HINKSTAPSPRONG - Yoga Intervision

EEN ZONDAG IN TRIER (3)
Was de Grieks-Romeinse cultuur mij dierbaar, met de Duitse cultuur, gevormd als wij daar net zo
goed door waren, lag het wat gecompliceerder. Dat had natuurlijk alles te maken met de oorlog.
Over dubbele gevoelens gesproken - zie slot herinnering 1 - als ik die ergens over had dan was het
wel over de Duitsers. Al deden de leraren Duits uit mijn gymnasiumtijd nog zo hun best, de
dubbelheid bleef. Zelfs tegen de geest van de jaren vijftig in, jaren waarin het herstel van de
onderlinge verhoudingen naadloos aansloot bij de wederopbouw van het land.
Dat herstel, die verzoening, die gerichtheid op de toekomst, dat alles moest bij de jeugd beginnen,
aldus de overweging destijds. Vandaar dat het gym waar ik op zat - het Arnhemse Katholiek Gelders
Lyceum - een uitwisselingsprogramma met een middelbare school uit Trier had opgezet. Wij, als gym
5, een week naar Trier - we schrijven 1960 - zij het jaar daarop naar ons. Over de oorlog en de
gevolgen ervan werd geen woord gerept. Juist daarom liep wat er was gebeurd, in een dreigend
sombere onderstroom, met ons mee. Zowel aan onze kant als aan die van hen.
Al was het niemands bewuste bedoeling, alles was er op gericht die onderstroom met een even druk
bezet als opgewekt programma te bedekken. Zowel in de lessen die wij op het Triers gymnasium
volgden, als tijdens de tripjes naar Romeins Trier. Om nog maar niet te spreken van de
gezelligheidscontacten met de Duitse gastgezinnen aan wie wij waren toegewezen.
Op zondag werden wij bij hen te dineren gevraagd. Zo ook ik. Ze schepten maar op en op. Die van mij
dan. Daaronder net zulke bonken vlees als waar de gastheer zelf ook in excelleerde. Helaas voor mijn
maag werd mijn “nein danke” voor bescheidenheid aangezien. Had ik maar, net als de meer dan
verzadigde gastheer, mijn bord met afschuw van mij afgeschoven en “ich bin satt” gezegd. Dat echter
hadden we van onze leraar Duits niet geleerd.
Gelukkig, de zondag was nog lang, ‘s avonds was ik al weer een hele piet. Maar goed ook. Rob, vriend
door dik en dun van destijds, had snode plannen. Plaats delict: slaapzaal jeugdherberg. “Wie wil er
zweven?”, triomfantelijk liep Rob de rij bedden op liefhebbers na. Niemand meldde zich, dus kozen
wij Rob 2. Hem op een stoel gezet, plaatsten Rob en ik onze handen op zijn hoofd. Als in een
zegenend gebaar. Maar dat slechts voor even. Geleidelijk voerden we de druk op. Daardoor nog
lichter dan hij van zichzelf al was, bleek hij een fluitje van een cent: we tilden hem, ieder aan een
kant, met onze wijsvingers op. Tot boven ons hoofd. Op tijd vlijden we hem weer neer. Vóór Rob 2’s
opwaartse druk het begaf.
Ja, nu wilden de anderen ook. Hadden we zowat iedereen gehad, was Kees van Groningen aan de
beurt. De decibels namen toe en toe. “Wass passiert hier?” bulderde de jeugdherbergier. Snel
schoten we in het dichtstbijzijnde bed. Helaas voor Kees: als bij een stoelendans, voor zijn eigen bed
was hij te laat. Hij kroop bij Alouis er in. Aldus resteerde er één leeg bed.
“Wem gehört das Bett? Ich frage noch einmahl!”. Kees hield het niet meer. Was het van de zenuwen
of was hij echt zo slecht in Duits: “Das ist mir Bett”, was wat hij zei. Maakt niet uit, de herbergier
schoot in de lach en liet het er bij. Geheel volgens de bedoeling van onze trip. Hij zowel als wij.
4