PDF-bestand - Bert Hofstede

Er gingen verhalen rond van bemanningsleden die
met een negerin waren betrapt en drie maanden
in een Zuid-Afrikaanse bajes hadden gezeten en
volledig gehersenspoeld en vermagerd weer aan
boord kwamen.
We kwamen in een zeemanskroeg ‘The Smugglers
Inn’ terecht. Het was er vol en er liepen de meest
aftandse, blanke, slettenbakken rond die ik ooit
gezien had. Na wat drankjes begon ik met de
barkeeper een discussie over ‘de apartheid’,
maar die man werd kwaad. Ineens voelde ik een
stevige hand in mijn nekvel. Het was de derde
stuurman. ‘Mee naar het toilet,’ gromde hij ‘als je
dat melkmuiltje voorgoed verbouwd wil hebben,
dan moet je zo doorgaan. Leer één ding van mij
maatje, bemoei je als zeeman nooit met politiek
of de eigenaardigheden van een land. Of je nou
hier, in Israël, Libanon, of Rusland komt, houd je op
de vlakte, anders houd je dat zeemannetje spelen
niet lang uit. Kom, we pakken een taxi en gaan aan
boord.’
De volgende ochtend om half zes moest ik al op om
brood te bakken. Ik had een kater van die goedkope
Zuid-Afrikaanse wijn. Antonio kwam net aan met een
taxi. Hij had de hele nacht voor een paar Rand bij
twee donkere meisjes gelegen. Hij mocht natuurlijk
wél als kleurling met die meisjes mee; vandaar die
smerige grijns op z’n smoel. Hij zag er leeg getrokken
en uitgewoond uit.
De volgende dag vertrokken we richting Port
Elizabeth. Ik had de man van de verbrandde broden
nog stiekem twee pakjes Camel sigaretten en een
stuk leverworst gegeven. Het meest vreemde vond ik
dat iedereen aan boord (op de derde stuurman na)
de ‘apartheid’ een gegeven vond, haast normaal.
We voeren via Port Elizabeth, East London, Durban
naar Lourenço Marques in Mozambique. Mijn geld
was op, dus verkocht ik mijn nieuwe pak en wat
kleren aan een bootwerker. Die avond vroeg Antonio
of ik mee ging stappen. Hij mocht nu wél mee
de nachtclub in (klote apartheid). ‘Neem genoeg
muntjes, sigaretten en Profylactica mee, want dit is
de beste club van oost Afrika maatje.’
In de taxi zag ik dat Lourenço Marques er armoedig
en verlopen uit zag. Bij binnenkomst van de
club keek ik mijn ogen uit. Het was er stampvol
en er speelde een band met hoop trommels en
danseressen. Overal liepen schitterend geklede,
opgemaakte en hooggehakte negerinnetjes rond
met stevige billen. Het rook er naar tabak, alcohol,
zweet, parfum en heerlijke kruiden. Ondanks de
airconditioning was het er broeierig warm. De
lucht vibreerde van levenslust en er zweefden
waarschijnlijk allerlei venerische ziekten rond. Wat
een theater en waterverf. Heerlijk, de duivel moet dit
als ‘pilot’ voor zijn hel bedoeld hebben. Ik beleefde
dit alles in een roes van alcohol als levenselixer.
‘Niet te veel drinken, maatje, de nacht is nog lang.
Laat die gleuven maar even wachten en stop je geld
in je sokken, anders ben je blut voor de nacht om
is’ raadde Antonio mij aan. Later op de avond kwam
een jonge negerin, met schitterend opgestoken
haar, in een wit jurkje dat prachtig afstak bij haar
glanzende huid, naast mij zitten. In steenkolenengels
fluisterde ze ‘Hello Blondie, I love you. Do you buy
me a drink?’ ‘Eerst vragen wat het kost’ gaf Antonio
mij ongevraagd als raad. Na een paar drankjes
vroeg het meisje of ik met haar meeging. ‘Nice
fokkie fokkie’ lispelde ze in m’n oor, daarbij over
mijn bovenbenen strelend. Mijn, te strakke, witte
spijkerbroek werd nog strakker en wat plakkerig.
Antonio had een geblondeerde negerin met grote
borsten aan zijn arm. Op het toilet had ik mijn kleine
jongen eerst goed behandeld met profylactica.
Nadat we een prijs hadden afgesproken reden we
met een taxi naar een plaats buiten de stad.
37