apr - Academisch Genootschap

More documents

Recommendations

Info

6 Het afstaan van een baby Een open brief aan Liesbeth Rodrigues de Miranda, in dankbaarheid Het allerlaatste door Liesbeth verzorgde convocaat vermeldde onder andere een bezoek van het AG aan het diagnostisch centrum op 15 februari. Tijdens onze rondleiding aldaar trok een voortvarend AG-lid mij even aan de mouw naar een stil hoekje. “Sikko, ik heb gehoord dat Liesbeth ophoudt met het convocaat. Jullie in het bestuur moeten eraan denken dat je haar voordraagt als honorair lid!” Ik antwoordde dat Liesbeth al sinds 2000 honorair is, en dat we helaas niets hogers hebben, omdat ergens in de 90er jaren het onderscheid tussen erelid en honorair lid voor toekomstige benoemingen is afgeschaft. “Nou”, zei mijn attente gesprekspartner, “dan moet je wel héél erg je best doen op het dankwoord namens bestuur en vereniging!” Beste Liesbeth, We hebben allemaal jouw interview gelezen in ’t gewAG van maart (‘Liesbeth sprak met Liesbeth’) en zijn nog eens opnieuw onder de indruk gekomen. Ruim 17 jaar convocaat, 175 stuks. Jij hebt al die tijd gezorgd voor de ruggengraat van de AG-communicatie. In speelse overmoed heb je het wel eens gebagatelliseerd: “het is een fl uitje van een kwartje!” Maar dat was niet zo. Om alle tekstleveranciers op tijd in het gareel te krijgen, om alle slordigheden uit hun bijdragen te halen, om alles duidelijk en accuraat op een rijtje te zetten, daarvoor is inzet, toewijding en een grote liefde voor ons genootschap vereist. Elke maand opnieuw. Langer dan drie weken van huis was een taboe, want je tijdsbesteding werd gedicteerd door die maandelijkse verplichting. Dat is om stil van te worden. “Er was nooit iemand”, zeg je in het interview, “die inging op mijn aankondigingen dat ik toch ooit eens moest stoppen.” Is dat wel helemaal waar? Vorig jaar hebben wij samengewerkt in de communicatiecommissie om een nieuwe opzet te creëren. Ik denk dat je in dat project zo goed functioneerde, juist omdat de kans om te stoppen zich nu voordeed. Je moet je gevoeld hebben als iemand die haar baby (het convocaat) afstaat, en bovendien moet meewerken aan de adoptieregeling. In zo’n geval zegt de emotie nee en de ratio zegt ja. Plato merkte al op dat, wie die innerlijke tweestrijd beheerst, van wijsheid getuigt. Jij hebt deze wijsheid getoond: je hebt je baby in vrede losgelaten, met positieve gevoelens jegens de adoptiefouders, in casu de nieuwe redactie. Dat blijkt duidelijk uit jouw belofte dat je aanspreekbaar blijft voor het geven van goede raad, waar dat nodig mocht zijn. Toen je het eerste gewAG in de nieuwe vorm in handen kreeg heb je waarschijnlijk meteen naar jouw convocaat gebladerd, nog steeds geel en nog steeds de ruggengraat van de berichtgeving, maar nu met twee nietjes en veel verwijzingen verbonden met de bladzijden waar jij vroeger geen invloed op had. Ik durf te wedden dat je binnen enkele seconden zag dat Wim Hazeu van 15.00 tot 17.00 uur stond aangekondigd, dus fout. Ik weet dat jij dat kan: een pagina tekst scannen en je vinger onmiddellijk op de taal- of slordigheidfouten leggen. “Dat zou mij niet zijn overkomen” heb je toen gedacht, en terecht. Ik hoop dat je er met een glimlach op hebt gereageerd. Die nog wat onhandige mannen in de nieuwe redactie zullen tijd nodig hebben om jouw perfecte verzorging te evenaren. Maak je er niet druk over, de baby zal er niets ernstigs van overkomen. Denk maar dat dit de beste oplossing is. Want zoals jij het deed kon je het aan niemand overdragen. Zoals jij het deed, in je eentje én met die hoge kwaliteit, dat blijft een onovertroffen prestatie. Wij en al jouw lezers zijn dankbaar bij de herinnering aan wat je via ons convocaat voor het AG hebt betekend. In het bijzonder zijn we erkentelijk voor de loyaliteit waarmee je aan de noodzakelijke vernieuwing hebt bijgedra gen. Namens het bestuur van het AG, Sikko Argelo
Column Da’s geen kunst! Met kinderen in de galerie “Juf, dat is toch geen kunst! Dat kan ik ook. Een beetje verf uitsmeren op de muur en klaar.” Het is maandagochtend, net 8.30 uur geweest, en ik heb mijn eerste vraag binnen. We staan voor een groot en stemmig doek van Robbert Fortgens. Geen gemakke- lijk kunstwerk om mee te beginnen met deze groep uit het tweede leerjaar van de middelbare school. Net uit bed, geen zin in school en dan nog moeten beginnen met een bezoekje aan een galerie om: kunst te beschouwen. Hoe ‘hobbyloos’! Als ik ook maar een beetje de autoriteit van Charles Essche had, dan zou ik roepen: “Of course it’s art!”, om vervolgens iets interessants over de kleuren te vertellen. Maar zo werkt het niet bij deze doelgroep. Deze jonge mensen moet je zien te winnen voor het vak. En dat doe je niet met kennis, dat doe je met de trukendoos. Razendsnel schat ik mijn groepje in. Het zijn mannen, jong nog, maar mannen, dus: geld of naakt. Helaas zijn de werken van Fortgens voor- namelijk abstract, in ieder geval is er niets bloots te herkennen, dus het wordt geld. Subtiel wijs ik op het prijskaartje naast het doek. De jongens blijven er zowat in. Nou, voor zoveel geld willen ze graag de wanden vol komen schilderen. En dan kan de discussie beginnen. Voordat ze het in de gaten hebben, zijn we een uur verder en hebben we het uitsluitend over kunst gehad. We hebben het over figuratieve en abstracte kunst, over kleuren en gevoelens, over technieken in de kunst en over mooi en niet mooi. Ik geef ze handvatten om met kunst om te gaan, geen feitenkennis. En ben ik als leerkracht tevreden? Buitengewoon! Ik heb ze aan het denken gezet over kunst. En toch ben ik met deze manier van lesgeven volledig afgeweken van mijn oorspronkelijke opvattingen over kunsteducatie. Een typisch geval van voortschrijdend inzicht. Nog tijdens mijn studie ben ik, bijna als een zendeling, begonnen met lezingen over kunst. Wij leerden feiten verzamelen, deden technische kennis op en brachten dit geordend in een goed verhaal. Zo ging ik door, totdat ik met kinderen ging werken. Nou ja, werken? Een rondleiding voor je eigen kinderen is geen werk. Wel een behoor- lijke klus, want hoe lang houd je ze geboeid? Mijn eerste succes was een rondleiding in het oudheidkundig in Leiden. Mijn zoons waren respectievelijk 4 en 6. Niet mijn kennis van de Griekse vazen (ik kon ze op 5 jaar nauwkeurig dateren), Etruskische bronsjes en Romeinse beelden kon ze bezighouden. De Egyptische mummies! Dat was het. “Zit daar echt een lijk in, mam, wauw! En is dat een echte dode kat?” Zo ging het later ook in de prachtige kathedralen onderweg naar onze vakantiebestemming. “Hoe is die vrouw gemarteld, mam?” Gelukkig had ik altijd mijn best gedaan tijdens de colleges Christelijke Iconografie. Mijn kennis van de kruisribgewelven en de gotische roosventers was niet aan ze besteed. Hoe de heilige Ursula aan haar eind kwam des te meer. Het gevolg is geweest, dat ik mijn zoons uit- eindelijk redelijk wat heb mee kunnen geven op het gebied van kunst. Redden ze het daar mee in het leven? Nee, niet uitsluitend, maar het heeft er voor gezorgd, dat ze open staan voor nieuwe dingen, voor nieuwe mensen en voor nieuwe perspectieven. Dat kan kunst je meegeven. Kunst zet je aan het denken, leert je kijken en je blik te verruimen. En dat is de reden, waarom ik ben afgestapt van kennisoverdracht op een hoog niveau en me nu bezondig aan populaire leermiddelen. Want ik wil jongeren winnen voor de kunst. LS 7
Page 1 and 2: april 2007 Toneel: ‘Kortsluiting
Page 3 and 4: Ten geleide Voldoet de Agenda nu be
Page 5: met momenten van ontspanning, milde
Page 9 and 10: deze houding nu wel eens goed uitko
Page 11 and 12: Eindhoven op het AG Nico Arts, stad
Page 13 and 14: Impresariaat Kennisgemaakt met Wim
Page 15 and 16: Rondleiding Harry van der Heyden Vr
Page 17 and 18: The Desert of the Tartars (1976) Fi
Page 19 and 20: Fusie bridgeclubs Van drie naar twe
Page 21 and 22: enz.) on-line wijzigen. Voordat de
Page 23: Roken in de sociëteit Het bestuur

apr - Academisch Genootschap

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?