2. Roos Vlogman - Write Now!

honderd euro is er niet meer. Ze zucht, tikt met haar munt op het tafelblad. Het stokbrood in
haar plastic tas is gebroken door alle keren dat het omviel, ze scheurt er een stuk vanaf. Haar
mond wordt droog van de harde korst. Met haar ogen dicht krast ze het laatste vakje open.
Hulst. Niet eens een gratis lot.
Haar boodschappen brengt ze naar de keuken, de kalender gooit ze in de vuilnisbak. Haar tas
is eerder leeg dan verwacht, ze is de soep vergeten. Met een pot aardbeienjam en het
stokbrood loopt ze terug naar de eettafel. De kerstkaarten die ze wil versturen liggen op een
stapel, haar adresboekje ligt ernaast. Haar lippen plakken van de zoete jam als ze het bovenste
pakje kaarten pakt. Er is een sneeuwlandschap te zien, schaatsende kinderen, een winterzon.
Bovenaan staat in sierlijke, gouden letters ‘fijne feestdagen’ geschreven. Met haar vet
geworden vingers probeert ze het plakbandje van de verpakking los te krijgen. Met de gele
schaar uit de keukenla lukt het beter. De eerste kaart is voor haar oud-docente Duits. Ze
eindigt haar beste wensen met de vraag of ze nog eens koffie zullen drinken. Het adres schrijft
ze uit haar boekje over.
Ze doopt het laatste stuk stokbrood in de pot jam, voordat ze aan haar tweede pakje kaarten
begint. Een stukje aardbei belandt op de tafel en laat een vlek achter. Met haar pink dept ze
het weg. Ze kocht drie verschillende pakken kaarten, omdat ze graag iedereen een
persoonlijke kerstwens wil sturen. Voor haar vrienden van het HBO heeft ze een kaart
gekozen met daarop een labradorpup. Op zijn hoofd, boven zijn waterige ogen, pronkt een
rode kerstmuts. ‘Een knuffelig 2013!’ staat er bij zijn poten. De postzegels laten een muffe
smaak op haar tong achter.
Nadat ze de kaarten op de bus gedaan heeft, beloont ze zichzelf met een drankje in het café op
de hoek van de straat. De barman knikt naar haar als ze aan de bar gaat zitten, zijn schort knelt
om zijn buik. Haar schoudertas zet ze naast haar kruk, haar jas houdt ze aan. Er wordt
rockmuziek gedraaid, ze probeert de teksten te verstaan, maar het enige wat ze hoort is een
elektrische gitaar die steeds hetzelfde deuntje speelt. Ze doet haar sjaal af en legt hem op haar
schoot neer. Met haar vingers streelt ze de wol.
‘Wodka tonic?’
De man die eerst aan het einde van de bar zat, staat nu naast haar. Zijn rode krullen zijn met
gel naar achter gekamd, zijn baard is er één van een paar dagen oud. Hij kijkt haar aan.
‘Ik drink niet,’ zegt ze.