven in bezwaar te willen gaan, acht
hadden een bezwaar ingediend, van 10 mensen is een bezwaar inmiddels
ongegrond verklaard en van 3 respondenten loopt een beroep.
Van drie mensen is een beroep gegrond verklaard. De rechter was van mening
dat de verzekeringsarts in de keuring de cognitieve klachten onvoldoende
meegenomen had, terwijl deze klachten wel een beperking vormen voor het
vermogen om arbeid te verrichten (Vonnis rechtbank Den Bosch, 10 februari
2005, rechtbank Utrecht, 8 april 2005 en rechtbank Amsterdam, 25 november
2005.) Als de patiënt aangeeft cognitieve klachten te ervaren, kan de
verzekeringsarts niet volstaan met een eenvoudig lichamelijk onderzoek. Nader
onderzoek is geïndiceerd.
Er is echter niet bij iedereen vertrouwen op een zorgvuldigere beslissing.
'Je weet en voelt dat je onrecht wordt aangedaan en je weet en je voelt ook dat
je waarschijnlijk nooit gelijk zult halen.'
'Ik wil graag een bezwaarschrift indienen maar ben bang dat ik aan het kortste
eind trek want zoals de arbeidsdeskundige al tegen mij zei: ”whiplash bestaat
niet voor de WAO.'
'Het kost daarbij enorm veel energie en frustratie: 'ik ben aan het eind van mijn
latijn. Hier is niet tegen te vechten.'
Degenen die inmiddels een hoorzitting hebben gehad, ervaren dezelfde houding
en problemen als bij de keuringen.
'De hoorzitting was een vervelende aangelegenheid. Niet aantoonbaar, als je een
beetje flinker zou zijn dan zou je veel meer kunnen-houding.'
De respondenten worden ook enorm op kosten gejaagd door deze procedures.
'Ik heb eens uitgeteld wat we al uitgegeven hebben aan medische onderzoeken
en advocaat. Hiermee komen we al op een bedrag van € 6.000.'

5. Reïntegratie
Een deel van de respondenten heeft in een eerdere fase al getracht te
reïntegreren. Soms is dit deels gelukt, en hebben mensen een zo goed mogelijk
evenwicht gevonden. Dit is zorgvuldig opgebouwd. Door de herbeoordeling staat
dit hervonden evenwicht weer onder druk.
Voor een aantal was in de praktijk gebleken dat arbeidsreïntegratie niet haalbaar
was vanwege hun beperkingen. Respondenten zeggen na de herbeoordeling de
keus te hebben tussen genoegen nemen met minder financiële armslag (een
keuze die niet altijd gemaakt kan worden) of verergering van de klachten (en
erger).
De bestaande ervaringen van respondenten met reïntegratietrajecten zijn niet
positief; respondenten geven aan niet bemiddelbaar bevonden te zijn. Een van
de redenen is dat ze vanwege WAO-geschiedenis vaak afgewezen worden door
potentiële werkgevers.
'Ze wisten niet welk beroep bij mij paste.'
'Ik ben volgens het reïntegratiebureau niet in staat om te werken in een reguliere
betrekking.'
'Ik kreeg het advies van het bemiddelingsbureau om de ziektewet in te gaan.'
'Eerst kreeg ik een brief dat ik in psycho fase 3 viel. Aangezien er voor deze
groep geen aanbesteding was gedaan kon ik niet worden bemiddeld.'
Een respondent is door UWV tijdens de keuring wel bemiddeling aangeboden,
waarbij het reïntegratiebureau met naam en toenaam is genoemd. Echter dit
heeft nooit een vervolg gehad.
Een aantal mensen heeft voorheen geprobeerd om vanuit een WAO-uitkering te
gaan werken (weinig uren). Zij geven nota bene aan problemen te ondervinden
om dit met UWV geregeld te krijgen.

6. Conclusies
Onzorgvuldige medische keuring
In hun meldingen leggen respondenten de grootste nadruk op de medische
keuring. Deze wordt veelal als onzorgvuldig ervaren. De reden hiervoor ligt
mogelijk ten delen in de bejegening van de verzekeringsarts, die sterk te wensen
overliet. Regelmatig zijn respondenten benaderd als personen die 'wel kunnen,
maar niet willen'. Echter de belangrijkste reden om de keuring als onzorgvuldig
te benoemen, is het gebrek aan inspanning van de verzekeringsarts om een
gefundeerd oordeel te vormen;
- De verzekeringsarts neemt te weinig tijd;
- beperkingen worden te weinig serieus genomen en onderzocht. Een 'klinische
blik' is vaak onvoldoende om bijvoorbeeld cognitieve beperkingen vast te
stellen. Dat wil niet zeggen dat er geen cognitieve beperkingen zijn. Als de
verzekeringsarts hier zelf geen oordeel over kan geven, dan moet hij een
andere deskundige inschakelen om dat te onderzoeken. Voor
whiplashpatiënten is vaak neuropsychologisch onderzoek aan te bevelen.
- zonder een vorm van motivatie wordt informatie weggelaten in hun
rapportages (van zowel patiënten als deskundigen).
- Daarbij speelt ook een vooringenomenheid en een gebrek aan kennis over
whiplash een belangrijke rol.
Het oordeel van de verzekeringsarts lijkt de grootste invloed te hebben op de
vaststelling van de mate van arbeidsongeschiktheid. Dit is opvallend omdat te
verwachten zou zijn dat in de herbeoordelingsoperatie met name de strengere
arbeidskundige regels hieraan debet zouden zijn.
Geselecteerde functies vaak niet reëel
De functies die de arbeidskundige selecteert voor respondenten worden over het
algemeen niet als haalbare opties ervaren. Dit heeft naar verwachting
grotendeels te maken met het feit dat respondenten melden dat hun
beperkingen onvoldoende zijn vertaald in de functiemogelijkhedenlijst. Met name
geheugen-, concentratiestoornissen en beperkte duurbelastbaarheid vormen een
reële beperking voor het verrichten van arbeid. Mogelijkheden tot urenbeperking
worden nauwelijks benut.
In het geval dat deze niet meegenomen zijn in het oordeel van de
verzekeringsarts, kan de arbeidskundige hier ook geen rekening mee houden bij
de beroepskeuzes.
Het functioneren van het door de arbeidskundige gehanteerde systeem (CBBS)
om functies te selecteren staat regelmatig ter discussie. Mogelijk is dit mede
oorzaak van de genoemde ervaringen van de respondenten.
Ongenoegen bij UWV
Met name de arbeidskundigen hebben bij de respondenten hun ongenoegen
geuit over de nieuwe 'keuringspraktijken'. Daarbij werd niet gerefereerd aan een
gewijzigd arbeidskundig criterium, maar over de toegang van 'zachte diagnoses'
(term van UWV) tot de WAO.
Arbeidsongeschiktheidspercentages drastisch gewijzigd
Van bijna alle respondenten is het arbeidsongeschiktheidspercentage drastisch
gewijzigd, waarbij de grote meerderheid volledig arbeidsgeschikt is verklaard.
Voor de meesten verbetert daarmee de mate van arbeidsongeschiktheid

aanzienlijk, ondanks gelijkblijvende beperkingen, of soms zelfs verslechterde
mogelijkheden.
Zware consequenties
De aanzienlijke wijzigingen in het arbeidsongeschiktheidspercentage hebben een
enorme impact op het leven van de respondenten. Dit gebrek aan erkenning van
hun klachten is onrechtvaardig. Het brengt spanningen en verdriet met zich mee
en niet in de laatste plaats financiële onzekerheid of financiële noodsituaties.
In bezwaar tegen onrechtvaardigheid
Onder de respondenten bestaat een enorme actiebereidheid om in bezwaar te
gaan tegen de onrechtvaardige beslissingen. Veel vertrouwen is er echter niet
dat zij hun recht zullen halen. Dit is mede gebaseerd op de huidige ervaringen
met al ingediende bezwaren, waar in de procedure de gelijke problemen
optreden als met de oorspronkelijke keuring. Van drie respondenten is echter wel
het beroep gegrond verklaard.
Een bijkomend problemen zijn de financiële lasten van de bezwaar- en
beroepsprocedures die op de schouders van de respondenten komen. Dit kan
betekenen dat de respondent bij onzorgvuldigheid van de verzekeringsarts de
onvolkomenheid van de verzekeringsarts teniet moet doen en dit dus ook moet
betalen (juridisch bijstand, aanvullende medische onderzoeken etc.).
Reïntegratiekansen klein
Een deel van de respondenten heeft reeds ervaringen met reïntegratietrajecten.
Waar mogelijk zijn de kansen tot reïntegratie reeds benut, maar wordt een
zorgvuldig opgebouwd arbeidsleven onder druk gezet door de het
keuringsoordeel.
De lopende bemiddelingstraject stemmen weinig positief vanwege de bestaande
beperkingen of een WAO-geschiedenis. Van UWV wordt weinig steun ervaren in
de toeleiding naar werk.

7. Aanbevelingen
Als de insteek van de herbeoordelingsoperatie daadwerkelijk tot doel zou hebben
om mensen weer aan het werk te helpen, is een andere aanpak aan te bevelen.
Allereerst is een zorgvuldige keuring van groot belang, op basis van goede
kennis van whiplash, om een reëel beeld te krijgen van de mate van
arbeidsgeschiktheid. De Whiplash Stichting is alleszins bereid hieraan mee te
werken.
Om een reëel perspectief te bieden aan mensen die mogelijkheden hebben om
(gedeeltelijk) terug te keren naar werk dienen zij hierin ondersteund te worden.
In de praktijk blijft de ondersteuning uit. En de consequenties van de huidige
situatie, te weten spanning, klachtenvermeerdering en financiële onzekerheid of
nood, zijn zonder meer een vreselijke uitgangssituatie om terug te keren naar
arbeid. Ook moet men reëel zijn dat er voor een groep whiplashpatiënten
desondanks geen mogelijkheden tot arbeidsreïntegratie zullen zijn.
De Whiplash Stichting Nederland stelt voor dat er hard gewerkt wordt aan een
zorgvuldige keuring en begeleiding van whiplashpatiënten en verbetering van de
positie op de arbeidsmarkt. Omdat hiervan in de reeds uitgevoerde keuringen
geen sprake was, zouden de eenmalige herkeuringen dan ook stop gezet moeten
worden tot aan die voorwaarden is voldaan. De gevolgen voor de mensen die
reeds een herkeuring hebben gehad, zouden moeten worden teruggedraaid.