WAT DE BUUR NIET KENT, DAT EET IE NIET? - Lien De Ruyck

Familie, buren en dorpsgenoten hebben het
verdomd goed in de gaten, als je niet aan de
norm voldoet. (heleen)
heleen
kwekerij in snijgroen, groen voor boeketten en kerst-
stukjes. “We namen de kwekerij over van de buurman,
die ermee stopte. We zegden ons werk op en
besloten de sprong te wagen,” vertelt peter. toch zijn
ze geen ‘groentjes’ in de buitenteelt. “Voordat ik in
loondienst was, had ik een paar jaar een eigen fruitteeltbedrijf.
mijn vader is er ooit mee begonnen en ik
heb het overgenomen, samen met mijn broer.”
overneMer gezocht
een bedrijfsovername ligt volgens peter en Wim niet
altijd voor de hand, zeker niet als het om het ouderlijke
bedrijf gaat. “in de club hebben sommige mensen
daar problemen mee gehad. anderen hebben het
bedrijf niet overgenomen vanwege de problemen. ze
zijn met andere woorden geen boer geworden omdat
er te veel spanningen waren met de ouders. erg
droevige situaties in het jaar 2011,” vindt Wim. “bij mij
was het gelukkig geen probleem,” vertelt peter. “toch
was ik er op dat moment erg bang voor.” heleen vult
aan: “Veel boeren hebben het gevoel dat als ze er
thuis iets over vertellen, ze ook de hele boerderij
kunnen vergeten. dan is het niet alleen je toekomstbeeld
dat je kwijt bent, maar ook een deel van je
sociaal leven.”
mieke (21), de enige belgische boerin op de bijeenkomst,
verging het gelukkig anders. na een aanvankelijk
“hatelijke” reactie van haar vader, maken haar ouders
geen probleem meer van haar geaardheid. aangezien
haar jongere zussen zich al niet geroepen voelden om
boerin te worden, had haar vader nooit durven hopen
dat één van zijn dochters het melkveebedrijf annex crèmerie zou overnemen.
momenteel werkt mieke samen met haar ouders op het bedrijf in loenhout.
ook bij ronnie (37) heeft de overname van het bedrijf nooit ter discussie gestaan.
hij heeft een middelgroot melkveebedrijf in sprundel en besliste twaalf jaar geleden
om uit de kast te komen, eerst bij zijn ouders en daarna bij zijn vrienden: “de
eerste reacties waren wat bevreemdend. ze wisten niet meteen wat ze met mijn
nieuws moesten aanvangen. zulke dingen gebeuren in de grote stad, niet in een
dorp als het onze. maar dat is gelukkig vrij snel overgewaaid. aan de overname
van het bedrijf hebben mijn ouders nooit woorden vuilgemaakt, al weten ze dat er
nooit kinderen zullen komen.”
kalverliefde
een relatie sluit ronnie echter niet uit, “maar echt op zoek ben ik niet. ik heb mijn
bedrijf intussen zondanig aangepast, dat ik het allemaal zelf aankan. als ik dan toch
contact zoek, gebeurt dat via het internet of de stadskroeg. je moet hem er dan
maar toevallig even tegenkomen, denk ik dan,” knipoogt ronnie.
als je heel veel geluk hebt, kan je hem of haar zelfs op het eigen bedrijf tegen het
lijf lopen. “Karen werkte bij ons als jobstudente in de crèmerie,” vertelt mieke. “hoewel
ze er van overtuigd was dat ze hetero was, hebben we ons drie zomers geleden
zo goed geamuseerd dat we op slag verliefd werden. daarna is van het een al snel
het ander gekomen. toch zal Karen nooit boerin worden. ze studeert slavistiek,
russisch en pools, en zal dus een heel andere richting uitgaan. zo zijn we ook ingesteld:
we doen allebei wat we graag doen en organiseren onze vrije tijd zo dat we
die samen kunnen besteden.”
ook de bijna permanent vereiste aanwezigheid op de boerderij vergt inspanningen
van een partner, weet mieke. “ik kan niet zomaar zeggen: ‘en nu ben ik weg.’ maar
ik kan wel plannen. dat is niet altijd gemakkelijk. als er een koe moet kalven en
je moet naar een feest, dan kan je niet weg, hé. maar dat zijn dingen waar je mee
moet leren leven. en je partner ook. die moet het bedrijf een beetje kennen en
het, als er iets is, kunnen overnemen. jonge heteroboeren die een vriendin hebben
die niet in de landbouw actief is, zitten in dezelfde situatie als ik.”
13