Uitgave november 2012 - Muziekvereniging Crescendo Muiden

17
Jubileumconcert
door 90-jarige
“St. Jan” uit Laren.
Op zondagmiddag 11 november jl. vierde Harmonie
St. Jan uit Laren haar 90-jarig bestaan met het geven
van een Jubileumconcert onder de titel “St. Jan speelt
Geschiedenis”. En men bleek op alle fronten de
geschiedenis in gedoken te zijn!
De eigenlijke harmonie was namelijk omgevormd tot een reünieorkest, waarvoor oud-leden waren
uitgenodigd en dat daardoor een dubbel aantal muzikanten telde! Als gevolg van het feit dat deze
harmonie onder leiding staat van Marco de Jong, die ook dirigent van Muziekvendel Nardinc in
Naarden is, en dat Joop en ik het weekend ervoor nog hadden meegespeeld tijdens een concert
van Nardinc, hadden wij gedurende die voorbereidingen Marco ook over het Jubileumconcert van
St. Jan gesproken. Zo wisten wij al dat er onder al die oud-muzikanten ook spelers waren die al
jarenlang geen instrument meer hadden aangeraakt! Een hele uitdaging dus, voor orkest èn
dirigent, om er met elkaar iets moois van te gaan maken. Ongetwijfeld zal dit idee ontstaan zijn
met de achterliggende gedachte dat hieruit misschien toch weer nieuwe “oude” leden zich definitief
als lid van St. Jan zouden aanmelden. En vanzelfsprekend is elke vereniging blij met elk lid!
Ook via onze eigen repetitieavond en donateurconcert hoorden wij al geluiden over dit concert,
omdat Eric en Rik (onze nieuwe trompettisten) en Eric’s echtgenote óók alledrie deel uitmaakten
van dit 45-koppige reünieorkest bij St. Jan.
In dat hele kader hadden Joop en ik het plan al opgevat om te gaan luisteren toen Willy Joop
trakteerde op 2 vrijkaarten – de middag was daarmee wat ons betrof definitief “geboekt”!
De Singer Theaterzaal bleek een mooie locatie voor zo’n concert en was nagenoeg uitverkocht.
Erg leuk voor alle muzikanten dat er zoveel belangstelling was.
Acteur en schrijver Sjoerd Pleijsier trad op als speaker en praatte op gemakkelijke wijze de middag
aan elkaar, de gehele uitvoering werd voorzien van beeldmateriaal op de achterzijde van het
podium en muzikaal gezien maakte men met de programmasamenstelling een reis door de tijd.
In het eerste deel van het programma trad de harmonie in reüniesamenstelling op en startte met
de “Johannes Ouverture”, die speciaal voor dit jubileum geschreven werd door Nico Schimmel
(o.a. bekend als één van de beide broers van De Gooische Muziekschool). In dit muziekstuk zat
het “Lang zal ze leven” verwerkt, waarvoor het publiek werd uitgenodigd het staande mee te
zingen, maar helaas … Waarschijnlijk verging het de anderen in de zaal net als mij: op het moment
dat ik dacht deze melodie vaag te herkennen, verscheen qua beeldmateriaal de tekst van het lied
van St. Jan en voordat ik het wist was het “Lang zal ze leven” onherkenbaar opgegaan in de rest
van de Ouverture. Aan het einde daarvan verscheen nogmaals de tekst van het lied van St. Jan en
dit werd door de Larense inwoners gelukkig wèl meegezongen. Voor mij was dit qua tekst en
melodie echter geheel onbekend, dus heb ik me hierbij niet aan het zingen gewaagd.
“Charlie Chaplin” stond als volgende op het programma. Met leuke filmpjes van Charlie Chaplin op
de achtergrond rolde de muziek van het podium. Veel bekende melodieën, waarvan ik nooit
vermoed heb dat ze van Chaplin waren, passeerden de revue, zoals o.a. het zeer bekende “This is
my song”. Leuk om te horen. Ik vond er een goede trompetsolo in zitten en hoorde later dat die
gespeeld werd door diezelfde Nico Schimmel, die ook een conservatoriumopleiding trompet heeft
gevolgd. Niet zo gek, dus, mijn waarneming van “een goede trompetsolo” .
Het muziekstuk “Tiger Rag” dat erna volgde was swingend, maar een beetje ‘rommelig’.
Daarna stond “Cycles and Mythes” op het programma; een muziekstuk dat Nardinc ook speelt, dat
Joop en ik er nooit uitgevoerd hadden, maar dat we toch met nóg meer aandacht volgden. Een
muziekstuk met een zangrijk beginthema (waar het overigens ook mee eindigt), verschillende
ritmes en speelstijlen waarbij bij toerbeurt veel instrumentsecties wat extra “uit de verf komen”. Een
mooi muziekstuk, waarbij de interpretatie van een dirigent bij elke uitvoering – door wel orkest dan
ook – een wereld van verschil zal maken, denk ik.
Nadat Sjoerd Pleijsier heel zachtjes in het engels het liedje “Edelweiss” inzette, zong het publiek al
snel net zo zachtjes mee (ik ook, hoor – lekker nostalgisch!). Daarna verscheen zangeres Suzan
Poort op het toneel, die de erna volgende vertolking van de “Sound of Music” tussen een paar
alleen instrumentale gedeelten door van veel gezongen liederen voorzag. Zingen kon ze, en deed