Het Papoea team krijgt versterking! - RietVeldWerkers.nl

Flying For Life
M i s s i o n A v i a t i o n F e l l o w s h i p
Colofon
L uMAF c h t p o s t
6
MAF A c t u e e l
>> Herdenking Hadleigh Smith
Op 16 oktober 2009 is het een jaar geleden dat er een
MAF vliegtuig met vracht voor Matamata, op Elcho
island, nooit aankwam. Piloot Hadleigh Smith, 23
jaar oud en geboren in Nieuw-Zeeland was de enige
persoon aan boord.
Bill Harding, directeur van MAF Pacific, en de
onderzoekers geloven dat de GA8 Airvan is neergestort
in een van de twee wateren waar hij overheen
moest vliegen. Ondanks de inspanningen van MAF,
de plaatselijke bevolking, de Australische Search
en Rescue, een politievaartuig en duikers zijn noch
Hadleigh, noch het vliegtuig gevonden.
Stewart Smith, Hadleighs vader, legt uit dat zijn zoon
een ervaren piloot was. “Hij kon al vliegen voordat
hij kon autorijden.” Hij heeft maar zes maanden voor
MAF gevlogen. Opmerkelijk is het getuigenis van
dominee Djiniyini Gondarra. Dit beschrijft de drijfveer
van MAF om in Noord-Australië te vliegen: “De
mensen van MAF zijn onze broeders en zusters. Ze
vliegen ons en alle spullen die we nodig hebben om
hier te wonen. We weten dat de mensen van MAF
hier niet zijn om geld te verdienen. Ze komen omdat
God hen heeft geroepen om hier te zijn, om ons te
dienen en samen met ons te dienen. We zijn dankbaar
voor de offers die ieder van hen brengt om dit
te doen. We danken God in het bijzonder voor onze
piloot Hadleigh.”
Laten we met deze mensen God danken voor het
leven, het getuigenis en het werk van Hadleigh. Bid
voor zijn ouders Stewart en May, hun drie andere
kinderen en Hadleighs vriendin Jess die het plotselinge
verlies moeten verwerken.
MAF Luchtpost verschijnt vier keer per jaar.
Stichting MAF Nederland
Postbus 65,
3840 AB Harderwijk
Graaf Ottolaan 5,
3843 AK Harderwijk
Bank: 55.83.45.808
Bij Internetbankieren graag vermelden:
LUCHTPOST nr. 120
>> MAF hielp Sumatra
Binnen 24 uur na de enorme aardbeving die Sumatra, Indonesië op
30 september 2009 trof, kwam MAF in actie. Piloot Martijn den Os
vertrok op 1 oktober vanuit Banda Aceh met programmamanager
Stan Unruh en een collega naar het rampgebied.
Martijn doet verslag: “Er was een verzoek van een medisch team
uit Medan (OBI). Onze Caravan vloog allereerst anderhalf uur van
Banda naar Medan en vervolgens twee uur naar Padang. Per taxi
reden we door de stad naar ons verblijfhuis. Er was geen elektriciteit,
dus overal donker. De artsen van het medische team sliepen
op de grond en op banken. Iedereen had de hele dag nog niets
gegeten of gedronken, het was haasten geweest. En daar zaten
we met z’n allen; MAF medewerkers en OBI artsen samen in een
donker huis. Een klein flesje water en wat cake werd gedeeld.
We lazen met elkaar een Psalm waarin staat dat we niet bang
hoeven te zijn, zelfs al wankelen de bergen, de Heer is trouw. We
zongen ‘als een hert dat verlangt naar water’ in het Indonesisch.
Samen gebeden. Fantastisch. Het kaarsje werd vervangen door
een nieuwe. Er kwam een Chinese dame langs om verslag uit te
brengen; veel gebouwen waren ingestort een blok verderop. Ziekenhuizen
overvol. Dodental was opgelopen tot 700. De volgende
dag brachten we twee medische teams met voedsel, water en
hulpgoederen (ca.1500kg) naar het rampgebied.”
Telefoon 0341 564488
Fax 0341 560587
Web www.maf.nl
Informatie info@maf.nl
Adreswijziging adres@maf.nl
Voorzitter: Zeger de Haan
Directeur: Adri van Geffen
Redactie: Christine Zwanenburg-Bloem
Ruud Vos
Wilt u op de hoogte blijven
van de hulp die MAF biedt:
Geef uw emailadres aan ons door en
u ontvangt MAF Actueel gratis in uw
mailbox.
Aanmelden: www.maf.nl/mafactueel
Overname uit dit blad, zonder voorafgaande
toestemming van de uitgever, is niet
toegestaan.
Vormgeving:
V1 - Visuele Communicatie, Ermelo
Oplage: 40.000 ISSN 1385-8815
Dronkaards. Ruziemakers. Allemaal
benamingen die van toepassing zijn
op “mijn” jongens in Wamena. Straatjongeren:
jongens en meiden die van
de straat hun thuis hebben gemaakt.
Je zou zeggen: ’weinig aantrekkelijks
aan’. Tegelijkertijd weet ik dat er aan
u en mij ook weinig aantrekkelijks
is als we voor God staan. Alleen als
we “herschapen” worden in Jezus
Christus gaan we pas mooie mensen
worden en komen we tot ontplooiing.
Gods Woord leert mij dat ook deze jongens
geschapen zijn naar Zijn beeld
en daarom zeer de moeite waard zijn
in Zijn ogen. En dan is het prachtig
werk om deze jongens en meiden te
leren kennen en ze meegeven: Je mag
er zijn, je bent van waarde! Heerlijk
vond ik het om “de mens” in hen te
ontdekken, hun karakters te leren
kennen en ze te zien veranderen.
Elke woensdagochtend stelt Willie Berghuis, echtgenote van
MAF piloot Harry Berghuis, haar huis in Wamena open voor straatkinderen. Op
een woensdag in juni liep Willie biddend door de straten van Wamena en zag Yus,
een jongen van achtien jaar, zitten op de stoeprand. Yus slaapt elke avond onder een
vrachtwagen. Hij lijdt aan tuberculose en is HIV/AIDS positief. Ze had hem weken
niet gezien en vroeg hem om mee naar huis te gaan. Na een stevig ontbijt viel hij in
slaap in de warme kamer.
Lijmsnuivers. Dieven. Lawaaischoppers.
Door mijn huis voor hen open te zetten
mocht ik Gods liefde uitdelen. Toen
vorig jaar een paar van mijn jongens in
de gevangenis terecht kwamen mocht
ik ze ook daar opzoeken en kreeg
het werk er een hele dimensie bij:
gevangeniswerk! Door de bezoeken
aan de gevangenis mocht ik daar ook
weer vele anderen bereiken met Gods
liefde. Wat was er een hunkering naar
Gods Woord!
In de zomer van 2009 is het gezin
Berghuis teruggekeerd naar Nederland,
na dertien jaar dienen in Papoea.
Willie vond het pijnlijk om de straatjongeren
en de werkers achter te
laten. Ze bidt dagelijks voor Enius en
de andere Papoea werkers die doorgaan
met dit dankbare werk. De huizen
waar straatjongeren nu opgevangen
worden zijn bronnen van hoop.
L uMAF c h t p o s t
7
“Loving the unlovable”
Ella Bos bad regelmatig met Willie Berghuis
voor de straatkinderen. Ella: "Een mooi
moment dat ik persoonlijk meemaakte was
de dag dat ik mijn dochter Alison voor
het eerst meenam naar Willie's huis. Ik
zette haar op tafel en een aantal jongens
kwamen er vol vertedering om heen zitten.
Bij het aanraken werden ze helemaal stil.
Ach, dan zijn woorden niet meer nodig."