Johannes 2 : 1 – 11 - GKv "De Bron"

Johannes 2 : 1 – 11
Lezen:Johannes 1 : 1 – 18
Tekst: Johannes 2 : 1 – 11
Zingen: Psalm 118 : 1 en 10 T
Lb 328 : 1 (voor de lezing)
Lb 328 : 2 en 3 (na de lezing)
Gez. 32 : 1 (na de preek)
Psalm 103 : 4 en 9 (na de belijdenis)
Psalm 86 : 5 en 7
Geliefde gemeente van onze Heer Jezus Christus,
Het is feest in Kana. Een dorpje in het noorden van Israel. Vlak bij Nazareth. Twee mensen
gaan trouwen. Dan zijn mensen blij. Dat hoort bij een trouwerij. Bruid en bruidegom hebben
mooie kleren aan, de bruid heeft een mooi bruidsboeket, familieleden en vrienden krijgen
een bloem, een corsage opgespeld. Er wordt lekker gegeten, het glas wordt geheven. Er
komen mensen langs die feliciteren. Er wordt een feestkrant gemaakt, er worden stukjes
gedaan, en er wordt hartelijk gelachen. De vrolijke stemming zit er goed in. Feestvieren…dat
konden ze toen ook al, in de tijd van de Bijbel. Uitbundig. Het trouwfeest duurde daar ook
best lang: zeven dagen, een hele week zou het gaan duren in Kana. Ook de Here Jezus was
uitgenodigd. Met zijn leerlingen, de discipelen. Hij had in de dagen daarvoor enkele mannen
in zijn gezelschap gekregen. Andreas en Petrus, Filippus. Zou de Here Jezus die uitnodiging
aannemen? Kon Hij dat wel doen? Hij is net begonnen met zijn werk. Johannes had gezegd:
Jezus is het lam, dat de zonden van de wereld wegneemt. Dát klinkt serieus. Zoals
Johannes in zijn prediking steeds ernstige woorden zei: “De bijl ligt al aan de wortel van de
boom: iedere boom die geen vrucht draagt wordt omgehakt en in het vuur geworpen”
(Matteus 3 : 10). Als het zo serieus ligt, dan is het toch niet de tijd om feest te vieren.
Johannes zou vast niet op zo’n uitnodiging ingaan. Hij zou geen wijn drinken op het feest. Hij
mocht geen wijn drinken, had de engel al voor zijn geboorte gezegd. Hij moest zich tegoed
doen aan sprinkhanen en wilde honing. Maar Jezus dan? Heeft Hij wel de tijd om naar een
trouwerij te gaan? Pást dit bij zijn komst op aarde? Moet hij niet zeggen tegen het
bruidspaar: fijn dat jullie me uitgenodigd hebben, maar ik kan er niet op ingaan. Ik heb
belangrijker dingen te doen? Het is Hem later wel verweten, door de mensen. Ze hebben het
wel van Hem gezegd: “wat een veelvraat, wat een dronkaard”(Matt. 11 : 19). Maar Jezus…
Hij gaat wél naar het feest. Zo ontmoeten we Hem in Kana. Midden tussen lachende, vrolijke
en blijde mensen. Want Hij moet daar zijn grootheid laten zien.
Op de bruiloft in Kana laat Christus voor het eerst zijn grootheid zien.
1. waarom Hij dat doet
2. hoe Hij dat doet
3. wat de gevolgen ervan zijn
1. waarom Hij dat doet
Johannes telt de dagen. De doper heeft Jezus voorgesteld aan het publiek: daar is het lam
Gods. De volgende dag gaan twee van de discipelen van de Doper met Jezus mee. De
volgende dag besloot Jezus om naar Galilea te gaan. Daar roept Hij Nathanaël onder de
vijgeboom vandaan. En op de derde dag (de eerste woorden van onze tekst)…dat is zoveel
als: twee dagen later, is Hij te vinden op het feest. Dit valt dus nog binnen de eerste week
van Jezus’publieke optreden. Nog geen week aan het werk, en dan al feestvieren. Is dít nu
zo nodig? Er zijn zieken genoeg die op een Redder liggen te wachten! Laat de Here daar
maar direkt wat aan doen! Maar nee, dít gaat voor. Hij slaat de uitnodiging niet af. Hij Woord
is vlees geworden en het heeft onder ons gewoond. Het was zijn messiaanse taak om onder
de mensen te verkeren, en Hij kwam niet alleen om van verdriet te verlossen. Hij kwam niet
alleen delen in het verdriet, maar ook in de vreugde. Hij kwam om onze blijdschap te
verlossen. Dat klinkt misschien wat vreemd. Moet het geluk en de blijdschap van mensen
worden verlost?
1

Midden op het feest komt zijn moeder naar Jezus toe. De wijn was bijna op, en dus zegt ze
tegen Hem: ze hebben geen wijn meer. Wat bedoelt Maria daarmee te zeggen? Het staat er
allemaal zo kort, het gesprek tussen Jezus en zijn moeder. Het roept in alle kortheid heel wat
vragen op. Was Maria bezorgd, en komt ze nu naar haar Kind toe…”jongen, dit is heel
vervelend, doe er alstublieft wat aan”? Zo is het wel uitgelegd. Hier is een probleem, maar
haar Zoon kan dit wel oplossen. Maar hoe wist Maria dat? Had ze Jezus al eens eerder een
wonder zien doen? We lezen daar niet van, en moeten er ook niet van uitgaan. Jezus was
nog maar net met zijn publieke werk begonnen, en aan het eind staat dat hier in Kana het
eerste teken is gedaan. Maria kon dus nog niet weten wat voor wondere dingen haar jongen
allemaal kon. Maar het lijkt er toch wel op dat ze die kant uitdacht…als je het antwoord hoort
van Jezus: “Wat wilt u van me, mijn tijd is nog niet gekomen”. Dat klinkt als een afwijzing.
Maria wordt op haar plaats gezet, voor ons gevoel. Jezus maakt zelf wel uit, wanneer de tijd
rijp is voor een wonder. U vraagt nu iets van me, waar ik nog niet aan toe ben. Dan lijkt het
toch echt dat Maria om een wonder vroeg. We zijn er verlegen mee. Er zal vast meer gezegd
zijn tussen die twee, maar wat?
We zullen dat zo moeten uitleggen: Maria stelt vast dat ze geen wijn meer hebben. Hoe dat
kwam? Waren er meer gasten, dan waar op gerekend was? Hadden de mensen het flink op
een drinken gezet, zodat de voorraad uitgeput was? In elk geval: dit is niet best. Zoals het er
nu uitziet zal het feest voortijdig tot een einde komen. Een schande voor het bruidspaar. Je
hoort het de mensen al zeggen: nou, dat is ook wat, word je uitgenodigd voor een feest,
maar ze hebben met de wijn niet eens op ons gerekend. Waren we eigenlijk wel zo welkom?
Er komt over het feest een schaduw te liggen. Een smet op het geluk van deze twee jonge
mensen. Gaat het niet vaak zo? Met geluk? We kunnen onze uitbundige momenten hebben,
maar hoe kwetsbaar is blijdschap. Soms durf je niet gelukkig te zijn, altijd bang dat er iets
ergs gebeurt. Je hebt al te vaak meegemaakt dat mooie momenten ineens wreed werden
afgebroken door iets ergs wat je overkwam. Je bent dolgelukkig met je pasgeboren kindje,
maar dan merk je –soms plotseling: er klopt iets niet. Je gaat naar de dokter, en die
constateert een ernstige handicap. Je bent druk bezig je voor te bereiden op je trouwdag,
maar twee weken voor de trouwdag sterft de a.s. bruidegom door een ongeluk. Een huwelijk
dat zo gelukkig begon wordt na verloop van tijd overschaduwd door zorg en verdriet. Kun je
eigenlijk wel blij en opgetogen leven met de mooie momenten in je leven. Op aarde was als
ijdel glas uw blijdschap licht te schenden…schreef iemand eens. IJdel glas, je pakt het net
even te stevig vast en je houdt de scherven in je hand. Nou, dat dreigt er dus in Kana te
gebeuren. Dit was in de ogen van de feestgangers ernstig. Konden ze in het begin nog vrolijk
lachen…het lachen vergaat hen nu. De bruiloft lijkt een flop te worden, een complete
mislukking. En er is geen mens die uitkomst kan bieden in deze noodsituatie. Dát ligt er in
die woorden van Maria.
En dan reageert de Here Jezus: “wat wilt u van me?” De oude vertaling had: “wat heb ik met
u van node”? Dat klinkt als een afwijzing. Wat heb ik met deze mislukking van het feest te
maken? Het lijkt of de Heiland zich ervan afmaakt. De nieuwe vertaling heeft dat niet zo, en
lijkt beter. “Wat wilt u van me”? Dat klinkt minder afwijzend. Lees het als: “bedoelt u hier iets
mee? Wilt u iets van me? Kan Ik u een plezier doen?” De Here maakt zich er helemaal niet
van af. Hij grijpt straks immers in. Maar dat doet Hij zometeen. Nu nog niet. Mijn tijd is nog
niet gekomen. Nog even geduld. Waarom zou dat zijn? Dat vraag je je wel eens af. Waarom
moeten mensen eerst een poos tobben? Waarom grijpt God niet direkt in? Hij ziet toch wel
hoe moeilijk ik het heb? Waarom is God niet op afroep beschikbaar? Waarom duurt het zo
lang voor er zicht komt op een baan? Waarom komt Hij niet direkt met een oplossing voor
het conflict? Zou Hij dat expres doen? Zijn tijd is zeker nog niet gekomen. Moeten we
misschien eerst goed doorkrijgen, hoe onze arm tekort is, deuren voor ons gesloten zijn? We
zijn niet tegen de dingen opgewassen. Dat moeten goed binnekomen, zodat we er klein
onder worden. Merk eerst maar eens hoe diep je erin zit. Een mens moet vaak eerst voelen.
Het leven is niet maakbaar, we kneden de omstandigheden niet naar onze wensen. Een
actuele boodschap vandaag. In de volmaakbaar-heidscultuur, waar het ene record na het
andere sneuvelt, en alles alleen nog maar beter en hoger en perfecter moet. Christus wil wel
helpen, maar Hij wacht nog. Laat ze eerst hun onmacht maar eens beseffen. Als Hij dán
2

ingrijpt, zijn de mensen veel meer onder de indruk. Wie eerst de nood gevoeld en doorvoeld
heeft, zal extra verwonderd zijn: dat het toch nog weer goed komt, hoe is dit toch in de
wereld mogelijk? Mijn tijd is nog niet gekomen…het leert ons wachten, maar ook afwachten,
verwachten…uitzien naar God, naar Christus. Oh HERE kom ons bevrijden, zelfs op de
gelukkigste momenten zijn we maar broze mensen, met kleine mogelijkheden. Heer, het
moet toch echt van U komen…wij kunnen het niet. Zelfs onze feesten hebben redding nodig.
En dan zie je, hoe de Here Jezus toch écht serieus met zijn werk is begonnen. Hij komt de
blijdschap bevrijden. Hoor maar.
2. hoe Hij zijn grootheid laat zien
Christus start zijn werk op een bruiloft. Nee, Hij begint niet met preken. Een trouwpartij
markeert het begin van zijn ambtsdienst. Waarom? Hij zet hiermee de toon. Wat Hij doet
staat in het licht van bruiloftsvreugde. Later vragen de farizeeën Hem: hoe zit het eigenlijk
met uw discipelen? Die vasten niet, ze eten en drinken maar. Ja, zegt Christus, en vindt u
dat vreemd? Het ligt voor de hand. Ze vieren immers feest? Ze hebben hun Bruidegom bij
zich…die Bruidegom, dat is Jezus. Als een Bruidegom zet Hij zijn stappen door het land,
doet Hij dorpen en steden aan, spreekt tot de mensen. Zo hebt U Christus toch ook leren
kennen? De Bruidegom heeft zijn bruid, zijn volk, zijn gemeente, opgezocht. Die bruiloft in
Kana is tekenend voor waar Hij mee bezig is. Dáárom dus eerst dit. Johannes trok zich terug
uit het volle leven. Hij moest zich ophouden in de woestijn. Die kon niet anders dan vasten.
Hij moest boete preken aan het volk: Mensen kijk uit, het oordeel komt eraan. Maar
Christus…Hij komt evangelie verkondigen. Hij zegt feestelijke woorden. Verlossend, helpend
en troostend: gelukkig wie nederig van hart zijn, gelukkig de treurenden, gelukkig de
zachtmoedigen, gelukkig wie hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, gelukkig de
barmhartigen…allemaal felicitaties, achter elkaar. Oók en zelfs als Hij scherp wordt, en zijn
“wee jullie” uitroept, dan zit daar liefde achter. Jezus striemt de harten van mensen niet om
ze pijn te doen, maar om te trekken. Hij wil het hen wel toeroepen: kóm op! Kóm dan toch!
Blijf niet zitten waar je zit in je zonden, in je bitterheid, in je kramp, in je kortzichtigheid… kóm
en doe mee met het feest!!! Dát is het karakter van Jezus’ werk.
Je ziet het in Kana voor ogen. Maar nou loopt het spaak. De wijn raakt op. Dat is erg. Niet
omdat het dan ineens niet meer gezellig kan zijn. Voor heel wat mensen wordt het pas
gezellig als de alcohol op tafel komt. Bij kratten vol wordt het aange-sleept. We gaan ons
eens een avondje bezatten. Dat is hier niet aan de orde. Wijn…dat moeten we lezen in het
licht van de Bijbel. Psalm 104 laat zien waarom God de wijn heeft gegeven aan de mensen.
Vers 15 zegt dat de wijn het mensenhart verheugt. Wijn is er om de feestvreugde te
verhogen, mensen blij te maken. Dat vreugdemiddel, geschenk van God…raakt op. Dat was
niet alleen erg voor het bruidspaar en al die mensen daar. Hún feest dreigt in het water te
vallen, maar Zíjn feest...hoe moet het daarmee gaan? Dít mag niet een voorbode worden
van Zíjn werk. Dat mag niet in het teken komen te staan van de flop! Straks krijgen de
mensen gelijk die zeggen dat Christus als Verlosser mislukt is. En daarom grijpt Christus
tenslotte in. Er stonden daar in de zaal reinigingsvaten. Grote kruiken. Met een gezamenlijke
inhoud van wel 400 of meer liter. Dat water werd gebruikt om de voeten te wassen van de
gasten, of de handen. Die moeten nu tot de rand toe gevuld worden. Dan laat hij de dienaren
een beker met water daaruit tappen. Breng dat naar de ceremoniemeester, de man die moet
zorgen dat het feest goed loopt. Hij drinkt ervan…en hij proeft nog eens goed. Hé, het is wijn.
Góede wijn. Hij gaat naar de bruidegom: waarom heb je de beste wijn voor het laatst
bewaard? Een compliment voor de wijn en dus voor het werk van Christus. Ineens zijn er
honderden liters wijn in de feestzaal. Het feest kan door, op een uitbundige manier, met wijn
van prima kwaliteit. Niks mislukking…niet van het feest daar, en ook niet van Christus’ feest.
Het leven met Hem is uitbundig, royaal. Kijkt u ook zo tegen het leven met Christus aan?
Leven met Jezus is een feest! Overvloedig feest en het smaakt prima. Er wordt veel
gesproken over kwaliteit van het leven. Met Christus krijgt je leven hoogste kwaliteit.
Dit begin is vol belofte. Als het begín al zo is, wat zal het eind dan zijn? Straks is er weer een
bruiloft. Johannes mag in de hemel kijken en ziet dat het feest is daar. De bruiloft van het
lam (Johannes 19 : 7). Hij heeft eens gezegd tegen zijn discipelen: ik zal daar met jullie de
3

wijn nieuw drinken. Wat moet dát voor een feest worden. Blijdschap is hier breekbaar. Je
staat tussen de scherven. Alles lijkt mislukt. Je leven een chaos. Wie helpt je in de nood?
Vált hier nog te helpen? Wie lijmt de scherven? Wie maakt er weer iets moois van? Hoe kan
ik nog ooit gelukkig zijn? Kijk dan omhoog naar Christus in Kana. Wat is Hij groot. Water
wordt wijn. Dat is apart. Je merkt niets. Je hoort Jezus niet een woord zeggen, waardoor
water verandert in wijn. Hij maakt geen gebaar. Nee, Hij doet zonder slag of stoot een
scheppend wonder. Waarom zou Hij ook nu niet een scheppend wonder doen? Zou Hij niet
vreugde kunnen scheppen in uw hart? Zou je niet een feestje te vieren hebben? Het kán. Ik
hoor diep gekwetste broeders en zusters zeggen: ik ben blij met de Here Jezus en gelukkig
met Hem. Nee, dan komt het hier niet allemaal weer in orde. Maar tóch is het feest…omdat
je Hem kent, de Bruidegom. Het is niet teveel gezegd, want als ik Hem goed heb leren
kennen, dan is Hij groot, en royaal…het leven met Hem is goed…beter…best!
3. wat de gevolgen ervan zijn
Dat klinkt mooi. Te mooi? Hoe kan ik dat nu geloven? Lees dan eens de laatste woorden van
de tekst: “en zijn leerlingen geloofden in Hem”. Betekent dit dat ze voor die tijd nog niet
geloofden? In hoofdstuk 1 lezen we ook al van geloof. Natanaël zegt tegen Jezus: “Rabbi, u
bent de Zoon van God”. Er is geen reden om te denken dat de discipelen bij dat geloof
achterble-ven. En toch staat hier: “en zijn leerlingen geloofden in Hem”. Ze komen verder.
Hun vertrouwen groeit. Hoe meer ze van Christus zien…hoe dieper het geloof. Zo is Jezus
hier aan het werk. Het geloof wordt versterkt. Dát komt ervan als Hij zich laat zien…zo groot
als Hij is.
Nu kunnen we ons dat indenken. Als je met eigen ogen ziet, wat er gebeurde. Maar wij zien
het niet met eigen ogen. We hebben het van horen zeggen. Kunnen wij dan wel groeien in
het geloof, na een preek over dit wijnwonder? Vergeet niet…de discipelen hebben op dat
moment nog maar alleen het begín gezien. Wij weten veel meer van Jezus. Hij heeft op
Pasen laten zien, hoe groot Hij is. Een toppunt van zijn heerlijkheid. Het begín roept al geloof
op, hoe zal dat dan nu zijn? Jawel, maar ook Pasen hebben wij niet gezien. Vergeet dan niet
het woord van Jezus uit ditzelfde evangelie: “Gelukkig zijn zij die niet zien, en toch geloven”
(Joh. 20 : 29). Gelukkig…een feestelijk woord tegen het eind van dit Bijbelboek. Het feest
blijft doorgaan tot het eind! En dat was het einde nog niet. Daarna werd het Pinksteren.
Christus stort zijn Geest uit op de gemeente. De Geest van geloof. Door Hem helpt Christus
nog altijd. Om te blijven in het geloof. Ook al zíe je het niet! Geloven tegen de klippen op!
Gelóóf in de scheppende kracht van deze Christus. Zijn Geest legt het in ons hart. Geloof,
een geschenk van boven. Bid erom, roep het af, smeek het af van de hemel: Heer, maak
mijn geloof sterker door dit wonder van Kana. Maak het verlangen sterker naar dat feest te
vieren met Hem. Troost me nu ik tussen de scherven sta. Geef vertrouwen. Dat eens
ruimschoots wordt vergoed wat ik nu aan geluk moet missen. Heer, hier en nu is de
blijdschap als ijdel glas licht te schenden, maar eenmaal zal de vreugde van de bruiloft
nimmer enden. O Here, als ik dát toch mag geloven!!!! Kom mijn kleingeloof te hulp. Amen.
4