Download preek - PrekenWeb

De komende Verlosser
Ds. R. Boogaard – Jesaja 59:20
Zingen: Psalm 147: 1, 2
Lezen: Jesaja 59
Zingen: Psalm 72: 1, 6, 7
Zingen: Psalm 138: 3
Zingen: Psalm 135: 8
Gemeente, we kunnen wel eens mensen ontmoeten die zeggen dat er geen bediening
van Boven meer is. De Heere is met Zijn Geest geweken en er worden geen mensen
meer bekeerd, zeggen ze. O ja, schijnbekeringen zijn er nog wel, maar de waarachtige
bekering tot God, daar gaat het om. En zie, dat wordt gemist.
Is dat ook zo? Dat bij mensen die dit zeggen, het leedwezen erover ontbreekt, zegt al
heel veel. Maar denkt u eens even in wat dit betekent. Als dit zo zou zijn, dan wil dat
zeggen dat er geen mensen meer bekeerd worden. Dan heeft het ook geen zin meer om
het Evangelie nog te prediken aan mensen die nog niet bekeerd zijn. Dan zijn prediking
en kerkgang alleen nog van betekenis voor Gods kinderen. Maar onbekeerden kunnen
hun kerkgang dan evengoed wel nalaten. Want als u nu toch niet meer bekeerd kunt
worden, waar dient uw kerkgang dan nog voor?
Maar is dat niet een ontzettende gedachte? Is het niet goddeloos, gemeente, om zo te
spreken? O, wat is het gevaarlijk om naar zulke mensen te luisteren. Het ongeloof
miskent Gods werk, maar het geloof heeft houvast aan wat God in Zijn Woord zegt. Het
geloof houdt voor waarheid wat God getuigt in Zijn Woord, namelijk dat Hij instaat voor
Zijn eigen werk en dat, zolang de zon en de maan er zijn zullen, Zijn Naam van kind tot
kind zal worden voortgeplant.
Daarvan sprak ook Jesaja, de evangelist onder het oude verbond, en we willen er een
ogenblik naar luisteren aan de hand van de woorden van de tekst, die u vindt in Jesaja 59
vers 20, waar we des Heeren Woord aldus lezen:
En er zal een Verlosser tot Sion komen, namelijk voor hen die zich bekeren van
de overtreding in Jakob, spreekt de HEERE.
Deze tekstwoorden spreken ons van: De komende Verlosser.
We gaan letten op een drietal gedachten:
1. Wie er komt
2. Waar Hij komt
3. Voor wie Hij komt
www.prekenweb.nl 1/13

1. Wie er komt
Ds. R. Boogaard – De komende Verlosser
De profeet Jesaja leefde in een donkere tijd. Zeker, hij heeft de reformatie meegemaakt
van de koning Hizkia, maar hij heeft ook het tijdperk beleefd dat de vader van Hizkia, de
goddeloze Achaz, regeerde. Het volk bevindt zich in nood. Dat ligt niet aan de Heere.
Want, zo zegt Jesaja: Ziet, de hand des HEEREN is niet verkort, dat zij niet zou kunnen
verlossen; en Zijn oor is niet zwaar geworden, dat het niet zou kunnen horen. Het ligt niet
aan Zijn macht en het ligt ook niet aan Zijn bereidwilligheid. Het zijn hun zonden die de
oorzaak zijn van hun nood. Want Jesaja zegt: Maar uw ongerechtigheden maken een
scheiding tussen ulieden en tussen uw God, en uw zonden verbergen het aangezicht van
ulieden, dat Hij niet hoort.
Vervolgens lezen we hoe de profeet de zonden tekent, waaraan het volk schuldig is in de
tijd waarin hij leeft. Daarop volgt de belijdenis van hun zonden. Vanaf vers 12 tot het
eerste gedeelte van vers 15 spreekt de profeet een gebed uit. Dat doet hij in naam van
zijn volk. Hij doet boete en belijdenis van de zonde. En dan is er ook sprake van
zondenvergeving. De Heere zegt: ‘Wie zijn zonde belijdt en laat, zal barmhartigheid
geschieden.’ De hartelijke schuldbelijdenis kan nooit de grond zijn voor vergeving, maar
is wel altijd de weg waarlangs de Heere vergeving wil schenken. Niet zoals een Farao of
een koning Saul de zonden beleden. Die waren o zo vlot met het belijden van hun schuld,
maar er was geen hart in, het was maar lippentaal.
Vervolgens mag de profeet spreken van de hulp die God zal bieden. Vers 16: Dewijl Hij
zag dat er niemand was, zo ontzette Hij Zich, omdat er geen voorbidder was; daarom
bracht Hem Zijn arm heil aan, en Zijn gerechtigheid ondersteunde Hem. De Heere Zelf zal
voor verlossing zorgen. En dan lezen we de tekst: Er zal een Verlosser tot Sion komen,
namelijk voor hen die zich bekeren van de overtreding in Jakob, spreekt de HEERE.
Er zal een Verlosser tot Sion komen. Met die Verlosser wordt niet bedoeld koning Kores,
over wie Jesaja gesproken heeft in hoofdstuk 45 en die in Gods hand het middel zou zijn
om het volk uit Babel te verlossen. Het gaat hier over een andere verlossing, over een
geestelijke verlossing. Een verlossing die verband houdt met bekering. En zulk een
verlossing kan niet bewerkt worden door een aardse koning, welke vorst dat ook zou
mogen zijn.
En dan is er nog iets. Jesaja gebruikt hier in de grondtekst een woord dat eigenlijk in onze
taal letterlijk vertaald moet worden als Goël. Daar gebruiken wij het woord ‘losser’ voor.
Een losser was in de oudheid een merkwaardige figuur. Uit de wetgeving van Israël
weten we welke taakomschrijving zo’n losser had. Hij moest in de eerste plaats een
bloedverwant zijn, een broer, een zwager, desnoods een neef van degene die het betrof,
maar hij moest in ieder geval tot de familie behoren. In de tweede plaats moest zo’n
losser een broeder, die vanwege armoede genoodzaakt geworden was om bepaalde
bezittingen te verkopen, lossen. Dat moest hij weer terugkopen en aan die verarmde
broeder teruggeven. Hij moest ook, als een broeder uit armoede zichzelf verkocht had in
dienstbaarheid, die broeder weer terugkopen, opdat hij weer vrij zou worden. En
tenslotte moest hij ook, als zijn broeder zonder kinderen zou sterven, de vrouw van zijn
broeder nemen en zijn broeder zaad verwekken, opdat de naam van zijn broeder niet
uitgedelgd zou worden uit zijn geslacht.
www.prekenweb.nl 2/13

Ds. R. Boogaard – De komende Verlosser
Nu wordt in de tekst de Messias een Goël, een Losser genoemd. En dat is Hij dan ook in
de volle zin van het woord. Zo wordt ons van Hem zo’n schoon beeld getekend, een
beeld van Zijn Persoon en werk. De Heere Jezus is namelijk de Verlosser, Die hier
bedoeld wordt. En die Messias, die Zaligmaker, is de bloedverwant van Zijn volk. Hij is uit
het zaad der vrouw. Hij is uit de stam van Juda, uit het geslacht van David. Hij is de Zoon
van Abraham.
De apostel zegt in de Hebreeënbrief: Overmits dan de kinderen vlees en bloed deelachtig
zijn, zo is Hij ook desgelijks derzelve deelachtig geworden. (Hebr.2:14) In de volheid des
tijds heeft God Zijn Zoon uitgezonden, geworden uit een vrouw, geworden onder de wet.
En daarom schaamt Hij Zich niet om Zijn volk broeders te noemen, want Hij heeft hun
vlees en bloed aangenomen. Hij is hen gelijk geworden, uitgenomen de zonde. Christus
schenkt ook het verloren gegane erfbezit, dat Zijn volk in Adam kwijtgeraakt is, weer
terug. Dat heeft Hij verworven.
Op grond van Zijn verdiensten wordt de kerk wedergeboren tot een levende hoop, door
de opstanding van Jezus Christus uit de doden, tot een onverderfelijke, onbevlekkelijke,
onverwelkelijke erfenis, die in de hemelen voor hen bewaard wordt.
Christus heeft Zijn volk ook vrijgekocht uit dienstbaarheid. De mens had zich verkocht in
de dienstbaarheid van de zonde, van de duivel en van de wereld, onmachtig om zichzelf
ooit te kunnen verlossen. Maar Christus is gekomen om die machtige zijn vangst te
ontnemen. Hij zegt Zelf tijdens Zijn omwandeling op de aarde: Indien dan de Zoon u zal
vrijgemaakt hebben, zo zult gij waarlijk vrij zijn. (Joh.8:36)
In Israël kon het gebeuren dat een losser vergeefs op zich liet wachten. We lezen in de
geschiedenis van Ruth dat er een nadere losser was dan Boaz, maar die nadere losser zag
ervan af. Hij zei dat hij niet lossen en Ruth niet trouwen kon. Dat zou hem te groot
nadeel opgeleverd hebben. Hij deed het recht van lossing over aan zijn opvolger, aan
Boaz.
Maar dat komt bij Christus niet voor. Hij heeft het recht, Hij heeft de macht, maar Hij
heeft ook de wil om Zijn kerk te verlossen. Om ze vrij te kopen van schuld en straf en een
recht te geven ten eeuwigen leven. Gewillig heeft Hij Zichzelf gegeven, uit eeuwige
liefde, om verarmde zondaren, die liggen onder de toorn van God, te trekken uit de
duisternis en over te brengen in Zijn gezegend Koninkrijk. Gewillig kwam Hij in diepe
armoede en vernedering. Hoe diep daalde Hij af. Zo arm en berooid wilde Hij worden,
dat Hij in een voederbak in een beestenstal gelegd wilde worden, ondanks dat Hij de
Schepper is van hemel en van aarde. Ondanks dat Hij dat alles van tevoren geweten
heeft, is Hij toch gekomen. Zijn liefde is zo groot dat Hij gegaan is door de diepte van de
dood heen.
Hoe gelukkig zijn zij die Hem nodig hebben. En dat geldt eigenlijk van ons allemaal. We
zijn allen van nature kinderen van Adam. We liggen allen onder het vonnis van de
drievoudige dood. Tijdelijk, geestelijk, en als we niet tot bekering komen, de eeuwige
dood. Daarom hebben wij allen een Verlosser nodig om uit die doemstaat uitgerukt,
gered, verlost te worden.
Maar hoe weinigen zien dat! Hoe weinigen hebben daar erg in. Kreeg u daar erg in? Is
het in uw leven waar geworden: ‘O God, ik lig verloren in zonde en schuld en als het U
niet behaagt om mijn arme ziel te redden, dan ben ik voor eeuwig verloren.’ Of kunt u
www.prekenweb.nl 3/13

Ds. R. Boogaard – De komende Verlosser
het er nogal onder uithouden? U hoort het misschien graag preken, maar het brengt
geen werkzaamheden mee aan de troon der genade. Och ja, we denken er wel aan,
nietwaar? Als we er niet eens meer aan zouden denken, zouden we ook niet meer in de
kerk komen. We denken er wel aan, maar hoe? Op een wijze dat wij er wel honderd jaar
mee kunnen worden, zonder dat er iets gebeurt? Of is dat als vrucht van genade bij u
anders geworden? Is het nood geworden in uw ziel? Een opgebonden zaak? Is het in de
hemel bekend dat u zo niet meer verder leven kunt? Is het de nood van uw ziel die u in
het verborgen uitstort voor Zijn aangezicht: ‘O God, wees mij, zondaar, zondares,
genadig’?
Jonge mensen, daar moet je geen vijftig voor zijn, hoor! Daar moet je jong voor zijn, heel
jong. Hoe jonger, hoe liever! Kinderen, jongens en meisjes, daar kun je nooit te jong voor
zijn. De Heere wordt zo graag gediend van jonge mensen. En bedenk dat elk mens geen
zeventig jaar wordt en ook geen vijftig jaar. De tijd der genade is niet langer dan de tijd
van ons leven en die is kort. Denk ook niet dat er een betere tijd zal komen dan de tijd
die je nu mag beleven. De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen en zat van
onrust. (Job 14:1) De dood kan ons altijd op een plotselinge wijze overvallen, ook als je
jong bent.
Hoe komt het dat we zo weinig werkzaam zijn met de nood van ons leven? Omdat we
onszelf niet kennen. Onszelf niet kennen? Het spreekwoord zegt toch: ‘Ieder kent
zichzelf het best’? Dat mag in het natuurlijke waarheid bevatten, maar in het geestelijke
helaas niet. Helaas! Want als een mens werkelijk zichzelf gaat kennen, weet u waar dat
vrucht van is? Dat is vrucht van Godskennis. Als we in beginsel een weinig Godskennis
krijgen, gaat het altijd gepaard met zelfkennis.
En als we onszelf een weinig leren kennen, bij het ontdekkend licht van Gods Geest, gaan
we schrikken van onszelf. Dat doet uitroepen: ‘Wee mij, dat ik zo gezondigd heb!’ Dat
doet uitzien naar een Verlosser. Zeker, het is nodig dat de Heere ons aan het eind van
ons eigen werken brengt, maar waar de Heere genade in beginsel werkt, daar gaat Hij
ook doorwerken.
Mag het zo zijn in uw leven? Zo, dat u zegt: ‘Ja, God heeft mij stilgezet’? Dat hoeft niet
met opzienbarende dingen te gebeuren. Dat kan ook gebeurd zijn op de wijze, zoals de
Heere Lydia bekeerd heeft. Dat Hij onder de prediking van Zijn Woord uw hart geopend
heeft en er in meegekomen is. En toen is heel uw leven veranderd. Helemaal veranderd.
Toen bent u voor het eerst gaan zien en voor het eerst gaan horen. Toen kreeg u leven
aan uw ziel. Dat is het werk van de Heilige Geest, Die Heere is en levend maakt.
Wat is het een voorrecht als we dan mogen leren dat het bij de mens niet is dat hij zijn
weg recht houdt, maar dat we een Ander nodig krijgen. Dat we in de afsnijding van eigen
werk de weg ontsloten mogen vinden in Hem, Die getuigt: Komt herwaarts tot Mij, allen
die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven. (Matth.11:28) En hoe meer wij onszelf
leren kennen, hoe meer we die gezegende Verlosser nodig krijgen. Want dan wordt het
onze levensvraag of Hij ook onze zaak zou willen behartigen.
Welnu, zulke mensen wil Hij troosten en bemoedigen met Zijn Woord en beloften. Nee,
daarmee zijn we niet gered, dat niet. Maar hoe groot als Hij ons daarmee bemoedigt en
vertroost en ons geloof erdoor versterkt. De profeet Habakuk moest tot het wachtende
volk zeggen: Zo Hij vertoeft, verbeid Hem, want Hij zal gewisselijk komen, Hij zal niet
www.prekenweb.nl 4/13

Ds. R. Boogaard – De komende Verlosser
achterblijven. (Hab.2:3) Maar de pijl ligt verder. We moeten met de belofte naar de
Belover toe. Maar waartoe laat de Heere Zijn volk dan soms zo lang wachten? Wel, om
ze des te meer begerig te maken naar de verlossing. En hoe groter waarde de Verlosser
voor hen zal gaan krijgen. De Heere wil dat Zijn volk zal weten uit welke grote nood en
dood ze verlost moeten worden. Maar Hij wil ook verlossen op Zijn tijd. En Zijn tijd is de
beste tijd, maar dat wordt van onze kant altijd van achteren bezien en beleden. Want wij
denken altijd een betere tijd te weten dan de Heere. Dan zeggen we: ‘Het is tijd voor de
Heere dat Hij werke’, maar dan gebeurt er niets. Nee, want de Heere handelt naar Zijn
vrijmacht. Hij doet wat Hem behaagt. Hij wil dat Zijn volk dat erkent.
En let er dan maar op, degene die de Heere verlost, is altijd een rechteloze in zichzelf.
Dat zijn mensen die het alleen van genade moeten hebben. Want als het niet door
genade is, dan is het voor eeuwig kwijt. O, laat zulken moed houden, want Hij heeft voor
een Verlosser gezorgd. Daarom, met de belofte naar de Belover gaan! De dichter zegt in
Psalm 119: ‘Gedenk aan het woord, gesproken tot Uw knecht, waarop Gij mij
verwachting hebt gegeven. Dat is mijn troost, in druk mij toegelegd.’ Die worden niet
beschaamd. De tekst zegt: Er zal een Verlosser tot Sion komen.
We staan in de tweede plaats stil bij:
2. Waar Hij komt
Het komen van de Messias betekent soms Zijn komst, Zijn verschijning in het vlees. Denk
maar aan wat de profeet Maleachi zegt: Snellijk zal tot Zijn tempel komen die Heere, Die
gijlieden zoekt. (Mal.3:1) Soms betekent het dat Hij Zich op een bijzondere wijze
werkzaam betoont, hetzij tot verlossing van Zijn volk of tot het straffen van Zijn vijanden.
Onze God zal komen en zal niet zwijgen (Ps.50:3), zegt de Kerk. In de tekst staat: Hij zal
komen tot Sion. En dan zullen we eerst moeten denken aan Zijn komst in het vlees.
Dat wordt genoemd in de tekst: een komen tot Sion. Zegt der dochter van Sion: Zie, uw
Heil komt; zie, Zijn loon is met Hem, en Zijn arbeidsloon is voor Zijn aangezicht.
(Jes.62:11) En in Psalm 2 zegt de Heere bij monde van de dichter: Ik toch heb Mijn Koning
gezalfd over Sion, de berg Mijner heiligheid. (Ps.2:6) En in Jesaja 28 lezen wij: Daarom,
alzo zegt de Heere HEERE: Ziet, Ik leg een grondsteen in Sion, een beproefde steen, een
kostelijke hoeksteen, die wel vast gegrondvest is; wie gelooft, die zal niet haasten.
(Jes.28:16)
Waarom zal de Verlosser tot Sion komen? Wel, Sion is de plaats onder het oude verbond
die God verkoren heeft om daar te wonen, om daar Zijn Naam te planten. De dichter
zingt:
Want Sion is van God begeerd,
‘t Wordt met Zijn woning hoog vereerd;
‘Hier’, sprak Hij, Die het al beheert,
‘Hier zal Ik wonen naar Mijn lust;
Hier is in eeuwigheid Mijn rust.’
Sion was in zichzelf gezien slechts een kale heuvel. Het had eigenlijk weinig of niets te
betekenen. Er waren in Israël veel hoger en veel mooier bergen. Neem de berg Basan, de
www.prekenweb.nl 5/13

Ds. R. Boogaard – De komende Verlosser
berg met zijn trotse eikenbomen. Of anders de Libanon met zijn schone en geweldige
cederen. Dát waren bergen. Imponerend; in één woord prachtig. Daarmee vergeleken
had Sion geen enkele betekenis. Maar dat is nu juist weer het wonderlijke: bij God geldt
het grote van de wereld niet. Dat telt God niet mee. God ziet zo anders dan wij. De
dichter van Psalm 68 heeft het zo schoon vertolkt: ‘Wat springt gij, bergen (en dan
bedoelt hij de Basan, de Libanon, de Hermon), wat springt gij, bergen, trots omhoog?
Wat wilt g’ u, in der volk’ren oog, bij Sions berg verheffen? God Zelf heeft deze berg
begeerd…!’
Sion is het beeld van hetgeen God verkiest en aanneemt. Hetgeen niets is in zichzelf.
Vondel heeft gedicht: ‘De hemel heeft het kleen verkoren.’ Niet omdat het klein is. Zo
dacht Vondel. God heeft Sion niet verkoren om hetgeen het wel is, maar evenmin om
hetgeen het niet is. Want het is alleen vrije gunst die eeuwig God bewoog. Dat leert de
Heere ons met Sion. En dat is een les die wij ook zullen moeten leren. God verkiest de
mens niet om hetgeen hij wel is. Hij verkiest hem ook niet om hetgeen hij niet is. God
verkiest naar Zijn vrijmacht. En wat is dat een moeilijke les, gemeente. Want dat
betekent dat alles van de mens ertussenuit gedrukt wordt. Beslissend en bepalend is
alleen het goddelijk welbehagen.
En leerden wij daar nu voor vallen? Dat is een stuk, om voor die vrijmacht Gods te
buigen. Want van nature verzetten we ons daartegen. Dan zijn we wel gereformeerd in
de belijdenis, maar dan zeggen we: ‘Ja, het evangelie komt wel met de nodiging, maar als
je niet uitverkoren bent, dan kun je doen wat je wil, maar al ga je dan nog zo trouw naar
de kerk en al bid je dan nog zoveel en al lees je dan vaak in Gods Woord, maar als je niet
uitverkoren bent…’
Zegt u dat ook als u ziek bent? Zegt u dan: ‘Als God besloten heeft dat ik van deze ziekte
niet zal genezen, dan kan ik wel naar verschillende artsen gaan en tal van
geneesmiddelen gebruiken, maar wat helpt dat? Dan kan ik doen wat ik wil, maar dan
word ik immers toch niet beter?’ Leeft u zo? Of gebruikt u biddend de middelen, in de
hoop dat God besloten heeft dat deze tot genezing mogen dienen? Welnu, doe dan op
geestelijk terrein ook zo, want zo wil de Heere ons voor Zijn aangezicht zien. Dat zijn ook
de middelen die Hij Zelf gegeven heeft en die Hij wil zegenen, door daaraan de werking
van de Heilige Geest te paren.
Als er eens geen verkiezing tot zaligheid zou zijn, wat dan? Als de Heere het eens aan ons
had overgelaten of wij wel of niet zalig zouden willen worden? Mensen van goede wil
zeggen: ‘Dan zou het voor mij niet moeilijk zijn, want ik zou zeker zalig worden.’ Maar
Gods Woord zegt ons dat zij juist niet zalig zouden worden. We lezen in Romeinen 3: Er is
niemand die verstandig is, er is niemand die God zoekt. (Rom.3:11)
Maar nu heeft God verkoren ten leven en dat is een schare die niemand tellen kan, uit
alle natiën, geslachten en talen. Daarom kunnen we zalig worden! Laat het toch niet een
steen des aanstoots zijn. Geve de Heere dat wij mogen leren om Hem, ten aanzien van
deze verborgenheid, met een godvruchtige eerbied te aanbidden.
Of mochten we daar al iets van leren? Want gemeente, dat is een stuk hoor! Daar kan
een mens van zichzelf nooit komen. Maar als genade heerschappij gaat voeren, gaat het
vanzelf.
www.prekenweb.nl 6/13

Ds. R. Boogaard – De komende Verlosser
En dan denk ik aan die vrouw uit Syro-Fenicië. Zij kwam met haar nood bij de Heere en
bad Hem om ontferming voor haar en voor haar dochter. Maar Hij antwoordde haar niet
één woord. En als de Heere dan antwoord gaat geven, zet Hij haar erbuiten, want Hij
zegt: Ik ben niet gezonden dan tot de verloren schapen van het huis Israëls. (Matth.15:24)
Daar staat zij dus buiten. En wat zegt deze vrouw dan? ‘Als het zo is, dan kan ik wel
gaan’? Dat zouden wij zeggen, nietwaar? Als iemand tot u zou kunnen zeggen: ‘U bent
niet uitverkoren’, zou u dan niet zeggen: ‘Nu, dan sta ik maar op en ga naar huis’? Deed
die vrouw dat ook? Nee, dan lezen we zo treffend: En zij kwam en aanbad Hem.
(Matth.15:25) Dat is nu het punt, gemeente: Zij kwam en aanbad Hem. ‘Heere, dat is
waar, ik sta erbuiten. Maar ik kan U niet missen.’
Kom, zijn er zulken onder ons? Of mogelijk bij de kerktelefoon? Mensen die zeggen: ‘O
God, daar ligt nu mijn hart verklaard. Ik sta erbuiten en dat is rechtvaardig, want ik ben
niet waardig dat U naar mij om zou zien. Maar ik kan er niet buiten, want ik kan niet
zonder U en ik kan U niet missen. O God, wees mij, de zondaar, de zondares, genadig!’
De Heere vrijlaten, maar niet loslaten… Dat zijn de geestelijke Sionieten.
Tot Sion behoren, dat was oudtijds het voorrecht van de Jood. Maar dat is na de
Pinksterdag ook het voorrecht van de heiden geworden. Christus heeft gezegd: Ik heb
nog andere schapen die van deze stal niet zijn; deze moet Ik ook toebrengen; en zij zullen
Mijn stem horen; en het zal worden één kudde en één Herder. (Joh.10:16)
In Israël behoorde niet iedereen tot de ware Sionieten. Paulus schrijft in Romeinen 9: Die
zijn niet allen Israël, die uit Israël zijn. (Rom.9:6) Niet de kinderen des vleses, die zijn
kinderen Gods; maar de kinderen der beloftenis worden voor het zaad gerekend.
(Rom.9:8) Zo is het ook onder de nieuwe bedeling. Zo is het ook in de
nieuwtestamentische kerk.
Niet tot de kerk behoren, is vreselijk. Dat staat vandaag de dag stoer. Nietwaar, jongens
en meisjes, dat kunnen jullie ook allerwegen in de wereld vernemen. ‘We doen er niet
meer aan’, zeggen de buren dan, of kennissen of mensen in de straat. Men zweert God
en Zijn dienst af en men geeft zich geheel aan de wereld. Al is het dat men dan burgerlijk
nog wat bescheiden blijft, maar verder doet men er niet meer aan. Zul je eraan denken
dat diezelfde wereld straks, bij de dag van het oordeel, in doodsangst zal buigen en zal
bidden tot de bergen en steenrotsen: Valt op ons en verbergt ons van het aangezicht
Desgenen Die op de troon zit en van de toorn des Lams. (Openb.6:16) Daar gaat het met
de wereld naar toe. De kerk heeft toekomst, maar de wereld zinkt in eeuwige wanhoop
en wroeging weg.
Wat zijn ze dan gelukkig die tot Sion behoren. Ja, bij hen wil de Heere wonen en Zijn
heerlijkheid openbaren. God woont niet bij wat hoog is, gemeente, maar Hij woont bij
wat laag is. Hij woont niet bij wat rechtvaardig is in eigen oog, God woont niet bij het
vlees. Hij woont ook niet bij vroom vlees. Maar bij mensen die het moeten belijden voor
Gods aangezicht dat ze niets zijn. Hij woont bij verslagenen van geest, bij verbrokenen
van hart. Aan hen wil Hij Zijn gunst betonen. Aan hen wil Hij Zijn verdiensten toepassen.
Daarom wilde Hij op deze aarde komen als Sions Verlosser. Daarom wilde Hij in hun
verlorenheid indalen, opdat Hij verlorenen zou kunnen redden en zaligen. En daar gaan
we op letten in onze derde gedachte, maar dan zingen we eerst uit Psalm 138, het derde
vers:
www.prekenweb.nl 7/13

Ds. R. Boogaard – De komende Verlosser
Dan zingen zij, in God verblijd,
Aan Hem gewijd,
Van ‘s HEEREN wegen;
Want groot is ‘s HEEREN heerlijkheid,
Zijn majesteit
Ten top gestegen;
Hij slaat toch, schoon oneindig hoog,
Op hen het oog,
Die need’rig knielen;
Maar ziet van ver met gramschap aan
De ijd’le waan
Der trotse zielen.
3. Voor wie Hij komt
En er zal een Verlosser tot Sion komen, namelijk voor hen die zich bekeren van de
overtreding in Jakob, spreekt de Heere. Voor die zich bekeren. Wordt dan hier geleerd
dat bekering het werk van een mens is? Dat is toch onmogelijk? O ja? Heeft u het ooit al
eens ernstig geprobeerd? Of zegt u dat anderen na? Weet u het niet bij eigen ervaring
dat het onmogelijk is aan ‘s mensen kant? Met die uitvlucht dat God een mens moet
bekeren zullen we niet kunnen bestaan voor de rechterstoel van de Allerhoogste.
Ja maar, zal mogelijk iemand denken, u wilt toch niet zeggen dat het een uitvlucht is als
een mens zegt dat hij zichzelf niet kan bekeren? Dat is toch een waarheid? Een mens kán
zich toch niet bekeren? Zeker, dat is een waarheid, maar die wordt vaak als een uitvlucht
misbruikt. Een vals activisme van aannemen en geloven in eigen kracht, is de dood voor
de kerk. Maar dode lijdelijkheid niet minder, gemeente. Dat is de andere kant. Dat zijn
twee klippen op reis naar de eeuwigheid, waarop veel mensen zich te pletter stoten.
Bedenk dat vrije genade onze verantwoordelijkheid nooit opheft. God eist in Zijn Woord
bekering. En als dat geen rechtvaardige eis was, zou God het zeker niet eisen. Want in
Hem, mijn vaste Rots, zo zingt de kerk, is het onrecht nooit gevonden.
Nu wordt er in de Heilige Schrift wel op tweeërlei wijze over bekeren gesproken.
Namelijk in een passieve zin en in een actieve zin. In een passieve zin vinden we een
voorbeeld in wat Paulus schrijft in Efeze 2 vers 4 en 5: Maar God, Die rijk is in
barmhartigheid door Zijn grote liefde, waarmede Hij ons liefgehad heeft, ook toen wij
dood waren door de misdaden, heeft ons levend gemaakt met Christus; (uit genade zijt
gij zalig geworden). En Jakobus schrijft in zijn brief, in het eerste hoofdstuk: Naar Zijn wil
heeft Hij ons gebaard door het woord der waarheid, opdat wij zouden zijn als
eerstelingen Zijner schepselen. (Jak.1:18) Bekering in passieve zin.
Maar er wordt ook gesproken over bekering in actieve zin. En dan denk ik aan een heel
duidelijk voorbeeld, u allen bekend, namelijk de gelijkenis van de verloren zoon. Van
hem lezen we: En tot zichzelf gekomen zijnde, zeide hij: (…) Ik zal opstaan en tot mijn
vader gaan en ik zal tot hem zeggen: Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en voor u.
(Luk.15:17-18) Daar vinden we dat die jonge man eerst tot ínkeer kwam. Er staat: En tot
zichzelf gekomen zijnde… Toen tot áfkeer van zijn zondig leven: Ik zal opstaan en tot mijn
www.prekenweb.nl 8/13

Ds. R. Boogaard – De komende Verlosser
vader gaan. En toen tot wéderkeer: En opstaande ging hij naar zijn vader. (Luk.15:20)
Daarin wordt de weg der bekering in actieve zin getekend.
En juist in deze zin vinden we het woord bekering het meest in het Oude Testament: zich
bekeren. Zo zegt ook Jesaja in de tekst: Er zal een Verlosser tot Sion komen, namelijk voor
hen die zich bekeren.
En wie zijn dat dan? Dat zijn die mensen, die leren om God op Zijn Woord te geloven.
Mensen die gaan geloven wat God van Zichzelf zegt, wat God van de mens zegt en wat
God van Zijn Zoon zegt. Mensen die aan hun Godsgemis ontdekt worden en die de breuk
leren bewenen tussen God en hun ziel. Mensen die inleven wat het betekent tegen een
goeddoend God gezondigd en al Zijn geboden overtreden te hebben. Mensen wier lust
het geworden is om naar de wil van God te leven, maar die vastlopen en daarom een
Verlosser nodig krijgen.
Maar nu spreekt de profeet over mensen die zich bekeren van de overtreding in Jakob.
Wat bedoelt de profeet daarmee? Om dat duidelijk te maken moeten we de lijn in deze
tekst toch even doortrekken. De spits van dit tekstwoord richt zich namelijk niet meer op
het Israël van het verleden, maar op het Israël van nu. Dus in de tijd waarin wij leven.
Dit woord heeft wel een gedeeltelijke vervulling gekregen. Dit schriftwoord behoort tot
de messiaanse profetieën en heeft met de komst van Christus in het vlees haar vervulling
verkregen. Toch is deze profetie in de volheid des tijds niet helemaal vervuld. Dat is geen
vergeestelijken van de Schrift, ook geen manipuleren met bijbelteksten zoals sommigen
doen, maar een waarheid waaraan niemand behoeft te twijfelen.
Dat deze messiaanse belofte met de komst van Christus in het vlees niet is uitgeput, zegt
Paulus ons heel concreet. Als Paulus in Romeinen 11 over de toekomstige bekering van
Israël spreekt, dan zegt hij: En alzo zal geheel Israël zalig worden, gelijk geschreven is: De
Verlosser zal uit Sion komen en zal de goddeloosheden afwenden van Jakob. (Rom.11:26)
Wat doet Paulus hier? Citeert hij dit schriftwoord van Jesaja in de verleden tijd? Zegt hij:
‘De Verlosser is in Sion gekomen’? Nee, hij zegt: ‘De Verlosser zál uit Sion komen.’ Dat wil
zeggen: Hij mag in Zijn komen tot Sion, ook vandaag, nog verwacht worden. Hij zal,
evenals in oude tijden, weer tot Zijn bondsvolk terugkeren en weer onder hen wonen. Hij
zal komen als Israëls Verlosser.
Sommige verklaarders, waaronder de beste van onze vaderen, denken dat hiermee
bedoeld wordt een verlossen uit grote nood, waarin Israël zal verkeren; een rukken uit
gevaren, een verlossen uit vijandelijke benauwing. En als we zien op de ontwikkelingen
in het Midden-Oosten, wie zal zeggen of onze vaderen daarin niet gelijk krijgen?
Maar het doel van Christus’ komen tot Sion is, zoals de tekst zegt: Het afwenden van de
goddeloosheden van Jakob. Of, zoals het hier staat: Die zich bekeren van de overtreding
in Jakob. Met Jakob wordt hier bedoeld: de Joden, het nageslacht van vader Jakob. Zijn
Joden dan zondaars boven anderen? Nee, gemeente, dat is de bedoeling niet van dit
schriftwoord. Alle ongerechtigheid en alle overtreding van Gods geboden is zonde voor
God. Maar aan de Joden is één zonde in bijzondere zin eigen. En wat is dat? Dat is met
name het verwerpen en het lasteren van de Christus. Ze zijn afkerig van en vol
verbittering tegen de Messias, Jezus Christus. En nu zegt Jesaja: Er zal een tijd komen dat
deze, alle eeuwen door specifieke zonde van de Joden, zal ophouden. Er zal een tijd
komen dat ze zich daarvan zullen bekeren. Of, om het met Paulus te zeggen: Dat die
www.prekenweb.nl 9/13

Ds. R. Boogaard – De komende Verlosser
goddeloosheden van hen afgewend zullen worden. Het Joodse volk zal verlost worden
uit de macht van de zonde waarin het verzonken ligt. Die redding, die verlossing zal
vrucht zijn van het komen des Heeren. Krachtens Zijn vleeswording is Hij in de eerste
plaats de Losser van Israël.
En hoe zal Hij dan straks komen tot Israël? Hij zal komen zoals Hij na de eerste
Pinksterdag ook gekomen is tot de heidenen, namelijk door Zijn Geest en Woord in
zondaarsharten. Door de verlichting van de Heilige Geest zullen zij acht gaan geven op
het profetisch woord, dat in de Heilige Schrift gesproken is over de Messias, Die in de
volheid des tijds geboren is, geleden heeft en gestorven is, namelijk Jezus Christus, de
Zoon van God. Zij zullen ervan overtuigd worden, dat de door hen zo gehate en gesmade
Jezus van Nazareth de ware Messias is, Die door de profeten beschreven is. Ze zullen zien
en geloven dat Hij van de Vader in deze wereld gezonden is. Ze zullen zien dat Hij Zijn
broederen in alles gelijk moest worden en ook geworden is.
Zij zullen zien dat zij Hem om Zijn vrijwillige vernedering verworpen hebben. Zij zullen er
door de Heilige Geest van overtuigd worden dat die vernedering noodzakelijk was, opdat
Hij een barmhartig en getrouw Hogepriester zou kunnen zijn in de dingen die bij God te
doen waren tot verzoening van de zonden van Zijn volk. Dat Hij Zichzelf heeft moeten
offeren aan het kruishout der schande, omdat Hij het Lam van God is, Dat de zonden der
wereld wegneemt.
Daarvan zal Hij hen door Zijn Woord en Geest overtuigen. En dan zal vervuld worden wat
geschreven is in de profetie van Zacharia, in het twaalfde hoofdstuk: Doch over het huis
Davids, en over de inwoners van Jeruzalem, zal Ik uitstorten de Geest der genade en der
gebeden; en zij zullen Mij aanschouwen, Die zij doorstoken hebben, en zij zullen over Hem
rouwklagen, als met de rouwklage over een enige zoon; en zij zullen over Hem bitterlijk
kermen, gelijk men bitterlijk kermt over een eerstgeborene. (Zach.12:10)
Dat is bij aanvang vervuld op de Pinksterdag in Jeruzalem. Het heeft zijn vervulling
gekregen in de geschiedenis van de christelijke kerk onder de heidenen. Maar,
gemeente, dat zal nog eens plaats hebben in het Israël van nu. Dan zullen zij smeken om
vergeving en zich in geloofsgehoorzaamheid onvoorwaardelijk aan die Zaligmaker gaan
onderwerpen. Dat geeft nog hoop voor de toekomst! Want Paulus zegt: Indien hun
verwerping (namelijk van de Joden, door het oordeel der verharding dat over hen
gekomen is) de verzoening is der wereld (want daardoor is het Evangelie onder de
heidenen gekomen), wat zal de aanneming wezen, anders dan het leven uit de doden?
(Rom.11:15)
Het ongeloof ontkent wat zelfs vandaag de dag in beginsel ervan te zien is, namelijk dat
God de Joden weer bezig is terug te brengen in hun eigen land. Maar het geloof heeft
houvast aan Gods Woord, dat laat wáár zijn wat God zegt. Er staat namelijk in de tekst:
Spreekt de HEERE. Het is niet slechts een woord van Jesaja, maar het is een woord van de
Heere Zelf. Dat is de God des Verbonds. Die God, Die getuigd heeft: Want gelijk de regen
en de sneeuw van de hemel nederdaalt en derwaarts niet wederkeert, maar doorvochtigt
de aarde, en maakt dat zij voortbrenge en uitspruite, en zaad geve de zaaier, en brood de
eter, alzo zal Mijn woord, dat uit Mijn mond uitgaat, ook zijn, het zal niet ledig tot Mij
wederkeren; maar het zal doen, hetgeen Mij behaagt. (Jes.55:10-11)
www.prekenweb.nl 10/13

Ds. R. Boogaard – De komende Verlosser
Dat geldt ook voor nu, gemeente. Men kan het tegenspreken zoveel men wil, maar dit
schriftwoord staat ook vandaag nog in toekomende tijd. Dat leert Paulus ons in
Romeinen 11 overduidelijk. En als we het licht dat Paulus in Romeinen 11 ontsteekt, niet
over deze tekst laten schijnen, dan verduisteren we de Heilige Schrift. Er zal een
Verlosser tot Sion komen, namelijk voor hen die zich bekeren van de overtreding in Jakob,
spreekt de HEERE. Dat is de leer van Gods Woord en dat is ook de leer geweest van onze
gereformeerde vaderen. Ik denk aan Voetius, aan Hellenbroek, aan Wilhelmus à Brakel,
aan Smytegelt, aan Comrie, aan Van der Groe, aan de kanttekenaren van Romeinen 11
en vele anderen. Brakel schrijft: ‘Dit is het gevoelen van de meeste theologen, enkelen
ontkennen het en sommigen twijfelen.’
Waarom lijkt het dan alsof het in deze tijd een nieuwe leer is? Er kunnen verschillende
oorzaken genoemd worden, maar de voornaamste reden is wel de verkeerde mening die
sinds lange tijd heerst, dat de kerk in de plaats van Israël is gekomen. Is dat dan niet zo?
Nee, Gods Woord leert dat nergens. Wij lezen in de Heilige Schrift dat (de gelovigen uit)
de heidenen mede-erfgenamen zijn, en van hetzelfde lichaam, en mede-deelgenoten
Zijner belofte in Christus, door het Evangelie. Het gaat in het Koninkrijk van God niet om
het vleselijk zaad van Abraham, maar om het geestelijk zaad, en dat zijn de gelovigen uit
Joden en heidenen. Daarover laat Paulus in Galaten 3 geen enkele twijfel bestaan, want
hij zegt in vers 7: Zo verstaat gij dan dat degenen die uit het geloof zijn, Abrahams
kinderen zijn. Maar dat betekent niet dat er voor het vleselijk zaad van Abraham geen
beloften meer liggen. Want ten aanzien van dit vleselijk zaad zegt hij in Romeinen 11: Ik
zeg dan: Heeft God Zijn volk verstoten? Dat zij verre. (…) God heeft Zijn volk niet
verstoten, hetwelk Hij tevoren gekend heeft. (Rom.11:1-2) En in vers 26 citeert hij de
tekst uit Jesaja 59. Hij zegt niet: ‘Er zal een Verlosser tot Sion komen’, maar: De Verlosser
zal uit Sion komen en zal de goddeloosheden afwenden van Jakob.
Wij mogen Israël niet afschrijven of de bekering van Israel tot een overblijfsel beperken.
Dat is in strijd met wat Gods Woord ons op duidelijke wijze leert. Dat is een tijd lang een
vergeten hoofdstuk in de leer van de kerk geweest. Dan is er geen plaats voor een
hopend uitzien naar het herstel van Israël. Toch zijn er altijd onder Gods kinderen en
knechten geweest, die er wel oog voor gehad hebben, maar zij waren als de stem van de
roepende in de woestijn.
Gemeente, is het nu zo erg dat we thans moeten belijden dat wij dit altijd hebben laten
liggen? Dat wij ook in de Bijbel er steeds overheen gelezen hebben? Wij zijn ook
voorbijgegaan aan wat onze vaderen op grond van Gods Woord ons te zeggen hadden.
Negentien eeuwen nadat zij uit hun land verdreven zijn, heeft God de draad weer
opgenomen en is Hij bezig om het oude bondsvolk weer terug te brengen in het land van
hun vaderen. Zo heeft Hij ook beloofd in Ezechiël 36 vers 24 en 25: Want Ik zal u uit de
heidenen halen, en zal u uit al de landen vergaderen; en Ik zal u in uw land brengen. Dan
zal Ik rein water op u sprengen, en gij zult rein worden; van al uw onreinigheden en van al
uw drekgoden zal Ik u reinigen.
Dat de Heere bezig is hen terug te brengen in hun land, mogen wij beleven. Dat is het
begin van de vervulling van Gods belofte aan Israël. En zo zeker er thans een staat Israël
is, zo zeker zal er ook nog een bloeiende christelijke kerk in Israël komen.
www.prekenweb.nl 11/13

Ds. R. Boogaard – De komende Verlosser
En weet u wat zo’n voorrecht is? Dat als God Zijn Geest gaat uitstorten over Israël, dit
voor de kerk uit de heidenen een leven als uit de doden zal zijn. Daar zien ook velen van
Gods kinderen vandaag naar uit. Zij hebben op grond van Gods Woord hoop op God, dat
Hij ook onder ons nog eens krachtig zal gaan werken met Zijn Geest en Woord. Dat er
nog een tijd zal komen dat er nog velen tot God bekeerd en door een waar geloof met de
Heere Jezus Christus verenigd zullen worden.
Dat geeft moed, gemeente, met name ook voor onze jonge mensen. Dat geeft moed
voor onze jonge gezinnen. Het is thans een donkere tijd, het is waar. Maar Gods werk
gaat door.
Jongens en meisjes, het is dus niet zo dat je niet meer bekeerd kunt worden of dat de
zaak van Koning Jezus als een nachtkaars zal uitgaan. Vraag maar of je erbij komen mag,
of God je bekeren wil. Zeg maar: ‘Heere, wilt U aan Israël gedenken, en mag ik dan ook
tot U bekeerd worden?’ Dat is de weg. Zo wil de Heere ons voor Zijn aangezicht zien.
En er zal een Verlosser tot Sion komen, namelijk voor hen die zich bekeren van de
overtreding in Jakob, spreekt de HEERE. Gemeente, heeft deze Verlosser waarde voor u
gekregen? Hebt u Hem leren kennen? Dat is alleen mogelijk door het geloof en als Hij
ons van de Vader geopenbaard wordt. En dat gebeurt alleen als wij Hem nodig hebben.
Is dat niet een wat schematische weg? Er zijn toch mensen die er allerlei schema’s op
nahouden en als iets niet volgens een bepaald schema loopt, wordt het zonder meer
verworpen? Inderdaad komt dit voor. Maar er zijn ook mensen die doorslaan naar de
andere kant en de leiding die de Heere hier met Zijn volk houdt, ook al een schema
noemen. Maar dit is geen schema, dit is de leer van de Schrift. De Zaligmaker zei tot
Petrus, nadat deze Hem beleden had als de Christus, de Zoon van de levende God: Zalig
zijt gij, Simon Bar-Jona, want vlees en bloed heeft u dat niet geopenbaard, maar Mijn
Vader Die in de hemelen is. (Matth.16:17) En Paulus schrijft aan de Galaten: Maar
wanneer het Gode behaagd heeft, Die mij van mijner moeders lijf afgezonderd heeft en
geroepen door Zijn genade, Zijn Zoon in mij te openbaren… (Gal.1:15-16)
Zo onderwijst de Heere Zijn volk nu nog. Hij leidt Zijn volk in een afbrekende weg, opdat
zij de persoonlijke toepassing van de borggerechtigheid van Christus zullen nodig
hebben. En dat moet door Woord en Geest van de hemel geleerd worden, want van
onszelf hebben wij er alles op tegen. Wij willen wel opgebouwd, maar niet afgebroken
worden. En toch is er geen andere weg om Christus als onze Borg bij God te leren
kennen. Het is de paradox voor de wereld, maar de grondwet van het Koninkrijk der
hemelen, wat de Heere Jezus zegt in Mattheüs 16 vers 25: Want zo wie zijn leven zal
willen behouden, die zal hetzelve verliezen; maar zo wie zijn leven verliezen zal om
Mijnentwil, die zal hetzelve vinden. Het moet ons van de hemel geleerd worden.
Maar dan wordt het ook ervaren: Zij hebben op Hem gezien (…) en hun aangezichten zijn
niet schaamrood geworden. (Ps.34:6) Aan zoekende zielen laat Hij Zich vinden. Het is Zijn
eigen liefdevol woord: Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal
u rust geven. (Matth.11:28)
Wordt u bestreden omdat u te veel, te lang of te snood gezondigd zou hebben? Weet
dan dat Hij gekomen is om te zoeken en zalig te maken dat verloren was. Daarom kon de
apostel Paulus getuigen: Dit is een getrouw woord en alle aanneming waardig, dat
www.prekenweb.nl 12/13

Ds. R. Boogaard – De komende Verlosser
Christus Jezus in de wereld gekomen is, om de zondaren zalig te maken, van welke ik de
voornaamste ben. (1 Tim.1:15)
De reinigende kracht van Christus’ bloed is oneindig groter dan de verdoemende kracht
van de zonde. De toepassing van slechts één druppel van dit bloed doet werkelijkheid
worden wat de dichter in Psalm 51 doet horen: Mijn ziel, nu gans melaats, zal rein zijn en
genezen. Ja, zij zal witter wezen dan sneeuw, die vers op de aarde nederviel.
De Heere doe een stervend leven leiden, opdat de oude mens met Christus gekruisigd
worde. Dat doet wandelen in de vreze des Heeren, terwijl de blijdschap des Heeren de
sterkte van het hart mag zijn. Dan wordt de Heere gedankt en geprezen en de Verlosser
alle eer en roem gegeven.
Amen.
Slotzang: Psalm 135:8
Van geslachte tot geslacht
Wordt, naar onze dure plicht,
Bij het volk Uw gunst herdacht,
Wijl Gij zelf, o HEER’, hen richt,
En aan hen, schoon diep in schuld,
Met berouw gedenken zult.
Deze preek is eerder gepubliceerd in de prekenserie ‘Een zaaier ging uit…’ (deel 7)
www.prekenweb.nl 13/13