2. Roos Vlogman - Write Now!

Normaal gesproken koopt ze alleen krasloten van twee euro per stuk. Met een beetje mazzel
wint ze vijf euro, of tenminste de garantie voor een nieuw lot. Maar nu, in de winter, mag ze
van zichzelf de December Kalender kopen. Eenendertig vakjes om open te krassen, één voor
elke dag. Er zijn zes categorieën, dat weet ze nog van vorig jaar. Kerstklokken, kerstballen,
kerstmannen, sneeuwpoppen, sneeuwvlokken en als laatst de hulst. Wanneer er tien
kerstballen open gekrast zijn, win je vijfentwintigduizend euro. Dat is een hoop geld, maar ze
is ook blij met een nieuw lot als prijs.
Bij de sigarettenbalie staat een lange rij, mensen zeulen met kerstbomen. De blauwe
boodschappentas zet ze tussen haar benen neer. Het stokbrood dat uit de tas steekt valt om, ze
bukt om hem rechtop te zetten. Bij iedere stap die ze naar voren kan zetten, schuift ze de tas
met haar voet vooruit.
‘Zegt u het maar.’ De man achter de balie heeft een grote snor.
‘Een velletje postzegels, alstublieft.’
‘Mevrouw gaat kerstkaarten versturen, wat leuk. Was dat het?’ Hij knipoogt, als zijn
linkeroog dichtgaat, komt zijn snor een beetje omhoog.
‘Nee,’ zegt ze, ‘ook graag een December Kalender.’ Het stokbrood in haar tas valt opnieuw
om.
‘Een goede keuze. Eigenlijk altijd prijs.’ Uit een lade onder de kassa haalt hij de kartonnen
kalender. Het velletje postzegels legt hij er bovenop.
‘Vaak win ik alleen een nieuw lot,’ zegt ze.
‘Nieuwe loten zijn toch zeker ook prijzen?’ zegt hij.
‘Hopelijk tot ziens.’
Wanneer ze thuis is, zet ze de plastic tas op tafel. Het enige wat ze eruit haalt is de kalender,
de rest van de boodschappen laat ze zitten. Met een vijftig cent munt uit haar portemonnee
krast ze het eerste vakje open. Een sneeuwpop. Nog zes te gaan voordat ze honderd euro wint,
volgens de tabel op de achterkant van het karton. Ze zou eigenlijk nog drieëntwintig dagen
moeten wachten voor ze het laatste hokje open krast, maar nu ze bij dag acht is aangekomen,
kan ze niet meer stoppen.
Bij het hokje van 31 december wacht ze. Haar enige kans op een geldprijs is als er achter de
grijze laag een sneeuwpop zit. Ze kraste er zes weg. De mogelijkheid op een prijs hoger dan

honderd euro is er niet meer. Ze zucht, tikt met haar munt op het tafelblad. Het stokbrood in
haar plastic tas is gebroken door alle keren dat het omviel, ze scheurt er een stuk vanaf. Haar
mond wordt droog van de harde korst. Met haar ogen dicht krast ze het laatste vakje open.
Hulst. Niet eens een gratis lot.
Haar boodschappen brengt ze naar de keuken, de kalender gooit ze in de vuilnisbak. Haar tas
is eerder leeg dan verwacht, ze is de soep vergeten. Met een pot aardbeienjam en het
stokbrood loopt ze terug naar de eettafel. De kerstkaarten die ze wil versturen liggen op een
stapel, haar adresboekje ligt ernaast. Haar lippen plakken van de zoete jam als ze het bovenste
pakje kaarten pakt. Er is een sneeuwlandschap te zien, schaatsende kinderen, een winterzon.
Bovenaan staat in sierlijke, gouden letters ‘fijne feestdagen’ geschreven. Met haar vet
geworden vingers probeert ze het plakbandje van de verpakking los te krijgen. Met de gele
schaar uit de keukenla lukt het beter. De eerste kaart is voor haar oud-docente Duits. Ze
eindigt haar beste wensen met de vraag of ze nog eens koffie zullen drinken. Het adres schrijft
ze uit haar boekje over.
Ze doopt het laatste stuk stokbrood in de pot jam, voordat ze aan haar tweede pakje kaarten
begint. Een stukje aardbei belandt op de tafel en laat een vlek achter. Met haar pink dept ze
het weg. Ze kocht drie verschillende pakken kaarten, omdat ze graag iedereen een
persoonlijke kerstwens wil sturen. Voor haar vrienden van het HBO heeft ze een kaart
gekozen met daarop een labradorpup. Op zijn hoofd, boven zijn waterige ogen, pronkt een
rode kerstmuts. ‘Een knuffelig 2013!’ staat er bij zijn poten. De postzegels laten een muffe
smaak op haar tong achter.
Nadat ze de kaarten op de bus gedaan heeft, beloont ze zichzelf met een drankje in het café op
de hoek van de straat. De barman knikt naar haar als ze aan de bar gaat zitten, zijn schort knelt
om zijn buik. Haar schoudertas zet ze naast haar kruk, haar jas houdt ze aan. Er wordt
rockmuziek gedraaid, ze probeert de teksten te verstaan, maar het enige wat ze hoort is een
elektrische gitaar die steeds hetzelfde deuntje speelt. Ze doet haar sjaal af en legt hem op haar
schoot neer. Met haar vingers streelt ze de wol.
‘Wodka tonic?’
De man die eerst aan het einde van de bar zat, staat nu naast haar. Zijn rode krullen zijn met
gel naar achter gekamd, zijn baard is er één van een paar dagen oud. Hij kijkt haar aan.
‘Ik drink niet,’ zegt ze.

‘Onzin, iedereen drinkt.’ Nu leunt hij met zijn elleboog op de bar, zijn gezicht hangt boven
dat van haar. Zij kijkt naar haar vingers die routinematig pluisjes van haar sjaal trekken.
‘Ik houd er niet van de controle te verliezen.’ Ze kijkt hem aan, zijn wangen hebben bijna
dezelfde kleur als zijn haar.
‘En als ik de nacht met je wil doorbrengen, drink je dan ook niet?’
Ze knijpt met haar handen in de sjaal op haar schoot. Hij klakt tweemaal met zijn tong.
‘Nee,’ zegt ze. ‘Maar schrijf je adres op, ik beloof iets van me te laten horen.’ Het bierviltje
dat voor haar op de bar ligt, schuift ze naar hem toe. Uit haar tas haalt ze een pen. De man
doet wat hem gevraagd is en blijft staan.
‘Tot ziens.’ Met het beschreven viltje loopt ze de houten deur weer uit.
De volgende ochtend wordt ze wakker naast haar niet afgesloten laptop. In haar browser staan
verschillende websites open. Een weblog van een eenzame jongen, een Wikipediasite waarop
de betekenis van de Harpactea Sardoa wordt uitgelegd en een website vol naakte Zweedse
meisjes. Alle drie roepen geen herinneringen bij haar op. Het is de derde keer deze week dat
ze vergeten is wat ze deed voor het slapengaan. De eenzame jongen schreef vannacht over een
lang geleden verloren geliefde. Zij had hem gevraagd of hij bang is om te sterven, hij
antwoordde dat hij zelfs bang is alleen de deur uit te gaan. Van de Wikipediasite wordt ze ook
niets wijzer. De Harpactea Sardoa blijkt een spinnensoort, maar waarom ze zich voor het naar
bed gaan zou interesseren in achtpotigen kan ze niet bedenken. Ze scrollt omhoog, langs de
meisjes die met hun lonkende ogen in de camera kijken. Afbeelding 16 blijkt favoriet bij de
bezoekers, de foto is meer dan tienduizend keer bekeken. De rossige haren van het meisje
hangen langs haar gezicht, over haar schouders. Ondanks haar blote borsten lacht ze lief.
Bij het ontbijt bekijkt ze de lege kaarten die ze niet verstuurd heeft. Ze kiest er één waar een
ijsbeer met een zonnebril op staat. ‘Aan de man met de rode krullen,’ schrijft ze binnenin,
‘hopelijk heb je een fijne kerst.’