daklozen in de Marollen (Brussel)! - Suzy Van Raemdonck

Het leven zoals het is … daklozen in de Marollen (Brussel)!
Jean-Pierre (ex dakloze) en Sonja De Smedt (Voorzitster van de vzw Polymnia )
Om geraakt en wakker geschud te worden moet je echt de “armoedewandeling” in de “Marollen” in
Brussel zelf beleven. Het gevecht dat deze daklozen dagelijks moeten strijden grenst aan het
ongelofelijke. Toch liggen vele mensen hiervan niet wakker, niet omdat het hen onbewogen laat,
maar uit onwetendheid.
Jean-Pierre was vroeger ambtenaar en door een reorganisatie van zijn dienst, verloor hij zijn job.
Familiale en de daarop volgende financiële problemen stapelden zich op waardoor hij uit zijn huis
werd gezet. Zo kwam hij op straat terecht.
Jean-Pierre is één van de daklozen die met de hulp van Sonja van de vzw Polymnia, en de pastoor
eruit geraakt is. Door hun hulp werd hij terug geregistreerd in het bevolkingsregister en daarna
geregulariseerd bij het OCMW. Hierdoor kan hij binnenkort genieten van zijn welverdiend pensioen,
hij heeft immers 32 jaar anciënniteit opgebouwd gedurende zijn professionele loopbaan, maar
zonder regularisatie kon hij hiernaar fluiten.

Het leven zoals het is … daklozen in de Marollen (Brussel)!
Daklozen op straat
Dodenboom daklozen
Jean-Pierre en Sonja nemen ons mee naar de “Marollen”, het woon-en leefgebied van de daklozen.
Daklozen leven van dag tot dag. Elke uitgave, elke eurocent wordt gewikt en gewogen. Ga ik vandaag
eten, medicijnen kopen of me wassen? Daklozen krijgen 10€ per week en daarvan moeten ze eten,
drinken, medicijnen kopen of naar de dokter gaan.
Hun lange termijngeheugen gaat snel achteruit en ze krijgen psychologische en medische problemen.
Velen schamen zich en nemen een andere identiteit aan, anderen vluchten in drank en drugs… Een
andere verontrustende trend is de dalende leeftijd van de daklozen, volgens Jean-Pierre zijn er velen
jonger dan 15 jaar en hun aantal blijft stijgen.
Er zijn ook hooggeschoolden onder de daklozen die hier wegens omstandigheden belanden. Vandaag
zijn zij het maar morgen kan het u misschien overkomen. Bovendien treft het vaak meerdere
generaties maar ook ganse gezinnen.
1 jaar dakloos = 6 jaar lichaamsroof, 5 jaar dakloos = 13 jaar lichaamsroof

Het leven zoals het is … daklozen in de Marollen (Brussel)!
Eens men dakloos wordt verlies je al je burgerrechten, je wordt geschrapt uit het bevolkingsregister
en daardoor kan je je niet regulariseren bij het OCMW om een leefloon aan te vragen. Slechts 2% van
de daklozen integreren terug in de maatschappij mits hulp van organisaties zoals die van Sonja. Zij
zetten zich dagelijks belangeloos in om deze daklozen terug zelfvertrouwen en een identiteit te
geven. Nog een cliché dat Sonja doorprikt, daklozen kiezen niet zelf voor dit bestaan, het zijn de
omstandigheden die hen hierin brachten.
Volgens Jean-Pierre zijn er in het opvangtehuis waar hij vroeger al eens verbleef, 48 slaapplaatsen in
verhouding tot +/- 400 daklozen. Dat is veel te weinig. Toch bieden velen zich spontaan aan voor een
slaapplaats en onder de aanwezigen wordt er dan geloot, voor de nog vrije bedden. Vorige winter
stierven er volgens Jean-Pierre +/- 70 daklozen van de vrieskou. De naamlabels worden door
bevriende daklozen gehangen in de dodenboom opdat zij niet zouden vergeten worden.
Er is ook een bepaalde hiërarchie onder de daklozen, zij leven in “Clans”. Zij zijn immers een
kwetsbare groep die vaak beroofd of mishandeld worden. Vrouwen zoeken een vriend die hen dan
beschermt. Om mogelijke seksuele agressie te voorkomen verzorgen zij zich niet goed opdat mannen
hen met rust zouden laten.
Gelukkig zijn er enkele sociale organisaties zoals ”de zusters van de armen” waar zij langs gaan voor
een gratis ontbijt. Bij “Navitas” kunnen zij terecht voor kleding, bij “Povorello” voor een slaapplaats,
bij “La Fontaine” voor een wekelijkse wasbeurt en bij “Entr’Aide des Marolles” voor medische zorg.