Dag 15, 21 augustus, Worms - Het Baarnsch Lyceum

Dag 15, 21 augustus, Worms – Draubach a/d Rhein
Kilometers vandaag: 129, kilometerstand totaal: 1645
Stijging vandaag: 302 meter; stijging totaal: 8434 meter
In dit huis wil ik sterven, zei Multatuli tegen zijn Mimi op het
eind van zijn leven. Niet dat hij wilde sterven, maar dit was
eindelijk het huis dat hem zo beviel na zijn omzwervingen
door Europa dat hij niet meer weg wilde. Hij is er gestorven, in
Nieder-­‐Ingezlheim a/d Rhein. Nu is het een hotel en je kunt er
mooi eten en ’s nachts wegdromen. Wat de biografen echter
niet vermelden is dat het op een hoogte van 300 meter ligt.
We waren afgedaald naar de Rijn en aangezien de helft van
het duo Multatuliaan is, moesten we weer omhoog.
Onderweg, net na het imperiale Worms, hoorden we een bal
van vogelgekwetter. Duizenden en duizenden spreeuwen waren zich op hoogspanningsdraden en de masten
aan het verzamelen. Wij meenden dat ze over die twee fietsers in de diepte kwetterden: ze gaan naar het
noorden, de zomer is bijna voorbij, ze moeten naar het zuiden. Dat soort gepraat. Wij maakten een foto en
trokken verder.
Kees en Mathijs
Dag 14, 20 augustus, Höningen (Schwäbische Alb) -­‐ Worms
Kilometers vandaag: 151, kilometerstand totaal: 1516
Stijging vandaag: 398 meter; stijging totaal: 8132 meter
Dat glas wijn, Rheinwein natuurlijk, smaakte goed, temeer omdat we dat
verdiend hadden na het afstandsrecord vandaag én omdat we onderweg
door hagelstenen belaagd werden, die een oorverdovend lawaai maakten
op onze helmen. Maar de Rijn is bereikt en die hoeven we vanuit deze
Romeinse stad alleen maar af te zakken om de Batavieren te bereiken.
Maar eerst fietsen we morgen in Nieder-­‐Ingelheim langs het huis waar de
eerste Nederlander is overleden die is gecremeerd. Hij pretendeerde van
wiskunde verstand te hebben, maar hij was vooral een groot schrijver:
Multatuli.
U hoort meer over deze bedevaart.
Kees en Mathijs

Dag 13, 19 augustus, Günzburg (aan de Donau) – Höningen (Schwäbische Alb)
Kilometers vandaag: 130, kilometerstand totaal: 1365
Stijging vandaag: 430 meter; stijging totaal: 7734 meter
Ongemerkt is Beieren overgegaan in de Scwäbische Alp, of
het zou moeten zijn dat we opnieuw moesten klimmen. In de
hitte, dat wel, die ons ertoe aanzet nog in de duisternis op te
staan, de boel in te pakken en bij het eerste licht de
kampeerplaats te controleren of we niets hebben laten
liggen.
Er valt over de 130 kilometer van vandaag niets anders te
vertellen dan dat het mooi was. Daarom gaan weer graag in
op een vraag uit de overstelpende stroom reacties van een
van onze volgers. Die vroeg zich af of we bij al dat fietsen niet
afvallen, een lezeres overigens. Het antwoord is nee. Na een volle dag trappen is de fietser evenmin lichter
geworden als een auto na een dag rijden. De auto wordt immers weer volgetankt en is terug op het gewicht
van het vertrek in de ochtend. Zo drinkt en eet de fietser, omdat hij anders stil valt. Dat eet-­‐ en drinkpatroon is
als volgt.
In de ochtend cruesli met vruchtensap en veel fruit. Onderweg bij de eerste beste bakker eten we bruin brood
en drinken we er koffie bij. Uit de bidons blijven we water drinken, de gehele dag, tegen de dehydratie. (Het
vocht in de bidons neemt na enkele kilometers de buitentemperatuur aan en die is momenteel hier 30 tot 34
graden, in de schaduw.) Rond lunchtijd gaat een van ons met een boodschappenkarretje een supermarkt in en
vult dat met sappen, cola, brood, beleg en diverse zoetigheden. We lunchen daarmee in de schaduw van de
supermarkt, zittend op emballagemateriaal (zie foto) en als het karretje leeg gegeten is, brengen we het terug,
wat een muntje van € 0,50 opbrengt. Dat gebruiken we weer in de avond voor het douchen op de volgende
camping. Daar eten we nog iets lichts, want wij ontbijten als een koning, lunchen als een edelman en dineren
als een bedelaar. Overigens is alcohol bij afstanden en hoogteverschillen als de onze uit den boze, ook als we in
de avond afgestapt zijn, maar dat had u al begrepen. Morgenochtend laten we ons opslorpen door het
Neckardal. Misschien drinken we daar dan tegen de code in glas Wein, trocken.
Kees en Mathijs
Dag 12, 18 augustus, Seefeld-­‐Hechendorf (bij München) – Günzburg (aan de Donau)
Kilometers vandaag: 119, kilometerstand totaal: 1235
Stijging vandaag: 112 meter (geschat); stijging totaal: 7304 meter
Vandaag alleen Beierse korenvelden en cafés die dicht zijn.
Eindelijk, in Burgau, vlakbij de Donau, was er koffie en
brood. Maar mooi is het stadje wel: je fietst er naar binnen
door een witte poort met een immense toren erop. Maar
de Donau is bereikt, een nieuwe mijlpaal.
Vandaag enige lezersreacties, waarvan we er vele
binnenkrijgen. Iemand vroeg zich af waar we nu al die
dagen over praten als we fietsen. Welnu, we praten niet.
We rijden achter elkaar en de een houdt de ander uit de
wind. Wie iets zegt, geeft er blijk van adem over te hebben
en dient dan de kop over te nemen of langer op kop te blijven. Conversatie is alleen toelaatbaar indien zij de
route betreft, waarbij de een van het duo punctueel toeziet op het volgen van de juiste route en de ander het
tempo er inhoudt zonder al te veel trammelant. Dit doet opschieten.

Een ander vroeg naar ons dag patroon. Dat is eenvoudig: opstaan met het eerste licht, kampeerspullen
inpakken en fietsen. Het laatste onderbreken we om te eten, maar dat heeft minder met culinair genot en
meer met tanken te maken. Rond zes in de avond zoeken we een slaapplaats, soms pas om zeven uur, en als
ons kampement klaar is gaan we douchen en eten. Als de zon onder is, slapen we, want fietsen van Bosnië naar
Baarn doe je vooral op je bed.
Dat is het. Morgen weer verder het Duitse land in.
Kees en Mathijs
Dag 11, 17 augustus, Schliersee (Duitsland) -­‐ Seefeld-­‐Hechendorf (bij München)
Kilometers vandaag: 85, kilometerstand totaal: 1116
Stijging vandaag: 112 meter (geschat); stijging totaal: 7216 meter
Vanuit de chique drukte rond de Starnbergersee fietsten
we in een donker bos omhoog. Vlak voor Söcking, opeens
in het licht, stond er een beeldengroep in een stoppelveld,
uit het zicht van de voorbijvliegende automobilisten. We
zagen in donkere steen een groep aaneenkleefde
geraamten, eigenlijk geen mensen meer, die naar het
oosten trok. Een plaat eronder vertelt: HIER FÜHRTE IN
DEN LETZTEN KRIEGSTAGEN IM APRIL 1945 DIE
LEIDENSWEG DER HÄFTLINGE AUS DEM
KONZENTRATIONSLAGER DACHAU VORBEI INS
UNGEWISSE. Verder niets: geen aanwijsbord, geen
parkeerplaats, geen paneel met uitleg, geen hekwerkje, geen bloemen. We zetten de fietsen aan de rand van
het korenveld en liepen om de sokkel heen. Dachau ligt zo’n veertig kilometer hier vandaan. Hoe konden ze
zover komen? Waar gingen ze heen? Wat wisten ze? Waren ze om München heen getrokken? Waarom trokken
ze naar het oosten? Dachten ze iets aan te treffen in Starnberg? Vragen, vragen, vragen. Zwijgend stapten we
op de fiets en vervolgden onze weg door het golvende Beierse land.
Even later kwamen we aan bij het appartement van Isabella en Frans. Natuurlijk gingen we in de avond naar
München. In de S-­‐Bahn zat een heer in zwart kostuum met een vioolkist, een Argentijn die in München lid van
het symfonieorkest is, maar ook onder Jaap van Zweeden in het Concertgebouw had gespeeld. Hij roemde het
spel van Kraaijenhof, zoveel gevoel voor de tango had die Nederlander! In de stad aten we braadworst,
geserveerd op tinnen borden, bij Nürnberger Bratwürst Glöckl am Dom. Het toetje, een berg oliebollen,
flensjes, zoet gebakken amandelschaafsel en nog veel meer, in een grote schaal opgediend, kregen zelfs wij
niet op. La vita è bella.
Kees en Mathijs

Dag 10, 16 augustus, Leogang (Oostenrijk) – Schliersee (Duitsland)
Kilometers vandaag: 105, kilometerstand totaal: 1031
Stijging vandaag: 775 meter; stijging totaal: 7104 meter
Als we terug in Nederland zijn, nemen we bijles Duits.
Kees en Mathijs
Langs het fietspad bij Ellmau in Tirol vind je zomaar een
fietshelm, een fietspomp en een bidon. Ze zijn uitgehakt
uit de stronk van een gevelde boom. Die fietspaden vind
je veel in Oostenrijk. Ze leiden je van de grote weg en je
komt zo langs boerenerven en je gaat over smalle
bruggetjes de riviertjes over terwijl de koeien je
nakijken. Holland, maar dan met bergen.
Maar verder regen en regen. Ver weg over de bergen
scheen in Duitsland de zon.
In Kufstein vroegen we een man de weg naar Landl. Dan
moet je het vliegtuig nemen. Hij had Londen verstaan.
Dag 9 , 15 augustus, Lainach – Grossglockner Hochaplenstrasse – Leogang (Oostenrijk)
Kilometers vandaag: 110, kilometerstand totaal: 926
Stijging vandaag: 1950 meter; stijging totaal: 6329 meter
Waarom we al die fietstassen mee de berg opnemen, u kunt ze toch beter beneden in het hotel laten staan?
vroeg een Oostenrijker op de pas van de Grossglockner Hochalpenstrasse (2504 m), die Lienz verbindt met Zell
am See. Beneden in dat stadje vroeg een vrouw of we een kamer nodig hadden, want we zagen er moe uit,
beweerde ze.
Voor de rest mogen vandaag foto’s vertellen wat we bij de Grossglockner beleefd hebben, zoals die waarop
twee rustende mannetjes met lichtgewicht fietsen ieder hun eigen reactie vertonen, als Mathijs ze voorbij
fietst.
We zijn het hoogste punt van de tocht gepasseerd. Op naar München!
Kees en Mathijs

Dag 8 , 14 augustus, Kranjska Gora (Slovenië) – Lainach (Oostenrijk, bij Lienz)
Kilometers vandaag: 135, kilometerstand totaal: 816
Stijging vandaag: 1069 meter; stijging totaal: 4379 meter
Die Wurzenpas tussen Slovenië en Oostenrijk viel wel mee, zo’n
164 meter hoogteverschil, maar dom, dom, dom, we begonnen als
dronken postduiven eerst naar het zuiden te rijden, de verkeerde
pas op, waar we pas achter kwamen toen we bijna 500 meter
hadden geklommen. De klassieke fout bij het oriënteren: doorgaan
terwijl je voelt dat je verkeerd gaat en daar niet voor uit wil komen:
De zon staat verkeerd. Dat is het domme. En dat terwijl we allebei
doorgeleerd hebben.
Maar daarna landden we vanuit de Slovenische hoogte via een
duizelingwekkende afdaling in Villach en konden we – alweer – over een vrijliggend fietspad langs de Drau en
de Möll onze tocht naar het noord-­‐westen voortzetten. Maar opeens, het pad geblokkeerd door een metalen
buis die honderd meter de rivier in stak en zo breed dat we er doorheen hadden kunnen kruipen. Er kwam een
bulldozer aanrijden en de machinist trok met een lus om de buis de hele zaak omhoog. We keken, jongetjes als
we zijn, naar het geweld van de machine en gingen gebukt onder het gevaarte door.
Voor het eerst moeten afzien vandaag. Het bed lokt en we gaan dromen over morgen: we gaan de
Grossglockner Hochalpenstrasse over, een col van 2564 meter. Of dat gaat lukken, zult u morgen vernemen.
Kees en Mathijs
Dag 7, 13 augustus, Ljubljana – Kranjska Gora (Slovenië)
Kilometers vandaag 103, kilometerstand totaal 681
Stijging vandaag: 690 meter; stijging totaal 3310 meter
Nee, de knal die we gisteren hoorden bleek niet van een
jager te komen. Het was een spaak die brak, zo bleek ons
vanmorgen. We zijn naar een fietsenmaker in Ljubljana
gegaan en die vonden we na eindeloos zoeken in een
high-­‐tec industriegebied aan de rand van de stad.
Booming business daar. Computerbedrijven, garages,
warenhuizen voor trendy inrichtingen, maar ook hier:
fietspaden en fietspaden . De betovering van de avond
was verdwenen, maar we kregen wél eerste klas service in
een fietswinkel met tijdritfietsen om van te watertanden.
Toen we weg wilden fietsen kwam de baas nog even
persoonlijk voelen of onze banden hard genoeg waren.
Aan het eind van de dag fietsten we over een voormalig spoorwegtracé in het laatste dal van Noord-­‐Slovenië,
vlak vóór de Oostenrijkse grens. We gingen door tunneltjes en over bruggetjes over het smalle asfaltpad waar
eens een boemeltje gereden moet hebben. En zo waren we weer terug in de tijd, kijk maar naar de roestige
spoorwegbrug.
Morgen vroeg de Wurzenpas naar Oostenrijk. Het fietsen gaat beginnen!
Kees en Mathijs

Dag 6, 12 augustus, Lesce (Kroatië) -­‐ Ljubljana (Slovenië)
Kilometers vandaag 123, kilometerstand totaal 578
Stijging vandaag: 538 meter; stijging totaal 2620 meter
Hup, de Kroatisch-­‐Slovenische grens over en nadat we
genotterend eindeloos door golvend boerenlandschap
hebben gefietst, houdt voor Ljubljana het asfalt op,
opeens, en komen we op een gravelweg. De voorste
verdwijnt in een stofwolk. Ergens in de bergen horen we
de schoten van de zondagmiddagjacht, maar onze
felgekleurde fietskleding vrijwaart ons van een voltreffer.
We zijn dus echt nog in Oost-­‐Europa. Twintig kilometer
later is er weer asfalt, gelukkig, en drinken we braaf
mineraalwater op een terras, waar het op deze
zondagmiddag een drukte van belang is met allerlei
fietsers uit Ljubljana. We zijn in een stadse uitspanning
terechtgekomen en wanen ons in ‘t Bluk, Het Kalfje en Rhijnauwen tegelijk.
Ín het betoverende Ljubljana worden we verrast doordat we niet in de straten mogen fietsen. Bij nader inzien
blijkt er een ragfijn fietspadennet te zijn dat op de trottoirs is geprojecteerd. Waar we ook komen die avond, op
de stoep staan twee witte lijnen, die de fietser een strook van 84 cm biedt. Alleen wij zijn te breed, dat wil
zeggen, onze fietsen met tassen, waardoor we een gevaar voor de flanerende Slovenen zijn. Uit respect voor
dit merkwaardige fietspadenplan blijven we braaf op de daartoe aangewezen stroken fietsen en trouwens,
iedereen fietst hier over de stoep.
Op naar de Alpen!
Kees en Mathijs
Dag 5, 11 augustus, Bihaç (Bosnië) – Lesce (Kroatië)
Kilometers vandaag 119, kilometerstand totaal 455
Stijging vandaag: 710 meter; stijging totaal 2082 meter
Wat we nog vergeten hebben te vertellen. Toen we een
paar dagen geleden Livno verlieten, kwamen we langs de
andere school die onze leerlingen onder handen nemen,
die in Ljubuncic. Eerst zagen we een bunkerachtig gebouw,
niet meer gebruikt, maar daarachter lag de relatief nieuwe
school, oogverblindend wit. We konden er naar binnen
doordat iemand de gang boven aan het sauzen was. In de
lokalen zagen we een rommeltje van tafels en stoelen,
grove planken vloeren en afbladderende verf. Hoog in het
dorp staat de historische kerk. Daar vertelde de priester
dat het schooltje stromend water ontbeert, maar al wel
toiletten heeft.
Water… nu we in Kroatië zijn is dat behelpen. Er is een schrijnend watertekort. De kranen leveren een piepklein
straaltje, soms wat modderig bruin water met een zweem van chloor. Maar we zitten niet bij de pakken neer.
Op het eind van de dag spoelen we in een rivier het zweet af tussen zalmen die stroomopwaarts springen.
Onderweg vullen we de bidons dan maar met de typische streekdrank Karlovaçko, die in de nadronk een vleug
van de Amerikaanse sportdrank Gatorade weg heeft.
Morgen Ljubljana, een naam met een betoverende klank…

Kees en Mathijs
PS Wie ons iets wil laten weten,

is domestiça, homemade zegt Milos glunderend. Maar ze moesten wel in de laatste oorlog hun huis verlaten
en toen ze terugkwamen, was alles gestolen. Nu hebben ze niets meer. Hun meubilair is een allegaartje.
En daarvoor? Bijna de hele dag waren we door een langgerekte vlakte gereden, bergen aan weerszijden maar
wel met kapotgeschoten huizen, soms een nieuw huis ernaast. Asfalt zonder gaten, dat wel.
Kees en Mathijs
Dag 2, 8 augustus, Livno (Bosnië)
Kilometerstand vandaag 81, totaal 135
Hoe vind je een schooltje in een gehuchtje zonder
plaatsnaambord in het onmetelijke Bosnische
landschap? Het ging om het schooltje in Srdevici, dat
een van de volgende projecten betreft dat onze
leerlingen met ondersteuning van de Stichting
Liaison in Bosnië onder handen nemen. Aart de
Ruiter had verteld dat het vlak voor Livno ligt. We
fietsten van de grote weg op goed geluk een klein
asfaltpaadje op en kwamen tussen kakelende kippen
en hooiende boeren terecht. Een dikke man wist het,
even verderop. Daar stond een gebouwtje dat op een
oude werkplaats leek, maar het was echt het
schooltje. Voor het gebouw een berg houtblokken
waar we niet overheen konden kijken. Om de winter door te komen, voeding voor de potkachel. Doffe ruiten,
afbladderende verf, scheve meubeltjes. Werk aan de winkel dus!
In het Park Hotel in Livno, de thuisbasis voor onze leerlingen straks in september, wachtte een reporter van
radio Livno ons op, die van alles vroeg over de tocht. Alles bij elkaar een mooi begin van het traject in Bosnië.
Kees en Mathijs
Dag 1, 7 augustus, Klis (Kroatië)
Het avontuur kan beginnen en kijk, we stappen in het
vliegtuig naar Split en wie verwelkomen ons daar: een
glunderende Barryl en Marth Craandijk die zich in de staart
van het vliegtuig verschanst hebben omdat het daar het
veiligst is. Wat bijzonder om een oud-­‐Bosniëganger met
haar zus juist nu te ontmoeten.
Bij het uitstappen in Split ploft de hitte over ons heen. Even
later fietsen we door Split. Morgen Livno, de thuisbasis van
de werkweek. We zijn benieuwd!