Robbenbulletin Zomer 2012 - Zeehondencrèche Pieterburen

More documents

Recommendations

Info

« vervolg voorpagina Het is onvoorstelbaar wat onze mensen, samen met al die tijdelijke hulpkrachten in die maanden voor werk hebben verricht. Stel je voor: dagelijks duizend bakjes vispap klaarmaken, medicijnen prepareren voor 200 zieke dieren, duizend kilo vis ontdooien en verdelen… Als ik nu op die periode terugkijk, is dat met groot respect en bewondering voor de inzet van al onze medewerkers en met grote dankbaarheid voor de hulp van zoveel mensen, die zelf kwamen meewerken of die ons steunden met handdoeken, andere materialen of geld. Het is fantastisch dat bijna al de dieren, die als een hoopje ellende bij ons binnenkwamen, intussen al weer sterk en gezond rondzwemmen in zee. Maar die prachtige actie heeft ook een keerzijde. Bij het vaststellen van ons budget voor 2012 konden we onmogelijk weten dat we al in januari ruim honderd zeehonden méér in huis zouden krijgen dan we ooit tevoren hebben opgevangen. Zoiets kan je niet plannen. Maar natuurlijk hebben De andere kant van de Zeehondencrèche In Nederland weet iedereen dat er zeehonden zijn en dat er een Zeehondencrèche is. We hebben in Nederland de zeehond op de kaart gezet en ervoor gezorgd dat men op allerlei manieren rekening is gaan houden met de zeehond. Dat hebben we natuurlijk vooral bereikt door moederloze, zieke en gewonde zeehonden op te vangen en iedereen daarover te vertellen. Maar de Zeehondencrèche doet veel meer dan dat. Wetenschappelijk onderzoek Wat niet iedereen weet is dat de Zeehondencrèche het belangrijkste kenniscentrum op het gebied van zeehonden in Nederland is, waar op alle mogelijke gebieden wetenschappelijk onderzoek wordt uitgevoerd. Dit onderzoek vindt vaak plaats samen met Universiteiten in binnen- en buitenland, zoals de Erasmus Universiteit en de Universiteiten van Leiden, Utrecht en Groningen. Inmiddels zijn acht medewerkers van de Zeehondencrèche gepromo- die extra faciliteiten, de materialen, de extra vis, kortom de zorg voor zoveel extra zeehonden en ook de zorg voor zoveel extra mensen (die natuurlijk wél moesten slapen, eten, reizen) een gapend gat in onze begroting geslagen… De Zeehondencrèche is geen rijke organisatie. Wij hebben geen vermogen op de bank. Al jaren hebben we geleerd om de tering naar de nering te zetten. Maar wat moet je, als er zoveel zeehonden naar Pieterburen gebracht worden? Moeten we dan maar luisteren naar de zogenaamde experts van een ander onderzoekscentrum, die maar blijven roepen dat het zo goed gaat met de zeehond? Dat het beter is om ze maar te laten doodgaan? Is het dan normaal dat meer dan de helft van de pasgeboren zeehonden dodelijke longwormen krijgen? Is dat een “bewijs” dat het zo goed gaat? Overal elders in de wereld loopt het aantal gewone zeehonden in aantal terug. In Engeland. In Duitsland. Op het “zeehondenparadijs” Sable Island… We hadden geen keus. Onze doelstelling is alle zeehonden opvangen die hulp nodig hebben. Zeker als ze door menselijk handelen in problemen zijn gekomen. Longwormen blijven groeien door een slecht werkend immuunsysteem. En die slechte werking komt door de vervuiling. Kortom: wij mensen hebben de zeehonden ziek gemaakt. Dus moeten ze ook op onze hulp kunnen rekenen. Dus helpen wij ze. Ik weet heel zeker dat u er net zo over denkt. Een ziek dier laat je niet aan zijn lot over. Dat is veerd op onderzoek naar zeehonden; een negende proefschrift is in de maak. Jaarlijks verschijnen van de hand van onze wetenschappers meerdere publicaties in vooraanstaande wetenschappelijke tijdschriften. Die publicaties zijn altijd “peer reviewed”; dat wil zeggen dat internationale collega-wetenschappers de artikelen hebben beoordeeld op wetenschappelijke correctheid. De plaatsing van zo’n artikel betekent dus altijd een grote pluim voor onze wetenschappers! Niet voor niets heeft het onze verantwoordelijkheid; maar ook een stuk beschaving. Daarom ben ik zo vreselijk blij dat u ons steunt. Zonder uw bijdrage kunnen we ons werk niet doen, want reserves hebben we niet meer. Beste mensen help ons alstublieft om in het komende seizoen alle zeehonden te kunnen verzorgen. Heeft u een idee hoe we aan meer donateurs kunnen komen of aan meer geld: zeg het ons. We redden het iedere jaar net weer met de donaties, sponsoring, erfenissen en legaten. We hebben nooit geld over, maar ook nét niet te kort. Dat wordt nu anders met deze enorme kosten. Wie wil ons geld lenen? Misschien kent u mensen die ons wat willen geven? Je weet maar nooit… Misschien vindt u mij nu wel een schooier, maar het is voor de zeehonden. Die kunnen we toch niet aan hun lot overlaten als ze ergens aan dijk of strand aanspoelen? Parlement al vorig jaar besloten dat ook een wetenschapper van het kenniscentrumZeehondencrèche Nederland zal vertegenwoordigen in de Trilaterale Seal Expert Group. Hierin bespreken wetenschappers van de drie Waddenzeelanden Nederland, Duitsland en Denemarken de situatie van de waddenzeehonden. Buitenland Wat ook veel mensen niet weten is dat de Zeehondencrèche ook actief is in veel andere landen waar zeehonden leven. In de doelstellingen van de crèche staat dat wij een helpdesk willen zijn voor ieder land waar men zeezoogdieren wil helpen. Zo werken we al tientallen jaren samen met Griekenland, Turkije
Dank vrijwilligers uit alle windstreken! De Zeehondencrèche zou niet kunnen bestaan zonder haar nationale en internationale vrijwilligers. Dat werd helemaal duidelijk afgelopen winter, toen wij een ongekende hausse aan zieke zeehonden hadden. Vanuit alle werelddelen kwamen enthousiaste biologen, dierverzorgers en dierenartsen naar Pieterburen om de zeehonden te helpen. Onze vrijwilligers krijgen kost en inwoning van de Zeehondencrèche, maar daar moet u zich niets bij voorstellen hoor. Ze slapen met z’n vieren op een kamer en krijgen drie eenvoudige maaltijden per dag. Maar wat halen ze veel en Mauritanië voor de bescherming van de uiterst zeldzame monniksrob. In al die landen hebben we heel veel ervaring kunnen opbouwen op het gebied van samenwerking met de lokale bevolking. Want je kunt in een arm land niet dieren gaan redden en de mensen er niet bij betrekken. Overal waar dat wél gebeurt zie je dat de plaatselijke bevolking een hekel krijgt aan de dieren die zoveel aandacht krijgen, terwijl bij onze projecten de lokale mensen juist van de zeehonden zijn gaan houden. Daarom wordt Lenie ‘t Hart steeds vaker uitgenodigd om in andere landen te komen vertellen over de manier waarop wij in Nederland en in de landen waar wij al mee samenwerken een combinatie hebben gemaakt van zeehondenopvang, wetenschappelijk onderzoek en voorlichting. Vooral ook het positief benaderen van alle gebruikers van het gebied waar de zeehond leeft. Lenie heeft daarover in de afgelopen periode in verschillende landen een verhaal kunnen houden. In Zuid Korea voor de spotted seal, in Iran voor de Kaspische zeehond en op Martinique voor een internationaal congres voor beschermde gebieden. Lenie’s verhaal is altijd: opvang van bedreigde zeezoogdiersoorten bestaat uit drie dingen: 1. de zorg voor het individuele dier, 2. wetenschappelijk onderzoek en 3. kwaliteit van leven voor de plaatselijke bevolking in een gebied. De laatste jaren blijkt dat voldoening uit hun vrijwilligerswerk! Onze vrijwilligers werken vaak ontzettend hard: ’s ochtends voor dag en dauw opstaan om de vispap of hele vissen klaar te maken, twee tot drie keer per dag alle verblijven schoonmaken, de conditie van de zeehonden checken en samen met onze vaste verzorgers de zeehonden voeren…. Het is elke dag weer een enorme klus. En toch doen ze het met veel liefde, want elke zeehond die na verloop van tijd weer de vrijheid krijgt, is voor hen een moment om nooit meer te vergeten. Wat zijn onze vrijwilligers trots als ze ‘hun’ zeehonden veel overheden en alle internationale natuurbeschermingsorganisaties deze fi losofi e nu ook volgen en deze werkwijze overnemen. Een voorbeeld van onze aanpak is Mauritanië. Daar heeft de opvang van de bijna uitgestorven monniksrob ervoor gezorgd dat de armoede van de lokale vissers onder de aandacht kwam. Die vissers betaalden hun mensen uit in vis, die echter bij 40 graden snel niets meer waard was. De opzet van een opleidingsprogramma voor de vrouwen van de vissers bracht een oplossing: de vrouwen leerden vis verwerken, schoonmaken, koken, roken, visolie maken. Inmiddels werken langs de Mauritaanse kust meer dan 2.500 vrouwen op deze manier. Zonder de opvang van zeehonden was dat niet van de grond gekomen. Een ander recent voorbeeld is Iran. Daar heeft de crèche in samenwerking met de DOE (Department Of Environment) een opvangcentrum opgezet voor de bedreigde Kaspische zeehond. Jonge Iraanse biologen en dierenartsen werken daar samen met de plaatselijke bevolking. De lokale vissers keken er eerst met een schuin oog naar; ze hadden toch al te weinig inkomen, omdat ze (door overbevissing elders) te weinig vis vingen. Daarom werd gekeken naar alternatieve werkgelegenheid. De vrouwen van de vissers pakten hun oude stiel weer op: het weven van prachtige Perzische tapijten. Ze maken nu tapijten waarin een zeehond is geweven. Aan één tapijt werkt die ze inmiddels goed hebben leren kennen, weer mogen vrijlaten. Al die ervaringen nemen ze uiteindelijk weer mee naar huis. En vaak zijn er in hun land van herkomst ook zeehonden die hulp nodig hebben. Met de nodige bagage aan kennis en ervaring, opgedaan bij het beste zeehondenopvangcentrum ter wereld, leren zij weer anderen over het nut en de noodzaak om zeehonden te redden. En zo verspreidt het nieuws zich vaak snel en melden zich weer nieuwe vrijwilligers aan. Van Brazilië tot Australië en van Spanje tot Japan krijgen wij aanvragen binnen. een vrouw bijna een maand. Er zijn er al tientallen be- steld en verkocht. En iedereen is blij met de zeehond. Internationale publiciteit De opvang van 385 zeehonden aan het begin van dit jaar was wereldnieuws. In de eerste twee maanden hebben talloze televisieploegen van over de hele wereld reportages gemaakt van de enorme drukte in de Zeehondencrèche. Overal werd op een heel positieve manier gereageerd op de manier waarop wij ons in Nederland inzetten voor dierenwelzijn. Van BBC-World tot NBC, van France-1 tot Discovery Channel, van BBC-Brazil tot Al Jazeera, alle reporters spraken vol bewondering over ons werk. Veel van die reportages zijn inmiddels al enkele keren uitgezonden, zodat bijna een miljard mensen hebben kunnen zien hoe wij in Pieterburen zeehonden verzorgen die hulp nodig hebben. Had de Zeehondencrèche maar van iedere kijker 1 eurocent gekregen…
Page 1: obbenbulletinZomer 2012 - Uitgave s

Robbenbulletin Zomer 2012 - Zeehondencrèche Pieterburen

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?