nummer 3 - VOC Geraardsbergen Lierde

Dames en duiven op een doordeweekse doefe dag
Op een doordeweekse dag die vooral bestond uit het proberen ontsnappen van de hittegolf
door mij diep in mijn bureau te verstoppen, besloot mijn telefoon dat er van dat ontsnappen
die middag niet veel in huis zou komen. Een enthousiaste Filip (het mannelijk brein haalt zich
wellicht soms een mooi beeld voor ogen bij het idee van iets dat niet veel stof om het lijf
heeft) had het over een schaars geklede duif en een dame die uitgeput op een terras zat. Of
was het omgekeerd? Om even te schetsen: in het VOC zijn we al vreemde telefoons gewend:
een pimpelmees die een fazantenjong blijkt te zijn, een egel die we moeten komen ophalen
“omdat hij daar zomaar in de tuin liep en overreden kon worden als hij op straat zou gaan”,
een roofvogel die uiteindelijk een patrijs was, iemand die zich niet zou vermoeien 3km te rijden
naar ons voor een diertje te brengen, omdat het toch “onze job is” om een eekhoorntje
op te halen die vast raakte in een val die zij nota bene had gezet,...
Om even terug te komen op die doordeweekse hete dag. Blijkbaar had een bezorgde dame
naar Filip gebeld over een uitgeputte duif op het terras, maar ze kon die niet vastnemen omdat
ze een zomerkleedje droeg. Al heeft Filip wel een goed gevoel voor humor, toch bleek dit
verhaal geen 1 april grap te zijn. Gezien alle drukte in het VOC besloot ik de dame en duif in
kwestie een bezoekje te gaan brengen. Intussen vroeg ik mij af hoe de psyche van deze vrouw
in elkaar zat: was ze bang dat de duif bepaalde verliefde gevoelens zou ontwikkelen voor haar
of ter plekke een hartstilstand zou krijgen bij het zien van een mooi gebruinde dame met
decolleté? Of dat ze niet genoeg stof droeg om haar te beschermen tegen deze gevaarlijke
vogel die haar alle momenten zou kunnen bespringen? Gewapend met doos, papier en water
belandde ik bij de dame, nota bene zélf een zomerkleedje dragend, maar misschien één dat
meer “duif-proof” was dan dat van haar? Op oncomfortabele hoge hakken begeleidde ze mij
naar het terras... om daar vast te stellen dat het beestje jammer genoeg net gestorven was.
Dit zijn de droevige ervaringen die jammer genoeg horen bij ons vrijwilligerswerk, niet elk
diertje haalt het... Soms maken mensen het echter nog nét iets erger door zoals de dame in
kwestie te zeggen dat ze niet verwonderd was, gezien het duifje er toch al 3 dagen uitgeput
zat... Moet ik er nog bij vermelden dat een terras met betonnen tegels omgeven door glas in
die hitte een ware hel moest geweest zijn voor dit diertje? Op dat moment werd ik als vrijwilliger
toch niet meer zo vrijwillig medewerkend naar de dame. En als je bent zoals ik, in shock
dat mensen een dier zo kunnen laten afzien, dan laat je de persoon in kwestie verdwaasd
achter met de vraag of zij nu toch niet degene is die de dode vogel moet laten verwijderen..
Afsluitend kan ik jullie wel gerust stellen dat deze ervaringen niet schering en inslag zijn, gelukkig
kunnen we meestel rekenen op lieve, bezorgde mensen die graag de moeite doen om
een gewond of uitgeput diertje tijdig naar ons te brengen zodat het de beste zorgen kan
genieten.
Lien
PS: in bijlage foto die u kunnen geruststellen dat duiven en jurken wél samen gaan...
13