HINKSTAPSPRONG - Yoga Intervision

LOUISE (12)
Waren Lolkje en ik op wintersport. Lolkje in een ander klasje. Moest iedereen zich voorstellen. Was
Lolkje aan de beurt. “Wie sagen Sie? Lolleke? Lokelle? Wie schreibt man das?” Lolkje had geen zin in
dat gedoe. Legde zij in haar moers taal, in het Nederlands ook, haar naam altijd geduldig uit (*), in
haar veeltalige klasje leek haar dat geen doen. Louise noemde Lolkje er zich dus.
Kwam ik haar klasje tegen, riep ik vanuit de skilift: “Louise, Louise!” Keek Lolkje niet op of om, daar in
de diepte … “Louise, da ruft jemand”. Nog drong het niet tot Lolkje, pardon: Louise, door. Viel ik niet
uit mijn rol, Lolkje wél. Er zat niets anders voor haar op dan voor de draad er mee.
Onderhand is het nu wel duidelijk: ik heb iets met namen. Wie geen naam heeft, is niet gekend. Niet
voor de gemeenschap - die kan je dan niet plaatsen - niet voor God. Al laat ik Die liever weg. Over
Hem spreken, daar komen alleen maar moeilijkheden van … Tot zover zijn we het vast met elkaar
eens. Behalve wellicht over wat ik zei over waar ik liever niet over spreek.
Laat ik mijzelf nu niet van mijn à propos afbrengen. Spreken over waar ik het liever niet over hebben
wil doet voor wat ik zeggen wil niet ter zake. Dat is: niet alleen achternamen, ook voornamen doen er
voor mij toe. Maar daarover straks. Eerst nog even over namen in het algemeen. Je naam, die wordt
je het vaakst toegeroepen. Hoe concreter de betekenis, hoe indringende de oproep die er van
uitgaat. Soortgelijk voor klank en cadans, voor puntig kort dan wel gedragen lang. Voor ga maar door.
U vindt het maar zo zo, het belang dat ik aan namen hecht? Mooi niet! Stel, je heet Koning, Heer,
Dame, Klein, Zwart, Rood, of Pas, dan zou het toch vreemd zijn wanneer je nooit eens naging wat
voor invloed dat op je heeft (**). Want dat heeft het! Waarom dan bij minder concrete namen er
niet ook over nagedacht? Verbasterd of niet. Of verkort. Bij bijnamen al helemaal!
Hadden je ouders voor je achternaam geen keus, bij voornamen lag en ligt dat anders. Daar moest
over worden nagedacht. Is over nagedacht. Naar wie ben je vernoemd? Naar een heilige? Naar een
popidool? Naar een beroemd musicus, een voetballer soms? Waar stond die voor je ouders voor?
Waarvoor bij jou? Heet je als opa, oma, tante, oom? Wat voor een persoon was dat, is dat? Naar een
overleden broer of zus? Hoe vind je dat?
Neem de tijd ervoor. Wat ik over achternamen zei, geldt voor je voornaam ook. Haast sterker nog,
frequenter als je die hoort dan je achternaam. Kun je je achternaam niet wijzigen, bij je voornaam,
mits je aandringt en volhoudt, kan dat wél.
Ergo: omarm je achternaam, muteer je voornaam zo je wilt. Je naam is van belang, niet zo maar iets.
(*) Lolkje - in kindertaal: Lokke - is een Friese naam. Lolkje heeft als grondvorm: Lolle. Naar de heilige Lullus (8 e eeuw),
bisschop van Mainz, opvolger van St. Bonifacius, de heilige die Friesland kerstende. Lolkje werd vernoemd naar Lolkje van
der Wal, Lolkjes grootmoeder van moederszijde. Lolkje van der Wal, overleden in 1992, bereikte de leeftijd van 104 jaar.
Ter gelegenheid van haar 100ste verjaardag wijdde de familie een kostelijk boekje aan haar en de familiegeschiedenis.
(**) Voorbeelden ontleend aan het kaartspel dat wij de laatste tijd aan het leren zijn: bridge, bar moeilijk voor ons.
(***) Afgezien van naamwijzigingsprocedures, naamsverandering bij huwelijk en scheiding, verruiming van achternaamkeus
bij aangifte van kinderen. Enz. enz.
17