Les 1, Noord Korea - Stichting Vertel Het Maar

mooi vindt”, zegt An Chol, “God heeft hun gebeden verhoort. Jij hebt mij ontmoet zodat ik je in veiligheid kon
brengen.”
Cho is nieuwsgierig naar deze God. En als An Chol zegt dat ze verder moeten lopen, praten ze samen verder.
Uiteindelijk komen ze bij een huis met een kruis op de deur. “Hier wonen mensen die ook in de God van jouw
ouders geloven, net zoals ik”, zegt An Chol. Als ze het huis binnen gaan, worden ze met open armen ontvangen.
Cho denkt bij zichzelf: An Chol kent deze mensen vast heel goed, want ze omarmen elkaar en ze zijn aardig.
Dan zegt de vrouw: “Nu moet je eerst wat eten.” En wat Cho dan ziet doet hem duizelen. Zoveel eten heeft hij in
zijn hele leven nog niet gezien. Tranen vullen zijn ogen weer. Waar zullen zijn ouders zijn? Hebben zij nu ook
zoveel te eten? Misschien, heel misschien durft hij, via de rivier, weer terug te keren naar Noord-Korea. Maar nu
geniet hij van het eten. Ook dankt hij de God van zijn ouders voor alles.
De volgende dag roept An Chol Cho bij zich. “Cho, ik moet weer verder”, zegt hij. Dat vindt Cho heel erg. Hij is
van An Chol gaan houden en wil wel altijd bij hem blijven. Maar dat kan niet. An Chol moet nog heel veel andere
dingen doen. Maar als verrassing krijgt Cho nog een mooi cadeau van An Chol. Nieuwsgierig maakt Cho het
pakje open. Het is een boek. Geen zwart boek, maar een boek met hele mooie tekeningen. “Ga hier maar in
lezen, dan weet je wat jouw ouders belangrijk vonden”, zegt An Chol.
De weken daarop gaat er een wereld voor Cho open. Steeds als hij in het boek kijkt wat hij van An Chol heeft
gekregen, wordt hij heel blij. Zo leert Cho steeds meer begrijpen van de grote liefde van de God in de hemel. Hij
groeit op in het liefdevolle huis van de Chinese familie die hem te eten gaf na zijn vlucht. En misschien gaat hij
nog eens terug naar het land waar hij vandaan kwam. Op zoek naar zijn ouders.
Het verhaal van de zwervende zwaluwen
Lees onderstaande tekst voor aan de kinderen en behandel daarna bijvoorbeeld de vragen om door te kunnen
praten over de tekst.
Terwijl het buiten donker is, rijdt een bus met een behoorlijke gang over de snelweg. De meeste buitenlandse
toeristen hangen half slapend in hun stoel, totdat de buschauffeur plotseling hard op de rem trapt. De bus schokt
en iedereen is ineens klaarwakker.
In het licht van de koplampen staat een klein meisje verschrikt naar de bus te kijken. Ze is waarschijnlijk niet
ouder dan een jaar of negen. Haar leeftijd is moeilijk in te schatten.
Veel kinderen in Noord-Korea zijn door gebrek aan voedsel kleiner dan andere kinderen van hun leeftijd. Haar
gezicht is besmeurd en haar kleren hangen als vodden rond haar onverzorgde lichaam. Ze ziet er verward en
verloren uit.
De buschauffeur stapt uit en tilt het meisje voorzichtig op. Hij neemt haar mee naar de kant van de weg en klimt
weer de bus in. Tijdens het instappen kruist zijn blik die van verschillende passagiers. Ze kijken hem vragend
aan. Hij zet de bus in de juiste versnelling en rijdt langzaam verder naar het hotel.
Waarom liep dit meisje in het donker over de snelweg? En waarom bewoog ze niet toen de bus haar bijna
raakte? Dat komt omdat dit meisje een ‘kotjebi’ is, een Noord-Koreaanse naam voor zwervende zwaluw. Een
vogel dus, die rondvliegt. Dit klinkt misschien mooi. Maar in Noord-Korea wordt het gebruikt als belediging voor
straatkinderen. Ze zijn niets waard. Ze mogen nergens een plekje hebben waar ze ‘thuis’ kunnen zijn. Ze horen
er niet bij.
Ook voor veel andere mensen is het niet makkelijk om in Noord-Korea te leven. Dat komt doordat de mensen
heel moeilijk aan eten kunnen komen. Veel mensen hebben daarom heel erg honger. Daarnaast zijn de mensen
die de baas zijn in het land ook heel streng. Je moet precies doen wat er gezegd wordt. Als je niet goed luistert,
kan je zomaar in de gevangenis worden gestopt of naar een plek worden gestuurd waar je voor straf heel hard
moet werken. Veel ouders komen door die strenge regels in de gevangenis. Als hun ouders in de gevangenis
zitten hebben de kinderen vaak geen enkele plek om naar toe te gaan. Ze moeten voor zichzelf zien te zorgen.
Om te overleven zie je dat groepen kinderen samen zwerven. Ze bedelen of proberen voedsel te stelen om wat
te eten te hebben. Als de politie hen oppakt, worden ze naar weeshuizen gestuurd, maar zelfs daar is er