“Denk in mogelijkheden” - ArboVitale

“ Ineens zat ik
thuis apathisch
op de bank”
Hannie Graaf (45), senior productmanager bij CBR,
kreeg tot haar eigen verbazing een burn-out:
“Niet lullen maar doen, is mijn credo. En ineens zat
ik thuis apathisch op de bank.”
“Achteraf gezien zag ik het
aankomen. Ik sliep twaalf uur
op een dag. Na het werk at ik
wat en vervolgens ging ik linea
recta naar bed. Het hele weekend
had ik nodig om bij te
komen, een privéleven had ik
niet meer. Ik riep wel eens gekscherend:
eerdaags val ik over
het randje. Maar ik had geen
idee wat dat inhield. Natuurlijk
zagen mensen het om mij heen:
ik was van een eeuwige optimist
veranderd in een verbitterde
zuurpruim. Maar zodra
iemand er iets van zei, verklaarde
ik ze voor gek.”
Perfectionist
“Ik kom uit een ondernemersgezin.
Ik ben een ongelooflijke
perfectionist en help graag
mensen. Nee zeggen gaat me
goed af, maar ik houd het
slechts vijf minuten vol. Daar
ging het mis; ik ging continu
over mijn grenzen. Ik vond mijn
werk leuk; dus hard werken
ging vanzelf. Totdat er een
reorganisatie kwam en ik
bedolven raakte onder extra
taken. Natuurlijk gaf ik dat aan,
maar ik werd niet gehoord en
dus ging ik door. Wat moest ik
anders?”
“Drie jaar lang rommelde ik
zo door. Totdat mijn leidinggevende
op een ochtend vroeg
hoe het met me ging en ik in
janken uitbarstte. Ik had inmiddels
last van hartkloppingen,
paniekaanvallen en misselijkheid.
Op slechte momenten
wist ik niet eens hoe mijn pc
aan moest. Mijn leidinggevende
stuurde me direct naar huis. Ik
ging op zoek naar een psycholoog,
dat was het enige waartoe
ik nog in staat was. Nadat
ik ’s ochtends had ontbeten,
zat ik urenlang apathisch voor
me uit te staren. Ik was zo
ongelooflijk moe. Anders dan
daarvoor, slopender.”
“De gesprekken met Peter,
de bedrijfsarts, en mijn leidinggevende
volgden na twee
weken. De insteek was duidelijk:
hoe kon ik weer terugkeren
in het werkproces? Na anderhalve
maand begon ik met
twee keer twee uurtjes werken
per week, langzaam breidden
we dat uit. Het was – zeker in
het begin – vooral fysiek aanwezig
zijn en feeling houden
met het bedrijf. Ik werd daarbij
op geen enkele manier
gepusht. Dat was ook niet
casus
nodig. Mijn drive om weer aan de slag te
gaan, was sterk genoeg. Achteraf denk ik
dat ik iets te snel terug naar de werkvloer
ben gegaan. Ik zat nog te diep, had na
twee uur werken het gevoel of ik twintig
uur had gebuffeld. Het was confronterend
niet langer deel uit te maken van het werkproces.
Ik liet iedereen in de steek, terwijl
ik gewoon kreeg doorbetaald!”
Boosheid
“Omdat ik van die schaamte af wilde, vertelde
ik het iedereen. Dat was meteen een
manier om mezelf te overtuigen, want ik
kon het nog steeds niet geloven. Ik een
burn-out? Ik was zo ongelooflijk boos op
mezelf. Dankzij gesprekken met mijn
psycholoog ebde dat langzaam weg.
Het vertrouwen dat Peter en mijn leidinggevende
me gaven, hielp ook bij het herstel.
Natuurlijk rees de vraag of ik daar wel
op de juiste plek zat, maar ik wilde eerst
herstellen, niet wegrennen. Het antwoord
zou daarna wel komen.”
Milder
“Inmiddels werk ik weer vier dagen per
week. Een treetje beneden mijn niveau,
want van teveel verschillende taken en verantwoordelijkheden,
raak ik in de war. Voor
nu is dat prima. Ik hoop het stapje omhoog
wel weer te kunnen maken, maar daar heb
ik nog even tijd voor nodig. En mocht het
niet lukken, dan zie ik dat dan wel weer.
Wat dat betreft ben ik milder geworden. Ik
ben nu een dik jaar verder. Ik ben er nog
steeds niet, maar ik ben zeker op de goede
weg!”
“Op slechte
momenten wist ik
niet eens hoe mijn
PC aan moest”
57