Dominicaanse

oP Zoek nAAr
De Vrouw
DE DOMINICAANSE
Dansen op z’n hondjes op de Caraïben
“ALS ZE HUN BROEK
UITDOEN, ZIT JE IN HET
ORKAANSEIZOEN”

Na een potje Alpenweideseks en een bezoek aan de grofgebekte Hollandse meiden, zoekt onze
man hetere oorden op. Hij trekt de grote plas over en maakt er kennis met de Dominicaanse,
de vurigste vrouw van de Caraïben.
je indruk wil maken op een
Dominicaanse, moet je even luid en
snel praten als zij”, staat er in m’n
reisgids. Dat kan kloppen: de vlucht
JAF 104 van Brussel naar Santa
Domingo is erger dan een aflevering
“Als
van De Kruitfabriek. Een tiental
Dominicaanse vrouwen kwettert als zenuwzieke eksters, de een met
opengesperde ogen, de andere met trillende neusvleugels. Onderwerp
van gesprek is het weer op de eindbestemming. “Heb je dat gehoord?
Er is een orkaan op komst. Isaac heet hij!” Voor me zit Marie,
honderdtwintig kilo Dominicaanse filet pur. Het vet puilt over haar
broeksrand en boven haar bilspleet is een Aztekenzon getatoeëerd.
Al een uur staat ze rechtop met m’n buurmeisje te praten, mij het
zicht op het tv-scherm ontnemend. Pas wanneer de hostess met
drankjes komt, gaat ze terug op haar plaats zitten.
“Kennen jullie elkaar?” vraag ik aan de dame naast me. “Nee, maar
Dominicanen zijn één grote familie. Iedereen praat met iedereen”,
zegt de vrouw, die Marie-Belle heet. Wanneer ik haar uitleg dat ik
de Dominicaanse vrouw kom bestuderen, schiet ze in de lach. “Ze
krijgen allemaal een dikke kont omdat ze te veel rijst eten. Maar
de jonge meisjes zien er héél mooi uit. Er zal er zeker eentje met je
willen trouwen.” En ze knijpt eens stevig in m’n wang. “Wie zegt dat
ik dat wil?” mompel ik. Marie-Belle grijnst. “Ze zijn zo lekker dat je
er zeker eentje mee naar huis zal willen nemen. Wacht maar tot ze je
de bachata leren dansen.”
De bachata is een muziekgenre uit de Dominicaanse Republiek (DR).
Eigenlijk is het een Latijns-Amerikaanse smartlap. Aanvankelijk werd
de bachata geboycot door de media omdat de muziek vereenzelvigd
werd met prostitutie. De Dominicanen hadden de gewoonte om de
muziek snoeihard in de cafetarias te spelen, bars waar serveersters
ook met klanten dansen. Niet dat het er daar zo zwoel aan toeging:
TeksT: Jeroen DenAeghel
FoTo’s: Celine VAn CAuwenberghe
“De Dominicaanse vrouwen krijgen allemaal een
dikke kont omdat ze te veel rijst eten. Maar de
jonge meisje zien er héél mooi uit. Er zal er zeker
eentje met je willen trouwen.”
bij een klassieke bachata neem je enkel elkaars handen vast en
schud je wat met je heupen. Maar onder invloed van R&B evolueerde
de bachata tot het pikante reggeaton. Daarbij danst men de perreo,
wat ‘op z’n hondjes’ betekent. Op het ritme van de muziek draaien
vrouwen met hun kont in de schaamstreek van de man. “Als ze door
hun knietjes gaan en met hun achterwerk in jouw richting komen,
gaat het stormen”, roept een kerel die drie stoelen verderop zit. “En
als ze hun broek uitdoen, zit je in het orkaanseizoen!” De man heet
Louis, werkt als magazijnier in de Carrefour en komt al dertig jaar
naar de DR. Hij heeft er al twaalf jaar een vaste vriendin. “Ik huur
voor haar een appartement in Puerto Plata. Voor duizend euro per
jaar kan je niet sukkelen. Kijk, een foto van m’n vriendin. Schoon
poepke, hè?”
“Zie je het zitten om haar terug te zien?” vraag ik.
“Ja, maar eerst ga ik nog naar de hoertjes in Cabarete. Een mens kan
niet altijd biefstuk eten.”
Fawlty Towers
Het is valavond als ik in Santa Domingo land. Bij het uitstappen voelt
de lucht warm en vochtig aan. “Net een Dominicaans foefje”, grijnst
Louis, terwijl hij naar de hemel staart. ‘Ik heb hem aan m’n been’,
denk ik, maar word verlost door Marie-Belle, die samen met haar man
vakantie neemt in haar geboorteland. “Rij je mee?” vraagt ze. Aan
het stuur van de grote SUV zit Roger, een Luxemburger. “Vijf jaar
geleden heb ik Marie-Belle in Puerto Plata ontmoet”, vertelt hij. “Ze
is met me meegekomen naar Luxemburg, maar dat is geen succes.
CHÉNOVEMBER201283

OP ZOEK NAAR DE VROUW: DE DOMINICAANSE
Als ik ga werken, voelt ze zich eenzaam. De Dominicaanse vrouwen
denken dat het geld bij ons aan de bomen groeit. Hier vieren die
blanken altijd feest, maar in Europa gaat die vlieger natuurlijk niet
meer op. Dat we hard moeten werken om onze levensstandaard aan
te houden, lijken ze moeilijk te begrijpen.”
Roger zet me af aan het Zapata, het enige hotel ter wereld waar de
inwonende goudvis een hoger IQ heeft dan het personeel. Er staan
acht kamermeisjes voor me klaar die van toeten noch blazen weten.
Is de bar nog open? I don’t know. Werkt de airco? No, can say. Heeft
de douche warm water? Perhaps tomorrow. De Basil Fawlty van het
huis is een soort transseksueel uit San Salvador. “Sorry, ik zie hier
geen reservatie op jouw naam”, zegt zij/hij me met een arrogantie
die je enkel van een Pukkelpop-organisator verwacht.
“Ik heb via jullie website gereserveerd”, antwoord ik verbaasd.
- “Website? Daar weet ik niks van.”
“Www.hotelzapata.com.”
- “Nooit van gehoord.”
Ik begin lichtjes te koken en grijp naar m’n iPhone om naar de
website te surfen. “Kan je me het paswoord van de Wifi even geven?”
vraag ik.
- “Dat ken ik niet. Jésus Gil weet dat, maar die is aan het uitgaan.”
“Dan bel je hem toch even?”
- “Als hij op de lappen is, mogen we hem niet storen. Maar maak je
geen zorgen, je krijgt van ons wel een kamer.”
Een van de meisjes brengt me naar de eerste
verdieping. Ze lijkt op die griet die DSK
ooit besprong. “Tout va bien?” vraagt ze.
Het dienstertje is een Haïtiaanse, één van
de twee miljoen die hier rondlopen. Ook al
zijn het buurlanden op eenzelfde eiland –
Haïti ligt in het westen, de Dominicaanse
Republiek in het oosten – toch zijn beide
volkeren heel verschillend. Dat komt door hun
voorgeschiedenis. In 1697 moest Spanje het
westelijke deel van Hispaniola, het eiland dat
door Christoffel Columbus werd ontdekt, aan
de Fransen afstaan. Die importeerden massaal
Afrikaanse slaven voor hun suikerrietplantages,
waardoor er een zwarte populatie in het westen
van het eiland ontstond.
Aanvankelijk waren er geen problemen, tot in
1791 500.000 slaven in opstand kwamen. Ze
stichtten Haïti en bezetten in 1822 het oostelijke
deel van het eiland. In die veroveringstocht zouden duizenden
autochtonen door de ‘zwarte hordes’ vermoord zijn. De Dominicanen
84 CHÉNOVEMBER2012
Christoffel Columbus met een Tainoindiaan
aan z'n voeten. Cynisch, want
de stam zal zijn komst niet overleven.
hebben hen dat nooit vergeven. Ook al duurde de bezetting van de
Spanjaarden veel langer, de nationale feestdag is hier 27 februari,
de dag dat generaal Juan Duarte in 1844 de Haïtianen verdreef. Het
kamermeisje klaagt over discriminatie en racisme. “De Dominicanen
verwijten ons van alles. We zouden hun mannen en werk afpakken
en voodoo op hen bedrijven. Voor hen bestaan we niet, niemand van
ons krijgt een paspoort. Soms houdt het leger een razzia en worden
we de grens overgezet.”
De peterselie-genocide
Na een nachtje slapeloos zweten – geen airco bij 30 graden – neem ik
’s anderendaags de bus naar Sosua, een stad aan de noordkust waar
de mooiste Dominicaanse vrouwen rondlopen. Volgens ingewijden
zouden de J.Lo’s er aan de bomen groeien. In de bus moet ik het
Een groepje Nederlanders strijkt naast ons neer.
Ze lijken op de marginalen uit New Kids Nitro
en dat schijnen ze zelf ook te beseffen. “Hoeren
neuken, nooit meer werken!” zingt er een, waarop
hij met z’n enige resterende tand een Presidente,
het lokale bier, ontkurkt. Rond de sukkels hangen
vier bloedmooie Dominicaanse meisjes.
Enkele vrouwen van 'de andere kant': Haïti.
"De Dominicanen verwijten ons van alles."
echter met een kolonie Oprah Winfreys doen. Het
is vreemd om bij zo’n arm volk zo veel overgewicht
te zien, en zo veel BlackBerry’s. De bus doet
z’n best om niet in een krater in het wegdek te
verdwijnen. Vergeleken met de ondergrond hier,
zijn de kasseien in het bos van Wallers-Arenberg
fl uisterasfalt. Terwijl Aventura – dé populairste
bachatagroep – door de bus weerklinkt, dood ik de
tijd met aangereden kippen en honden tellen.
Eenmaal aangekomen in Sosua, trek ik naar de
Casa 21, een Boutique Hotel dat door de Belgen
Marc en Saskia wordt uitgebaat. Je zou het ook
een chique bed and breakfast kunnen noemen, of
een zuurstofkuur tegen het vergif van een all-in
resort. Jaarlijks trekken vier miljoen toeristen naar
de Dominicaanse. Negentig procent strijkt neer
in de toeristische enclave Punta Cana, waar ze in
hun vijfsterrenhotel een week lang van hetzelfde
buffet eten en op dezelfde smoelen aan het zwembad kijken.
Ondanks de gym, de aqua-aerobic en de happy hour ligt het rock-’n-

ollgehalte er lager dan op een jaarlijkse CD&V-barbecue. Of vindt
u de eenzame keyboardspeler die elke avond met Walk of Life van
Dire Straits uw oren teistert, wel het einde? Als er al iets spannends
gebeurt, zijn het Russen die het restaurant leegroven of getatoeëerde
Britten die zich van de wereld zuipen.
In plaats van in een van die onpersoonlijke mastodonten, zit ik
nu met Saskia en Marc in een gezellig visrestaurantje op Sosua
Beach. Plezant, tot een groepje Nederlandse sekstoeristen naast
ons neerstrijkt. Ze lijken op de marginalen uit New Kids Nitro en
dat schijnen ze zelf ook te beseffen. “Hoeren neuken, nooit meer
werken!” zingt er een, waarop hij met z’n enige resterende tand
een Presidente, het lokale bier, ontkurkt. Rond de dronken sukkels
hangen vier bloedmooie Dominicaanse meisjes. Vol mededogen staar
ik naar het onsmakelijke tafereel. “Ik heb er geen medelijden meer
mee, ze kiezen er zelf voor”, zegt Saskia. “Maar al te vaak heb ik
op de luchthaven gezien hoe een meisje tranen met tuiten huilt en
een uur later met een brede glimlach het volgende liefje verwelkomt.
Onderschat ze niet, ze weten waar ze mee bezig zijn.”
Sosua leeft van het sekstoerisme. Een pak Nederlandse hoteluitbaters
verhuurt kamers per uur, maar daar willen Marc en Saskia niet van
weten. “We laten geen scharrels toe. Een Amerikaan bood ons veel
geld om elke avond met een andere vrouw in ons
hotel te logeren, maar we hebben hem geweigerd.
Want ik weet hoe dat gaat: die oude mannen vallen
na de daad in slaap en dan loopt dat meisje vrij
rond. Huisgerief dat verdwijnt, klanten die bestolen
worden; ik wil het allemaal niet meemaken.” Naast
ons zie ik hoe de Hollanders de jonge meisjes
sigaren laten roken. M’n hart krimpt ineen bij
zoveel vermoorde onschuld. Tot een van de meisjes
me aankijkt, haar T-shirt vastneemt en me haar
naakte borsten toont. “Hombre, dos mil peso’s!”
roept ze. Het tarief voor de nacht.
Ik negeer het gebaar en stap met Marc en Saskia
naar huis. Onderweg word ik door een Haïtiaanse
Rafael Leonidas
'De Bok' Trujillo.
aangeklampt. Ze heeft honger. Terwijl we samen een snack eten,
vertelt ze haar levensverhaal. “Na de aardbeving van 2010 in Port
au Prince ben ik naar hier gevlucht. M’n hele familie was dood en er
brak cholera uit. Maar de Dominicanen willen ons hier niet, ze haten
ons. Ik weet dat ze beweren dat wij hen ooit hebben uitgemoord,
maar ook zij hebben boter op het hoofd. Trujillo vermoordde 30.000
Haïtianen.”
Rafael Leonidas Trujillo was zonder twijfel de meest wreedaardige
dictator die Latijns-Amerika ooit heeft gekend. Van 1930 tot 1961
ruimde hij elk oppositielid uit de weg. Hij was een knettergekke
narcist die aan grootheidswaanzin leed. Trujillo liet steden, straten en
bruggen naar hem vernoemen. Zo werd de hoofdstad Santo Domingo
tot Ciudad Trujillo herdoopt. De Pico Duarte, ’s lands hoogste berg,
werd Pico Trujillo en op elke autonummerplaat stond ‘Viva Trujillo’
geschreven. Alle kerken kregen boven de ingang het opschrift ‘God
in de hemel, Trujillo op aarde’ mee. Al snel vond hij dat te veel eer
voor God en werd het ‘Trujillo is God’. ‘s Mans ego was grenzeloos.
Toen hij vernam dat z’n bijnaam capita (kroonkurk) was, liet hij het
woord op straffe van gevangenisstraf verbieden.
Trujillo stak 60% van het BNP in z’n zak, maar deed ook anderen
een plezier. Zijn familie bijvoorbeeld. Zijn driejarige zoon benoemde
hij tot kolonel en zijn vrouw, die analfabete was, nomineerde hij
als kandidate voor de Nobelprijs Literatuur. Nogal optimistisch,
want het kind kon niet eens haar naam schrijven. Zichzelf stelde
President Trujillo stak 60% van het BNP in z’n zak,
maar deed ook anderen een plezier. Zijn familie
bijvoorbeeld. Zijn driejarige zoon benoemde hij
tot kolonel en zijn vrouw, die analfabete was,
nomineerde hij als kandidate voor de Nobelprijs
Literatuur.
Trujillo kandidaat voor de Nobelprijs voor de Vrede,
omdat zijn land tijdens de Tweede Wereldoorlog joodse
vluchtelingen had opgevangen. Achteraf bleek dat
ingegeven te zijn door racistische motieven. Ondanks
zijn bruine huidskleur – die hij zo goed mogelijk
wegschminkte – was het Trujillo’s droom om van de
DR een blanke staat maken. Hij had dan ook een
bloedhekel aan de donkere Haïtianen. In 1937 voltrok
zich de Peterselie-genocide. Trujillo trok met zijn leger
naar de grensstreek en liet er iedereen het woord
perejil, perejil Spaans voor peterselie, uitspreken. Hij wist dat
de Haïtianen moeite hadden met de ‘r’. Als perejil niet
klonk zoals het hoorde, werd je koudweg afgemaakt. Naar schatting
30.000 Haïtianen kwamen om.
Het mysterie van het kroeshaar
’s Anderendaags stelt Saskia me Anna Y Poitras voor, een Dominicaans
meisje uit de hogere sociale klasse. “Zo ga je tenminste niet denken
dat elke Dominicaanse een hoer is”, zegt ze, wanneer ze haar Louis
Vuitton-tas naast me neerpoot. “Eén ding moet je van ons weten: we
willen begeerd worden. Elke meisje zal hier haar best doen om er zo
knap mogelijk uit te zien. Nooit loopt een Dominicaanse er als een
CHÉNOVEMBER201285

OP ZOEK NAAR DE VROUW: DE DOMINICAANSE
Het haar is hier een staatszaak en als het
regent, spurten de vrouwen naar binnen.
slons bij. Zelfs dikke meisjes hebben hier nog klasse. De meeste gaan
twee keer per week naar de kapper.”
Het haar is hier een staatszaak. Voor de krultang zijn intrede deed, zag
je vrouwen met plastieken rollen in hun kroezelhaar rondlopen. Dat
deden ze om steil haar te krijgen, een obsessie voor de Dominicaanse
vrouw. Eens plat gestyled dragen ze netjes op hun hoofd om het in de
juiste vorm te houden en wanneer het regent, spurten ze als gekken
naar binnen. Het Dominicaanse haar gaat
immers bij het minste contact met vocht
weer krullen.
Volgens bioloog Desmond Morris blijft
het verschil tussen afrokapsels en sluik
haar één van de grootste mysteries uit de
evolutieleer. Eén theorie legt de link met
het klimaat. Kroezelhaar zou de mensen in
de tropen beter tegen oververhitting van
de hersenen hebben beschermd, terwijl
men in het noorden onder een cape van
lang, sluik haar beschutting zocht tegen
de koude. Alleen blijft de vraag waarom
de mens dan niet een volledige vacht
ontwikkelde. De behaarde bast bij mannen
en de afwezigheid ervan bij vrouwen, is
wél te verklaren. Haarloosheid staat gelijk
aan jeugdigheid. Mannen die zich willen
voortplanten, doen dit bij voorkeur bij een
jong en vruchtbaar iemand omdat hun kans
op nakomelingen dan het grootst is. Omdat vrouwtjes met minder
beharing meer voortplantingskansen hadden, werden hun genen ook
meer doorgegeven. Gelukkig maar.
Maar goed, we hadden het over de looks van de Dominicaanse.
Hét mode-icoon van de Caraïben is de uit Barbados afkomstige
Rihanna. Iedereen is dol op de R&B-zangeres, behalve de inwoners
van Barbados. Dat komt zo. Rihanna was een tijdje hét gezicht van
een toeristische campagne, waarbij ze Barbados moest aanprijzen
als een paradijselijke bestemming voor rijke mensen. De zangeres
had een nogal bizarre pr-strategie: in elk interview vertelde ze dat
vrouwen in Barbados elkaar met ‘cunt’ (kut) aanspreken. Zo van:
‘Hey kut, hoe gaat het nog met je?’ Ze is nogal geobsedeerd door
het vrouwelijke geslachtsorgaan, want ze liet een hangertje van het
vierletterwoord maken. Elke dag hangt er dus een kut rond Rihanna’s
nek te bengelen.
“Wat is daar mis mee?” vraagt Anna me. “Seks is hier geen taboe.
We doen het ook liever dan blanke vrouwen. Nooit heeft een
Dominicaanse hoofdpijn. ‘Geef een man altijd wat hij wil, anders gaat
86 CHÉNOVEMBER2012
hij het op een ander zoeken’, zei m’n moeder altijd.”
“Je hebt een heel wijze mama, meisje. Gaf ze je nog zulke tips?”
vraag ik.
“We leren gewoon om onze mannen goed te verzorgen. Met lekker
eten en goede seks. Het is ook belangrijk dat zijn kleren perfect
gestreken zijn en het huis er kraaknet bijligt als hij van z’n werk
komt.”
“Heel juist. Doe je moeder de complimenten van me.
Het valt me op hoe licht de gelaatskleur van Anna is. Net als Jennifer
Lopez heeft ze ook een mooi gevormde kont. Zou ze die ook zo los
van haar lijf kunnen bewegen? Ik zie haar tollende derrière al rond
mijn vuurtoren spinnen. Bestaat er iets mooiers? Geen wonder dat
Lopez haar kont voor een paar miljoen euro liet verzekeren. Ondanks
hun betoverende schoonheid, zijn er weinig meisjes die het in de DR
maken. Wie op Wikipedia het lijstje bekende Dominicanen bekijkt,
Rihanna was een tijdje hét gezicht van een
toeristische campagne, waarbij ze Barbados moest
aanprijzen als een paradijselijke bestemming voor
rijke mensen. De zangeres had een nogal bizarre prstrategie:
in elk interview vertelde ze dat vrouwen
in Barbados elkaar met ‘cunt’, kut, aanspreken.
stuit enkel op mannennamen. Tussen kleppers als
zanger Julio Iglesias, olympisch kampioen Felix
Sanchez en honkbalspeler Alexander Rodriguez
is het tevergeefs zoeken naar een bekende vrouw.
“In tegenstelling tot wat jullie denken, zijn
Dominicaanse vrouwen heus wel ambitieus”, zegt
Anna. “Het probleem met Caraïbische vrouwen, en
de Dominicaanse in het bijzonder, is dat ze zich veel
te snel laten bezwangeren. De vrouwen zijn hier
gewoon te snel volwassen. Gemiddeld heb je hier
voor je elfde je maanstonden.”
De Vlinderbeweging
Dat vrouwen hier hun mannetje kunnen staan,
bewezen de zusters Mirabal. Flashback naar Santo
Domingo, 1949. Op een feestje laat dictator Trujillo,
wegens zijn vele buitenechtelijke verhoudingen
ook wel El Chivo (de bok) genoemd, zijn oog vallen
op de bloedmooie Minerva Mirabal. Ze is advocate
en 35 jaar jonger dan hij. De bok lust graag een groen blaadje, dus
vraagt hij Minerva ten dans. Wanneer hij z’n hand op haar kont legt,
krijgt hij een vlaai rond z’n oren. De in z’n eer gekrenkte Trujillo
zint op wraak. Minerva wordt uit haar ambt geschorst en haar vader
wordt gevangengenomen. Samen met haar drie zusters Dédé, Patria
en Antonia richt Minerva de Vlinderbeweging op tegen het Trujilloregime.
De zussen worden razend populair bij de Dominicaanse
bevolking, een doorn in het oog van Trujillo die besluit ze uit de weg
te ruimen.
Op 25 november 1960 houdt een geheime politiepatrouille de jeep van
de Mirabals tegen. Patria, Antonia en Minerva worden uit de wagen
gesleurd en met stokken doodgeslagen. Om het op een ongeval
te doen lijken, leggen de agenten de lijken terug in de wagen en
duwen ze die van een klif. De publieke opinie slikt het verhaal niet
en is woedend. De moord op de Mirabals leidt de zwanenzang van
Trujillo in. Want net als het volk, zijn ook de Amerikanen – die Trujillo
omwille van zijn anti-Cuba-beleid gedoogden – zijn fratsen beu.
Er is immers uitgelekt dat hij een bomaanslag op de Venezolaanse

Scène uit de fi lm 'Tropico de Sangre',
of hoe z'n libido de bok z'n kop kost.
president Betancourt heeft gepleegd. Op 30 november 1961 wordt
Trujillo door zijn persoonlijke bodyguard in een hinderlaag van
de CIA gelokt. De lijfwacht wil wraak nemen omdat Trujillo zijn
toekomstige echtgenote heeft opgeëist. Het libido van de bok kost
hem z’n kop: Trujillo wordt met kogels doorzeefd. Het leven van de
Mirabal-zussen werd verfi lmd in In the Time of the Butterfl ies (2001)
en Tropico de Sangre (2010). Dédé, de vierde Mirabal-zus, is nog
steeds in leven. 25 november, de dag dat de zussen stierven, werd
door de VN uitgeroepen tot Internationale Dag tegen Geweld op
Vrouwen.
Ik trek naar het strand van Sosua. De plaats waar elke vrouw je een
pedicure of massage wil geven en je die eeuwige leurder met zijn
zonnebrillen terugvindt. In bar El Pescado zit een 60-jarige Duitser
die er als een orang-oetang uitziet. Zijn volledige rug is gezegend
met een weelderige haargroei. Tot m’n afgrijzen houdt een piepjonge
dame z’n berenpootjes vast. Ludwig, de Vlaamse uitbater van de
zaak, lacht. “Wij zijn nog te jong om hier touch te hebben. De meeste
meisjes vallen hier op mannen boven de 60.” Ludwig is getrouwd met
Marie-Loes, een Dominicaanse. Hij vindt de vrouwen hier een klasse
apart. “Ze zijn héél zorgzaam. Als je ziek bent, zetten ze ’s nachts
hun wekker om je te verzorgen. Dat heb ik een Belgische vrouw
nooit weten doen. Ze zijn ook véél passioneler.
Vrijen en dansen, dat doen ze gewoon graag.
Het enige minpunt is hun jaloezie. Vorige
week zag ik nog een scène in een discotheek.
Een dokteres betrapte haar man er met een
ander, sloeg een fl es stuk en vloog er meteen
op af. Op de vrouw welteverstaan. Een
catfi ght is hier doodnormaal, voor een man
vechten ze hier tot bloedens toe.”
Coke uit Punta Cana
Intussen is het Oranjelegioen aangekomen.
“Valt er iets te neuken?” roept er eentje.
Waarom deze genetisch gestoorde dit
uitkraamt, is me een raadsel, want hij heeft
Vlaming Ludwig en zijn
Dominicaanse vrouw Marie-Loes.
een hoertje aan z’n arm hangen. Heimelijk hoop ik dat een hivvirus
vannacht de weg naar zijn bloedbaan vindt. Dat zal helaas niet
eenvoudig zijn. Ondanks de massale prostitutie in de Dominicaanse
Republiek valt het aantal hiv-besmettingen hier best mee. Slechts 1%
is seropositief en dat zijn vooral mensen op het platteland. Blijkbaar
is ontrouw – zowel bij mannen als vrouwen – de grote verspreider van
de ziekte. “De prostituees zullen hier nooit zonder condoom vrijen.
Het zijn net de klanten, vooral oudere mannen, die er om smeken”,
zegt Ludwig. “Als het spel vanonder wat minder gaat marcheren,
is zo’n rubbertje een extra drempel die overwonnen moet worden.”
Ook de tettenfl asher van gisteren is terug. Ze zit op de schoot van
een Hollands varken en drinkt Presidente uit een literfl es. Volgens
Ludwig hebben die meisjes hier een zwaar leven. “Elke nacht
gaan ze met klanten op de lappen. Gaan slapen is hier geen optie.
Desnoods snuiven ze een lijntje coke.” De Dominicaanse Republiek
is dé drugsdraaischijf van Latijns-Amerika. In Zaventem weten ze dat
ook. De chartervliegtuigen die uit Punta Cana komen, zijn al jaren
verantwoordelijk voor het merendeel van de drugsvangsten. “Men
is dat etiket van drugsstaat hier beu”, vertelt Ludwig. “Vorig jaar
zat een jonge Belg hier twee weken in de bak omdat hij een gram
coke had gekocht. Omdat hij van dealer veranderd was, had z’n
oorspronkelijke leverancier hem bij de fl ikken verraden. Z’n ouders
moesten 25.000 euro borg betalen en hij mag nooit meer het land in.
“Seks is hier geen taboe. We doen het ook
liever dan blanke vrouwen. Nooit heeft een
Dominicaanse hoofdpijn. ‘Geef een man altijd wat
hij wil, anders gaat hij het op een ander zoeken’,
zei m’n moeder altijd.”
Je denkt hier beter twee keer na voor je je neus
poedert.”
M’n aandacht is afgeleid door twee knappe
blondines die voorbijlopen. Ze spreken Zweeds,
zijn rond de dertig en hebben elk een latinotoyboy
aan hun zijde. De gedachte dat een
bloedmooie griet zo hongerig is naar seks dat ze
zelfs wil betalen voor een beurt bij een ondervoede
tiener, lijkt me even onwaarschijnlijk als Bart
De Wever die een tong draait met Elio Di Rupo.
Toch is Sosua hét paradijs voor de blanke vrouw
die wel eens een zwarte mamba lust. Ook aan de
interraciale behoeftes van de donkere man wordt
gedacht. De jongste tijd strijken hier veel Russische
prostituees neer. “Voor een rijke Dominicaan is seks met een blanke
hét summum”, zegt Ludwig. “Elk weekend komen hoertjes vanuit
het Oostblok naar hier gevlogen. Die zal je hier echter niet op straat
zien tippelen. Ze zitten op de jachten van rijke suikerplantageeigenaars.”
Het kruis van Columbus
Ik neem de bus naar de Santo Domingo, de oudste Europese stad
in Amerika. Bij mijn aankomst ben ik meteen verliefd: op de
CHÉNOVEMBER201287

OP ZOEK NAAR DE VROUW: DE DOMINICAANSE
De sfeer is van een ontroerende authenticiteit:
zowel pubers als bejaarden staan hier samen op de
dansvloer. Naast me legt een kranige zeventiger
een jonge deerne over z’n knie. Getooid in een wit
maatpak met bijpassende mocassins, waant hij
zich nog steeds de playboy van de stad. “Ook eens
proberen?” vraagt Nicoletta.
16de-eeuwse Zona Colonial én op de serveerster van restaurant El
Conde, Nicoletta. Haar lijf is een en al gratie. Wanneer ze beweegt,
lijkt de aardbol stil te staan. Wat ik verwacht, gebeurt: één blik in
haar koolzwarte ogen en ik ben verkocht. Met een stralende glimlach
wijst ze me het standbeeld van Christoffel Columbus aan. “This is
Cristobal Colon”, zegt ze in gebrekkig Engels. Ik kijk vooral naar de
halfnaakte vrouwenfi guur die aan z’n voeten ligt. Het blijkt om een
Taino-indiaan te gaan. Een cynisch tafereel, want door Columbus’
komst werden de Taino uiteindelijk uitgeroeid.
Aanvankelijk waren de Taino met zo’n half miljoen, vijftig jaar later
nog met duizend. De conquistadores vonden de indianen maar niks.
Het waren in zichzelf gekeerde wilden die vreemde dingen als tomaten
en maïs aten. De Kerk vroeg zich af of ze een ziel hadden – daar hing
nu eenmaal het mens-zijn van af. Ondanks
deze twijfels waren de Taino-vrouwen wel
genoeg mens om er op te kruipen. In elk
dorp waar Spanjaarden kwamen, werd er
verkracht dat het een lieve lust was. Nadat
ze hun zak hadden geledigd, moordden
ze iedereen uit. Het waren uiteindelijk de
paters dominicanen die voor het lot van de
inboorlingen opkwamen. Bartolomeus de las
Casas preekte in 1542 over de gruwelijke
gebeurtenissen die hij in de Nieuwe Wereld
had gezien en dwong enkele wetten af die
de inboorlingen een begin van bescherming
gaven. Helaas was voor de Taino het kalf toen
al verdronken.
Toch wordt Christobal Colon in Santo Domingo geëerd als een god.
Dat komt omdat de man de opdracht gaf om de stad te bouwen en hier
begraven is – in 1898 werden zijn botten in de Catedral Santa Maria
la Menor gevonden. Het was dan ook slikken toen het stadsbestuur
van het Spaanse Sevilla met een DNA-analyse aantoonde dat de
resten van Christoffel Columbus in hún kerk lagen. De Dominicanen,
die een DNA-analyse op hun Columbus weigeren, beweren
echter dat in Sevilla de resten van zijn zoon Diego liggen. Om de
Spanjaarden te jennen, lieten ze in 1992, 500 jaar na de ontdekking
van Amerika, de botten van Columbus in een reusachtig monument
bijzetten. De Faro à Colon – vuurtoren van Columbus – is een 240
meter lang kruisbeeld dat door de megalomane president Balaguer
werd opgericht. 50.000 bewoners van een arme wijk moesten plaats
ruimen voor een lichtkruis dat tot in Puerto Rico te zien is. En dat
voor een stad die amper in haar eigen energiebehoefte kan voorzien.
“Wanneer de vuurtoren aangaat, gaat bij ons het licht uit”, zegt de
mooie Nicoletta met een grijns. Plots begint het te druppelen. “Oei,
de voorbode van Isaac”, glimlacht ze. Haar shift zit erop en ze neemt
me mee de stad in.
De Vlasmarkt voor latino’s
Na een paar minuten stappen, horen we in de verte muziek. Op
het einde van de straat zie ik een grote verlichte ruïne. “Dit zijn de
Ruinas de San Francisco”, zegt Nicoletta. “Elke zondagavond komen
de mensen hier bachata en merengue dansen.” Terwijl een live-band
optreedt, gaan hier zo’n kleine duizend mensen uit de bol. Dit is de
Vlasmarkt voor latino’s, de natte droom van elke salsaliefhebber.
De sfeer is van een ontroerende authenticiteit: zowel pubers als
bejaarden staan hier samen op de dansvloer. Naast me legt een
kranige zeventiger een jonge deerne over z’n knie. Getooid in een
wit maatpak met bijpassende mocassins, waant hij zich nog steeds de
playboy van de stad.
“Ook eens proberen?” vraagt Nicoletta. “Goed”, knik
ik. “Dan moet je me wel ten dans uitnodigen, een vrouw
zet hier nooit de eerste stap.” Eens in de dansende
menigte, neemt Nicoletta mijn handen vast. Ik leg
m’n hand op haar rug en voel doorheen haar bloes het
smalle riempje van haar bh. Na een paar onhandige
pasjes trekt ze me dichter tegen zich aan. Het zicht op
haar twee half ontblote kokosnoten en haar langzame
ademhaling in m’n oor doen me naar adem happen.
Plots gaat het tempo van de muziek de hoogte in.
Nicoletta duwt me bruusk van zich af. Ze kijkt me nog
even doordringend aan, zet dan de handen in haar
lenden en draait zich met een ruk om. Daar zijn ze dan, de goddelijke
billen. In haar Levis 501 lijken ze onder hoogspanning te staan. Bij
iedere maat van de bachata gaat er een siddering door haar lijfje.
Als een wulpse slang kronkelt ze naar me toe, om uiteindelijk haar
kont in m’n kruis te gooien. Een halfuur later raast Isaac door Santo
Domingo.
Met dank aan Casa 21 (www.casaveintiuno.com) en Hotel Atarazana (www.hotel-atarazana.com)
CHÉNOVEMBER201289