Yves Blancquaert

Fris en blij magazine voor
Lochristi, Zaffelare,
Beervelde & Zeveneken
Februari
tweeduizendendertien
Nummer 49
Yves Blancquaert
50 kg vermagerd
Thierry Lauwers internationaal
KLJ jeugdbeweging

6 februari’13
Straffe stoot!
50 kg afgevallen op 2 jaar tijd, marathonloper
op één jaar tijd en in 2015 een volledige Ironman!
Yves Blancquaert

YYves Blancquaert uit de Charles Vuylstekehof vermagerde
maar liefst 48 kg op twee jaar tijd, ‘bewust
tot net onder de magergrens van 17 % lichaamsvet.’
Spectaculair, jazeker, maar Yves heeft een nog véél rijker
levensverhaal te vertellen. Als sociaal bewogen IT’er
moest hij door de crisis de boeken neerleggen van zijn
éénmanszaak om zijn ander bedrijf met personeel van de
ondergang te redden. Hierdoor raakte hij privé alles kwijt.
Maar Yves is een doorbijter: hij zette zijn leven weer op
de rails, leerde Isabelle kennen, heeft co-ouderschap over
zijn kinderen, en startte de organisatie Ondernemersrealiteit VZW op vanuit
zijn sociale bewogenheid, met als hoofddoel ondernemers in moeilijkheden
te ondersteunen en helpen. En wat hem in deze toch wel heel bijzonder
maakt: hij wil bewust over alles zo openlijk mogelijk communiceren: ‘Want
je gaat als gefailleerde door een echte hel binnenskamers, en je durft er uit
schaamte niet openlijk voor uit te komen. Een vernietigende vicieuze cirkel is
dat. Welnu, ik kies er bewust voor om uit het verdomhoekje te komen en een
steun te zijn voor allen die hetzelfde doormaken.’ Waarvoor dank!
Wie succes kent, haalt de voorpagina’s, wie failliet gaat, wordt
doodgezwegen?
Dat is zo. Het verhaal van de winnaar spreekt tot de verbeelding: de zelfstandige
die op wintersport gaat, een buitenseizoensreisje boekt, die geregeld
in een nieuwe chique auto rijdt, vaak uit eten gaat… Iedereen kent
die typische beeldvorming, maar de keerzijde van de medaille is heel wat
minder rooskleurig: wie failliet gaat,
wordt met de vinger gewezen en
doodgezwegen. Gestigmatiseerd met
clichés als ‘eigen schuld, dikke bult’.
Welnu, heel vaak is het tegendeel
waar. Geloof me, ik heb aan beide
kanten van het spectrum gestaan,
van bijna jaarlijks een nieuwe auto,
tot de ene deurwaarder na de andere
die langskomt – ik ken ze in de regio
allemaal! En je kan er vanop aan: ik
heb niets gefraudeerd, niets misdaan,
alleen maar een zware klap gekregen
door de crisis en steeds mijn sociale
hart gevolgd. Als ondernemer moet je
je verantwoordelijkheden opnemen
en het correct uitbetalen van je personeel komt daarbij op de eerste plaats
en niet het eigenbelang!
Welk soort bedrijven had je?
Wij deden in wat men noemt ‘cloud computing’, dat is het via het internet
op aanvraag beschikbaar stellen van hardware, software en gegevens.
Ik had twee bedrijfjes die de IT voor andere bedrijven verzorgden, maar
door de slechte tijden kwamen we ook in de slipstream van klanten in
moeilijkheden. Om mijn bedrijf met personeel van de ondergang te redden
was ik genoodzaakt om de boeken neer te leggen van mijn éénmanszaak
Wie failliet gaat, wordt
met de vinger gewezen
en doodgezwegen.
Gestigmatiseerd met clichés
als ‘eigen schuld,
dikke bult’. Welnu, heel
vaak is het tegendeel waar.
door Luc Van de Vijver
foto’s: Mark Verbrugge
– waardoor ik al mijn privé bezit verloor: grond, auto, meubelen enz. –
vanwege solidaire en persoonlijke borgstellingen die ik had aangegaan op
de kredieten bij de bank. Mijn tweede zaak heb ik uiteindelijk overgelaten
aan een Nederlandse investeringsmaatschappij, op de valreep hoor, want
ik had 27 kandidaat-overnemers, maar alleen... de 27 ste hapte toe! Niet te
geloven, hé! Kerst 2010 was dat. Zelf heb ik dan nog een tijdje onder hen
gewerkt, samen met mijn eerste
vennoot, maar dat werd een eindig
verhaal voor mij. Gelukkig maar dat
mijn tweede vrouw, Isabelle, toen
elders aan de slag kon, als medisch
secretaresse. Hoe dan ook, als gefailleerde
ga je jarenlang door een
echte hel. En vooral: je staat heel alleen
in de wereld. Of dat gevoel heb
je toch. Mensen mijden je ook, alsof
je een ziekte draagt.
Niemand die je helpt?
Ken je het nummer van Doe maar:
‘Als je wint, heb je vrienden, rijen
dik, echte vrienden. Als je wint, nooit
meer eenzaam, zolang je wint’? Zo is het. Je komt heel alleen te staan,
als een soort moderne pestlijder. Dat is verdomd lastig om dragen, iedere
dag opnieuw. En het ergste is dat je die beeldvorming onbewust mee versterkt:
iedere zelfstandige die failliet dreigt te gaan, heeft dezelfde reactie:
hij steekt zijn kop in het zand, hij houdt het angstvallig verborgen voor
de buitenwereld, hij schaamt zich en denkt het alleen te kunnen redden.
Terwijl er toch verenigingen als EFREM en initiatieven als Tussenstap vzw
van UNIZO en Zenito Sociaal Verzekeringsfonds bestaan, die je begeleiden
op zo’n moment, met administratie en zo. Het was bij mij niet anders. Vier
jaar heb ik zwarte sneeuw gezien, en de hele tijd heb ik erop gestaan alles
februari’13 7

Interview
zelf weer ten goede te proberen keren. Ik ben ook een doorzetter, altijd al
geweest. Maar de eenzaamheid was toch gigantisch in die periode. Welnu,
dat hoeft niet, vind ik. Je hebt geen idee hoeveel nood ik toen had aan
een luisterend oor! Gewoon iemand die bereid was om nu en dan mijn
verhaal te aanhoren, zodat ik het toch eens kwijt kon. Dat klankbord was de
enige reden waarom ik eens een paar maand een psycholoog heb bezocht.
Daarom heb ik me nu voorgenomen er openlijk voor uit te komen, alles te
vertellen zoals het was. Zodat lotgenoten zich gesterkt weten, en begrijpen
dat je zoiets niet helemaal alleen hoeft te dragen.
Je maakt er een missie van?
Dat is een groot woord, maar feit is dat ik altijd sociaal bewogen ben geweest,
en altijd al mensen heb willen helpen. Ik mag bij wijze van spreken
nog zelf aan het behangen zijn, als een kennis me vraagt om een karwei
te komen doen, laat ik alles vallen en doe ik dat eerst. Het is gewoon
sterker dan mezelf. In die zin mag je toch van engagement gewagen: ik
wil effectief een kosteloos luisterend oor bieden aan zelfstandigen die in
moeilijke papieren zitten. Hen met raad en daad bijstaan. Hen helpen om
het waardig te dragen. Van iemand die alles zelf heeft doorgemaakt, kan
men toch veel leren? Werkt op dat principe de AA ook niet, de Anonieme
Alcoholisten? Elkaar helpen en dragen? Ik denk dus dat ik ook iets kan
opzetten in die strekking, iets als de Anonieme Ondernemers, of zo, ik zeg
maar wat. Maar om me de draagkracht te geven om dat alles kosteloos te
doen, moet ik natuurlijk ook voor inkomsten zorgen. Zelf ben ik er destijds
in geslaagd om met mijn businessplan de banken en Vlaamse Overheid te
overtuigen om voor 2,3 miljoen euro kapitaal te investeren in mijn bedrijf. Ik
ken dus het reilen en zeilen om als onderneming aan extra financiële middelen
te geraken. En daarom start ik de vereniging Ondernemersrealiteit
VZW op van waaruit ik mij ter beschikking stel van startende en bestaande
ondernemingen om o.a. advies te geven over het verkrijgen van subsidies
of andere financiële middelen. Met deze bron van inkomsten kan ik dan
mijn vrijwilligerswerk naar ondernemers in moeilijkheden ook waarmaken.
Bekijk het als volgt: startende en bestaande ondernemingen die met mij samenwerken
helpen hierdoor rechtstreeks ondernemingen in moeilijkheden!
Je wil hen de hulp bieden die je zelf niet kreeg of zocht, begrijp ik.
Geldt dat ook voor je vermageren?
Daar bestaat al zoiets als de Weightwatchers, hé, die ook dat principe
genegen zijn. Ook daar treffen lotgenoten elkaar, want geef toe, hoeveel
diëtisten weten echt wat het be-
8 februari’13
tekent om zelf heel dik te zijn? Die kiezen dat toch juist omdat ze er vaak
genetisch al geen enkele moeite mee hebben, of de focus op gezond leven
van thuis mee hebben gekregen. Maar het zit in mijn genen, om nog maar
te zwijgen over mijn riante bourgondische levensstijl. Die bijna 120 kilo was
niet van de wind, hé: biertjes, wijnen, frieten, mayonaise... de hele trammelant,
noem maar op. Alles ging bij mij overdadig naar binnen. Maar toen
ik op het zwartste punt zat van de crisis, november 2010, heb ik een besluit
genomen: als ik dit alles dragen kon, een eerste failliet bedrijf, een tweede
in moeizame overname, een scheiding… wat kon er dan zo moeilijk zijn
aan vermageren? Daartegenover moest dat toch peanuts zijn? Een piece
of cake? En dat kon ik makkelijk alleen; daarvoor had ik blijkbaar geen
behoefte aan een ondersteunende groep.
Het was het eerste dieet dat je uitprobeerde, en direct: boem patat?
…(schudt het hoofd)… bijlange niet! Ik had al gejojood tegen de sterren
op! Crashdiëten, vleesdiëten, Montignac... noem maar op, maar altijd
weer kwamen de kilo’s nadien er verdubbeld bij. Neen, dat wou ik niet
meer doen. Ik ben in de literatuur gedoken en heb voor mezelf een dieet
opgesteld, of liever, ik heb mezelf een eetgewoonte aangekweekt, dat is
correcter.
En die is?
’s Morgens start ik met 75 gram Kellogs K-granen met halfvolle melk. Om
tien uur neem ik dan twee stukken fruit. ‘s Middags eet ik vier sneden
brood ofte 100 gram en die beleg ik met kaas en met suikervrije maar
heel lekkere Céréal confituur. Daarna kijk ik uit naar mijn vieruurtje, wat bestaat
uit weer twee stukken fruit, maar ook – en menslief, hoe kan ik daar
van genieten! – een handvol van nicnac-koekjes …(met stralende lach)…
Hmmm! ‘s Avonds ten slotte, rond achten is dat bij ons, eten we gekookt:
100 gram pasta, rijst of aardappelen, 100 gram mager vlees of vis, en 300
gram verse groenten. Je kan variëren zoveel als je maar wil, maar je moet
natuurlijk bij dit alles wel trouw de gouden regels volgen.
Gouden regels?
De belangrijkste is: geduld oefenen! Niet aan het twijfelen gaan na de cruciale
drempel van 6 weken, als je lichaam aan de nieuwe stijl is aangepast
en minder makkelijk afvalt. Wie gemiddeld 2,5 kg verliest per maand doet
het prima. Meer is ongezond, of het leidt daarna tot het bekende jojo-effect.
Crashdiëten zijn dus uit den boze. Die andere gouden regels zijn welbekend
denk ik: alcohol vermijden – ik dronk altijd water, met ’s avonds
eens een light-drankje –, bakken en braden met olijfolie, geen

Ik wil effectief een kosteloos
luisterend oor bieden
aan zelfstandigen die in
moeilijke papieren zitten.
Hen met raad en daad
bijstaan.
boter, mager vlees zonder extra bereiding, dus wel biefstuk en kip, maar
geen varkensribbetjes of schnitzels bv., geen gefrituurde zaken meer, maar
je mag je dat wel één keer per week toestaan, anders hou je het niet vol.
Jezelf ook de huid niet volschelden als je nog eens toegeeft aan een Mc
Donalds of een frituur… het is des mensen. Daarna gewoon de draad
weer opnemen. En vooral ook nog: je slechts één keer in de week op een
vast moment wegen. Je hoeft jezelf niet gek te maken door alle dagen op
de weegschaal te gaan staan. Want je moet beseffen dat er zoveel factoren
spelen in je gewicht dat je soms niet weet wat je precies aan het wegen
bent.
Hoe bedoel je?
Wel, een mens bestaat uit water, botten, vet en ‘magere’ massa waarmee
ik pezen, spieren, organen… bedoel. Nu spreekt het toch vanzelf dat als
je op een dag al dan niet liters water drinkt, je die ook meeweegt; dat, als
je veel sport, er spieren worden gevormd die ook hun gewicht hebben…
hoeveel vet je verbrand hebt, blijkt dus niet altijd uit een weging. Verre
van. Zelfs niet die chique weegschalen die nu in omloop zijn. Wat ik heb
gedaan, is me laten scannen met een DXA-scan door Energy Lab, mede
opgericht door Paul Van Den Bosch, de topcoach van o.a. Sven Nys en
Lotto-Belisol. Daar krijg je voor een betaalbare prijs de echte stand van
zaken. Zo weet ik ook dat er bij mij gedurende twee jaar tientallen aan percentages
van vet af zijn gegaan. En dat ik nu in de ‘magere’ zone beland
ben van onder de 17 %. En daar wou ik altijd zijn.
Veel gesport ondertussen?
Geen minuut! …(bespeurt mijn verbazing)… Nu wel, natuurlijk, want in
april doe ik na één jaar trainen de marathon van Rotterdam. Maar voor april
2012 heb ik geen moment gesport. Gedurende de twee jaar dat ik dus vermagerde,
heb ik echt nooit gesport. Geen seconde! Raar? Mogelijk, maar
misschien was het net verstandig om dat niet te doen, voor mijn gestel en
zo. En toch, weet je, denk ik net dat het de draagkracht is van mijn botten
– die zo gewoon waren om al dat gewicht te dragen – dat ik nu zo’n grote
sportsprong voorwaarts kan maken. Op één jaar naar de marathon is toch
mooi, niet? Het is alleszins de start van de realisatie van een levenslange
droom: een volledige Ironman realiseren.
Je was een bourgondiër, pur sang, die nooit sportte? En je droom
was toch een triatlon?
Dat is waar, en toch had ik al mijn hele leven lang in mijn achterhoofd dat
ik ooit eens iets als de Iron Man zou doen. Triatlon sprak altijd al tot mijn
verbeelding: 3,8 km zwemmen, dan 180 km fietsen en tot slot nog een
marathon lopen. En natuurlijk ben ik begonnen met de marathon omdat die
mij het meest belastend leek voor mijn lichaam. Als ik die haal, zal ik ook
de andere sporten wel meester worden. Na de marathon in april focus ik
dan een jaar lang op de bijna 4 km zwemmen, volgend jaar op de 180 km
fietsen, en in 2015 ga ik dan voor de triatlon.
Heel straf allemaal! En je bent er zeker van dat je de marathon
haalt?
…(bescheiden maar toch zelfzeker)… Ik denk het wel, want ik heb er
vorig jaar al een halve marathon opzitten en de training verloopt prima.
Trouwens, in alle eerlijkheid, ik kan dat alles goed relativeren hoor. Duurlopen,
dat is eigenlijk leren traag lopen. Echt waar. Ik ben gewoon begonnen
met afwisselend een minuut te lopen en een minuut te stappen, en dat
een halfuur lang. Twee dagen later, alternerend twee minuten te lopen en
één minuut te stappen. Twee dagen later, drie tegen een, weer twee later,
vier tegen een, enz. tot ik een halfuur liep. En nu loop ik alle dagen, met als
uitschieter één keer per week 20 km aan een hartslag tegen de 142 aan
ofte de LSD, long slow distance, en twee keer 15 km aan maximaal 149,
wat voor EDT ofte de extensive duration training staat. De dagen daartussen
doe ik dan aan herstellopen, met hartslag beneden 133.
Dat vraagt heel wat tijd, veronderstel ik, om naar een conditie voor
een triatlon toe te werken?
Dat is zo. En daar ben ik gezegend dat ik als van thuis uit werkende zelfstandige
met mijn uren schipperen kan. Zo kan ik heel makkelijk ‘s avonds
werken, en toch in de voormiddag – mijn favoriete tijdstip! – gaan lopen.
Rond tienen vind ik de max: niet te druk op de weg, de dag mooi inlopen,
rustig plannen wat nog komt En natuurlijk gaat het almaar beter ook: de
halve marathon liep ik in één uur vijftig minuten, en daar was ik dik tevreden
mee. Voor de marathon blijf ik graag onder de vier uur, en zo ziet het
er op training zeker ook naar uit.
Je bent een doorzetter?
…(knikt)… Zo kan je het wel stellen, denk ik. Maar dat moest ook, hoor,
anders zat ik hier niet meer. Sla er de literatuur maar eens op na, wat een
faillissement en de vaak daaraan gekoppelde scheiding met een mens
doen kan. Dat kan heel ver leiden, dat hoef ik je niet te vertellen. En daarom
wil ik mijn verhaal brengen, als opsteker voor mensen die in hetzelfde
vaarwater zitten. Ze mogen mij gerust contacteren via www.herleef.nu of
Yves@herleef.nu. Ze zullen in mij een luisterend oor vinden dat alles zelf
heeft beleefd. Want psychologen en psychiaters hebben natuurlijk hun nut,
maar iemand die alles zelf heeft beleefd, weet wat de administratie allemaal
inhoudt, wat de gerechtelijke wegen zijn, hoe je uit je isolement kan
geraken… maar vooral wat je écht doormaakt. Hij kan écht hulp bieden.
En tot slot nog een gouden raad, als ik mag: blijf praten met je vrienden,
geraak niet in een isolement. Een echte vriend zal je niet in de kou laten
staan. En ten slotte: bedenk dat er nog altijd ergere dingen in het leven zijn.
Probeer, hoe moeilijk ook, perspectief te bewaren. Je kinderen bv. zijn toch
altijd nog zoveel belangrijker!
Bedankt voor je zeer openhartige babbel, Yves. Het ga je goed op
de marathon in Rotterdam, met je latere triatlonambities, en natuurlijk
ook met je nieuwe bedrijf.
Graag gedaan, het was ook voor mij een waar genoegen.
februari’13 9