Wat harrn unse Mudders dat doch bloos ümmer hild... - Pro Business

dörfst ik opsammeln un wollerbringen, dat weer allens. Eenmol heurst
ik Unkel Hermann gröhlen, „Mann, ik kann dat jo meist as Willam
Tell! Martha, kumm mol her, ik will Di mool een so’n Kugel op’n
Kopp setten!“
Eerst harrn de Fruunslüüd jo protesteert un versöcht, de Scheterie aftostellen,
obers de beiden weern ni to hoolen un so bi Klock ölben stunn
doar een ganz annern Dannenboom, een beeten verpliesert, obers scheun
greun, mit Lichten un Lametta un een sülwern Spitz. De wull Oma behoolen,
de weer noch vun ehr Mudder, obers all den annern Kugeln legen
tweischoten um den Boom rum. „Süht richtig scheun ut, den Boom“,
sä Tante Erna. As de Eenzigst harr se disse Meenung: „Süht nu rein natürlig
ut, nu dat all de mit Wachs bekleiten, oldmoodschen Kugeln weg
sünd. Mag ik so veel leeber lieden.“
Wat harrn unse Mudders dat doch bloos
ümmer hild...
Dat Freuhstück heff ik intus, nu sitt ik in min Stuuv an de Schriewmaschin
un will mi man mien Piep ansteken. Langsom komt mi de eersten
Gedanken, doar geiht dat loos. In de Wohnstuuv huult dat mit’n Mool
as wenn Meister Hofman doar mit sien Döschmaschin an de Gang is.
Och jo, dat is Lisbeth, mien Fru, se wöhlt doar mit den Staubsauger –
Huulbessen segg ik doarto – rum un mookt den Teppich rein. Wegen dat
scheune Wedder heff ik bi mi in de Stuuv dat Finster open, un glieks nodat
Lisbeth mit den Huulbessen in de Gang keem, heur ik uut de Noberswohnung:
„Bsss – blumb – bumb, bsss – blumb – blumb“. Nosche
hett de Waschmaschin anstellt. Nu is dat uut mit de Konzentratschon. Ik
legg den „Döösbartel“ – so nennt wi in de Familie mien Schriewkomputer
– eerst mool vör Anker, un sett mi geruhigt torüg, sabbel op mien Piep
rum un koom in’t Dreumen. Ik denk mool woller an ole Tieden.
Unse Mudders hebbt jo ook jeden Morgen opkloart. Se holen sik den
Bessen, Handuhl un Schietschüffel un denn gung dat loos. Eerst woar
den Teppich afbörst, doarno den Stuff op den Footborden tosomenfeegt,
un den lütten Hümpel Schiet, Stuff un Flusen feeg Mudder mit de Handuhl
op de Schietschüffel.
54

Achteran gung dat in de Schloopstuuv los. De Betten, de uns Mudder
morgens no’t Opstohn all opklappt harr, dat se utlüften schulln, mook se
toeerst op. De Loken woarn glattrocken, de Küssens un de Deckbetten
opkloppt un scheun hinleggt, un toletzt keem de häkelte Spreudeek doaröber.
Nu noch de Leupers, de för de Betten leegen, affeegen, de Flusen
mit’n Bessen ünnert Bett rutholn, den ganzen Schiet tosomenfeegen, allns
op de Schietschüffel – ferdig.
To’n Schluss gau den Flur opfeegen, un denn gung Mudder nochmool
mit dat Stuffdook desülbe Runde. Biller woar afstoben, öber de Schappen,
Dischen un Finsterbanken wischt, jo ne de Kopp- un Footstücken
vun de Betten vergeten! Nu weer dat Gröffste doon.
Dat gung obers ni ümmer so gau. In de koole Tied mussen de Obens
ook noch versorgt warrn. Dat weer een oosig schietige Arbeit. Mudder
leggt sik een Zeitung vör den Oben, un denn schüttel se eerst dat Rüst,
dat de Asch in de Aschschuuf fallen dä, un den muss se mit de Hand de
Köhlen, de ni verbrennt weern, woller utseuken. Se smeet se in den Köhlenkasten
torüch, se keemen bi’t nächste Mool Anbeuten noch mool
woller op de Gloot. To’n Schluss knüll Mudder dat Stück ole Zeitung
tosomen, stopp se in’n Oben, bobenop keem een Handvull Füerholt,
twee halbe Briketts opsmieten, un denn kunn dat Füer woller ansteeken
warrn.
Fördat Mudder de Aschschuuf in’n Oben stellen dä, schütt se de Asch
eerst in de Aschkuhl op’n Hoff. Dat weer allerhand Weg doarhin, wenn
Du in de eerste oder tweede Etosch wohnen däst, un denn mennigmool
bi Wind, Regen oder sogoar Schneegesteuber!
Eenmool in de Week, geweunlich friedags, weer Mudder gründlicher.
Denn woar de Teppich rutsmeeten un op’n Hoff op dat Teppichreck uutkloppt.
Wenn de Deubel dat wull un ik harr Ferien, denn so dörfst ik mi
mit den Teppichklopper op em afsetten. Achteran muss de Teppich oder
den Läuper, de man jüst utkloppt harr, ook noch afbörst warrn.
Intwischen bohner Mudder den Footborden in de Stuuv: Se harr doarför
een Doos mit Bohnerwass, een Lappen to’n insmeeren un een weeken
Lappen to’n blankrieben. Meistens weer dat een ole Parchenünnerbüx.
Op de Kneen kroop se dör de Stuuv, smeer eerst de Böhnbreed mit
Bohnerwass in, un achteran reew se den Footborden blank. Sünnobensmorgens
woar ook noch „gau“ de Köök opschüert. Doarto greep Mudder
sik een Wuddelbörst un een Putt vull Greune Seep, een Ammer hitt
Woter un denn gung dat los. Op de Kneen schrubb se den Footborden
Stück för Stück, un denn neem se mit den Feudel dat Seepenwoter op.
55

Achteran woar de ganze Footborden noch mit den Feudel över den Leuwogen
dreugwischt.
Dat weern de Doog, wo dat to Meddag wat „reedigs“ – wat gau to
moken weer – to eeten geew, entweder solten Hering mit „Jitz dör’n
Tuun“ oder „Judensoos“, as we vörnehmer to de witte Melksoos mit Petersilienkruut
seggen, mit Puhlkartüffeln doarto, ook mitünner mool
Stoowkartüffeln mit Reuhrei oder Eieropbrodersch.
Wenn unse Mudder op een geweuhnligen Dag dat Opkloaren achter
sik harr, denn so weer den halben Morgen rum, obers ferdig weer se doarmit
nu jo noch ni. Nu gung dat in de Köök los, denn Vadder keem verdel
no twölf no Huus un wull sien Meddag hebben, he muss jo Klock
twee all woller op de Arbeit wesen.
De Kökenarbeit duer ook recht wat länger as vundoog. Arfden un
Bohnen mussen an’n Obend, bevör se kookt woarn, inweekt warrn. Kartüffeln
hol Mudder ut den Keller. Jeden Harfst woarn een poor hunnert
Pund vun’n Buernwogen rünner foorts för dat ganze Johr inkellert.
Ook dat Eeten, dat domols op den Disch keem, weer wull opwendiger
as vundoog. Allens muss ook recht wat länger kooken, wiel dat vun frische
Sooken mookt woar un ni as Fertiggerichten ut Konservendosen keem so
as nu. Dat heel allens bannig op, un twee, dree Stunnen bet Meddag weern
doarmit gau rum. Klüten, Mehlbüdel un Deeg för Beern un Deeg un
Schmoorwuddeln reuhr Mudder mit de Hand an. Fleesch oder dat Stück
Speck för den Greunkohl, den Reubenmoos un witten Kohl muss eerst
kookt warrn, vör dat dat Gemüse doarin keem. Den Greunkohl för de
Greunkohlsupp dreih Mudder mit de Hand dör de Wustmaschin.
Wenn Vadder denn no Huus keem, stunn dat Eeten all op den Disch
torecht, wi mussen uns bloos noch dohlsetten un tolangen. No’t Eeten
legg Vadder sik noch een Vedelstunn „op’t Ohr“, drunk achteran een
Tass Kaffee, bun sik den Gummikrogen mit de Krawatt um, un denn
gung dat woller los no de Krankenkass. Mudder harr sik solang hinsett
as Vadder sleep, se wull em ni steuern, un so keem se een Oogenblick to
sitten.
Achteran gung se in de Köök, um dat Geschirr, dat den Morgen öber
bruukt woarn weer, optowaschen, aftodreugen un in’t Schapp to stellen.
Nu den Heerd noch gau mit’n Footdook afwischen, un ganz toletzt
nehm se den Leuwogen, sloog een Feudel um, un wisch den Terrazzo-
Footborden noch gau mool öber.
Annere Mudders, de noch mehr lüttje Kinner harrn oder een Oma
oder een Opa versorgen mussen, harrn nomeddags ook noch süm Arbeit.
56

Se mussen sik um de lütten Kinner oder de kranken oder olen Öllern
kümmern. Für de Mudders gung dat so wieder bet obends to’n Obendbrood
un mennigmool, bet dat Tied weer to Bett to gohn. So’n Mudders
harrn meist niemools Ruh.
Jeden Sünnobend woar boodt, denn sleep Vadder een flache, holten
Bütt ut de Waschköök no boben in de Köök, Mudder harr intwischen in
een grooten Groopen Water hit mookt. Dat hitte Woter goot se in de
Bütt, un Een no den Annern muss sik doarin afseepen. De schietigen
Plünnen stopp Muddere in een Korw mit een Deckel, un alle veer Weeken
weer Waschdag.
Groote Wäsche domools, Mann, oh Mann! Dat weer een Ünnernehmung,
de duuer meist twee Doog. In een Mietshuus, wo mehr Parteien
wohnen dän, harr jede Familie ehrn fasten Waschdag, un de muss Mondag,
Dinsdag oder Middeweeken wesen, denn – „montags, dienstags,
mittwochs wäscht die Frau, aber donnerstags, freitags, sonnabends
wäscht die Sau“ – so gung een Snack. Wo de herkeem, wuss allerdings
keen Minsch.
An’n Dag vörher, nomeddags, woar de Wäsche mit „Henko-Bleichsoda“
inweekt. Mudder harr doarför twee groote holten Inweek- un
Speulkupen in de Waschköök stohn, de meistens in’n Keller oder in een
Anbu achter dat Huus weer. In de Waschköök, in de Eck bi’n Schornsteen,
stunn de Waschketel, een opmuerten Heerd, in de een iesern oder
koppern grooten Ketel insett weer.
Op den Waschdag droog Mudder, as Vadder un ik ümmer seggen, ehr
„woterdichtet“ Arbeitstüch: den öllsten Rock, een kortärmelige Bluus
oder een Pullover mit afsneeden Arms, doaröver een Gummischört, dat
de Buuk ni natt warn dä, wenn se sik doarmit gegen dat Waschbrett stemm.
An’n Waschdag gung Mudder all morgens, eben no Klock söss, no de
Waschköök dohl, hol ut een vun de Kupen de witte Wäsche, smeet se in
den Ketel, füll mit Woter un „Persil“ oder Seepenflocken vun „Seepen-
Sievers“ op, deck een holten Deckel öber de Wäsche, un bött in dat Füerlock
ünner den Ketel mit Steenköhlen een scheun Füer an. Nu kunn se
eerstmool geruhig no boben in de Wohnung gohn, dat Freuhstück op’n
Disch kriegen, un vör Vadder un mi een Kann Kaffee överbüdeln. Mudder,
de all Klock söss een Stück Brot un een Tass Kaffee drunken harr,
sett mittlerwiel een Putt mit een Stück Fleesch op dat Füer, un nodat dat
kooken dä, schütt se de Arfden doarin, de se över Nacht inweekt harr. Bi
de groote Wäsche geef dat geweuhnlich Arfdensupp, de kunn geruhig op
lütt Füer vör sik hinsmutteln.
57