“Denk in mogelijkheden” - ArboVitale

Bedrijfsarts Peter Karper over verzuim
casus
“Denk in mogelijkheden”
Het kan de beste werknemer overkomen; uitval door ziekte. Vervelend op zijn
zachtst gezegd, niet in de laatste plaats voor de werkgever. Hoe korter het verzuim
duurt, hoe beter. Maar hoe bewerkstellig je dat? Peter Karper, Chief Medical Officer
en bedrijfsarts bij ArboVitale: “Ga direct aan de slag met activeren en denk in
mogelijkheden.”
Marieke van der Heijden “Vooropgesteld: iedereen
verdient het om duurzaam,
gezond en plezierig te werken.
Het is daarbij van essentieel
belang de drijfveren van mensen
in hun werk te achterhalen.
Werknemers die op hun plek
zitten, hun talenten optimaal
kunnen gebruiken, verzuimen
minder. Dat is bewezen. Veel
werknemers die bij mij aankloppen,
hebben het gevoel
dat ze de controle kwijt zijn. Ze
voelen zich machteloos. Het
primaire doel bij verzuimbegeleiding
is mensen terugbrengen
in een positie waarin ze weer
zelfstandig beslissingen kunnen
nemen. De meest efficiënte
manier daarvoor is samen kijken
naar de mogelijkheden die
er zijn. Het feit dat mensen zich
ziek voelen of beperkingen
hebben, wil niet zeggen dat ze
helemaal niets kunnen. Ik vraag
ze steevast om een situatie te
schetsen waarin ze zich beter
zouden voelen. Om vervolgens
samen te bedenken hoe die
situatie te creëren.”
“Die positieve benadering
werkt heel goed, maar ik zeg er
meteen bij: het is essentieel zo
snel mogelijk te beginnen met
het activeren van uitgevallen
werknemers. Je bereikt het
meeste in de eerste zes weken
van het verzuim. Het ergste
wat je als werkgever kunt doen,
is aanmodderen met het idee
het zelf wel op te lossen. De
eerste dag van verzuim, is de
eerste dag van herstel. Ik
geloof heilig in de kracht van
samenwerken. Naast het verhaal
van de werknemer, wil ik
altijd het verhaal van de werkgever
horen. Zo kunnen we met
z’n allen zoeken naar een passende
oplossing.
‘De eerste dag
van verzuim, is
de eerste dag van
herstel’
Stel, iemand met een staande
baan breekt een been. Dat
betekent dat hij zijn huidige
werk niet kan doen. Maar het
staat een tijdelijke zittende
functie niet in de weg. Bij een
dergelijke oplossing is niet
alleen de werkgever gebaat,
maar ook de werknemer. Het is
immers bewezen dat jezelf nuttig
voelen en bezig blijven een
positief effect heeft op herstel.”
‘Het gedeelde
belang staat altijd
voorop’
“Stimuleren en meedenken is de
snelste weg terug. Maar hoe
mooi soms ook bedacht en
meegedacht, het komt natuurlijk
voor dat een werknemer plaatsvervangend
werk weigert. Dan
is het aan P&O om de spelregels
opnieuw te bespreken. Een
werkgever is verplicht vervangend
werk aan te bieden en een
werknemer is verplicht dat aan
te nemen. Daarbij is het essentieel
dat zijn of haar eigen verantwoordelijkheid
wordt
onderstreept, simpelweg omdat
het sociale vangnet tegenwoordig
flinterdun is. Achter werkweigering
gaat vaak meer
schuil. Zo kan iemand ook
‘gewoon’ bij het verkeerde
bedrijf werkzaam zijn. In zo’n
geval begint het ‘tweede spoortraject’
waarbij we op zoek gaan
naar een nieuwe, beter passende
job. Ook de werkgever is
daarbij gebaat, want een werknemer
die niet op zijn plek zit,
functioneert niet voor de volle
honderd procent. Dat gedeelde
belang staat altijd voorop en
betekent automatisch dat ik niet
schipper. Daarmee zou ik namelijk
aan de belangen van één van
de twee geen recht doen.”
>>
55

Als je werk zó met elkaar
verweven is,
is het logisch dat er ook
één congres voor je
wordt georganiseerd:
Nationaal Congres Salaris & Personeel
Dinsdag 4 juni 2013 - Beatrix Theater Utrecht
Een hele dag boordevol actualiteiten
en praktische tips en adviezen voor P&O’ers
en salarisadministrateurs
e100
korting
voor lezers van
Personeelsbeleid
K De laatste stand van zaken rondom de WKR K Werkgeversaansprakelijkheid beperken loont
K Modernisering Ziektewet heeft grote gevolgen K De valkuilen bij pensioenontslag
K De fiscale regels rondom de mobiliteit van werknemers
www.rendement.nl/ncsp_pb
Profiteer van de combinatiekorting: voor slechts € 245 extra in het najaar naar de Regionale Salarisdagen!
Schrijf u in op www.rendement.nl/ncsp pb
Volg ons op Twitter
via @Rendement_NCSP

“ Ineens zat ik
thuis apathisch
op de bank”
Hannie Graaf (45), senior productmanager bij CBR,
kreeg tot haar eigen verbazing een burn-out:
“Niet lullen maar doen, is mijn credo. En ineens zat
ik thuis apathisch op de bank.”
“Achteraf gezien zag ik het
aankomen. Ik sliep twaalf uur
op een dag. Na het werk at ik
wat en vervolgens ging ik linea
recta naar bed. Het hele weekend
had ik nodig om bij te
komen, een privéleven had ik
niet meer. Ik riep wel eens gekscherend:
eerdaags val ik over
het randje. Maar ik had geen
idee wat dat inhield. Natuurlijk
zagen mensen het om mij heen:
ik was van een eeuwige optimist
veranderd in een verbitterde
zuurpruim. Maar zodra
iemand er iets van zei, verklaarde
ik ze voor gek.”
Perfectionist
“Ik kom uit een ondernemersgezin.
Ik ben een ongelooflijke
perfectionist en help graag
mensen. Nee zeggen gaat me
goed af, maar ik houd het
slechts vijf minuten vol. Daar
ging het mis; ik ging continu
over mijn grenzen. Ik vond mijn
werk leuk; dus hard werken
ging vanzelf. Totdat er een
reorganisatie kwam en ik
bedolven raakte onder extra
taken. Natuurlijk gaf ik dat aan,
maar ik werd niet gehoord en
dus ging ik door. Wat moest ik
anders?”
“Drie jaar lang rommelde ik
zo door. Totdat mijn leidinggevende
op een ochtend vroeg
hoe het met me ging en ik in
janken uitbarstte. Ik had inmiddels
last van hartkloppingen,
paniekaanvallen en misselijkheid.
Op slechte momenten
wist ik niet eens hoe mijn pc
aan moest. Mijn leidinggevende
stuurde me direct naar huis. Ik
ging op zoek naar een psycholoog,
dat was het enige waartoe
ik nog in staat was. Nadat
ik ’s ochtends had ontbeten,
zat ik urenlang apathisch voor
me uit te staren. Ik was zo
ongelooflijk moe. Anders dan
daarvoor, slopender.”
“De gesprekken met Peter,
de bedrijfsarts, en mijn leidinggevende
volgden na twee
weken. De insteek was duidelijk:
hoe kon ik weer terugkeren
in het werkproces? Na anderhalve
maand begon ik met
twee keer twee uurtjes werken
per week, langzaam breidden
we dat uit. Het was – zeker in
het begin – vooral fysiek aanwezig
zijn en feeling houden
met het bedrijf. Ik werd daarbij
op geen enkele manier
gepusht. Dat was ook niet
casus
nodig. Mijn drive om weer aan de slag te
gaan, was sterk genoeg. Achteraf denk ik
dat ik iets te snel terug naar de werkvloer
ben gegaan. Ik zat nog te diep, had na
twee uur werken het gevoel of ik twintig
uur had gebuffeld. Het was confronterend
niet langer deel uit te maken van het werkproces.
Ik liet iedereen in de steek, terwijl
ik gewoon kreeg doorbetaald!”
Boosheid
“Omdat ik van die schaamte af wilde, vertelde
ik het iedereen. Dat was meteen een
manier om mezelf te overtuigen, want ik
kon het nog steeds niet geloven. Ik een
burn-out? Ik was zo ongelooflijk boos op
mezelf. Dankzij gesprekken met mijn
psycholoog ebde dat langzaam weg.
Het vertrouwen dat Peter en mijn leidinggevende
me gaven, hielp ook bij het herstel.
Natuurlijk rees de vraag of ik daar wel
op de juiste plek zat, maar ik wilde eerst
herstellen, niet wegrennen. Het antwoord
zou daarna wel komen.”
Milder
“Inmiddels werk ik weer vier dagen per
week. Een treetje beneden mijn niveau,
want van teveel verschillende taken en verantwoordelijkheden,
raak ik in de war. Voor
nu is dat prima. Ik hoop het stapje omhoog
wel weer te kunnen maken, maar daar heb
ik nog even tijd voor nodig. En mocht het
niet lukken, dan zie ik dat dan wel weer.
Wat dat betreft ben ik milder geworden. Ik
ben nu een dik jaar verder. Ik ben er nog
steeds niet, maar ik ben zeker op de goede
weg!”
“Op slechte
momenten wist ik
niet eens hoe mijn
PC aan moest”
57