pdf formaat - Annick Sevenans.be

“Ik denk dat ik meer beleef
dan heel wat mensen die
niet in een rolstoel zitten”
100 I
Top-tennisster Annick Sevenans (21) zit in haar masterjaar Europese wetenschappen,
ze stond op de Paralympics in Beijing en ze is dol op Dolce & Gabbana en oorbellen.
Dat ze in een rolstoel zit, ziet ze als een bijkomstigheid.
TThuis hebben ze me nooit met fluwelen handschoentjes
aangepakt, en daar ben ik blij om. Mijn ouders hebben
niet veel gelaten voor mij, en nooit ergens een probleem
van gemaakt. Dat heeft me zeker geholpen om te worden
wat ik ben. Ik ben geboren in Athene; mijn vader werkte
daar indertijd voor een Griekse vestiging van Philips. Ik
was het eerste kindje, en hoewel mijn moeder er bij de
beste gynaecoloog was, is er tijdens mijn geboorte toch
iets misgegaan. Ik heb toen even zuurstofgebrek gehad en
daardoor is mijn ruggenmerg onomkeerbaar beschadigd.
Ja, er is sprake geweest van een medische fout. En ja, het
had misschien voorkomen kunnen worden. Maar het had
ook veel erger kunnen aflopen. Ik had ook dood kunnen
zijn. Zulke dingen, daar moet je verder niet te veel bij stilstaan.
Dat heeft geen zin. Ik laat me ook door niets tegenhouden.
Ik leef gewoon zoals iemand anders. En ik maak
waarschijnlijk meer dingen mee dan de meeste mensen
die niet in een rolstoel zitten.
Tekst: DoMINIquE DE GRAAF en ANNE DAvIS. Foto’s: ANN DE WulF.
“Tennissen en studeren
zijn de pijlers in
mijn leven. In mijn
vrije tijd ben ik dol
op shoppen!”
Feeling brengt
elke maand het
levensverhaal
van een lezeres.
lEvENSkuNST
Na Griekenland hebben we een tijdje in Engeland gewoond,
en daarna zijn we teruggekomen naar België. Daar
ben ik op mijn tiende beginnen te tennissen. Eigenlijk zomaar;
mijn ouders sloegen wel eens een balletje en ik Als meisje met een handicap word Het moment dat ik zelf kon autorij-
wilde het ook eens proberen. Maar al snel bleek dat ik ta- je gemakkelijk overbeschermd; zeden, was dan ook fantastisch. Ik heb
lent had, en dus ben ik ermee doorgegaan. Rolstoeltennis ker mijn vader was daar sterk in. de dagen letterlijk afgeteld tot mijn
is een sport die in België niet zoveel beoefend werd, zeker Pas nu, op mijn 21ste, begint hij me achttiende verjaardag. Ik heb nu de
toen nog niet, dus ben ik les gaan volgen in Nederland voorzichtig los te laten. Het kon oude auto van mijn moeder geërfd
- daar spelen namelijk veel meer jongeren. Ik begon uit- misschien ook niet anders: door en die staat voor mij symbool voor
eindelijk aan jeugdtoernooien deel te nemen, en na een mijn tenniscarrière moest ik veel mijn vrijheid. Ik rij zelf naar Ant-
tijdje bleek ik regelmatig wedstrijden te winnen. Tot mijn reizen en dan zorgde mijn vader werpen, waar ik studeer, naar de
eigen verbazing, moet ik erbij zeggen... Ik was er helemaal dat hij er zoveel mogelijk bij kon tennisbaan... het is een ander leven.
niet zo op uit geweest om op dat niveau te gaan tennissen, zijn. En anders ging mijn moeder ongeveer één keer per week komt
ik wilde gewoon wat sporten. Maar natuurlijk was het wel mee. Die was minder beschermend: mijn moeder nog eens mee naar
fantastisch. Door het trainen in Nederland leerde ik ook zij heeft vooral geprobeerd om elke Antwerpen, maar dan is dat om te
de mensen kennen die belangrijk waren in het Belgische hindernis te overwinnen of om te shoppen, en om samen een croquerolstoelenwereldje,
en toen ik eenmaal wist bij wie ik te- draaien tot iets positiefs. Ze is er als monsieur te gaan eten, niet omdat
rechtkon, ben ik weer in België beginnen te spelen.
ik haar nodig heb, maar heeft me het niet anders kan.
gestimuleerd om zoveel mogelijk De laatste drie jaar ben ik enorm
Het tennissen heeft me veel gegeven. In de eerste jaren op zelf te doen. Ik heb het er heel moei- veranderd, zelfstandiger geworden,
de middelbare school viel de confrontatie met mijn hanlijk mee gehad, met die afhankelijk- meer volwassen. kleine meisjes wordicap
me zwaar. Niet dat ik gepest werd, maar ik had voor heid. Altijd gehaald en gebracht den nu eenmaal groot, of ze nu
het eerst in mijn leven het gevoel dat ik anders was. Door moeten worden, de bezorgdheid stappend of rijdend door het leven
het tennissen kreeg ik meer zelfvertrouwen, ook al omdat van mijn ouders voelen... Mijn broer gaan. Ik wil mijn eigen weg gaan. Ik
ik in een circuit terechtkwam waar ik andere mindervali- van negentien heeft zich veel snel- merk wel dat mijn vader het daar
den leerde kennen. Toen besefte ik dat ik niet de enige ben ler kunnen vrijvechten, misschien soms nog moeilijk mee heeft, en dat
met een beschadigd lichaam. Ik kreeg ook een paar echt
goede vriendinnen, die me door dik en dun steunden.
ook omdat hij een jongen is en die
mogen nu eenmaal sneller meer.
begrijp ik ook wel. Hij is er al die
jaren zo volledig voor mij geweest; >
I 101

“Verso in Antwerpen is
een favoriet adres; ik
koop er zo nu en dan
een paar goede basics”
het zal echt niet zo gemakkelijk zijn
om dat los te laten.
op dit moment bestaat mijn leven
uit studeren en tennissen. Mijn hart
ligt bij alle twee, en ik probeer ze te
combineren, maar voorlopig gaat
mijn studie nog even voor. Ik zit in
mijn masterjaar Europese politiek
en dat is behoorlijk zwaar; ik moet
er echt hard voor werken. Maar zodra
ik volgend jaar afgestudeerd
ben, wil ik me volledig op de sport
richten. Niet meteen een baan zoeken,
maar heel intensief trainen.
om me voor te bereiden op de Paralympics
in londen, waarvoor ik
hoop geselecteerd te worden. En
daar wil ik dan beter presteren dan
vorig jaar in China.
Ik had nooit verwacht dat ik goed
genoeg zou zijn voor de Paralympische
Spelen in Beijing. Maar opeens
begon ik het ene tornooi na het andere
te winnen en stond ik op de
zesde plaats op de wereldranglijst;
ik voldeed aan de selectiecriteria en
“Mijn levensfilosofie is: liever
kwaliteit dan kwantiteit. of het
nu om kleding gaat of om mijn
vriendinnen”
mocht dus mee. Het was onvergetelijk.
De sfeer op de Spelen was zo
uniek, dat is moeilijk te beschrijven.
Ik heb er mensen leren kennen die
vrienden voor het leven zijn geworden.
Ik was het enige meisje in het
Belgische paralympische team tussen
20 jongens, en daar was ik best
trots op. We woonden in het olympisch
dorp, en alles was even perfect
geregeld. voor iedere rolstoel waren
er twee mensen die klaarstonden
om te helpen - zodra er een druppel
regen viel, stonden ze er al met een
paraplu. En toen ik daar tijdens de
openingsceremonie in het vogelneststadion
stond, deed dat echt
iets met me. Het was ongelooflijk
indrukwekkend.
Ik wist best dat het nog te vroeg was
voor een medaille, maar stilletjes
hoopte ik toch op kwart-
finales. Mijn eerste match
zat er in vierendertig minuten
op: 6-0, 6-0. Ik was opgelucht
en euforisch tegelijk;
ik wist niet goed wat me
overkwam. Toch voelde het
niet aan als een grote overwinning,
omdat ik me maar weinig had moeten inspannen.
De Belgische supporters feliciteerden me en zelfs prinses
Astrid kwam even met me praten - dat het koningshuis
belangstelling had voor de Paralympics, vond ik fantastisch.
En toen kwam de tweede wedstrijd, die ik niet op een
zijbaan speelde, maar op het centercourt. vreselijk nerveus
was ik daarvan. Ik won de eerste set, maar voelde zelf dat ik
niet overtuigend speelde. Dat ik daarna verloor, was natuurlijk
keihard, maar ik heb het kunnen verwerken. Met
de steun van de mensen om me heen. En nu weet ik dat ik
eigenlijk té weinig voorbereid was: normaal weet je een
jaar van tevoren dat je naar de Spelen gaat; ik wist het pas
in juni en stond in september in Beijing.
voor londen ga ik me beter kunnen voorbereiden. De selecties
zijn nog strenger geworden. Ze kijken ditmaal niet alleen
naar je ranking - je plaats op de wereldranglijst - maar
ook naar het lichamelijke aspect: of je op je voeding let,
aan fitness doet, mentaal gefocust bent. Ik vind dat goed,
want om medailles te halen, moet je echt alleen maar met
“Mijn moeder en ik
hebben een hechte
band - ze is bijna
een vriendin.”
de sport bezig zijn, en
een heel programma
volgen. vanaf volgend
jaar ga ik er dus aan
werken om volledig
sportmens te zijn, ook
mentaal. Nu ben ik nog
te veel onder de indruk
als ik op zo’n centercourt sta. Tennis is een heel mentale
sport, en je moet sterk staan. Ik ben nog wat te onzeker; ik
moet die winnersmentaliteit bij mezelf gaan creëren. En ik
heb een sterke leidersfiguur nodig als coach, die mij steunt
en me helpt die kracht te ontwikkelen.
Intussen heb ik al heel veel mooie wedstrijden gewonnen,
en daar ben ik blij mee. Het is niet eenvoudig om de juiste
tegenspelers te vinden, als je een zeker niveau bereikt. Ik
wil ook tijdens het jaar tegen rolstoeltennissers kunnen
spelen. Daarom ga ik binnenkort in Nederland trainen
- daar zitten de beste spelers. En er is ook een Waalse jongen
met wie ik waarschijnlijk veel zal trainen.
Natuurlijk is het niet altijd makkelijk om alles te combineren.
Maar ik ben wel iemand die van discipline houdt: ik
plan alles keurig. Ik train zo vaak ik kan, en er moet al heel
veel gebeuren voor ik een les zal missen. Bij de competitie
van het rolstoeltennis wordt er een winterstop ingelast, en
dan kan ik een beetje op adem komen, maar in de zomer
speel ik elke dag. Als studerende topsporter krijg je in Bel-
gië een bepaald statuut, maar ik
heb het nog niet vaak kunnen gebruiken.
Alleen heb ik zo nu en dan
eens een examen kunnen verplaatsen.
Maar meestal moet ik gewoon
prioriteiten stellen. Zo is er binnenkort
een toernooi in Australië, waaraan
ik graag had willen deelnemen,
maar het valt midden in de examenperiode
en dus blijf ik hier. Jammer,
maar het kan niet anders.
Mijn vrienden zijn allang gewend
dat ik zoveel doe, maar buitenstaanders
kijken soms wel op: dat ik sport
én studeer én kan autorijden, terwijl
ze dat bij een valide persoon
niets bijzonders zouden vinden.
Maar voor mij is het heel gewoon.
Waar ik wél moeite mee heb, is het
feit dat er nog altijd mensen zijn die
denken dat iemand die een lichamelijke
handicap heeft, ook mentaal
iets mankeert. Ik vind het ook
heel vervelend als mensen kijken,
“Mijn wielen zijn voor mij wat
de benen zijn voor andere
mensen. Ze dragen me en brengen
me overal naartoe”
op straat. Ik wil gewoon Annick
zijn, niet Annick met de rolstoel.
Zelf denk ik er nog nauwelijks bij
na dat ik in die stoel zit. voor mij
voelt het alsof ik hetzelfde kan als
andere mensen, alleen zijn mijn
wielen voor mij wat de benen zijn
voor andere mensen. Ze dragen me
en brengen me overal naartoe. En
als er iets minder makkelijk gaat,
dan vind ik wel een oplossing. Toen
ik ging studeren, ben ik bijvoorbeeld
eerst in leuven gaan kijken,
maar daar bleek de universiteit niet
erg voorzien op rolstoelgebruikers.
Dus is het Antwerpen geworden. Al
is daar ook lang niet alles ideaal -
gek genoeg zijn de nieuwste gebouwen
soms minder toegankelijk.
Antwerpen is trouwens een fantastische
stad. Zeker voor iemand als ik,
want ik ben wel een beetje een
shopaholic. Niet dat ik een enorme
klerenkast heb; ik kies een paar
mooie stukken en die draag ik dan
ook héél lang. Dat is wel een beetje
mijn levensfilosofie: liever kwaliteit
dan kwantiteit. Ik heb geen gigantische
vriendenkring, maar de heel
goede vriendinnen die ik heb, daar
spreek ik regelmatig mee af en die
steunen me ook in alles wat ik doe.
ook aan accessoires hecht ik veel
belang: als ik ’s morgens mijn oorbellen
vergeet in te doen, vind ik
dat vreselijk. Ik draag ze zelfs tijdens
de training... En zonder makeup
zal ik ook niet snel de deur uitgaan.
of je nu wel of geen handicap
hebt, in de maatschappij helpt het
gewoon als je er een beetje goed uitziet.
Iedereen benadert je automatisch
vriendelijker.
Hoe ik mijn toekomst zie? londen is
nu mijn droom. Ik wil ook nog
graag in Frankrijk gaan studeren
om mijn Frans te oefenen. En dan
een leuke job vinden, met mijn diploma.
Wie weet, kan ik ooit bij de
Eu gaan werken. En als het even
kan, zou ik mijn eigen appartementje
in Antwerpen willen, op het
Zuid. voor een relatie heb ik op dit
moment geen ruimte in mijn leven.
Toen ik op het middelbaar zat, en
mijn vriendinnen een vriendje kregen,
heb ik het soms wel moeilijk
gehad. Ik dacht dat de jongens me
niet zagen staan door die rolstoel.
Nu weet ik beter. Heel soms, als ik
een tijd niet met andere rolstoelgebruikers
ben omgegaan - tijdens de
winterstop bijvoorbeeld - knaagt er
wel eens iets. Maar ik ben er niet
echt mee bezig. Er wordt ook wel
eens gezegd dat intelligente meisjes
de mannen wat afschrikken, wie
weet heeft dat er ook wel mee te maken...
We zien wel. Ik leef in het hier
en nu, van moment tot moment.
Als die paar seconden tijdens mijn
geboorte er niet waren geweest, zou
ik vandaag niet zijn wie ik ben.
Maar ik heb de schade die mijn
lichaam heeft opgelopen, toch kunnen
omzetten in iets positiefs. Ik
antwerpen.
In tIramIsu en Verso BerlIn, aan dank met Yung. make-up: &
■
ben trots op wat ik bereikt heb. Haar
102 I I 103