queeste pasen: de tocht 2012 - Steinerschool Antwerpen

GeZocht
De tocht van een ouder
Het zijn vage herinneringen met her en der mijlpalen: een beeld dat is blijven hangen, een uitspraak om niet te vergeten, een
gevoel dat we koesteren, een moment dat elk ogenblik mag terugkomen, een paar inzichten waar je wat mee kan, ook al is het
niet altijd duidelijk wat, vrienden ….
Er is uiteraard ook een keerzijde: de frustraties van de weg die niet vlak genoeg was of net niet avontuurlijk genoeg of niet naar
mijn of de ander zijn zin, teveel van hetzelfde onderweg en af en toe ook ongeduld. Maar terugblikkend weten we dat de weg
wel ontstaan is als uit het niets, enkel door hem te stappen, stap voor stap zonder ooit stil te staan.
Ik zag hen gaan, langzaam maar zeker, ze werden steeds sterker, groter ook en mondiger, nog meer eigen wil, nog meer goesting,
nog meer van meer en meer. Ze waren niet te temmen en werden ook ongeduldiger in het geduld, het leven lag immers
daar verderop en niet hier. Hier blijven was nooit een optie: het was daar en ginder. En nu komt het besef dat daar hier is en hier
ook daar. Dat het is wat je ervan maakt .
En dan staan ze even stil, kijken achterom, tijd om te beslissen wat ze echt meenemen voor de volgende tocht: wat laten we
achter, hebben we iets overbodigs, onnodigs in de rugzak? Ze dralen wat, want ze moeten beslissen over de volgende stap.
Sommigen uit de groep kunnen niet wachten, blaken van zelfzekerheid, maar weten ook dat elke stap de misstap kan inhouden,
en weten ook dat elke misstap een oefening in oriëntatie is, in rechtblijven, in evenwicht zoeken. Anderen zijn voorzichtiger
want zij weten dat er evenveel mogelijkheden zijn als je kan bedenken, en dat is wel erg veel. De gedachten zijn immers
gegroeid en verbreed.
Vroeger, net voor de tocht, was het simpeler: je bedacht en je deed, nu is het complexer, je doet of bedenkt een plaats in een
geheel en dat geheel antwoordt dan met iets onverwachts, iets wat wijst op nog meer onwetenheid.
Nu, na deze tocht, ben je daar aan toe. Je weet dat de weg nooit ophoudt zolang je blijft wandelen. Dat niets is wat het was en
dat alles onderweg in beweging blijft.
Nog even stilstaan, diep ademhalen en dan …… stap. Enkel het ophouden kan ons nog tegenhouden, maar daar denken we nu
niet aan. We zetten nog een stap en nog …..
GeZocht: een coördinator voor de Queeste
Even stilstaan op de tocht RUSt
Ik rust nog even uit. Het uur
Tijl
vader van Astrid (afgestudeerd in 2002) en Zoë (twaalfde klas)
Aangezien Zoë (12e klas) binnenkort aan een nieuwe toch begint, eindigt deze zomer ook mijn steinerschoolreis
en leg ik na vier jaar de coördinatie van deze Queeste in de handen van een nieuwe enthousiasteling.
Wat heeft de Queeste jou te bieden?
- een excuus om overal je neus in te steken, op zoek naar artikels voor de schoolkrant
- een fijn gezelschap aan enthousiaste medewerkers
- ondersteuning van de communicatiewerkgroep
- veel complimenten omdat het weer zo interessant om lezen was
Wat heb jij de Queeste te bieden?
- wat tijd om alles in mekaar te boksen
- een beetje stalking-technieken om de laatkomers op hun belofte te wijzen
- liefde voor taal is een pluspunt ;-)
Wie dit vanaf volgend jaar op zich wil nemen, gelieve contact op te nemen met annemie@deformulering.be
Annemie
De tocht van wilbert lambrechts
Lijkt zeer geschikt voor een balans.
De tijd is juist zijn hoogste vuur
Voorbij. ‘ k Herinner mij de glans
Van ’ t werken meer dan ’ t werk op zich.
Namiddagrust! Het huis is leeg,
Ik ben alleen. De zon is lichtjes
aan het dalen nu en ik beweeg
gericht een potlood over een
oud stuk papier voor een gedicht.
Ik weet dat ik, ongrijpbaar, m’ n
Verborgen weg, opeens verlicht,
Aldus zeer snel hervinden kan.
Tot ik mezelf opnieuw verban.
PARZIVAL
Ik heb mijzelf toch vrij gemaakt
Om opgericht te kunnen leven.
Alleen op die manier, zo naakt,
Verlos ik mij van ieder beven.
Er is geen reden voor de angst
Die mij tot hiertoe heeft geleid;
De nacht duurt nog het langst
Als ik hem voed met vrees en spijt.
Wie heeft er ooit iets op gevonden
Die slechts ontwijkt (omhoog, omlaag),
Niet middendoor en ongebonden
Vooruitgaat, zeker, nuchter, traag?
‘ k Geef mij opnieuw een echte kans
Totdat ik adem, leef en dans.
teRUG UIt ARcADIA
Wat zijn toch alle mensen mooi
Als je ze terugziet na een tijd.
’ t Gevoel gelijkt op iets als dooi,
een wil tot leven weer bereid.
Je bent een poosje weggebracht
Uit ieder dorp of metropool
Om neer te schrijven wat je dacht
In poëzie (die overal in school),
Terug uit dat arcadia
Bemerk je wat je hebt gemist:
Het wonderstukje van utopia,
Tot zuivere werkelijkheid gegist,
Het edele toppunt van natuur,
Én authentieke jij-sculptuur.
Mijn tochten waren talloos, maar het beste was,
naast de weg stil te zitten en enkele woorden op te schrijven.
28 29