Klik hier... - Wasmeer

Tegenstander verslagen
over VVZA
03­10­2010: Competitieduel VVZA ­ MSV '19 uitslag: 3 ­ 1
Geschreven door VVZA
Zomeravondvoetbal om 14.30 op 3 oktober. Het was dan ook warm en
het was duidelijk dat iedereen het liefst achter de duinen had willen
liggen, maar er moest toch gevoetbald worden.
Om mijn opmerking van vorige week, dat VVZA slechts een goede helft
kon spelen, te logenstraffen, verdeelden de spelers de wedstrijd nu in
vijven. Twintig minuten slap en ongeconcentreerd voetbal werden
gevolgd door 20 minuten aardig en fel spel, om hierna weer 5 minuten
lang de 1e helft futloos af te ronden. Na de pauze werd MSV’19 25
minuten teruggedrukt en tenslotte gaf VVZA in de laatste 20 minuten
weer 6 gigantische kansen weg. Puur door ongeconcentreerdheid wat
leidde tot onnodig balverlies en uiteindelijk weer onzekerheid. Maar hoe
goed de spelers me ook zand in de ogen willen strooien……per saldo
was het weer 45 min redelijk goed en 45 minuten niet best!
Hoe het komt weet ik niet. Mogelijk gaat het tot nu toe te makkelijk. Want
5 x 3 is toch echt 15 en wie daar vooraf niet voor getekend had, zou je
toch voor gek versleten hebben. Nu vraag ik me af of het toch niet beter
is om maar een keer te verliezen om met beide benen weer op de grond
te staan. Maar de tafel van 3 is zooooooo leuk.
Was de tegenstand dan zo zwak? Ook mogelijk, want eerlijk is eerlijk, er
is gespeeld tegen de onderste 3, de nummer 4 en de nummer 8 van de
ranglijst. Maar ja, die ploegen staan wel mede door VVZA zo laag ……
Misschien zijn de zeehelden wel zo sterk en slim dat het met 45 minuten
afgehandeld kan worden en willen ze de wedstrijden nog wat spanning
geven. Loffelijk, maar geloof me, voor de toeschouwers uit Amersfoort is
dat niet nodig.
Het is lastig om je concentratie te bewaren als je je op een wedstrijd
instelt die om 2 uur moet beginnen en je dan vervolgens, door een te
laat arriverende scheidsrechter, een half uur moet wachten voor je de
wei in mag. Iedere keer als “ons team” zoiets overkomt is het dan ook
mis. Toch had ik verwacht dat de affiche voor deze wedstrijd een extra
prikkel voor de thuisploeg zou zijn. MSV’19 was tenslotte de ploeg die
VVZA 2 jaar geleden onverwachts, in Amersfoort, uit de nacompetitie
knikkerde en uiteindelijk zelf promoveerde. Reden genoeg, leek me, om
dat recht te willen zetten en gemotiveerd te beginnen. Maar de wedstrijd
wilde maar niet ontbranden. Duels werden slap aangegaan en de
passing was slecht, waardoor MSV’19 telkens weer in balbezit kon
komen en een optisch overwicht kon krijgen.
Ook nu bleef VVZA redelijk simpel overeind, maar kon er zelf bar weinig
tegenover zetten. Het duurde zelfs tot de 22 minuut voor de doelman
van MSV’19 zijn eerste echte balcontact had. Vlak daarvoor was MSV’19
uit het niets op een voorsprong gekomen nadat Tommy ver op de helft
van de tegenpartij, op een plek waar je geen balverlies mag leiden, met
een op dat moment onterecht superieur gevoel, een hakbal gaf die
makkelijk onderschept kon worden. Heel VVZA was in de voorwaarts
gang en met 3 passes stond MSV’19 voor Werner die kansloos was op
het droge schot. Opvallend slecht was de omschakeling van VVZA. Ik
zag allen Jorrit terugsprinten en de rest keek van een afstandje toe.
Tot op dat moment leek alleen Sebastian, het moet weer gezegd
worden, het onheil aan te zien komen. Maar hij was een roepende in de
woestijn. Hoewel het niet zijn beste
wedstrijd was (hij kreeg ook erg weinig steun), heb ik hem op vrijwel
iedere positie gezien, gedreven jagend, gaten dichtlopend, diepte
zoekend, passes gevend en ook nog scorend. Ach, met 28­29 zit je aan
je fysieke top, en dat bewijst ie iedere week. Maar toch is het
bewonderenswaardig dat juist hij, die eigenlijk te weinig tijd heeft om
goed te trainen en daardoor niet optimaal sterk is, wel iedere keer de
passie op kan brengen, die ik in fases mis bij medespelers.
Vreemd genoeg kon MSV’19 niet lang genieten van haar voorsprong.
Door een individuele actie van het slangenmens Rubrech, die het af en
toe weer eens ouderwets op z’n heupen had en ineens zin had om door
een woud van spelers heen te slalommen, kon de 1­1 aangetekend
worden. Want dat heeft VVZA natuurlijk wel…..spelers die de klasse
hebben om zomaar een wedstrijd te beslissen. Even wakkerde het
vlammetje op, maar na een korte periode van druk en samenhangend
spel, waar enkele kansjes uit voortkwamen, zakte het team weer terug in
de “rest mode”.
Na de thee kwam het team beter en agressiever uit de startblokken.
Overal werd MSV’19 onder druk gezet en dit leidde tot vlotter lopende
aanvallen. Het resultaat liet niet lang op zich wachten. Kevin kreeg in de
16 de bal op een meter hoogte voor zijn linker en deed (hmmm) alsof hij
ging uithalen. Zijn tegenstander trapte erin en was op zijn razendsnel
vervolg (slepen naar zijn rechter en zuiver schieten) niet meer in staat te
blokken. 2­1. Ook Michael deed zich weer gelden. Na vorige week de
netten op hun kracht te hebben getest, moest nu de lat het ontgelden.
De bal kwam met zoveel kracht tegen de lat, dat de MSV’19 doelman
uren later nog last van oorsuizingen had. Helaas stuiterde de bal voor
de lijn weer terug het veld in.
Door de voorwaartse druk kon ook Sebastian af en toe voorin opduiken
en hij was er als de kippen bij om een afvallende bal ruim buiten de 16
op te vangen en de doelman van MSV’19 vervolgens kansloos te laten.
Net toen iedereen zich afvroeg of het 5, 6 of 7 doelpunten zouden gaan
worden, schakelde de hele ploeg weer over op een lagere versnelling.
Collectief achteruitlopen, een veel te lang veld en ongeconcentreerd
verdedigen leidde tot de ene kans na de andere voor MSV’19. De
VVZA’ers mochten in hun handen knijpen bij de zes opgelegde kansen
die volgden. De paal, slecht afwerken en goede reddingen van Werner
hielden het doel leeg.
Tussen de bedrijven door werd wel een 100% zuivere goal van VVZA
afgekeurd door de rond de middellijn lopende scheidsrechter, die een
vlagsignaal van de grensrechter maar overnam, omdat hij zelf te ver weg
stond. Freek deed weer een paar onnavolgbare dingen en leek de bal
de goal in te gaan lopen. Even raakte hij de controle kwijt, maar toen hij
de bal te ver voor zich uit leek te spelen, voorkwam zijn uitschuifbeen
tijdens een sliding, dat de bal over de achterlijn zou gaan. Razendsnel
(al lijkt bij hem alles zich in slow motion af te spelen!) stond hij weer op
en legde de bal panklaar voor de voor Dwight ingevallen Rob. Die faalde
dan ook niet, maar onmiddellijk vloog de vlag van de grens de lucht in.
De scheidsrechter floot overigens een prima wedstrijd maar af en toe
was hij belangrijker dan het spel. Diverse keren voorkwam hij gevaar
door voordeelsituaties terug...