26.10.07 Vredenburg.indd - Avro

Radio 4 presenteert...
Serie Avro Klassiek
vrijdag 26 oktober 2007, 20.15 uur inleiding Huib Ramaer, 19.30 uur
Radio Filharmonisch Orkest
Jun Märkl DIRIGENT
Jean-Yves Thibaudet PIANO
Sergej Prokofjev 1891-1953 Egyptische Nachten, suite op.61 (1934)
Nacht in Egypte. Adagio
Caesar, de sfi nx en Cleopatra. Andantino
Alarm. Allegro inquieto
Dansen. Allegretto
Antonius. Andante mosso
De val van Cleopatra. Lento doloroso
Roma miltaris. Andante maestoso
Camille Saint-Saëns 1835-1921 Concert voor piano en orkest nr. 5
op.103 in F (1896)
Allegro animato
Andante
Molto allegro
PAUZE
Igor Stravinsky 1882-1971 Petroesjka (1911/1947)
De jaarmarkt op vastenavond
Bij Petroesjka
Bij de Moor
’s Avonds op de jaarmarkt
1

2
Programma toelichtingen
De programmatoelichtingen van de concerten zijn
vanaf 5 dagen vóór het concert te lezen op
www.trosklassiek.nl.
Radio 4
Dit concert wordt door de Avro rechtstreeks
uitgezonden op Radio 4.
Gelieve hoesten en andere storende geluiden tot
een minimum te beperken. Signalen van mobiele
tele foons en horloges kunnen musici en luisteraars
ernstige overlast bezorgen.
De Vrijdag van Vredenburg telt de volgende
series:
Muzikale Meesterwerken
L’Esprit de France
AVRO Klassiek
Haydns Parijse Symfonieën
TROS Klassiek
De Kunst van het Kostumeren
TROS Vocaal
De complete brochure kunt u aanvragen bij de
kassa van Vredenburg, telefoon 030 2314544
Muziek van de straat
vrijdag 26 oktober 2007, 20.15 uur
Cleopatra’s revival
Prokofjev was geen onvoorstelbare
veelschrijver, geen Telemann met
2200 werken op zijn werkenlijst, en
geen Leif Segerstam, van wie op 22
december zijn 177ste symfonie haar
première beleeft tijdens de ZaterdagMatinee.
Toch zijn buitenproportioneel
veel van zijn composities
onbekend gebleven, in het luchtledige
blijven hangen, onopgemerkt
tussen onbetwiste meesterwerken
als het ballet Romeo en Julia, de beide
vioolconcerten, en de suites uit de
fi lmmuziek Luitenant Kizjé, de ‘klassieke’
Eerste symfonie en de bij vrijwel
iedere concertbezoeker gekoesterde
jeugdherinnering Peter en de wolf. Dat
is te betreuren. Maar geheel onverklaarbaar
is het feit niet.
Na zijn vertrek uit zijn door de
‘Roden’ bezette vaderland genoot
Prokofjev in de Verenigde Staten en
Frankrijk enige tijd groot aanzien,
maar zijn ster zakte vrij snel weer.
Wellicht waren zijn opera’s en balletten
voor de Parijzenaars te zeer
dramatisch van aard, zeker in een
omgeving die met Stravinsky en
de Groupe des Six steeds meer een

anti-emotionele richting leek in te
slaan. Voor het commerciële Amerika
waren dezelfde werken ongetwijfeld
te modernistisch. Onderwijl zag men
in Rusland, in de van vernieuwingsdrang
overborrelende jaren 1920, wél
wat in hun ‘verloren zoon’. In het
voor-revolutionaire St. Petersburg
gold hij immers al als de muzikale
pendant van de militante, giftige
woorden uitbrakende dichter Vladimir
Majakovski. Zijn nieuwe werken
klonken veelvuldig in Ruslands grote
steden, vaak vrijwel onmiddellijk na
de westerse première. In 1923 keerde
Prokofjev terug voor een uiterst succesvolle
Rusland-tournee. En een zeer
overtuigende sovjetpropaganda deed
de rest: in 1936 vestigde Prokofjev
zich weer in het land van Dnjepr en
Don. Volledig onbegrip was zijn deel:
had hij dan echt niet door, hoe Stalins
arbeidersparadijs zich ontwikkelde?
Een reden voor zijn ogenschijnlijk
wereldvreemde keuze gaf Prokofjev
in 1934 in een afl evering van het tijdschrift
Soviet Travel. Weliswaar was dit
een internationale sovjetpublicatie
die aanhangers van over de wereld
moest overtuigen van Stalins gelijk,
dus dieprood gekleurd, maar geheel
onvoorstelbaar is Prokofjevs redenering
niet. “In de USSR,” betoogde
Prokofjev, “is muziek een absolute
noodzakelijkheid en een integraal
deel van het sociale leven, terwijl in
andere landen, zoals in Frankrijk, bij
componisten soms de vraag oprijst
of muziek wellicht een stervende
kunstvorm is.” Muziek lééfde er,
stond in hoog aanzien, was méér dan
een product ter verstrooiing van een
half-geïnteresseerde elite – kortom:
in Rusland leek je als componist wat
te kunnen betekenen.
Vrije Europeanen zouden op zijn
minst de wenkbrauwen gefronst
hebben bij het lezen van dergelijke
uitspraken – als zij er überhaupt al
kennis van namen. Maar helemaal
afgedaan had Prokofjev als serieus
kunstenaar in Europa, toen hij zich
bij verschillende gelegenheden een
voorstander van een eenvoudige,
heldere muzikale taal toonde. Een
“moeilijk, maar zeer interessant
probleem voor een componist,”
schreef Sergej Sergejevitsj in Soviet
Travel: de muziek voor de “cohorten
Een schakende Prokofjev
3

4
van nieuwe muziekliefhebbers” moet
“noodzakelijkerwijs eenvoudig [zijn],
maar geenszins teruggebracht tot een
herhaling van oude, versleten formules
of – belangrijker nog – tegemoetkomen
aan een slechte smaak.”
De muziek voor de fi lm Luitenant Kizjé
en voor het theaterstuk Egyptische
nachten van de befaamde regisseur
Alexander Tairov, die al sinds 1914 in
zijn Kamerny Teatr (‘kamertheater’)
in Moskou een toegewijd publiek
trachtte te ontwikkelen, zag Prokofjev
als eerste proeven van een
oplossing.
Voor Egyptische nachten kortte Tairov
Shakespeares Anthony and Cleopatra
sterk in, en voorzag het van een
inleiding op basis van Ceasar and
Cleopatra van George Bernard Shaw,
waarin niet Cleopatra’s einde, maar
haar hoogtijdagen centraal staan.
Daartussenin plaatste hij het onvoltooide
dichtwerk Egyptische nachten
van Alexander Poesjkin. Het beoogde
doel was tweeledig, schreef Tairov in
het eerder geciteerde nummer van
Soviet Travel. Op zichzelf uitstekende
werken kon hij zo actualiseren en
ontdoen van onnodige ballast, en,
belangrijker nog, het verhaal terugbrengen
tot zijn essentie. Volgens Tairov
lag deze in de sociale component
van het drama: de “strijd tussen twee
tijdperken, twee culturen – die van
Egypte in doodsstrijd van ontbinding,
en die van het militante Romeinse
imperialisme, dat was voortgeko-
“In de USSR is muziek een
absolute noodzakelijkheid en een
integraal deel van het sociale
leven, terwijl in andere landen,
zoals in Frankrijk, bij componisten
soms de vraag oprijst of
muziek wellicht een stervende
kunstvorm is.” Prokofjev
men uit de ruïnes van de Romeinse
‘democratie’.”
Prokofjev schreef voorbeeldige muziek
voor dit typisch socialistische
‘experiment’. Zij wijst al vooruit
naar bekendere partituren als Romeo
en Julia, Alexander Nevsky en Ivan de verschrikkelijke.
Een dansscène voorziet
hij, geheel in lijn van Tairovs eerdere
werken, van een absurdistische toon
– waarvoor hij veel inspiratie uit
Saties ballet Parade lijkt te hebben geput.
Hij evoceert een verontrustend
en geheimzinnig Egypte, portretteert
de onverbiddelijke leider Caesar, de
verleidelijke Cleopatra en de hopeloos
verliefde Antonius, en sluit af
met een vertoon van de agressieve
Romeinse oorlogsmachinerie.
Na 75 (!) voorstellingen tussen 1935
en 1938 achtten de communisten
het toneeldrama echter plotseling
irrelevant voor de werkende massa
en verdween het van de Russische
podia. De muziek bleef bewaard
in de suite die Prokofjev al vóór de
première had samengesteld. Maar zij
leefde vooral een kwijnend bestaan
op Russische bibliotheekplanken.

Frans Egypte
Het buitenland was zéér en vogue in
Frankrijk, ruim vóór, en nog enige
tijd ná 1900. Schilders van Ingrès en
Gérôme tot Gaugain schetsten oosterse
taferelen, schrijvers als Verlaine,
Balzac en Baudelaire lieten hun
lezers tegelijk genieten en huiveren
in verhalen uit verbazingwekkend
exotische werelden. Componisten
lieten zich niet onbetuigd. Bizet,
Ravel, Debussy, Massenet, Delibes,
Saint-Saëns..., met dikwijls opvallend
eenvoudige middelen lokten zij hun
publiek ver over de grens. De Russische
impresario Serge Diaghilev op
zijn beurt schotelde de Fransen precies
voor wat ze hebben wilden: van
Stravinsky’s mooie oosterse Vuurvogel
tot het lijdende Russische volk in
Boris Godoenov van Moesorgski.
Niet allen verlieten hun plezierige
vaderland om werkelijk met l’etranger
kennis te maken. Maar Saint-Saëns
was een zeer bereisd man. Sinds de
componist van de directeur van de
Franse posterijen in 1872 een fl inke
som gelds had gekregen opdat hij als
componist niet langer een baan (als
organist van La Madeleine) hoefde
aan te houden, en hij bovendien
ruim voldoende geld overhield aan
royalties en concertoptredens, gaf
hij zich over aan zijn grote hobby.
Moskou, San Francisco en Algiers,
Brazilië en Ceylon, hij was er allemaal,
en componeerde onderwijl
nog het volkslied van Uragay. Zijn
Vijfde (en laatste) pianoconcert werd in
Egypte geboren.
Het werk dankt er zijn bijnaam ‘Egyptische’
aan, hoewel Saint-Saëns het zelf
niet zo noemde. “Het tweede deel,”
dat schreef hij wel, “neemt ons mee
op reis naar de Oriënt en zelfs, in een
fragment, naar het Verre Oosten. De
passage in G-groot is een Nubisch
liefdesliedje dat ik de bootslieden
op de Nijl hoorde zingen toen ik de
rivier in een dahabieh afvoer.” Prachtige
effecten zijn er te over, zoals een
melodie in parallelle sexten, enkele
octaven van elkaar verwijderd; vluchtige
notenfl arden in ongebruikelijke
toonladders, quasi-Javaanse pentatoniek.
Lichtvoetige schoonheid en
adembenemende duisternis wisselen
elkaar in duizelingwekkende vaart af.
Het hele werk kan men interpreteren
als een wereldreis in 25 minuten
Camille Saint-Saëns
5

6
– de pauken kort voor het slot van de
fi nale zelfs als een scheepsschroef. De
solopartij is echter ook een vehikel
voor fantastische pianistische
hoogstandjes. Saint-Saëns schreef het
werk voor een jubileumconcert, dat
memoreerde dat de grote virtuoos
een halve eeuw daarvoor zijn carrière
als pianovirtuoos offi cieel was
begonnen: met een concert waarop
hij als tienjarige, na het spelen van
Mozart- en Beethovenconcerten, als
toegift het publiek liet kiezen welk
van Beethovens 32 pianosonates hij
ging spelen.
Als pianovirtuoos had Saint-Saëns die
vijftig jaar vriend en vijand versteld
doen staan. Hij verbaasde Richard
Wagner door hem diens Tristan und
Isolde uit het hoofd voor te spelen, en
behoorde als diens – en Liszts – voorvechter
lange tijd tot de voorhoede
van componerend Frankrijk. Tegelijkertijd
deelde hij met zijn Russische
vriend Tsjaikovski een bewondering
voor de absolute schoonheid van de
‘oude’ muziek, bracht Rameau en
Charpentier opnieuw onder de aandacht
en streed tegen de gewoonte
Gluck en Mozart aan de ‘moderne’
smaak aan te passen. Maar het eind
van zijn lange carrière leek hij toch
een beetje te hebben afgedaan, de
nieuwste ontwikkelingen niet te
kunnen of willen volgen. Helemaal
terecht is die inschatting niet. In
1908 was hij de eerste componist van
naam die fi lmmuziek componeerde,
voor Henri Lavedans L’assassinat du
Duc de Guise. Meteen na voltooiing
daarvan vertrok hij weer naar een
van zijn lievelingsbestemmingen:
Luxor, in Egypte.
Igor Stravinski
De sprong van Petroesjka
Met het ballet Petroesjka maakte
Stravinsky wél een enorme sprong
in de twintigste eeuw. Hij gebruikte
gegevens uit de Russische folklore,
maar anders dan in het werk van
zijn voorgangers, anders ook dan in
zijn eigen ballet De Vuurvogel, gaat
het in Petroesjka niet om een folkloristisch
tintje alleen. De volksmelodieën
– plus twee walsen van Joseph
Lanner en een uit de music-hall afkomstig
wijsje – fungeren als wezenlijke
bouwstenen van de muzikale
structuur. Evenmin is de folklore zó
onherkenbaar vervormd dat musico-

logen nodig zijn om het oorspronkelijke
materiaal aan te kunnen wijzen.
Nee, in dit ballet kon ieder Russisch
kind van alles herkennen, inclusief
het schreeuwen van marktkooplui
en liedjes die je dagelijks hoorde,
alle ‘verrotte troep’ die op straat is te
vinden, zoals Prokofjev ooit spottend
schreef.
Het hele ballet is doortrokken van
de geur van Russische maaltijden,
van koolsoep en de stank van zweet,
vuil en leer. De muziek schildert de
wanorde van de toegestroomde mensenmenigte
op een jaarmarkt en de
modder van de platgetreden sneeuw.
Plaats van handeling is St.-Petersburg
rond 1830. Een jaarmarkt, die niet
compleet zou zijn zonder potsenmakers,
muzikanten, dansers en luidruchtige
dronkaards. Een koopman
zit wat op zijn trekharmonica te spelen
en een boer vertoont een tamme
beer die hij ooit eigenhandig heeft
gevangen. Straatventers brengen
hun zoetigheden aan de man. Twee
orgeldraaiers beconcurreren elkaar.
Flarden schunnige volksliederen
klinken uit de menigte op. Helemaal
achterin staat een klein poppentheater
dat een fraaie voorstelling belooft.
Tamboers vragen om aandacht van
het publiek. De poppenspeler, die iets
weg heeft van een heuse tovenaar,
brengt met zijn fl uit de poppen tot
leven. Gedrieën geven Petroesjka, een
ballerina en een imposante moor een
dansje ten beste. Eerst blijft het hou-
terig en onhandig, maar ze bewegen
allengs levensechter. Hoe groot is
ieders verbazing als ze zelfs van het
toneel klauteren om hun dans in het
publiek voort te zetten!
De tovenaar heeft zijn poppen echter
niet alleen leven ingeblazen, maar
ook de last van menselijke gevoelens
en emoties. Petroesjka lijdt daaronder
het meest. Hij wordt hopeloos
verliefd op de ballerina, die helaas de
stoere maar domme moor verkiest
boven een lelijke, stuntelige harlekijn
als hij. Hij maakt grote stampei
als hij dat ontdekt, maar wordt door
zijn rivaal ruw aan de kant gezet.
Ook als de avond valt is het feest nog
in volle gang. Plotseling wordt ieders
aandacht getrokken door lawaai uit
de hoek van het theater. Petroesjka
en de moor hebben hooglopende
ruzie. Na een wilde achtervolging
steekt de moor Petroesjka uiteindelijk
neer. En plein publique! De
geschrokken toeschouwers stellen
de theaterbaas verantwoordelijk.
Deze verzekert dat Petroesjka niets
meer is dan een pop met een houten
kop en een lijf vol zaagsel. Als hij dat
vrachtje echter wil wegslepen verschijnt
plots de geest van Petroesjka
op het dak van zijn theater. De ware
Petroesjka, de mens achter de ledenpop,
de idioot van iedere kermis, is
onsterfelijk en trekt een lange neus
naar zijn omstanders.
Onno Schoonderwoerd
7

8
Kermis in St.Petersburg

10
uitvoerenden
Jun Märkl, dirigent
Momenteel beleeft Jun Märkl zijn
derde seizoen als muzikaal leider
van het Orchestre National de Lyon,
en zijn eerste als chef-dirigent en
arti stiek leider van het MDR Leipzig
Radio Symphonieorchester. Hoogtepunten
van het afgelopen seizoen in
Lyon waren optredens in het Wiener
Konzerthaus, in de Parijse Salle Pleyel
en Cité de la Musique, een opname
van Mahlers Derde Symfonie en een
groot Stravinsky-dansproject. In
november gaat Märkl met het ONL
naar Japan. Geplande internationale
tournees met zowel ONL als MDR
reiken tot ver in de toekomst. Naast
opnameprojecten met labels als
Querstand, Pentatone en Altus, heeft
Märkl met beide orkesten opnamen
in de maak bij Naxos met Mendelssohn
in Leipzig, en Ravel, Debussy en
Messiaen in Lyon.
Märkl was lang gastdirigent bij vooraanstaande
Duitse orkesten en keert
in 2008 terug bij de Münchener
Philharmoniker en het Radio Sinfonie
Orchester Berlin. Eerder dirigeerde hij
het Orchestre de Paris, het Orchestre
Philharmonique de Radio France, en
orkesten als het Helsinki Philharmonic,
Danish Radio, English Chamber
Orchestra, City of Birmingham Sym -
phony, Royal Scottish National, het
Rotterdams en Nederlands Phil harmonisch,
en het Radio Filharmonisch
in het Amsterdamse Concertgebouw.
Tussen 2001 en 2004 dirigeerde hij
de allereerste uitvoering van Wagners
Ring in Japan, een cyclus die
hij eerder leidde aan de Deutsche
Oper. Met de Semper Oper Dresden
gaat Jun Märkl in november 2007
naar Japan met Wagners Tannhäuser.
Zijn debuut als operadirigent bij het
Royal Opera House maakte hij in
1996 met Götterdämmerung en aan de
Metropolitan Opera met Il Trovatore
in 1998. Dit seizoen leidt Märkl La
Bohème bij de Wiener Staatsoper,
waar hij gastdirigent is sinds 1993.
Afgelopen zomer stond Märkl voor het
eerst op de bok van het Philadelphia
Orchestra. Eerder dirigeerde hij al de
orkesten in Boston, Chicago, Minnesota,
St.Louis, Baltimore, Montreal,
Toronto, Seattle, Atlanta en Dallas.
Jun Märkl werd geboren in München
als zoon van een gerenommeerde
Duitse concertmeester en een
Japanse concertpianiste. Hij studeerde
viool, piano en directie aan de Musik -
hochschule in Hannover en vervolgens
directie bij Sergiu Celibidache

Jun Märkl
in München en Gustav Meier in
Michi gan. In 1986 won hij de directiewedstrijd
van de Deutsche Musikrat
en een jaar later een studiebeurs van
het Boston Symphony Orchestra om
in Tanglewood te studeren bij
Leonard Bernstein en Seiji Ozawa.
Spoedig daarna had hij een reeks
directieprojecten bij Europese opera -
huizen en zijn eerste vaste post bij
het Staatstheater in Saarbrücken
(1991-94) en het Mannheim Nationaltheater
(1994-2000).
Jean-Yves Thibaudet, piano
Jean-Yves Thibaudet werd geboren in
Lyon in een muzikaal nest: zijn vader
speelde piano en zijn Duitse moeder
gaf hem zijn eerste pianolessen. De
eerste belangstelling voor de piano
had hij op zijn derde en op zijn vijfde
leerde hij echt pianospelen. Zijn
eerste openbare optreden gaf hij toen
hij zeven was, en zijn eerste uitvoering
met orkest was op elfjarige
leeftijd met het Pianoconcert in G van
Ravel. En al op zijn twaalfde studeerde
hij met een gouden medaille af aan
het conservatorium van Lyon. Hij
zette zijn studie voort aan het Parijse
conservatorium bij Lucille Descaves,
een leerling van Fauré en Ravel. Later
studeerde hij bij Reine Gianoli, een
leerling van Artur Schnabel, en ten
slotte bij Aldo Ciccolini, degene die
hem waarschijnlijk het meest
beïnvloedde. Op zijn vijftiende won
hij de ‘premier Prix du Conservatoire’,
spoedig gevolgd door topprijzen
als de Viotti International Competition
(Italië), de Robert Casadesus
International Competition (Cleveland,
Ohio) en de Busoni International
Competition (Italië). In 1980 won
hij de hoogste prijs van de International
Piano Competition in Japan, en in
1981 de Young Concert Artists
International Auditions in New York,
waarna hij een reeks van sensationele
debuten begon in de VS, Europa en
het Verre Oosten.
Momenteel beleeft Thibaudet de top
van zijn carrière met meer dan 30
opnamen op zijn naam (en nog meer
in aantocht) en honderden bejubelde
concertoptredens. Zijn recente cd
‘Aria: Opera without Words’ is een
echte hit. In 2003 kreeg zijn 5-cd-box
met Saties complete pianomuziek de
prijs Choc de la Musique, en inmiddels
is Jean-Yves Thibaudet al een
Schallplatten Preis rijker, een
Diapason d’Or, een Gramophone
Award en een Edison. Bovendien
speelde Thibaudet de soundtracks
11

12
van ‘Portrait of a Lady’ met twee
impromptus van Schubert en werkte
hij mee aan de fi lm over Alma Mahler
‘Bride of the Wind’. Voor zijn artistieke
prestaties ontving Thibaudet de
Franse staatsprijs Chevalier de
l’Ordre des Arts et Lettres in 2001, en
in februari 2007 nog de Victoire
d’Honneur.
Jean-Yves Thibaudet
Radio Filharmonisch Orkest
Het Radio Filharmonisch Orkest (RFO)
staat sinds september 2005 onder
leiding van chef-dirigent Jaap van
Zweden en heeft gedurende zijn lange
geschiedenis een prominente plaats
in het Nederlandse muzieklandschap
ingenomen. In 1945 werd het RFO
opgericht door dirigent Albert van
Raalte en het heeft vervolgens onder
artistieke leiding gestaan van Paul
van Kempen, Bernard Haitink, Jean
Fournet, Willem van Otterloo, Hans
Vonk, Sergiu Comissiona en tussen
1989 en 2004 van Edo de Waart. Het
Radio Filharmonisch Orkest heeft in
de loop der jaren gespeeld onder
grote dirigenten als Kirill Kondrasjin,
Antal Dorati, Riccardo Muti, Kurt
Masur, Mariss Jansons, Michael Tilson
Thomas, Gennadi Rozjdestvenski,
Peter Eötvös en Valery Gergiev. Het
Radio Filharmonisch Orkest is een
van de orkesten verbonden aan de
publieke omroep en speelt daardoor
een prominente rol in de Zaterdag-
Matinee en het Zondagochtendconcert
in het Amsterdamse Concertgebouw
en in de serie De Vrijdag van Vredenburg
in Utrecht. Al deze concerten
zijn rechtstreeks te beluisteren op
Radio 4. De concerten zijn in het
buitenland te beluisteren via de Euro -
pean Broadcasting Union. Het Radio
Filharmonisch Orkest heeft een
indrukwekkende discografi e opgebouwd.
Zo nam het o.l.v. Edo de
Waart de complete symfonieën van
Mahler op, een Wagnerbox en de com -
plete orkestwerken van Rachmaninov.
In de prijzen viel het orkest met
heden daagse muziek van o.a. Jonathan
Harvey, Klas Torstensson en Jan
van Vlijmen. Momenteel wordt
gewerkt aan een Bruckner-cyclus o.l.v.
Jaap van Zweden op het label Exton
en een Sjostakovitsj-project o.l.v.
Mark Wigglesworth voor het label Bis.
WWW.RADIOFILHARMONISCHORKEST.NL

Radio Filharmonisch Orkest
Jaap van Zweden CHEF-DIRIGENT
Edo de Waart EREDIRIGENT
Jean Fournet CHEF D’ORCHESTRE PERMANENT INVITÉ
1E VIOOL
Arkadi Gutnikov
Semjon Meerson
Mitcho Dimitrov
Alexander Baev
Peter Thoma
Alberto Facanha Johnson
Mariska Godwaldt
Wouter den Hond
Masha Iakovleva
Kerstin Kendler
Alla Kim
Anna Korpalska
Leonie Mensink
Theo Ploeger
Pieter Vel
Ruud Wagemakers
2E VIOOL
Casper Bleumers
Eveline Trap
Andrea van Harmelen
Sarah Loerkens
Esther de Bruijn
Michiel Eekhof
Odilia Fiedler
Yvonne Hamelink
Annemarie van Helderen
Robbert Honorits
Esther Kövy
Ingrid van Leeuwen
Renate van Riel
Nienke Teuben
Alexander van den Tol
ALTVIOOL
Francien Schatborn
Frank Brakkee
Huub Beckers
Arjan Wildschut
Iris Schut
Igor Bobylev
Sabine Duch
Annemijn den Herder
Annemarie Konijnenburg
Erik Krosenbrink
Joke van Raalten
Ewa Wagner
CELLO
Arturo Muruzabal
Anton Istomin
Wim Hülsmann
Harm Bakker
Mirjam Bosma
Crit Coenegracht
Anneke Janssen
Eveline Kraayenhof
Arjen Uittenbogaard
Nellie Cornelisse
CONTRABAS
Peter Jansen
Walter van Egeraat
Annika Hope
Edward Mebius
Stephan Wienjus
Eduard Zlatkin
Guus Grentzius
Peter Baas
FLUIT
Carla Meijers
Thies Roorda
PICCOLO
Janneke Groesz
SAXOFOON
Arno Bornkamp
HOBO
Maarten Dekkers
Robert Tempelaar
KLARINET
Arjan Woudenberg
Nanette Bakker
BASKLARINET
Cécile Rongen
FAGOT
Jos Lammerse
Freek Sluijs
CONTRAFAGOT
Desirée van Vliet
HOORN
Petra Botma-Zijlstra
Toine Martens
Fréderick Franssen
Laurens Otto
TROMPET
Hessel Buma
Raymond Rook
Hans Verheij
TROMBONE
Jaume Gavilan Agullo
Peter Saunders
BASTROMBONE
Mark Boonstra
TUBA
Bernard Beniers
PAUKEN
Paul Jussen
SLAGWERK
Hans Zonderop
Henk de Vlieger
Esther Doornink
Harry van Meurs
HARP
Ellen Versney
Veronique Serpenti
PIANO
Stephan Kiefer
CELESTA
Gerrit Hommerson
13

14
De Vrijdag
van Vredenburg
volgende concerten in De Vrijdag van Vredenburg:
Utrecht
serie Muzikale Meesterwerken
/ De Kunst van
het Kostumeren
vrijdag 2 november 2007
20.15 uur
Central Studios
inleiding 19.30 uur
Romantiek uit Rusland
en Polen
Radio Filharmonisch
Orkest
Alexander Lazarev
DIRIGENT
Chopin / bew. Stravinsky
Nocturne in As op. 32
nr. 2
Chopin / bew. Stravinsky
Wals in Es op. 18 ‘Grande
valse brillante’
Chopin
Pianoconcert nr. 2
Tsjaikovski/Gauk
De jaargetijden
L’Esprit de France
vrijdag 9 november 2007
20.15 uur
Central Studios
inleiding 19.30 uur
Tussen Frankrijk
en Amerika
Radio Kamer
Filharmonie
Pascal Rophé DIRIGENT
Jacques Zoon FLUIT
Tanguy
Sinfonietta (Nederlandse
première)
Poulenc/Berkeley
Flute Concerto
Stravinsky
Symfonie in C
serie AVRO Klassiek /
TROS Vocaal
vrijdag 16 november
2007, 20.15 uur
Central Studios
inleiding 19.30 uur
Zondagochtendconcert
16 november 11 uur *
Concertgebouw
Amsterdam
Franse poëzie
Radio Kamer
Filharmonie
Jaap van Zweden DIRIGENT
Ilse Eerens SOPRAAN
Neal Davies BARITON
Kristine Jepson MEZZO-
SOPRAAN
Ravel
Pavane pour une infante
défunte
Duparc *
Liederen
Fauré *
Requiem

ZaterdagMatinee
Concertgebouw
Radio 4 presenteert bovendien:
Amsterdam
serie MusA
zaterdag 27 oktober 2007
14.15 uur
Concertgebouw
Brahms kijkt om
Orchestre Révolutionnaire
et Romantique
Monteverdi Choir
Sir John Eliot Gardiner
DIRIGENT
Katharine Fuge SOPRAAN
Dietrich Henschel
BARITON
Brahms
Begräbnisgesang, op. 13
Schütz
Wie lieblich sind deine
Wohnungen, SWV 29
Ahle/Brahms
Es ist genug
J.S. Bach
Cantate O Ewigkeit, du
Donnerwort, BWV 60
Brahms
Ein deutsches Requiem
A-serie
zaterdag 3 november
2007, 14.15 uur
Concertgebouw
Een boog van
eeuwen
Radio Kamer
Filharmonie
Frans Brüggen DIRIGENT
Otto Tausk DIRIGENT
Liza Ferschtman VIOOL
Nobuko Imai ALTVIOOL
Susanne van Els ALTVIOOL
Mozart
Duo in G, KV 423
Jeths
Meme
Berio
Sequenza VIII
C.Ph.E. Bach
Sinfonia in Es, Wq. 179
‘Berliner’
Mozart
Sinfonia concertante in
Es, KV 364
B-serie
zaterdag 10 november
2007, 14.15 uur
Concertgebouw
Beethoven / Henze
Radio Filharmonisch
Orkest
Groot Omroepkoor
Ingo Metzmacher
DIRIGENT
Klaus Maria Brandauer
SPREEKSTEM
Ilse Eerens SOPRAAN
Beethoven
Egmont op. 84
Henze
Negende Symfonie
15

De Vrijdag van Vredenburg telt de
volgende series:
Muzikale Meesterwerken
L’Esprit de France
AVRO Klassiek
Haydns Parijse Symfonieën
TROS Klassiek
De Kunst van het Kostumeren
TROS Vocaal
De complete brochure kunt u
aanvragen bij de kassa van-
Vredenburg, telefoon 030 2314544
colofon
PROGRAMMERING Astrid in ’t Veld
PRODUCTIE Jooske van den Berge, Maartje Stokkers & Manon Tuynman
PRESENTATIE RADIO 4 Peter Bree, Hans Haffmans, Annemiek Klijberg
RANDPROGRAMMERING RADIO 4: Thea Derks
EINDREDACTIE RADIO Roland Kieft en Aukelien van Hoytema
ARTISTIEK LEIDER Kees Vlaardingerbroek
PROGRAMMATOELICHTING Onno Schoonderwoerd
REDACTIE PROGRAMMABOEK Clemens Romijn
EINDREDACTIE Onno Schoonderwoerd
VORMGEVING Dorine Verharen BNO
DRUK Van der Weij BV Hilversum