Bankoverval - Klap krant

1
Bankoverval
Lien, Sien en Fien Kriegel stuiven halsoverkop, tien minuten te
laat en lijkbleek de klas binnen.
‘Mee… Meester Boeck’, hijgt Lien buiten adem. ‘Er is een over…
overval bezig in de bank op de hoek van de straat!’
‘Ja’, valt Sien haar zus bij. ‘Wij heb… hebben drie gemaskerde
mannen naar binnen zien gaan!’
‘En ze droe… droegen alledrie een galaxypof!’ vervolgt Fien.
‘Ze bedoelt een kapasnikof’, verbetert Lien.
‘Nee’, schudt Sien haar hoofd.
Ze pijnigt haar hersenen.
‘Hé, hoe heet zo’n ding ook al weer? Een ka..kalasjnidinges…’
‘Een mitrailleur!’ roepen de drie zusjes tegelijk.
Het is op slag muisstil in de klas.
Meester Boeck die sinds gisteren de zenuwzieke juf Stefanie
vervangt, staat er als een stalagmiet bij en gaapt de drielingzusjes
verbijsterd aan.
‘Wat?!…’
‘We moeten de politie waarschuwen, meester!’ port Lien.
‘Ja, dat vind ik ook’, beaamt Sien.
‘Vlug, voor het te laat is!’ kotert Fien.
7

Meester Boeck aarzelt nog even, maar grabbelt dan vliegensvlug
zijn telefoon uit zijn jaszak en toetst een nummer in.
‘Hallo, u spreekt met Wannes Boeck. Naar verluidt
wordt de bank op de hoek van de Schoolstraat en
de Lindenlaan op dit moment overvallen.
Enkele van mijn leerlingen zagen er zojuist
drie gemaskerde en met kalasjnikovs
gewapende mannen naar binnengaan…
Ja, op de hoek van de Schoolstraat en de
Lindenlaan… Wannes Boeck, onderwijzer en
vervanger van juffrouw Stefanie.’
De drielingzusjes wisselen een blik en ploffen gniffelend
op hun stoelen.
8

2
WALRUS
‘Jullie boeten beens boed naar mij buisteren, beisjes’, bromt de
snipverkouden en grootste van de twee politie-inspecteurs de
zusjes dreigend toe.
Hij kijkt de drie kleine, flauwe grapjassen streng in hun ogen en
strijkt zijn uit de kluiten gewassen walrussnor glad.
‘Als bullie dit nog eens boen, dan booi ik bullie alledrie in de
bebangenis. Ik…’
‘Ach, kom nou’, wuift Lien de waarschuwing weg. ‘Het was maar
om te lachen.’
‘Ja, of kunnen jullie niet tegen een grapje?’ vraagt Sien.
‘Bovendien hebben wij niet naar jullie
gebeld…’ vult Fien aan.
9

Ze loenst beschuldigend naar meester Boeck, die er bleekjes bij
staat.
‘Klopt’, geeft de walrus toe. ‘Baar bullie hebben bem wel berteld
dat…’
‘Het was een grapje!’ herhaalt Lien.
Ze snuift en kijkt verveeld de andere kant op.
De verkouden walrus snuit zijn verstopte neus en fluistert iets in
het oor van zijn collega.
Die knikt beamend en wendt zich tot meester Boeck.
‘U bent hier duidelijk nog niet zo lang, meneer Boeck.’
‘Euh, ja,’ bekent de plaatsvervanger. ‘Ik ben pas afgestudeerd. Dit
is mijn eerste baan.’
‘Nou, u kunt voortaan beter wat minder goedgelovig zijn als uw
leerlingen u iets vertellen, meester Boeck’, geeft de kleine inspecteur
hem als advies.
Hij kijkt veelbetekenend in de richting van de drie zusjes.
‘Zeker wat dat drietal daar betreft...’
‘Zal ik doen’, belooft meester Boeck. ‘Maar het had toch gekund?
Er zijn de laatste tijd immers heel wat inbraken, of niet?’
‘Dat is buist, beester Boeck’, geeft de walrus toe. ‘Baar een inbraak
is nog been bankoverbal.’
Hij forceert een glimlach, schudt meester Boeck de hand en
loopt de klas uit met zijn collega achter zich aan.
Alle ogen richten zich op de drie zusjes.
Meester Boeck werpt hen een boze blik toe.
Hij duwt zijn hippe brilletje wat hoger op zijn neus en wil iets
zeggen.
Maar de bel is hem voor.
‘Rrringgg!’
‘We komen hier zeker nog op terug, Lien, Sien en Fien’, verzekert
de plaatsvervanger.
10

3
Telefoonboek
‘Houd jullie jassen maar aan en haal jullie boeken van de bibliotheek’,
gebiedt meester Boeck, wanneer de bel het speelkwartiertje
uit heeft gerinkeld.
De kinderen stormen de klas binnen.
Maar Lien, Sien en Fien halen hun neuzen op en blijven gewoon
buiten staan.
‘Hebben jullie niet gehoord wat ik heb gezegd?’ vraagt meester
Boeck.
‘Jawel, maar wij nemen nooit boeken mee’, antwoordt Lien.
‘Boeken zijn stom’, gromt Sien.
‘Ja, boeken zijn voor watjes, die geen fantasie hebben of niet buiten
mogen spelen van hun oudjes en daarom zelf nooit, zoals wij,
van die spannende en keigrappige avonturen beleven’, vindt Fien.
‘Wij hebben geen boeken nodig.’
Meester Boeck kijkt de zusjes verbaasd aan.
‘Lezen jullie dan nooit een boek?’
‘Nee, nooit.’
‘Soms wel eens iets in de oude roddelblaadjes die mams van haar
vriendinnen krijgt.’
11

‘En het telefoonboek hebben we elk
al zeven keer gelezen’, ginnegapt
Fien. ‘Héél spannende lectuur!’
‘Haha!’ lachen Lien en Sien.
‘Zijn er dan echt geen boeken in de
bieb die jullie graag zouden lezen?’
dringt meester Boeck aan.
Het blijft even stil.
‘Nou, die grote kunstboeken met
al die schilderijen vinden wij wel
leuk’, zegt Lien.
‘Ja, heerlijk om op al die geschilderde bobo’s snorren en baarden
te tekenen’, grijnst Sien.
‘En horens en rotte tanden!’ vult Fien aan.
Meester Boeck krabt verbijsterd in zijn haar en zucht diep.
Tijdens zijn stagelessen kreeg hij weliswaar ook af en toe te maken
met moeilijke, slecht in hun vel zittende leerlingen, maar
deze ettertjes slaan toch echt alles.
Hij begrijpt opeens waarom juffrouw Stefanie dringend aan rust
toe was.
‘Boeken zijn heel waardevol en dienen met het nodige respect te
worden behandeld!’ bitst de bibliofiel het drietal toe. ‘Als jullie
ook maar één vinger durven uit te steken naar een van die kunst-
of andere boeken, dan geef ik jullie een fikse straf! Zeg niet dat
ik jullie niet heb gewaarschuwd!’
‘Begrepen, kapitein Boeck!’ salueert Lien.
12

4
Kimberley
De man en de twee vrouwen achter de uitleenbalie wisselen een
snelle, veelbetekenende blik uit wanneer de zusjes Kriegel en hun
klasgenoten de bieb binnenkomen.
De man zet de zweverige muziek die uit twee kleine luidsprekers
boven de balie komt gekronkeld, wat zachter en loopt naar
meester Boeck.
‘Hallo, jij bent de plaatsvervanger van juffrouw Stefanie, veronderstel
ik?’
‘Ja, dat klopt.’
‘Ik ben Filip en dat zijn Katrien en Regine.’
De twee vrouwen knikken meester Boeck vriendelijk toe.
‘Euh, mag ik je vragen de zusjes Kriegel goed in de gaten te houden?’
fluistert de man meester Boeck in het oor. ‘Iemand heeft veertien
dagen geleden op de Mona Lisa in het boek over Leonarda da
Vinci hoorntjes getekend. Wij vermoeden dat de meisjes dat hebben
gedaan, al kunnen we dat helaas niet bewijzen.’
‘Ik zal een extra oogje in het zeil houden’, belooft meester Boeck.
‘Dankjewel’, knikt Filip.
De deur achter de uitleenbalie gaat open.
Een meisje met een kapsel dat eruit ziet alsof een leger ratten er
een nacht aan heeft zitten knagen, verschijnt in de deuropening.
13

Ze neemt een rolletje plakband en loopt met een reusachtige affiche,
die ze als een bazooka onder haar arm draagt naar de
dubbele glazen voordeur.
‘Hallo, Kimberley!’ groeten de zusjes Kriegel. ‘Werk jij nu ook
in de bieb?’
‘Nee’, schudt de rattenkop. ‘Nog niet, ik loop hier een weekje
stage.’
‘Wanneer kom je nog eens oppassen, Kim?’ wil Sien weten.
‘Nooit meer!’ snibt de stagiaire. ‘Geen derde keer! Ik ben niet
gek!’
De zusjes kijken elkaar schalks aan.
‘Blijkbaar is ze nog altijd niet vergeten dat jij die oude halve bol
beschimmelde stinkkaas in haar handtas hebt verstopt, Sien’,
grinnikt Lien.
‘En dat jij, bij haar tweede oppasbeurt, het achterwiel van de
bromfiets van haar toenmalige Marokkaanse vriendje, die ze
stiekem binnen had gelaten, aan die lantaarnpaal vast heb geknoopt’,
grijnslacht Fien.
‘Ja, die kerel spreekt nog altijd met een dubbele tong.’
‘Vooruit, kies maar een boek dat jullie graag willen lezen’, zegt
meester Boeck. ‘Lien, Sien en Fien Kriegel, jullie blijven bij mij
in de buurt.’
Kimberley kleurt als meester Boeck naar haar kijkt en probeert
wat onhandig de affiche op de glazen deur te kleven.
Het ding rolt telkens weer omhoog.
Meester Boeck steekt haar bereidwillig een handje toe.
‘Dankjewel’, glimlacht Kimberley.
Zijn hand raakt vluchtig de hare.
Zijn ogen blijven even haken in die van de stagiaire.
‘Jij vervangt dus juf Stefanie?’
14

‘Euh… wat?... Ja, dat klopt’, bevestigt meester Boeck.
Hij duwt zijn brilletje nerveus wat hoger op zijn neus en slikt.
‘Euh, mijn naam is Wannes. Wannes Boeck.’
‘Ik ben Kimberley. Kimberley Verhulst.’
‘Verhulst? Familie van Dimitri Verhulst, de schrijver?’
‘Nee’, schudt Kimberley haar hoofd.
‘Maar ze is wél het liefje van Spunkie Teugels’, onderbreekt Lien.
‘Het ex-liefje van Spunkie Teugels’, verbetert de ex-oppas snel.
‘Ex-liefje?’ echoot Lien verbaasd. ‘Niet waar. Ik zag jou onlangs
nog met die macho staan…’
‘Moei jij je maar met jouw eigen zaken, Lien, Sien of Fien
Kriegel’, snoert Kimberley Liens grote bek.
‘Lien heeft gelijk, Kim’, valt Sien haar zus bij. ‘Eergisteren stonden
jij en die halfgare idioot van een Spunkie nog flink te
tongzoenen achter…’
‘Bek dicht, jij!’ snauwt de tiener. ‘Rot op!’
‘Oké… Oké… Ik zeg al niets meer’, giebelt Sien.
Ze huppelt gniffelend achter de rug van meester Boeck tussen
twee boekenrekken, neemt haar zwarte viltstift uit haar zak en
glipt uit het zicht.
Meester Boeck heeft enkel nog maar oog voor Kimberley.
En ook zij voelt duidelijk iets voor de jonge onderwijzer met het
hippe brilletje.
Haar mooie, grote ogen glinsteren steeds feller.
‘Would you believe in a love at first sight?’ klinkt het zachtjes uit
de luidsprekers.
‘Yes, I ‘m certain that it happens all the time…*’
*Geloof jij in liefde op het eerste zicht?
Ja, ik ben ervan overtuigd dat het altijd zo gebeurt…
15

‘Euh, heb jij die affiche ontworpen, Kimberley?’ vraagt meester
Boeck.
‘Ja’, glundert de stagiaire trots.
‘En zelf ook die griezel en de letters getekend?’
Kimberley knikt.
‘Vind je ‘t mooi?’
‘Ik vind de tekening schitterend, maar… euh, er staat wel een
zetduiveltje in de tekst.’
De glimlach op het gezicht van de stagiaire smelt op slag weg.
‘Wat?!… Nee?! Echt? Waar?’ schrikt ze.
‘Het is “bibliotheek”, niet “blibiotheek”.’
‘O, nee…’ kreunt Kimberley.
‘Nou, ik vind het anders wel leuk’, glimlacht meester Boeck.
‘Wedden dat niemand het opmerkt?’
‘Nou, het is jou anders wel meteen opgevallen.’
‘Tja, beroepsmisvorming, hè’, schampert de schoolmeester.
Kimberley spiedt om zich heen.
‘Nou, dan blijft dit tussen ons, hè, meester Boeck’, fluistert ze.
‘Wannes’, verbetert Wannes.
‘Wannes’, glimlacht Kimberley een stel hagelwitte tanden bloot.
Ze heeft echt wel de mooiste ogen die meester Boeck ooit heeft
gezien.
‘Hiiiiii!’
De gil die als een scherp mes de stilte in de bibliotheek opensnijdt,
doet iedereen opschrikken en zet ook meester Boeck en
Kimberley op slag weer met beide benen op de grond.
16

Meester Boeck kijkt in paniek om zich heen.
‘De zusjes Kriegel? Waar zijn de zusjes Kriegel? Ik had nog
gezegd dat ze…’
‘H ii!’
5
Feest
Hij haast zich in de richting van
het gegil en botst pardoes op een
grasgroene reuzengriezel die
aanstalten maakt om een van
zijn leerlingen te verslinden.
‘Laat me los! Laat me los!’
schreeuwt het meisje.
Zij spartelt als een regenworm
in een doos met
jeukpoeder.
Maar het monster
geeft zijn prooi niet
prijs, integendeel.
18

‘Lien, Sien en Fien Kriegel, stop daarmee en kom uit dat pak!’
roept meester Boeck met zijn armen in de lucht.
Het Groene Monster laat zijn hapje los en zakt als een pudding
in elkaar, terwijl de drie zusjes giebelend een voor een uit de buik
van de engerd tevoorschijn komen.
Kimberley werpt hen een boze blik toe en buigt zich over het
griezelpak.
‘Ik heb nachten aan dit pak gewerkt’, gromt ze. ‘En een halve dag
om het monster hier neer te zetten. Bovendien heb ik het morgen
nodig om aan te trekken op het Grote Griezelverkleedfeest!’
Meester Boeck wil de minimonstertjes eens flink de les lezen,
maar krijgt hiervoor niet de kans.
Alle aandacht gaat opeens naar het tweetal dat op het groepje
af komt.
‘Hallo, goeiemiddag, jongens en meisjes’, groet een vrouw in een
duur, bruin mantelpak. ‘Ik ben Marianne en deze meneer is onze
schepen van cultuur, Jan Vermeulen. En hij heeft jullie iets heel
belangrijks te vertellen.’
Alle ogen richten zich op de frisse veertiger.
‘Dat klopt’, beaamt de schepen. ‘Onze bibliotheek bestaat dit jaar
dertig jaar en dat willen we uiteraard vieren. En dat doen we niet
alleen met een Boekenbal Masqué voor volwassenen, maar ook
met een heus Groot Griezelverkleedfeest voor jullie!’
‘Super!’ glimt een jongetje met een gezicht vol sproeten.
‘Trui, Marika, Greet en Bieke hebben, samen met onze jonge
stagiaire Kimberley, er trouwens ook voor gezorgd dat jullie na
het feest ook allemaal hier, in de bieb, kunnen blijven slapen!’
‘Fwieuw!’ fluit een meisje met vlechtjes en drie dikke boeken onder
haar arm. ‘Cool! Ik kom zeker, hoor!’
‘Ik ook!’ glundert een ander meisje.
‘Ik ook!’ knikt een jongetje met een gezicht vol rosse sproeten.
‘Ik ook!
19

‘En ik ook!’
‘Fantastisch!’ duimt de bibliothecaresse. ‘Zoals jullie kunnen lezen
op de mooie affiche, die Kimberley daarnet op de deur van de
bieb heeft geplakt, starten we om 17 uur met een grote stoet door
de stad. Daarna komt onze plaatselijke jeugdauteur, Simon
Sleutels, waarvan jullie hier een foto zien, voorlezen uit zijn eerste
boek Prinses Moja en de Boze Tove…’
Ze zwijgt wanneer ze ziet dat iemand met zwarte stift de jeugdschrijver
een grote walrussnor en horens heeft gegeven.
‘Zo’n stoet is stom’, haalt Lien haar neus op.
‘En voorlezen is saai’, blaast Sien.
‘Ons niet gezien,’ schudt Fien het hoofd.
De bibliothecaresse kijkt even zuur naar de drie zusjes, laat zich
echter niet van de wijs brengen en gaat met even veel enthousiasme
verder.
‘Daarna mag iedereen, die verkleed is als een personage uit een
griezelboek, aanschuiven aan de feesttafel en voor we gaan slapen
zijn of haar buikje naar hartelust vullen met onze zelfbereide,
overheerlijke spinnenspaghetti met vleermuizenbloedsaus!’
‘Bovendien worden jullie de volgende ochtend door de stad op
een ontbijt met pannenkoeken en chocolademelk getrakteerd!’
vult de schepen aan.
‘Hmm, lekker!’ roept een dik jongetje met ros haar. ‘Spaghetti en
pannenkoeken! Dit wordt de max!’
De smulpaap wrijft zich verlekkerd in de handen.
‘Ik weet trouwens al als welk personage ik mij ga verkleden!’
‘O ja?’ wil de bibliothecaresse graag weten.
‘Ja, ik kom als Brokkie uit De Miss Griezel-verkiezing!’
‘Ik verkleed mij als een trol uit dat grote kabouterboek!’ zegt een
jongetje met donkere deugnietoogjes.
‘Ik kom als Molik, de speelvogelschrik.’
‘Ik als het Pimpelpaarse Polderspook!’
20

‘Ik als boer Bonkers uit mijn lievelingsboek De Monsters van
Frankenzwein!’
‘En ik als de heks uit Hans en Grietje!’ grijnslacht een schriel meisje.
‘Ik als Knoddel uit Het Superkinddrankje, de kleerkastgrote gorilla
van professor Knetter, die verzot is op vers geperst caviasap.’
‘En ik als een alien uit het boek Alien!’
‘Dat is geen alien, idioot!’
‘Jawel!’
‘Niet waar, Alien is gewoon de naam van dat meisje.’
‘Moéten we ons verkleden, mevrouw?’ vraagt een jongen met kort
geknipt haar.
‘Ja, dat moet’, antwoordt de bibliothecaresse. ‘Trui en Marika zullen
daar streng op letten. Het is tenslotte een Griezelverkleedfeest, niet?’
‘Komt u ook, meester?’ vraagt het meisje met de vlechtjes.
‘Euh, dit is een feest voor kinderen, Ramira’, betreurt meester
Boeck. ‘Maar als er nog een Grote Griezel nodig is om al die
Kleine Monstertjes in bedwang te houden, dan stel ik mij bij
deze graag kandidaat.’
‘Tof!’ knikt Kimberley. ‘Aanbod aanvaard!’
Ze kijkt meester Boeck diep in zijn ogen.
‘Mooi zo’, besluit de bibliothecaresse. ‘Dan zien we elkaar hier
morgen om 17 uur stipt terug, allemaal verkleed als boekengriezels.
We maken er een onvergetelijk feest van!’
‘Jiehaa!’ joelen de toekomstige griezeltjes.
‘En hoe komen jullie naar het feest?’ vraagt de schepen aan Lien,
Sien en Fien.
‘Die hoeven zich niet eens te verkleden’, fluistert het jongetje met
het sproetengezicht. ‘Die zijn van zichzelf al griezelig genoeg.
Hihihi…’
Sien draait zich met een ruk om en kijkt haar klasgenoot recht aan.
‘Dat heb ik gehoord’, knarst ze.
De jongen schrikt zich te pletter en ziet op slag zo bleek als een
spook.
21