safaricursus in Botswana - Botswana Trails

safaricursus in Botswana
Ranger Mike: ‘Olifant, een mannetje, vermoedelijk nog geen uur geleden’
68 |
5Les
een ranger richt z’n geweer nooit op de groep
Daar sta je dan als overtuigd pacifist, met een van de zwaarste
geweersoorten in je hand. Gevuld met kogels van kaliber .458.
Speciale wildpatronen, volgens de verpakking ontworpen voor
‘use against heavy thick skinned African game species such as
elephant, rhinoceros and African Cape buffalo’. Eerst mochten
we een luchtbuks op een blikje cola richten. Vervolgens kregen
we een uitgebreide training in rifle safety, want het overhandigen
van het geweer moet altijd met lege kamer gebeuren. Zes
volwassenen die een geweer eindeloos laden, ontladen en doorgeven
met de woorden ‘rifle safe’ heeft wat absurdistisch. Toch
zijn deze veiligheidsmaatregelen geenszins overdreven.
‘Als jullie achter elkaar gaan staan, dan schiet dit geweer moeiteloos
door jullie heen, zo zwaar is dit kaliber’, zegt Peter een
tikkeltje grimmig. Het geweer ook maar half richting de groep
richten is helemaal uit den boze. Wie dat toch doet, kan rekenen
op een uitbrander van de anders immer hoffelijke Mike.
Nu mag ik echt vuren, op een papieren schietschijf bevestigd
aan een termietenheuvel. Het laden is al spannend. Het moment
dat de kogel écht in de kamer zit. Een hartslag van 150, vinger
op de trekker, BOEM! Alleen al de terugslag van dit geweer lijkt
me genoeg om een impala om zeep te helpen. Mijn schot mist de
bull’s eye royaal, maar ook dat lost Mike diplomatiek op.
‘Missen is niet erg,’ schampert hij. ‘Vergeet alleen niet dat
die olifant of buffel dan nog steeds met veertig km per uur op je
afstormt.’ Dat gezegd hebbende: zelfs met tientallen jaren ervaring
in de bush heeft Mike zijn geweer nooit hoeven te gebruiken.
‘Gevaarlijke situaties vermijden, daar gaat het om’, zegt hij.
6
Les
een vastgelopen ranger zoekt takken
Onze wandelsafari’s wisselen we af met game drives: safari’s
per jeep, in dit geval een enorme Toyota Landcruiser met vier
rijen stoelen. Zo’n rit is veel makkelijker om dieren te spotten
dan het wandelen. Tijdens sommige drives zien we de halve
Ark van Noach langs trippelen. Zebra’s, giraffes, impala’s,
olifanten, bavianen, stokstaartjes, koedoes. De herbivoren
onder hen tevreden grazend, want na het regenseizoen barst
de Okavango van sappig groen.
Dat maakt ook het rijden uitdagend. Complete trails (wegen is
een groot woord) kunnen na één regenseizoen volledig overwoekerd
zijn. Soms zien we het pad, dan weer lijkt het alsof er
helemaal geen weg is. We sturen over termietenheuvels, boomstronken,
struiken. Pletten manshoog savannegras, ploegen door
mulle zandzeeën of spetteren door diepe kreken.
Door dat soort dingen behoort ‘de jeep besturen’ al snel tot een
van de favoriete bezigheden van de cursisten. Want ook wij
mogen rijden, waarbij Mike de kans op vastlopers op de koop
toeneemt. Iets wat met ons gebrek aan bushervaring natuurlijk
regelmatig gebeurt. Soms graaft iemand de banden diep in een
modderige oever, dan weer strandt een ander op een boomstronk.
Dat zijn de momenten die een beroep doen op het
vernuft van de cursist. Want de moderne ranger is niet alleen
een natuurmens, maar bezit ook wat je tegenwoordig een
‘hands-on mentaliteit’ noemt. Iemand die een krik kan bedienen
en banden kan verwisselen, bijvoorbeeld. Wij leren snel: zodra
de auto strandt, gaan we op zoek naar takken om onder de
vastgelopen banden te leggen. Gemiddeld zijn we na twintig
minuten weer op pad.
‘Kijk, een Hyperolius Marmoratus’
wat we ook nog leerden
• Laat je schoenen nooit buiten de tent staan. Hyena’s kunnen er mee
aan de haal gaan.
• Slangen zullen vluchten zodra ze trillingen voelen van wandelaars.
Pofadders uitgezonderd, die blijven gewoon liggen.
• Een olifant kan aanvallen met een snelheid van 30 tot 40 kilometer per
uur. Wegrennen heeft dus geen enkele zin.
Stokstaartje
| 69