Samen van februari 2013 - Heilige Suitbertus

Geloven is durven vertrouwen.
En vertrouwen is jezelf durven over te geven aan God
Pas geleden lazen we in het evangelie over Jezus die over het water loopt. We knipperen
dan even met onze ogen. Dat kan toch helemaal niet! Maar al gauw denken we dan
misschien: bij God is nu eenmaal alles mogelijk. Jezus veranderde ook water in wijn, hij
genas zieken en dreef duivels uit.
Het opwekken van Lazarus die al vier dagen in zijn graf lag, maakte zo’n twintig jaar
geleden nog de meeste indruk op mij. Een gestorven mens weer de levensadem inblazen.
Dat leek mij ongeveer het grootste wonder dat er bestaat. Eén van de zusters van Lazarus
zei nog tegen Jezus dat Hij helaas te laat was gekomen. Haar broer lag al drie dagen in
het graf. En, zei ze: hij riekt al. Het lichaam van Lazarus was al tot ontbinding overgegaan.
Natuurlijk kennen wij ook de verhalen over het dochtertje van Jaïrus dat zojuist was
gestorven en de jongeling van Naïm, die ten grave werd gedragen.
Later besefte ik pas dat deze mensen die door Jezus weer tot leven werden gewekt, later
toch een natuurlijke dood zijn gestorven. Weliswaar voor de tweede keer.
Het grootste wonder is natuurlijk dat Jezus zelf is gestorven en op de derde dag is
verrezen, zoals ook was voorspeld in de Schriften. Na zijn verrijzenis heeft Jezus echter
een verheerlijkt en niet langer een sterfelijk lichaam. Wie gelooft in Hem, onze Verlosser
en onze Broeder, zal blijven leven ook al is hij gestorven, zo lezen wij in de evangelies. In
het Credo, de Geloofsbelijdenis, spreken wij het nog eens nadrukkelijk uit: Ik geloof in de
vergeving van de zonden, de verrijzenis van het lichaam en in het eeuwige leven. Amen.
Met de verrijzenis van het lichaam wordt letterlijk ons lichaam bedoeld. Dat we na onze
dood zullen leven, ook al zijn wij gestorven.
Daarvoor is wel nodig dat wij onvoorwaardelijk geloven. En geloven betekent dat wij ons
onvoorwaardelijk durven over te geven aan God. Dat wij op Hem durven te vertrouwen.
In het zojuist genoemde evangelie staat iets verder, dat de apostel Petrus naar Jezus toe
wil gaan. Dat ook hij wil lopen over het water. En Jezus zegt: kom maar, Petrus. Jij kunt
ook over het water lopen. En Petrus begint te lopen. Met succes. Maar halverwege twijfelt
hij en zakt hij weg, in het meer. Angstig roept hij tot Jezus: Heer, redt mij! En Jezus steekt
hem de helpende hand toe. Wij hadden niet anders verwacht!
Hoe vaak twijfelen wij zelf ook niet. Er gebeurt ook zoveel in ons leven, in en om ons heen.
Je hoort en leest soms de vreemdste berichten.
Laten wij erop vertrouwen dat God ons altijd nabij is. Dat Hij samen met ons optrekt. Dat
Hij ons bij de hand neemt. In het zand zien we als het ware twee paar voetstappen, van
mijzelf en van God die naast mij loopt. En soms klaagt iemand: Heer, toen ik het heel erg
moeilijk had, toen ik écht niet meer wist hoe ik verder moest gaan, op die momenten zie ik
maar één paar voetstappen in het zand. Waar was U toen? Hebt U mij toen in de steek
gelaten? En de Heer zal antwoorden: de voetstappen die je ziet, beste Marie, beste Theo,
dat zijn Mijn voetstappen. Toen jij het heel moeilijk had, heb Ik jou gedragen als een kind.
Want dat ben en blijf je: een kind van Mij.
Wij zijn allemaal kinderen van God. Laten wij de liefde die we van God hebben ontvangen,
doorgeven aan onze kinderen en aan onze kleinkinderen. Hoe moeilijk dat soms ook is.
En als we ruzie hebben met onze kinderen en met wie dan ook, laten we dan vrede
sluiten. Soms weten we niet eens meer precies waarom we ruzie hebben gekregen. Soms
is het al vele, vele jaren geleden. Laten we dan “de minste” durven te zijn. Degene die
probeert het weer goed te maken. Als dat lukt zullen we een gelukkig mens zijn!
Hans Nijhuis, diaken
-14-