lees hier het artikel in ParaVisie - Enfys

Wonderbaarlijke, onverklaarbare genezingen komen voor. Natuurlijk, we
kennen de verhalen uit de Bijbel en weten dat er in een bedevaartsoord
als Lourdes ook weleens iets spectaculairs gebeurde. Maar vergeten we
daarmee niet de wonderen die bijna dagelijks onder onze neus gebeuren?
Neem nou Tom van der Ende uit Delft, die vanwege een ernstige erfelijke
aandoening tot voor kort twaalf verschillende medicijnen slikte en tegen-
woordig zo goed als medicijnvrij is. Dit is zijn verhaal. Maar ook dat van Kitty
Hekelaar, de Tera Mai Healer & Teacher die hem, in tegenstelling tot alle
reguliere artsen, wél echt bleek te kunnen helpen. TeksT: Niels BrummelmaN
Twaalf broertjes en zusjes en hij is de enige die
volwassen heeft mogen worden. Tom van der
Ende (39) was al een bijzonder ‘geval’, nog
voordat dit verhaal daadwerkelijk een aanvang neemt.
Met zowel een vader als moeder die epilepsie heeft, kent
zijn leven een valse start. Want de vorm van de vallende
ziekte die hij, én al zijn broertjes en zusjes die na hem
komen, daardoor oploopt, is dodelijk. Zo blijkt al snel als
het ene na het andere kindje voor het tweede levensjaar
overlijdt. Tom: “Ik zie zo de kleine Johan nog voor
me, die in mijn aanwezigheid een aanval kreeg. De
opgetrommelde huisarts dacht dat hij zich maar
aanstelde. ’s Avonds was hij dood.” Natuurlijk krijgen
Toms ouders het dringende advies hun pogingen tot
MiraCUleUS
Het wonder van Delft
Tom van der Ende
het creëren van een groter gezin te staken. Maar het bloed
kruipt waar het niet gaan kan en uiteindelijk worden
hun inspanningen beloond als Tom ter wereld komt.
En op de wereld blíjft. Ondanks het feit dat hij dezelfde
agressieve cocktail van epilepsievormen in zijn lichaam
meedraagt. Tom: “Na mijn overlijden stel ik mijn lichaam
ter beschikking van de medische wetenschap. Zij moeten
maar uitzoeken hoe het werkelijk zit.”
Het verHaal van Kitty
Hoewel Tom vanaf zijn geboorte te maken heeft met
ernstige gezondheidsklachten en normaal functioneren
daardoor bijna onmogelijk is, groeit hij wel op onder de
liefdevolle bescherming van zijn ouders. Dat kan niet
gezegd worden van Kitty Hekelaar (46), die met een misbruikende
vader en een alcoholistische moeder van doen
heeft. Aan hen kan ze de paranormale indrukken die ze
bij tijd en wijle opdoet dus niet kwijt. Langzaam trekt de
jonge Kitty zich in zichzelf terug. Ze ontwikkelt een ijzersterk
pantser dat haar weliswaar voor de buitenwereld
beschermt, maar een destructieve impact op haar spieren
en bindweefsels heeft. Fibromyalgie is het pijnlijke
gevolg. Kitty: “In 2004 had deze aandoening me zo in zijn
greep, dat ik geen idee meer had hoe ik verder moest. Ik
hield er al serieus rekening mee dat ik in een rolstoel zou
belanden - fibromyalgie heet ongeneeslijk te zijn - toen ik
met Reiki in aanraking kwam. Beetje bij beetje nam de
pijn af en de energie toe. Ik besloot mezelf in Reiki door
te ontwikkelen en kwam zodoende ook in contact met
het Tera Mai healingsysteem van Kathleen Milner, dat
tevens met vormen van Reiki en Seichem werkt. Dat
was pas echt thuiskomen... Eindelijk kon ik, in plaats
ParaVisie.nl AUGUSTUS 2012 | 25

MiraCUleUS MiraCUleUS
Kitty Hekelaar
‘Vaak wordt
patiënten
verteld dat ze
moeten leren
leven met hun
aandoening.
Maar er is veel
meer mogelijk
dan wij
denken’
Wil jij meer weten over het
Tera mai healingsysteem
van Kathleen milner? Kijk
op www.paravisie.nl
van overleven, gaan leven!” Vanaf 2007 mag Kitty zich
Tera Mai Reiki Master noemen. Maar er is meer: ze durft
nu, anno 2012, hardop te stellen dat ze de fibromyalgie
overwonnen heeft. Doordat ze niet alleen fysiek, maar
ook psychisch en spiritueel opgeknapt is, borrelen steeds
vaker weggedrukte herinneringen omhoog. Zoals aan
die keer dat ze als veertienjarige puber met zelfmoordgedachten
in bed naar het geruzie van haar ouders lag te
luisteren: “Ik besefte dat ik niet meer leven wilde, toen
er plots een helder licht in mijn kamer ontstond. Het was
zo fel, dat ik er niet goed naar kijken kon. Toch was het
mogelijk een vrouwengedaante in het licht te onderscheiden.
Ik wist: dit is mijn beschermengel. Een heel rustig
en vredig gevoel nam bezit van me. Nu denk ik weleens:
dat, die verschijning toen, heeft me door mijn jeugd heen
geholpen.”
MenS van water
Terug naar Tom, die in 2011 door zijn partner na elf jaar
relatie plotseling verlaten wordt. Voor iedereen is een
dergelijke gebeurtenis ingrijpend, maar voor de hulpbehoevende
Tom al helemaal: “Mijn ex was mijn steun
en toeverlaat. Ik hield van hem, maar hij verzorgde me
ook. Zo gaf hij me injecties wanneer er weer een aanval
van epilepsie dreigde. En dat gebeurde nogal eens, soms
meerdere keren op een dag. De verschijnselen bestonden
uit stekende pijnen in mijn hoofd, het zien van vreemde
lichteffecten, een surrealistisch gevoel, controleverlies
over de ledematen, schuimende mond en klapperende
tanden. Wat die laatsten betreft: sinds mijn twintigste
draag ik een kunstgebit. Mijn hele gebit was door de
vele epileptische aanvallen geruïneerd.” Wanneer een
aanval doorzette, kon Tom zomaar meerdere uren
compleet van de wereld zijn: “Eens werd ik door een
oudere man langs de kant van de weg gevonden. Bleek
ik op weg naar de huisarts door een aanval overvallen
te zijn.” Begrijpelijk dat Tom in deze situatie aan werken
niet toekomt. Ooit wilde hij dierenartsassistent worden.
Maar toen hij tijdens zijn stage op de operatiekamer een
aanval kreeg, viel ook die droom in duigen. Niet alleen
vanwege zijn gezondheidssituatie is het vertrek van zijn
partner een dreun voor Tom. Naast deze complicerende
factor is er ook nog het feit dat hij zorg draagt voor de
verstandelijk gehandicapte Marcel, met wie hij sinds
diens uithuisplaatsing samenwoont. Tom: “Het verhaal
van Marcel is ongekend tragisch. Zijn vader misbruikte
hem talloze malen en zijn moeder mengde chloor door
zijn drinken om van ’m af te komen. Een deel van de
hersenen van Marcel brandde daardoor letterlijk weg,
waardoor hij gehandicapt raakte. Uiteraard werd hij uit
huis geplaatst. Omdat zijn vader hem dreigde te doden,
heb ik mij over hem ontfermd. Maar die zorg dreigde nu
weg te vallen, want ik kon het allemaal niet meer aan.
Suïcidale gedachten overvielen me en meerdere keren
heb ik op het spoor gestaan. De laatste keer ben ik van
het spoor getrokken door iets wat leek op een mens van
water. Ik ben ervan overtuigd dat het mijn vader was,
die me vanuit de andere sferen voor een fatale vergissing
wilde behoeden.”
teaMworK
Opvallend genoeg, en het mag zeker niet onvermeld
blijven, is het Toms huisarts die hem op het spoor van
Reiki zet. Zijn advies leidt er uiteindelijk toe dat Tom over
alternatieve methoden gaat nadenken die zijn gezondheid
een positieve impuls zouden kunnen geven. Dat zo’n
impuls zijn enige hoop is, staat hem inmiddels meer dan
helder voor ogen. Op gevoel komt hij bij Kitty terecht, al
vermoedt de Delftenaar dat ook hier zijn vader een hand
in heeft gehad: “Op een ochtend werd ik wakker en leek
ik ineens de trefwoorden te weten waarmee ik op internet
verder zou komen. Het waren precies de sleutels die ik
nodig had om bij de site van Kitty uit te komen. Een beetje
té toevallig, toch? Kitty’s open en oprechte presentatie
en haar voor mij in meerdere opzichten herkenbare
verhaal, deden me vervolgens overstag gaan. Na een
gesprekje aan de telefoon, hebben we meteen de eerste
afspraak vastgelegd.” Tijdens dat gesprekje maakt Kitty,
die onder de indruk is van zijn verhaal, Tom duidelijk
dat, hoewel garanties niet bestaan, ze op basis van haar
ervaringen goede hoop heeft zijn gezondheidssituatie
te kunnen verlichten. Kitty: “Bij een eerdere cliënt die
aan epilepsie leed, zorgde de Reiki I initiatie voor meer
balans tussen beide hersendelen. Maar eerlijk is eerlijk:
Toms gezondheidssituatie leek heel wat zorgwekkender.
Daarnaast moest ik Tom duidelijk maken dat ik niet
degene ben die een cliënt van klachten verlost of het
succesgehalte van een behandeling bepaalt. Dat is iets
tussen de engelen, de healer en de cliënt zelf. Waarbij de
engelen de healer als instrument hanteren en de cliënt
zich honderd procent dient in te zetten voor het door hem
beoogde eindresultaat. Echt teamwork dus, waarbij zelfs
bij optimale samenwerking succes niet gegarandeerd is.”
In nauw overleg kiezen Kitty en Tom niet voor een serie
behandelingen, maar voor de cursus Tera Mai Reiki/
Seichem I. Eerstgenoemde legt uit waarom: “In het geval
van Tom was het vooral belangrijk dat hij niet afhankelijk
zou worden van een behandelaar. Zijn zelfredzaamheid
moest gewaarborgd zijn. Zodat hij zichzelf zou kunnen
behandelen op de momenten waarop dat het hardst
nodig was. Bijvoorbeeld wanneer hij een aanval voelde
aankomen. Tijdens genoemde cursus ontvang je initiaties
in Reiki I en Seichem I, waardoor het menselijke stelsel
opengesteld wordt voor de desbetreffende energiestromen
en de cliënt deze in het vervolg vrijelijk aan kan
roepen.”
De inwijDingen
Tom kan voor de eerste cursusavond vanuit Delft meerijden
met Kitty en dat is wel zo makkelijk aangezien hij
vanwege zijn epilepsie zelf geen auto kan rijden en van
het openbaar vervoer alleen onder begeleiding gebruik
mag maken. Na gearriveerd te zijn in centrum ‘Djoj’ te
Rotterdam volgt een korte kennismakingsronde, waarbij
de deelnemers en de Tera Mai Masters zich aan elkaar
voorstellen. Dan start Kitty met de inwijdingen. Tom:
“Gezeten op een stoel en met mijn handen in gebedshouding,
voelde ik Kitty om me heen bewegen. Ze tekende
boven mijn kruin de met de op te roepen energieën
verbonden symbolen en verzegelde deze telkens door
in mijn handen te blazen. Ondertussen zag ik prachtige
kleuren, kristallen en dartelende energiewolkjes. Heel
anders dan de hallucinaties die ik voor een aanval
doorgaans ervoer. Ik gaf me over aan het gevoel en heb
deze eerste avond vervolgens als zeer vredig, rustgevend
en mooi ervaren. We kregen als opdracht mee onszelf
thuis te behandelen en daarover op de tweede cursusdag
te rapporteren. Dat hebben ze geweten, want over wat ik
die week na de eerste cursusdag allemaal ervaren heb,
raakte ik maar niet uitgepraat! Het begon ermee dat ik
veel meer energie leek te hebben. Telkens wanneer de
hoofdpijn kwam opzetten, paste ik de zelfbehandeling
toe. Daardoor kon ik in die eerste week mijn weekmedicatie
voor pijnbestrijding - veertien tabletjes morfine
en zo nodig het zwaardere Oxycontin - afbouwen tot
één tabletje morfine per week! En het rustgevende
Dormicum, dat ik gebruikte om te kunnen slapen, bleek
ook overbodig geworden. Natuurlijk bezocht ik mijn
huisarts, die totaal verbouwereerd was. Hij zei me dat ik
alleen al van de afkickverschijnselen me hondsberoerd
zou moeten voelen. Maar ik had nergens last van. Dat
vond ik zelf ook raar, want afkickverschijnselen kende
ik wel degelijk. Als ik te weinig morfine kreeg, had ik het
gevoel alsof er mieren door mijn aderen kropen. Maar
nu: niets.”
eigen PraKtijK
Eenentwintig dagen lang dienen de cursisten de zelfhealing
toe te passen. Volgens Kitty worden gedurende deze
periode de hoofdchakra’s gereinigd, evenals de bijbehorende
klieren en organen. Ondertussen verzamelen de
cursisten zich driemaal om ervaringen uit te wisselen en
elkaar, onder het toeziend oog en de deskundige leiding
van de aanwezige Masters, te behandelen. Het levert de
tweede bijeenkomstavond een opvallend incident op.
Tom: “Ik was bezig met mijn trainingsmaatje, toen ik me
opeens paniekerig voelde worden. Het leek op het begin
van een epileptische aanval. Ik was de wanhoop nabij,
toen het opeens leek alsof iemand op een stopknop drukte.
De aanval zakte af en de paniek vloeide weg. Toen ik
van de schrik bekomen was, stond Kitty achter me. Ze
hield haar hand op mijn rug. Wat was er gebeurd?” Kitty:
“Ik was heel ergens anders in de zaal bezig, toen ik plots
naar Tom toegetrokken werd. Gewillig deed ik wat me
opgedragen werd en legde mijn hand op zijn rug. Geen
idee dat ik daarmee een aanval voorkomen had, maar zo
gaat dat met de engelen. Je bent als healer niet meer of
minder dan een kanaal of doorgeefluik van de werken
hunner handen.” Het is intussen twee maanden geleden
dat Tom zijn laatste epileptische aanval te verduren
kreeg. Daarmee mag hij gerust als medisch wonder
betiteld worden. Zijn sleutel tot succes? Zelf looft hij de
zuivere energieën, terwijl Kitty zijn levenslust roemt.
Zijn huisarts bleek niet bereikbaar voor commentaar.
Jammer, zeker gezien zijn positieve rol in dit verhaal.
Voor Kitty is het duidelijk dat ons in de toekomst alleen
maar meer ‘miraculeuze’ genezingen te wachten staan:
“Steeds meer zogenaamd ongeneselijke ziekten steken
de kop op. Patiënten krijgen te horen dat ze moeten leren
leven met hun aandoening. Maar er is veel meer mogelijk
dan wij denken.” Dat laatste blijkt ook uit het verhaal van
Marcel. Want sinds hij, via Tom, in aanraking is gekomen
met Tera Mai, gaat ook zijn, door artsen als wanhopig
ingeschatte gezondheidstoestand vooruit. En Tom? Die
heeft zich onlangs bij het UWV gemeld om zijn voornemen
kenbaar te maken een eigen praktijk voor healing te
beginnen. Het gebeurt. Onder onze ogen.
‘Mijn huisarts
was totaal
verbouwereerd.
Hij zei me dat
ik alleen al van
de afkickverschijnselen
me
hondsberoerd
zou moeten
voelen’
26 | AUGUSTUS 2012 ParaVisie.nl ParaVisie.nl AUGUSTUS 2012 | 27