Inspirerende verhalen.pdf - Mailmentor

Peter Stinckens
Inspirerende verhalen
Peter Stinckens
© Peter Stinckens 2012, alle rechten voorbehouden www.peterstinckens.com
Dit is een mailmentor freebook. www.mailmentor.be
U mag dit e-­‐Boek doorgeven, in print en per mail, op uw website plaatsen,
afdrukken en verdelen, allemaal mits u dit ongewijzigd doet, met bronvermelding.
U mag dit boekje niet claimen als eigen werk, noch het verkopen, er geld voor
vragen, direct of indirect, noch er wijzigingen in aanbrengen.
www.house-­‐of-­‐imagination.be
2 www.mailmentor.be

Inhoudsopgave
Inspirerende verhalen
VOORAF 4
DE MEESTER EN DE BOKAAL 6
DE MONNIK EN DE DAME 8
DE ECHO VAN JEZELF 10
DE HOUTHAKKER EN DE BIJL 12
EEN VADER, EEN ZOON EN EEN EZEL 14
DE MEESTER EN DE STAF 16
HET GESCHENK VAN DE OUDE MAN 18
DE ONWILLIGE LEERLING 20
VERTROUWEN 22
HET COCON EN DE WORSTELING 24
DE STEENHOUWER 26
DE KRIJGER EN DE WOLVEN 28
TIJD VOOR HONGER 30
www.peterstinckens.be 3

Peter Stinckens
Vooraf
Je hebt mensen die postzegels verzamelen, anderen die kunst
verzamelen. Iedereen zal wel iets verzamelen denk ik. Ik
verzamel anekdotes en parabels. Beroepshalve. Als coach en
consultant gebruik ik ze om concepten duidelijk te maken.
Verhalen werken beter dan een ‘uitleg’. Ze maken dingen
duidelijk, zonder dat ze expliciet moeten zijn. Het verhaal is een
veilige plek, niet gebonden aan jou of mij. Zaken die in een
verhaal gebeuren kunnen immers overwogen worden zonder dat
er sprake is van schuld of schaamte.
Verhalen zijn niet nieuw in de wereld, zelfs niet in de wereld van
het management. Denk maar even aan bestsellers als ‘Wie heeft
mijn kaas gepikt’, help onze ijsberg smelt’, ‘Er was eens een koe’
en anderen. (Ik geniet er telkens opnieuw van wanneer ik ze
lees).
Verhalen als een manier om inzichten over te dragen, is zou oud
als de straat. Ouder zelfs, ik ben er vrij zeker van dat wij als
mensen eerder verhalen konden vertellen dan straten aanleggen.
De verhalen in dit boekje zijn geenszins mijn uitvindingen of
vertellingen. Het zijn verhalen die ik doorheen de loop der jaren
gehoord heb en ben gaan gebruiken in mijn dagelijks werk. Ik
ken de herkomst ervan niet, en kan me zelfs niet herinneren
waar of wanneer ik ze voor het eerst hoorde.
Het zijn verhalen geworden met een eigen leven. Op verzoek van
velen heb ik ze samengevat in een boekje. Ik heb ze
neergeschreven in een vorm die kort en helder is. U kan ze lezen
als een ‘verhaaltje voor het slapen gaan’, of zomaar, tussendoor
om even inspiratie op te doen.
U kan ze gebruiken om de kernboodschap door te geven aan uw
collega’s, vrienden, medewerkers, familie of aan wie dan ook. Ze
zijn niet mijn eigendom, maar een soort algemene eigendom van
de mensheid. Ze bevatten oeroude wijsheden en lessen, waar we
allemaal wat aan hebben.
4 www.mailmentor.be

Inspirerende verhalen
Er is geen uitgesproken volgorde in de verhalen. Ik heb ze
bewust kris kras door elkaar neergeschreven, zonder enige
ordening of thematische volgorde aan te brengen.
Dat zou mogelijk makkelijker geweest zijn, voor u als lezer, maar
het zou de tocht doorheen dit boek minder boeiend maken. Het
zou minder verrassingen meebrengen, en minder avontuur.
Deze opzet lijkt een beetje op de kinderboeken, waaruit ik
dagelijks voorlees aan mij spruiten. Elk verhaaltje een nieuw
avontuur. Het voordeel is dat u het boekje op elk moment kan
open slaan en een verhaaltje kan ontdekken dat u mogelijk nog
niet kende, een les kan leren die u tot dan toe ontgaan was.
Sommige verhalen kent u zonder twijfel, anderen zullen
gloednieuw zijn. Zoals ik u reeds vertelde, het zijn niet mijn
verhalen, maar ze zijn een menselijk gemeengoed. Sta mij dus
toe om iedereen te danken die deze verhalen ooit verteld heeft
en iedereen die ze verder zal vertellen.
Op die manier zijn ze tot bij mij gekomen, en ik stuur ze met veel
plezier verder de wereld in, om hun reis voort te zetten en u op
zijn minst enkele ogenblikken van plezier te bieden, vooraleer
ook u ze – naar ik hoop – verder zal vertellen aan anderen.
Peter Stinckens
November 2011
www.peterstinckens.be 5

Peter Stinckens
De meester en de bokaal
Een meester in time management stond voor een groep
leerlingen. Voor hem op tafel stond een grote glazen bokaal.
Naast de bokaal stond een emmer grote stenen. De meester
begon de stenen een voor een in de grote bokaal te stapelen, tot
er geen steen meer bij kon. ‘Wel’, vroeg de meester, ‘is deze
bokaal nu vol?’.
Alle leerlingen waren het er over eens, de bokaal was vol, er kon
geen steen meer bij. De meester knikte instemmend, en nam van
onder de tafel een zak grote kiezels. Langzaam goot hij de zak in
de bokaal. De kleinere kiezels vonden al snel hun weg tussen de
stenen en weldra was de zak leeg en de bokaal vol. ‘Nu dan’,
vroeg de meester, ‘wie denkt dat de bokaal nu vol is?’
De leerlingen aarzelden. Daarnet hadden ze ook gedacht dat de
bokaal vol was, en hadden ze ongelijk gehad. Niemand durfde
zijn vinger op te steken. De meester glimlachte en haalde een
zak zand van onder tafel tevoorschijn. Hij goot de zand over de
stenen en de kiezels, en zie, toen de zak zand leeg was, was de
bokaal tot aan de rand gevuld met zand en kiezels. De leerlingen
zuchtten en waren blij dat ze daarnet niet gezegd hadden dat de
bokaal vol was. ‘Wat denken jullie nu? Vol?’ vroeg de meester.
Nu was iedereen overtuigd en vol bewondering voor de meester
die hun zo magistraal in het ootje genomen had. De bokaal was
vol. Alle leerlingen waren het er over eens. Maar de meester
reageerde niet op hun opmerkingen of lofbetuigingen.
Glimlachend nam hij de karaf water die naast hem stond voor als
hij dorst zou krijgen. Traag goot hij het water in de bokaal, tot er
geen druppel meer over was. De leerlingen waren stil.
‘Wat’, zo vroeg de meester hen, ‘denken jullie dat de les is?’
Een leerling, iets moediger dan de anderen, stak zijn vinger op.
‘De les’, zo sprak hij aarzelend, ‘is dat hoeveel je ook denkt dat je
te doen hebt, er is steeds nog ruimte vrij voor meer’. Zuchtend
en trots op zichzelf ging hij terug zitten.
6 www.mailmentor.be

Inspirerende verhalen
Maar de meester glimlachte naar hem en zei ‘neen, dat denken de
meeste mensen, maar dat is de les niet. De lis is de volgende,
indien je begint met de grote stenen, dan kan je de kleintjes er
nadien makkelijk inpassen. Begin je met de kleine zaken, dan
kan je de grote brokken er met geen mogelijkheid ter wereld
meer inpassen’.
www.peterstinckens.be 7

Peter Stinckens
De monnik en de dame
Vele jaren geleden, wandelden twee monniken doorheen het
land. Ze kwamen terug van een bijeenkomst en keuvelden rustig
over de lessen die ze geleerd hadden van een bekende meester.
Ze hadden geen haast, ze hadden nog vele kilometers voor de
boeg en hielden van de rust van het woud en de omgeving.
Even verder hoorden ze een dame huilen aan de rivier. Het was
vroeg in de zomer en de voorjaarsregens zorgden ervoor dat de
rivier ook bij de oversteek plaats behoorlijk hoog stond. Toen ze
toe kwamen, zagen ze de dame voor de rivier staan. Ze was
gekleed in wat duidelijk een duur en handgemaakt
huwelijksgewaad was.
‘Oh, gegroet broeders’ sprak ze hen snikkend aan. ‘Ik moet over
steken, ik trouw vandaag, maar ik durf het water niet in. Het zou
mijn huwelijksgewaad onherstelbaar beschadigen. Mijn moeder
en tantes hebben er meer dan een jaar aan gewerkt. Kunnen
jullie mij alsjeblieft niet helpen?’
Nu moet u weten dat in hun orde het aanraken van vrouwen
strikt verboden was. Anderzijds was er de verplichting de
hulpeloze te helpen. De twee monniken keken elkaar aan. De
een fronste afwijzend, de ander glimlachte.
De glimlachende monnik stapte met medeleven naar de dame
toe. Tot afgrijzen van zijn kompaan nam hij de dame op zijn
schouders en stapte het water in. Plensend en plonzend bereikte
hij de overkant, waar hij de dankbare dame met een handdruk en
vriendelijke glimlach op weg stuurde naar haar trouwfeest.
Toen hij de andere oever terug op stapte, droop hij van het
water. Maar het was niet erg. Het zonnetje scheen en hij zou
snel opdragen. Zijn vriend keek hem boos aan.
‘Waarom heb je dat gedaan’ brieste hij ‘je weet dat het zondigt
tegen onze regels om een vrouw aan te raken’ De ander
glimlachte en begon verder te stappen. Hij genoot van het
8 www.mailmentor.be

Inspirerende verhalen
warme gevoel iets voor iemand betekend te hebben. De lucht
rook net iets frisser en de zon leek net iets warmer te schijnen.
De ander holde achter hem aan. ‘Wacht’ riep hij ‘waarom heb je
dat gedaan? Je weet dat dit niet mag’. Maar de glimlachende
monnik reageerde niet. Hij genoot van de wandeling. Hij stapte
vrolijk verder, zo nu en dan een boom of een blad strelend.
Maar zijn geloofsgenoot hield niet op. Toen ze tegen de avond
hun klooster bereikte, hoog in de bergen, lameerde hij nog steeds
door. Hij bleef zijn lotgenoot vertellen dat wat hij gedaan had
niet kon en niet geoorloofd was.
Na een laat avondmaal van brood en kaas gingen ze naar de
slaapzaal. De glimlachende monnik sliep al snel in en droomde
van geurende bossen en het geklater van een waterval. Maar zijn
broeder kon de slaap niet vatten. Hij bleef woelen en draaien.
Ten einde raad maakte hij de ander wakker.
‘Broeder’, sprak hij hem aan, ‘vertel me nu, waarom heb je die
vrouw aangeraakt?’
‘Welke vrouw?’ vroeg
de ander, nog niet
geheel wakker.
‘Die vrouw die je de
rivier hebt over
gedragen’ fluisterde
de ander.
‘Oh, maak je je daar
zorgen over? Ik heb
ze enkel de rivier
over gedragen, jij
hebt ze heel de weg
mee naar hiertoe
gedragen en neemt ze
mee in bed’.
www.peterstinckens.be 9

Peter Stinckens
De echo van jezelf
Een leraar en zijn leerling wandelden door de bergen. De
leerling genoot van de wandeling. Het was helder weer en niets
leek fout te gaan die dag. Plots struikelde hij, en schaafde zijn
knie. Hij gromde van de pijn, maar wist zijn tranen binnen te
houden.
De val had wat een leuke dag kon worden verpest. Zijn goed
gemoed was verdwenen en het gevoel dat die dag alles mogelijk
was, was besmet door de pijn die hij voelde, telkens hij een stap
zetten.
Boost trapte de leerling tegen een steen, maar de steen was
zwaarder dan hij had gedacht. In plaats van weg te rollen, bleef
de steen liggen en struikelde de leerling, zijn enkel pijnlijk
verzwikkend.
‘Aaauw, verdomme’ schreeuwde hij luidkeels. Enkele seconden
later klonk er vanuit de verte ‘Aaauw, verdomme’.
‘He’ riep de leerling, ‘wie ben jij?’. En ja hoor, even later klonken
zijn woorden terug uit de verte.
‘Laat je zien, lafaard’ riep hij. En hup, hij hoorde de zelfde
woorden terug.
Ontzet keerde hij zich naar de meester, die hem glimlachend
aanstaarde.
‘Meester’, vroeg hij ‘wie roept daar naar me? Waarom doet hij
dat? Wie is het?’
‘Dat’, antwoordde de meester, ‘dat is de roep van het leven.
Luister maar’. De meester zette zijn handen aan zijn mond als
een hoorn en riep luid; ‘Jij bent geweldig’. Even later hoorde de
leerling ‘Jij bent geweldig’ terug roepen.
‘Jij kan alles realiseren en zal gelukkig worden’ riep de meester.
En als bij toverslag kwamen de woorden terug.
‘We noemen het echo’ verduidelijkte de meester. ‘Het werkt net
als het leven. Je roept iets heel luid. Hel geluid reist heel de weg
10 www.mailmentor.be

Inspirerende verhalen
naar die rotsen gingen, waar het terug gekaatst wordt. Dan hoor
je het opnieuw’
‘Maar meester’, vroeg de leerling verbaasd, ‘wat heeft dat met het
leven te maken?’
‘Het leven’ sprak de meester ‘werkt op de zelfde manier. Het zal
je steeds terug geven wat je er in stopt. De wereld zal jou
behandelen zoals jij de wereld behandeld’.
www.peterstinckens.be 11

Peter Stinckens
De houthakker en de bijl
Langs een weg in het woud, was een houthakker bezig bomen te
hakken. Het was hard labeur. De zon scheen ongenadig op hem
neer, en het zweet stroomde van zijn gezicht. Hij was begonnen
om zes uur in de ochtend en zou nog lang moeten doorwerken,
wilde hij zijn quota van die dag halen.
De houthakker was niet rijk, maar ook niet arm. Samen met zijn
vrouw en kinderen woonde hij in een hutje wat verder langs die
zelfde weg. Dagelijks hakte hij hout voor de timmerman in het
dorp, die het spleet en verzaagde tot planken. Met die planken
bouwde hij huizen en schuren.
Het was de houthakker duidelijk dat hij een belangrijke taak
verrichtte in het geheel van de dingen. Nu werkte de timmerman
samen met zijn knechten aan een grote dorpshal. Om deze tijdig
klaar te hebben, moest hij dertig bomen per dag hebben.
Maar de bomen waren oud, hard en taai en gaven zich niet
zomaar gewonnen. Bomen hakken was zwaar werk. Een half
uur had hij nodig per boom. Gelukkig moest hij ze alleen maar
omhakken, de timmerman en zijn knechten kwamen elke
ochtend de bomen van de vorige dag ophalen met hun kar.
Maar elke dag, elk uur, elke minuut werd het hakken moeilijker.
De houthakker dacht er over om een knecht in dienst te nemen,
of misschien zijn zoon in te schakelen. Zijn zoon was nog maar
vijftien, maar het was een potige kerel die van aanpakken wist.
Misschien was dat de oplossing voor zijn probleem.
Terwijl hij woest met zijn bijl op de bomen inbeukte en nadacht
over de toekomst, merkte hij niet dat er enkele dorpelingen
naast de weg waren blijven staan. Hij merkte hen pas op toen hij
even stopte om uit te blazen en een teug van zijn waterfles te
nemen.
‘Hallo houthakker’ riep de burgemeester van het dorp die bij de
groep was komen staan. ‘Zwaar werk dat je verricht, voorwaar.
12 www.mailmentor.be

Inspirerende verhalen
We zijn je zeer dankbaar voor al je inspanningen. Het kost
duidelijk veel moeite om deze bomen te vellen.’
‘Inderdaad’, zuchtte de houthakker ‘zwaar werk. Maar excuseer
mij burgemeester, ik moet verder werken, anders haal ik het niet
vandaag’.
‘Juist, juist’, ging de burgemeester met hem akkoord, ‘maar
indien ik een suggestie mag doen, zou het niet beter en sneller
werken indien je je bij eerst eens zou slijpen?’
‘Natuurlijk zou dat beter gaan’ stemde de houthakker in, ‘maar
ziet u, ik moet vandaag nog twintig bomen omhakken, en ik heb
dus geen tijd om mijn bijl te slijpen’.
www.peterstinckens.be 13

Peter Stinckens
Een vader, een zoon en een ezel
Het beloofde een warme dag te worden, toen een vader en zijn
zoon zich opmaakten om naar de markt een nabijgelegen dorp te
gaan. Nu ja, nabijgelegen, het dorp lag drie uur stappen verder.
De weg was hobbelig en heuvelachtig.
Na een tijdje stappen keek de vader naar zijn zoon, en zag dat hij
het moeilijk had, hij was immers nog jong en niet gewend aan
lange tochten. ‘Toe maar', spoorde de vader zijn zoon aan, ‘klim
op de ezel, dan kan je even rusten’.
Een half uurtje later ontmoette ze anderen op de weg. ‘Kijk nu’,
zei een van de andere reizigers, ‘er bestaat geen respect meer.
De jeugd met alle kracht waar ze over beschikt, rijdt op de ezel
en de arme oude vader moet lopen’. De jonge man schaamde
zich diep, stapte af en bood zijn vader de plaats op de ezel aan.
Van plaats verwisseld wandelden ze verder. Het begon drukker
te worden op de weg. Even later ontmoette ze weer enkele
mensen. Een van hen keek de vader aan en zei ‘een schande is
het meneer. U bent kloek en gezond, in de fleur van uw leven, en
u laat uw zoon afzien terwijl u de tocht beter aan kan’.
Na enig overleg besloten vader en zoon samen op de ezel plaats
te nemen. Zo, zo dachten ze, zouden ze niemand meer voor het
hoofd stoten. Zo gezegd zo gedaan. Vader en zoon namen beiden
plaats op de ezel en reden verder naar de markt.
Maar enkele minuten later stapte een voorbijganger op hen af en
begon hen de huid vol te schelden. ‘Kijk nu’ riep hij, ‘dat arme
beest. Twee gezonde mannen die samen op een arm klein ezeltje
rijden. Een schandaal is het. Het beestje kan de last amper
dragen, en jullie doen alsof het geen probleem is. Jullie moesten
je schamen. Als de ezel kan lopen, dan kunnen jullie dat ook!’
Vader en zoon hoorde de tirade aan en besloten dan maar verder
te gaan zoals ze vertrokken waren, allemaal te voet. Het dorp
was nu reeds een stuk dichter bij, binnen een half uurtje zouden
14 www.mailmentor.be

Inspirerende verhalen
ze aankomen, en ze wilden zeker niemand meer tegen zich in het
harnas jagen. Ze stapten af en wandelden verder.
Een kwartiertje later, met het dorp in zicht, hoorden ze iemand
bulderen van het lachen. ‘Moet je nu kijken’ schaterde hij ‘wat
een twee dommeriken. Ha ha ha, ze hebben een ezel, maar
missen het verstand om te beseffen dat ze er ook op kunnen
rijden. Ha ha, dus worden ze alle drie moe voor niets….’
www.peterstinckens.be 15

Peter Stinckens
De meester en de staf
Er was eens een oude leermeester. Hij liep krom en had een staf
nodig om te wandelen. Elke ochtend tsjokte hij stapvoets van de
eetzaal naar het leslokaal.
Die ochtend leerde hij zijn leerlingen hoe ze zichzelf tot rust
konden brengen door hun ademhaling te leren beheersen en te
mediteren. Hij legde hen uit hoe ze het moesten doen en op
welke manier ze er aan moesten beginnen.
Sommige leerlingen knikten instemmend. Anderen zuchtten en
kreunden. Na enig oefenen leek iedereen te begrijpen hoe ze het
moesten doen.
‘Goed’, zei de meester, dan stel ik voor dat jullie dit allemaal drie
maal per dag oefenen. Oefening en herhaling zijn immers de
enige manier om iets wat je kent om te zetten in iets wat je ook
echt kunt doen’.
De leerlingen, die reeds een grote overladen agenda hadden
keken elkaar aan. Nog een extra oefening die ze mee moesten
nemen in hun dagelijkse routine. Ze zuchtten en knikten
instemmend.
Maar de leermeester zag de onwil in hun ogen, en wilde een
duidelijk akkoord van de leerlingen dat ze de oefening drie maal
daags zouden doen. Hij wist immers hoe belangrijk deze
oefening voor hen was en hoeveel extra rust het hen zou
brengen.
Hij keek de leerlingen een voor een aan, en vroeg hen of ze de
oefening allemaal drie maal per dag zouden doen.
‘We zullen het proberen’ antwoordden alle leerlingen.
De leermeester stond op, nam zijn staf en liep naar de deur toe.
Een paar passen verder viel de stok uit zijn oude handen en
kletterde op de grond.
16 www.mailmentor.be

Inspirerende verhalen
‘Hmmm’ zei de leermeester. Hij bukte zijn stramme lijf en
probeerde de stok op te rapen. Maar telkens hij er naar greep,
greep hij er een tiental centimeter naast.
De leerlingen keken elkaar aan. Het
was muisstil en niemand durfde te
reageren. De leermeester wees een
van de leerlingen aan en vroeg hem
te komen.
‘Probeer jij d stok eens op te rapen’
vroeg hij de leerling.
De leerling bukte zich en nam de
stok van de grond. Hij bood hem
aan aan de leermeester.
De oude leermeester keek hem aan
en sloeg de stok terug uit zijn
handen.
‘Ik vroeg niet om de stok op te
rapen, maar ik vroeg je om het te
proberen’ antwoordde hij.
www.peterstinckens.be 17

Peter Stinckens
Het geschenk van de oude man
Er was een klooster, dicht in de buurt van een dorpje. Het was
prima leven in het dorpje. Mensen verdienden goed geld, konden
hun kinderen laten studeren en hadden niets te kort.
In het klooster ging het minder goed. Er waren slechts enkele
mensen uit het dorp die het klooster regelmatig bezochten. De
laatste monnik die voor het domein zorgde was de zestig al
gepasseerd. En ook de enkele bezoekers die regelmatig binnen
sprongen waren oude mannen.
De monnik vroeg zich af hoe het verder moest. Hij trok op een
dag de bergen in, op zoek naar een oude wijze man om hem te
vragen wat hij moest doen en of het nog zinvol was het klooster
open te houden.
De oude man aanhoorde zijn verhaal. Hij hoorde dat er slechts
vijf vaste bezoekers waren en de monnik om het klooster te
onderhouden. Hij keek de monnik in de ogen. ‘Vriend monnik’ zei
hij ‘maak je geen zorgen. De redding van het klooster zal
gerealiseerd worden door een van jullie, een van jullie is immers
de verlichtte’
De monnik wist niet goed wat hij met dit antwoord aan moest.
Hij ging terug naar het klooster en vertelde wat de oude man
gezegd had tegen zijn vijf vaste bezoekers. Ze keken elkaar
verward aan. Zou het kunnen dat een van hen de verlichtte zou
zij?
Wat er ook van was, de oude man had een gedegen reputatie en
sprak enkel de waarheid. Om zeker geen fouten te maken, indien
een van hen toch de verlichtte zou blijken te zijn, begonnen ze
elkaar met veel respect en vriendschap te behandelen.
Niet wetende of misschien zij zelf de verlichtte zouden zijn,
begonnen ook zichzelf te respecteren. Ze verzorgden zich beter,
ruimde de kloostertuin op, deelden hun voedsel en verdeelde de
taken onderling.
18 www.mailmentor.be

Inspirerende verhalen
Al snel begonnen ook andere mensen in het dorp, en zelfs
reizigers die bij toeval langs het klooster kwamen de aura van
vriendschap, mededogen en liefde te herkennen.
Zonder dat iemand wist waarom, wou iedereen regelmatig bij de
oude mannen in de buurt zijn. Binnen enkele maanden had het
klooster regelmatig vele bezoekers. Er kwam geld in de la, en
dringende onderhoudswerken konden gedaan worden.
Een jaar later was het klooster van de oude mannen een druk
bezochte trekpleister, waar vele reizigers graag even halt voor
maakten. De oude monnik had nu een tiental jonge neofieten. En
gans het dorp was trots op het klooster dat hen nog meer
welvaart bracht dan voordien.
www.peterstinckens.be 19

Peter Stinckens
De onwillige leerling
Elk jaar kwam de koning naar de school van een wijze leraar. Elk
jaar koos hij een leerling, diegene die de beste indruk maakte, om
zijn hofhouding te vervoegen.
Nu gebeurde het dat er een onwillige leerling was, die met
slechts een doel voor ogen naar de school gekomen was: door de
koning uitgekozen worden. Hij had er alles voor over.
Twee dagen voor de koning zijn jaarlijks bezoek zou afleggen, gaf
de leraar de onwillige leerling een opdracht: kuis de
ontvangstzaal voor wanneer de koning komt.
De leerling was verbaasd. Hij kwam van een rijke familie en had
nog nooit een vloer gekuist. Onwillig ging hij aan de slag. ‘Zo zal
ik nooit kunnen opvallen,’ dacht hij. ‘ik werk dit zo snel mogelijk
af en zoek iets beters’.
Hij veegde snel wat stof bij elkaar en liet de zaal verder achter
zoals hij hem gevonden had. Die namiddag gaf de leraar hem een
volgende opdracht; ‘reinig je kleding zo goed mogelijk en zorg
dat ze piek fijn in orde is’.
Maar de leerling zag het nut er niet van in. ‘Zo zal ik nooit
kunnen opvallen,’ dacht hij. ‘ik werk dit zo snel mogelijk af en
zoek iets beters’. Hij borstelde snel het grootste vuil van zijn
kleding en ging op zoek naar iets beters.
De volgende dag droeg de leraar hem op de binnenkoer op te
ruimen en het onkruid te wieden. ‘Wel verdorie’ dacht de
leerling, ‘op deze manier ben ik gans de dag bezig en zal ik nooit
kunnen opvallen bij de koning. Zo zal ik nooit kunnen opvallen,
ik werk dit zo snel mogelijk af en zoek iets beters’.
Toen de koning kwam, keek hij verbaasd om zich heen. ‘Beste
leraar’, sprak hij ‘elk jaar kom ik op bezoek. Elk jaar zie ik hoe je
school piekfijn in orde is en kies ik de leerling die voor die goede
ontvangst zorgt. Ik heb immers mensen nodig die mij op elk vlak
zullen steunen en ook vertrouwd zijn met de fijnste details van
het hofleven. Dit jaar stel je me teleur’
20 www.mailmentor.be

Inspirerende verhalen
De wijze leraar glimlachte. ‘Het spijt me Sire’ antwoordde hij, ‘de
leerling die ik u dit jaar wilde voorstellen lijkt niet geslaagd voor
zijn test. Het is mijn fout, ik had hem beter moeten onderwijzen’.
www.peterstinckens.be 21

Peter Stinckens
Vertrouwen
Er was eens een boer, die een goede deal had gesloten met een
bakker. De boer had vele koeien, en karnde dagelijks boter.
Voor het bakken van brood had hij echter geen tijd. Daarom had
hij met de bakker afgesproken, hem dagelijks 3 pond boter te
leveren, in ruil voor drie pond brood. Op die manier kreeg de
bakker goedkoop boter, en beschikte de boer over brood voor
zijn gezin.
Maar de bakker vertrouwde het zaakje niet. Dag na dag leek er
minder boter gebracht te worden. ‘Drie pond’, sakkerde hij, ‘de
afspraak was drie pond per dag, en ik ben er zeker van dat hij me
steeds minder brengt’.
Zijn vrouw, het gesakker beu, bracht hem de weegschaal, en zie,
het was inderdaad minder dan drie pond. ‘zie je wel’, brulde de
bakker, ‘die verdomde boer zet me in het zak!’. Briesend greep
hij een zware stok en stormde de deur uit.
Het kabaal had heel wat mensen in het dorp de wenkbrauwen
doen fronsen. Ze kwamen een voor een naar buiten, om te kijken
wat er aan de hand was. Verbaasd keken ze rond, tot ze de
bakker ontdekten die met een grote stok in zijn handen op de
boerderij van de koeien boer afstormde. Gehaast volgden ze
hem, niemand wist wat er stond te gebeuren, maar ook niemand
wilde het missen.
Voor de deur van de hoeve bleef de bakker staan. Hij was rood
aangelopen van woede en moest enkele keren diep inademen
vooraleer hij weer kon spreken.
‘Boer’, zei hij, schor en naar adem happen, ‘Boer, Boer, jij
bedrieger’ begon hij steeds luider te roepen. Kom naar buiten,
hoor je mij, kom je laten zien, jij dief’.
Na enkele minuten wachten ging de voordeur open. De boerin,
met een handdoek rond haar hoofd, keek verbaasd naar de
toeloop. ‘Here Jezus’ schrok ze, ‘wat is hier allemaal aan de hand
bakker?’.
22 www.mailmentor.be

Inspirerende verhalen
‘Sorry vrouwe’, verontschuldigde de bakker zich stamelend,
‘maar ik zoek je man. Hij bedriegt me met onze afspraak van
brood voor boter’
‘Bedriegen?’ vroeg de boerin, ‘hoezo bedriegen? De afspraak was
toch drie pond boter voor drie pond brood? Hij weegt elke dag
zijn boter plichtsgetrouw’
‘Wegen?’ bulderde de bakker, ‘Wegen, ik zal hem…. Waar zit die
bedrieger, ik wil nu onmiddellijk zijn gewichten controleren’ De
omstaanders begonnen er zin in te krijgen en vielen hem bij. Ja,
laten we de gewichten eens controleren, steunde ze hem.
‘Gewichten?’ Vroeg de boerin, ‘mijn man gebruikt nooit
gewichten. Hij neemt gewoon de drie broden die hij krijgt, die
drie pond moeten wegen, legt die in de ene weegschaal en legt
vervolgens boter in de andere, tot de balans in evenwicht is. Zo
is hij zeker dat hij zich aan de afspraak zal houden’.
www.peterstinckens.be 23

Peter Stinckens
Het cocon en de worsteling
Het gebeurde dat een jonge knaap, na twee jaar in een klooster te
hebben doorgebracht, een dag alleen in de velden mocht gaan
wandelen. Het was een mooie dag, een warm zonnetje en
fluitende vogels vergezelden hem op zijn tocht.
Toen hij laat in de namiddag terug wandelde naar het klooster,
zag hij een cocon aan een tak hangen. Even bleef hij staan om te
kijken naar het zilveren buisje pluis. Na even nadenken, nam hij
het mee en ging naar het klooster terug.
Enkele dagen later, merkte de knaap dat er een kleine opening in
het cocon verscheen. Gefascineerd besloot hij zijn meditatie uit
te stellen, en te kijken hoe de vlinder zich uit het cocon zou
wurmen.
In het begin, zag hij oe de vlinder begon te bewegen en hoe het
gaatje langzaam groter werd. Daarna werd het even rustig.
Enkele minuten later zag hij de worsteling weer. En dan werd
het weer rustig.
Het ging zo nog even verder, en de jonge man bleef geboeid
kijken naar de worsteling. Toen de rustpauze van de vlinder echt
lang duurde, kreeg de knaap medelijden met de vlinder. Hij keek
om zich heen, en nam een kleine schaar, die hij gebruikte om zijn
pij te herstellen wanneer dit nodig was.
Met het schaartje knipte hij – voorzichtig om de vlinder niet te
kwetsen – het cocon open. De vlinder kon er nu vlot uitkruipen.
Maar zijn vleugels waren verschrompeld en plakte tegen het
tengere lichaam van het insect aan.
Dat heeft tijd nodig, dacht de jonge monnik. Maar naarmate de
dag vorderde, bleef de vlinder kruipen en bleven zijn vleugels
onveranderd. De jongeman wist niet wat er gaande was. Nu
moest de vlinder toch kunnen vliegen? Hij had hem immers
bevrijd van het cocon. Voorzichtig pakte hij het diertje op en
zette het in een schaaltje. Dan ging hij naar bed.
24 www.mailmentor.be

Inspirerende verhalen
De volgende ochtend was de situatie ongewijzigd. De vlinder
kroop rusteloos door het schaaltje. Ongerust besloot de jongen
om naar zijn mentor, een oude wijze monnik, te gaan en te
vragen wat er fout gelopen was met de vlinder.
De oude monnik, verrimpeld en gelooid door de jaren, hoorde
het verhaal aan, en keek de jonge recht in de ogen.
‘Luister, jonge man, je bedoelingen waren nobel en
lovenswaardig. Hetgeen je gedaan hebt was echter helemaal
fout. De worsteling van de vlinder is nodig voor zijn groei. Deze
worsteling zorgt er voor dat er voldoende bloed in zijn vleugels
gepompt wordt om te kunnen vliegen. Door hem te bevrijden,
beroofde je hem van de kans om te vliegen. Je zorgzaamheid
diende eerder jou comfort, dan dat van de vlinder.’
De jonge man nam deze les ter harte. Hij nam zijn
verantwoordelijkheid op en verzorgde de vlinder zo lang hij
leefde. Nadien heeft hij nooit meer een noodzakelijke worsteling
onderbroken en liet hij alle schepsels toe hun eigen groei te
vinden.
www.peterstinckens.be 25

Peter Stinckens
De steenhouwer
In China leefde lang geleden een steenkapper die ontevreden
was met zijn lot en positie. Op een dag kwam de steenhouwer
langs het prachtige huis van een rijk man.
"Die man moet bijzonder machtig en gelukkig zijn’ dacht de
steenkapper, ‘ik zou wens dat ik kon zijn als die man", zei hij tot
zichzelf.
En de steenkapper werd die rijke man. Hij bezat meer rijkdom
dan hij ooit had kunnen dromen, woonde in een prachtig huis en
had macht over een gans bataljon van bedienden en slaven.
Maar zijn vrede met zichzelf duurde niet lang. Al snel kwam er
een hoge regeringsambtenaar op bezoek, vergezeld door
bedienden en geëscorteerd door vele soldaten om zijn veiligheid
te bewaken. Alle mensen, rijk of arm, dus ook de steenkapper die
nu rijk en machtig was geworden, moesten een diepe buiging
maken voor de stoet.
"Wow, die man machtig is echt machtig", dacht de steenkapper.
"Ik zou willen dat ik die man kon zijn."
En de steenhouwer werd die man. Hij werd rondgedragen in zijn
draagstoel, begeleid door soldaten en bedienden en hij werd
gehaat door de mensen die voor hem moesten buigen en die hem
vreesden vanwege zijn macht.
Het was een hete zomerdag, de zon scheen ongenadig neer op de
steenkapper en zijn stoet. De steenhouwer voelde zich steeds
meer benauwd in zijn eigen draagstoel. Hij keek omhoog naar de
genadeloos brandende zon en dacht: "Wat is die zon toch
machtig. Ik zou willen dat ik die zon was."
En de steenkapper werd de zon. Onbarmhartig scheen hij neer
op het land en de mensen, verschroeide akkers en deed alle
mensen puffen en blazen door zijn gloed. Maar toen schoof een
26 www.mailmentor.be

Inspirerende verhalen
enorme regenwolk tussen de zon en de aarde zodat zijn licht en
warmte niet langer het land en de mensen kon straffen.
"Wat is die regenwolk machtig", dacht de steenkapper. "Ik wou
maar dat ik die regenwolk was."
En de steenhouwer werd de regenwolk. Hij overstroomde de
akkers en de dorpen. Hij plensde genadeloos neer op mens en
duur en joeg iedereen naar binnen. Hij lachte en kraaide van
plezier tot hij merkte dat hij werd weggeduwd door de sterke
wind.
"Wat is die wind sterk. Ik wou dat ik de wind kon zijn", dacht de
steenkapper.
En hij werd de sterke wind. Hij bies en blies, ontwortelde bomen,
blies de pannen van het dak en zag iedereen wegvluchten voor
zijn macht. Maar na een tijdje stuitte hij op iets dat niet meegaf:
het was een grote steen, een rots, een berg die boven alles
uittorende.
"Wat is die steen machtig", dacht hij. "Ik wilde dat ik die steen
was."
En zo werd de steenkapper de steen.
Machtiger dan al het andere op de
wereld, ijzig en ongenaakbaar voor
rijkdom, macht, zon, regen en wind.
Tot hij het geluid hoorde van een
hamer en een beitel die in de
massieve steen stond te hakken.
"Wat zou er nu machtiger kunnen
zijn dan ik?", dacht hij.
Hij keek omlaag en zag daar de
gedaante van een steenkapper
langzaam op hem inhakken.
www.peterstinckens.be 27

Peter Stinckens
De krijger en de wolven
Het kwam die dag te zijn, dat de jonge krijger, na lange training
zijn rituele moest volbrengen om als man in de stam aanvaard te
kunnen worden. Hij moest succesvol een jacht op een beer
beëindigen, een hoge berg beklimmen en de nacht op de top
doorbrengen, moederziel alleen en een wijze les leren van de
Sjamaan.
De jonge krijger wist niet goed wat hij van het laatste moest
verwachten. Hij had dromen over macht en rijkdom. Anderzijds
kon hij een gevoel van onbehagen wanneer hij iemand kwetste
niet van zich af zetten.
Toen de tijd voor de proeven was aangebroken, volbracht hij zijn
eerste en tweede opdracht met succes. Toen hij van de berg
afdaalde, liep hij naar de tent van de Sjamaan toe, die ver van het
kamp, alleen tussen de bomen stond.
De Sjamaan stond hem op te wachten en keek hem aan. ‘Zo,
jonge, je bent er. Goed. Wat is de les die je wil leren?’
De jonge krijger keek hem even aan en sloeg dan zijn ogen neer.
‘Hoe komt het, Sjamaan, dat ik niet weet wat ik echt wil bereiken
in mijn leven? Hoe komt het dat telkens ik iets goed doe, ik
nadien iets slechts doe? Is dit het grote evenwicht waar u vaak
over spreekt?’
De Sjamaan keek hem liefdevol aan en begreep de strijd die in de
jonge man woedde zeer goed.
‘Diep in je ziel’, sprak de oude sjamaan tegen de jonge krijger,
‘woedt er – net als in de ziel van alle mensen – een verwoed
gevecht tussen twee wolven. De ene is slecht, vals, gewetenloos
en enkel uit op alles wat hem kan plezieren. De andere is goed,
liefdevol, vreugdevol en een steun voor anderen’
De sjamaan keek de krijger diep in zijn ogen. ‘Wil je iets
realiseren in je leven, goed of slecht, dan moet een van de twee
winnen. Ander blijf je verscheurd, en vecht je steeds tegen je zelf.
Dan gaat de wereld aan je voorbij’
28 www.mailmentor.be

Inspirerende verhalen
‘Welke wolf, o Sjamaan, moet er winnen?’ vroeg de jonge krijger,
onthutst zoekend naar steun.
‘Dat,’ antwoordde de Sjamaan, ‘dat kan alleen jij bepalen. Dat is
de keuze die iedereen moet maken’
‘Maar,’ vroeg de jonge krijger die het niet begreep, ‘welke van de
twee zal dan winnen?’
‘De sterkste’ antwoordde de Sjamaan.
‘En welke is dat dan’, vroeg de jonge man.
‘Dat is diegene die je het meest zal voeden’ repliceerde de wijze
Sjamaan
www.peterstinckens.be 29

Peter Stinckens
Tijd voor honger
Twee werklieden en een monnik waren een ganse dag aan het
zwoegen geweest, om de kudde geiten van de landheer te
vangen. De kudden was vorige nacht tijdens een onweder uit
elkaar gedreven. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat waren
ze in de heuvels op zoek gegaan naar de geiten. Eindelijk hadden
ze de beesten allemaal bij elkaar en in de weide gedreven.
‘Oef’, zuchtte een van de werklieden, ‘eindelijk hebben we die
rotbeesten bij elkaar. Ik scheur van de honger, ik zou wel een
paard kunnen opeten, met botten, huid, tanden en al’.
‘Juist’ bromde de andere werkman, ‘de zon is bijna onder, en we
moeten zeker nog een uur lopen, vooraleer we een hap kunnen
eten. Mijn maag grolt als een beer. En jij, monnik, heb jij geen
honger?’
‘Nee hoor’ antwoordde de monnik bedeesd, terwijl hij
controleerde of het hek goed vastgemaakt was. ‘Ik heb geen
honger’.
De werklieden bromden, en begonnen aan de lange terugweg.
Met elke stap leek hun honger groter te worden. Ze maakten
herhaaldelijk opmerkingen over hun honger en vroegen de
monnik of hij geen honger had.
Maar steevast antwoordde de monnik vriendelijk en beleefd dat
hij absoluut geen honger had. Hij wandelde zonder zich te
haasten (wat de werklieden mateloos irriteerde) en antwoordde
bedeesd en hoffelijk op al hun vragen.
Maar de werklieden konden niet meer. Ze schreeuwden hun
honger uit en probeerden zo snel mogelijk terug in het dorp te
komen in naar de herberg te gaan en een stevige maaltijd te
nuttigen.
‘Komaan monnik’, zei een van hen toen ze bijna toegekomen
waren, ‘je moet honger hebben na zo een dag. We zijn
vertrokken in zeven haasten, zonder brood of drank, ook jij bent
maar een mens. Zeg eens eerlijk, heb jij geen honger?’
30 www.mailmentor.be

Inspirerende verhalen
‘Neen hoor’, antwoordde de monnik, terwijl ze het dorp binnen
stapten. Enkele minuten later zaten ze met hun drie aan de tafel,
met een grote dampende ketel hutsepot en drie borden voor
zich.
De werklieden wachtten niet af en begonnen snel te eten. De
monnik naast hen, schepte zijn bord vol en begon rustig te eten.
Even later nam hij een tweede bord, en nog wat later een derde.
De ene werkman stootte de ander aan en knikte naar de monnik.
‘Ik dacht dat jij geen honger had’ zei hij.
‘Neen’, zei de monnik, ‘daarstraks niet, toen was er geen eten,
dus had ik geen honger. Nu, nu is het tijd om honger te hebben’
Hij glimlachte even en ging verder, ‘door op het juiste moment
honger te hebben, moet ik minder lang wachten op eten, heb ik
minder last van humeurigheid en stoor ik anderen niet met mijn
probleem’.
www.peterstinckens.be 31

Ontdek meer over ons op
www.mailmentor.be
www.peterstinckens.be
www.house-­‐of-­‐imagination.be
www.peterstinckens.com
Peter Stinckens
www.behindbusiness.wordpress.com
Wordt fan op onze facebook pagina:
http://www.facebook.com/pages/House-­‐Of-­‐
Imagination/208636745872230
`
32 www.mailmentor.be