In Memoriam: Gerrit Kleinveld - Kamp Amersfoort

erecht, moest er weer geleefd worden. Er moest weer een toekomst worden opgebouwd,
maar er werd een zware last meegedragen van alles wat was beleefd, gezien en onderzocht.
Niet voor niets schreef Gerrit een gedicht “De Achterblijvers” waarvan het eerste vers zegt:
Ik hoor een stem die nooit meer spreekt;
Een gulle lach die niet zal klinken
En telkens weer m’n hart doorbreekt;
Mijn lijdensbeker leeg doet drinken.
Persoonlijk heb ik Gerrit Kleinveld in een latere fase leren kennen, tijdens de tientallen jaren
diensttijd bij de politieschool die op het voormalige kampterrein werd gehuisvest, het instituut
dat bijna alle sporen (volgens contract) uitwiste maar ook een deel van de ondergang redde
en er een “museumpaviljoen” van maakte. Hij kwam er vaak bij bijzondere gelegenheden, bij
herdenkingen, op 4 mei. Het laatste altijd op andere tijden dan het “officiële”, want dat was
niets voor hem. Een kleine kern van oud-gevangenen zocht en ontmoette elkaar daar,
plannen makend, plannen die nimmer werden gerealiseerd. Op den duur miste deze groep
de kracht om nog iets groots tot stand te brengen. Toch moest er een stichting worden
opgericht, moest er een barak worden nagebouwd. Met zijn wijsvinger wees hij dan vaak
naar mij met de boodschap: “Jij moet dat doen“. Zo is het uiteindelijk in 2000 ook gegaan.
De stichting is er gekomen, de herinnering aan dat vergeten kamp is hersteld, een stuk
kampterrein werd bij het monument gevoegd, iets waaraan ook Gerrit Kleinveld destijds heeft
bijgedragen. Tenslotte werd op 19 april 2004 een waardig bezoekerscentrum gerealiseerd.
Ook dat heeft hij nog intens mogen meemaken al liet zijn gezondheid toen al te wensen over.
“Ik heb er gelukkig niets aan overgehouden“ hoorde je hem vaak zeggen. Misschien sprak hij
wel het meest overtuigend tegen zichzelf. De kring die het dichtst om hem heen stond wist
wel beter. Wie zo’n leven achter zich heeft is getekend, dat kan haast niet anders. Die
reageert ook anders op situaties en omstandigheden dan men vaak verwacht, daarmede ten
onrechte het predikaat “moeilijk” verwervend. Moeilijke mensen zijn vaak onbegrepen
mensen, ze kunnen dingen niet uitleggen, hun diepste gevoelens niet uiten. Ze zijn van
binnen juist extra kwetsbaar.
Het stapsgewijs terug moeten treden, steeds moeten inleveren, is ook voor Gerrit Kleinveld
een moeilijk proces geweest. Hij was een strijdbaar mens, verdroeg geen onrecht, zou een
ander nooit bewust kwaad doen. Kamp Amersfoort is altijd met hem meegegaan. Het laatste
vers van zijn gedicht “De Achterblijvers” zegt:
Als in herhaalde bange dromen
je man of vriend komt naast je staan
en beelden gaan, gedachten komen:
“Wij zullen strijdend verder gaan”.
Zijn strijd mag niet vergeefs zijn geweest. Er wacht ons een taak nu de fakkel overgenomen
moet worden, want die taak is nog niet ten einde. Moge de naaste kring van Gerrit Kleinveld
troost vinden in de gedachte dat anderen verder gaan, dat alles niet voor niets is geweest.
12-12-2006,
Cees Biezeveld.