Ik leef van dag tot dag - KOPLOPER - magazine

Tom Slotman is één van de drie Haaksbergse
spelers in het eerste van Carparc HSC’21. Of
beter gezegd: was. Want de 27-jarige verdedigende
middenvelder gaat zijn geluk beproeven
bij Rigtersbleek. Op zijn vijfde ontsproten uit de
schoot van de plaatselijke hoofdklasser, verlaat
hij het Haaksbergse nest voor een avontuur
in Enschede. Opmerkelijk, voor één van de
weinige voetballers uit de HSC-school die wél
het geduld kon opbrengen om zijn kans in het
eerste af te wachten. Dat waren er de afgelopen
tien jaar niet veel gegeven. ‘De meeste jongens
met potentie die doorstromen, komen in het
tweede terecht en moeten zich vervolgens
waarmaken voor het eerste’, zegt Slotman. ‘Dat
duurt ze vaak te lang en daarom zoeken ze het
vrij snel bij een andere club waar ze wel zeker
zijn van een plek in het eerste Jammer, want het
tweede speelt wel reserve hoofdklasse.’
Het is na acht seizoenen in de hoofdmacht van
HSC’21 ook een beetje het verhaal van Tom
Slotman. De student leraar lichamelijke opvoeding
kwam met name onder Paul Krabbe weinig
aan spelen toe. Nu Krabbe terugkeert, ziet
Slotman de bui al hangen. ‘In het begin van dit
seizoen raakte ik snel geblesseerd. Er stond een
ploeg die steeds beter ging draaien en dan kun
je het vergeten.’ Krabbe verhuisde tijdens de
winterstop naar Emmen en Erik Stokkers nam
het als interim-trainer van hem over. Slotman
speelde zijn wedstrijdjes weer.
nooit meer afPakken
Maar vertrekt nu, met pijn in het groen-witte
hart. Bij de overweging om de succesvolle
hoofdklasser te verlaten, is Slotman niet over
één nacht ijs gegaan. ‘Ik speel nu 22 jaar bij
deze club, waarvan acht jaar in het eerste. Dat
gooi je niet zomaar weg. Het is mijn club. Hier
ben ik opgegroeid. Hier heb ik de grote successen
beleefd met de kampioenschappen van het
eerste en de bekerwinst. Heel mooi allemaal en
iets dat ze je nooit meer afpakken. Vorig jaar
ben ik ook al door Rigtersbleek benaderd, maar
toen heb ik er van afgezien. Ik ben nu 27 en dat
is een leeftijd dat je niet meer voortdurend op
de bank wilt zitten. Die onzekerheid van dan wel
spelen en dan weer niet heb ik wel een beetje
gehad. Het is tijd voor een nieuwe avontuur.
Er zal veel veranderen voor een speler, die
tot het meubilair behoort van zijn vereniging.
Zelfs met niet spelen bouwde hij krediet op
bij de achterban. Want de HSC-aanhang ziet
nog steeds niets liever spelers van de eigen
vereniging doordringen tot het eerste. Robert
Wilens en Peter Mentink zijn de andere twee;
Tom Slotman was het derde oogappeltje
van de groenwitte twaalfde man. ‘Dat zal bij
Rigtersbleek anders liggen. Daar ben ik een
speler van buitenaf. Of dat nou veel meer druk
met zich meebrengt, weet ik niet hoor. Ik denk
dat het wel meevalt. Bij HSC is er ook altijd de
druk van het moeten presteren. Dat hoort erbij
als je landskampioen bent geweest en altijd de
intentie hebt om bovenin mee te doen.’
BewonDering
Bij Rigtersbleek komt Slotman de voormalig trainer
Eddy Boerhof van HSC weer tegen. Boerhof
gaat na één seizoen bij het Winterswijkse
WVC te hebben gewerkt, bij het ambitieuze
Rigtersbleek aan de slag. Boerhof is ook de
man die de Enschedese eersteklasser binnen nu
en twee à drie jaar naar de hoofdklasse moet
loodsen. Boerhof ziet het bij die missie kennelijk
wel in Tom Slotman zitten. Saillant detail:
Boerhof heeft respect en bewondering voor
de trainer Krabbe.…. die Slotman vaak op de
bank liet plaatsnemen. ‘Die link had ik zelf niet
gelegd en is niet relevant, stelt Slotman. ‘Eddy
ken ik al zo lang en hij is mijn trainer bij het
tweede geweest. Ik weet hoe hij over voetbal
denkt, hoe hij speelt en wat hij van zijn spelers
verwacht. Het avontuur bij Rigtersbleek zie ik
optimistisch tegemoet.’
De Enschedeërs zijn ambitieus. De hoofdklasse
lonkt en heel Rigtersbleek baalde toen de
ploeg slechts als vijfde eindigde en ook nog
eens op eerbiedwaardige afstand van kampioen
Juliana’31. Het verschil bedroeg liefst 24
punten. Als promotie er op welke wijze dan ook
(via nacompetitie) had ingezeten, dan was de
hoofdklasse te vroeg gekomen, denkt Slotman.
‘Daar bestaat geen twijfel over. Rigtersbleek is
er kennelijk nog niet aan toe. Het is ook niet
zo dat wanneer Eddy Boerhof daar komend
seizoen trainer wordt, we meteen moeten promoveren
naar de hoofdklasse. Dat is een beeld
wat naar buiten toe is ontstaan. Bij de Bleek zet
niemand ook maar iemand het mes op de keel.
Het is een mooie, goed geleide club. Alles ziet
er perfect uit en vroeg of laat komt die promotie
voorbij. Ik hoop daar mijn steentje aan bij te
mogen dragen.’
thuiskomen
Hoe lang hij ook bij ‘de Bleek’ blijft spelen,
het is zijn eerste en laatste uitstap vanuit
Haaksbergen. Dat kan Tom Slotman nu al vaststellen.
‘Dit is een eenmalig avontuur. Ik wilde
gewoon wat anders, een frisse omgeving en
vooral meer speeltijd en hopelijk de ene stap
maken met Rigtersbleek. Dat is een mooie,
nieuwe uitdaging. Maar het is beslist niet zo
dat ik nu de hele regio door ga dwalen. Ik heb
niets met andere clubs en als ik mijn klus bij
Rigtersbleek erop zit, keer in terug naar HSC’21.
Om hier weer met mijn kameraden te kunnen
voetballen. Niet dat ik er nu al naar uitkijk’,
lacht Slotman, ‘maar HSC’21 is wel mijn thuis.
En thuiskomen zal ik ooit doen.’
13