download boukassa nr. 3

Kuifje in Afrika
Mijn motard wint de race en stopt op het
plein boven op de heuvel, vlakbij een grote
kerk en wat bakstenen gebouwen. Iedereen
staart mij aan. Sylvestre laat op zich wachten.
Ik draal wat ongemakkelijk rond de moto.
Twintig minuten later duikt Sylvestre op
vanuit de bosjes samen met zijn motard. Te
voet. Vering afgebroken onderweg. Kan
gebeuren hier. Ondertussen komt een
imposante figuur vanaf de kerk op mij
toegestapt. ‘L’abbé’ zoals ze hem hier
noemen. Een rondborstige, struise figuur
met een wilde baard en lange kroezelharen;
massieve gelaatstrekken. Hij leidt ons rond
in de gloednieuwe ‘paroisse’: een stevige villa
boven op de heuvel met een spectaculair
uitzicht over de valleien en de andere 999
heuvels van le ‘pays des mille collines’. De
pretres hebben hun eigen boerderijtje met
alle mogelijke beesten en gewassen. Het doet
me denken aan de abdij uit ‘In de naam van
de roos’. Rondom de heuvel arme boeren
die diepreligieus zijn en trouw de mis
bijwonen, terwijl de paters hun kas vol
vreten in hun vesting. In plaats van actie te
ondernemen, de situatie naar zijn hand te
zetten, denkt de Afrikaanse boer: als God
het wil, zal het beter gaan. Als je de
geschiedenis van deze streken erbij neemt,
dan heeft God Afrika echter al lang verlaten.
Maar wel een vriendelijke kerel, die abbé. Hij
blijkt ook in België geweest te zijn. Hij heeft
toen mosselen met friet in Blankenberge
gegeten. Dat schept een band.
Volgende stap: het vertrouwen winnen van
de locals om hier überhaupt met de mensen
te kunnen praten. Rwanda is een zeer
wantrouwige samenleving. We treffen de
belangrijkste “officiëlen” ergens in een soort
centrum (= vijftal hutjes uit leem bijeen).
Meteen een samenscholing van mensen
wanneer we halt houden. We schudden de
nodige en ook veel overbodige handen.
“Wat doen we hier? Waarom? Hoe gaan we
te werk gaan etc?” Vaak gegrom of geluidjes.
Rwandezen houden van geluidjes.
Verschillende klemtonen en toonhoogtes
hebben elk hun eigen betekenis.
Ik probeer een interessante invalshoek te
vinden om hen te overtuigen. Belangrijk is
dat ze begrijpen dat we niet voor één of
ander ministerie of een Tribunaal werken.
Anders spreken ze niet. Uiteindelijk verlenen
ze hun volledige medewerking.
Idiote dingen zoals het feit dat ik dezelfde
naam heb als de hoogste autoriteit etc doet
wonderen. Wat kletsen over bananenbier en
de belgische landbouw breekt het ijs. Ook
bij de gewone mensen waar we langsgaan
om een afspraak te maken voor een
interview. De mensen zijn hier ontzettend
arm. Het leven is hier: in leven blijven. Ze
lopen vaak rond op blote voeten, gescheurde
kleren. Wanneer we ons over en rond de
heuvel verplaatsen, worden we steeds
omringd door een troep kinderen. Vaak met
een zelfgefabriceerde voetbal aan de voet.
Achter de gebouwen van de parochie ligt
een voetbalveldje. Ook daar loop ik met
Sylvestre langs. Een paar ontzettend
gespierde jonge kerels, ebbenhouten krijgers,
dagen mij uit voor een partijtje voetbal.
Later, zeker. Ook een koers met de fiets zit
erin wanneer ik hen laat vertalen wat mijn
favoriete sportactiviteit is. Mijn agenda raakt
snel volgeboekt.
Tot de volgende,
Romain
Boukassa 3 37