Even het broekje laten zakken is niet meer genoeg

testikels heeft waardoor ze meer testosteron aanmaakt, zoals wordt gesuggereerd in de uitgelekte
rapporten, heeft ze dan een oneerlijk voordeel ten aanzien van de concurrentie? Is ze dan ook echt
een man, met de daarmee gepaard gaande fysieke voordelen
Er zijn meer vrouwelijke topsporters die er behoorlijk mannelijk uitzien. Sommige maken van nature
veel meer testosteron aan dan gemiddeld. Dat is bij sport meestal een voordeel. Dan is de kans ook
groter dat vrouwelijk topsporters meer testosteron aanmaken dan gemiddelde vrouwen.
Topsporters zijn per definitie niet gemiddeld. Hoever moet Semenya van het gemiddelde afwijken
om oneerlijk voordeel te hebben van die afwijking? Je kunt toch nooit die grens trekken?
En moet je je dan niet ook afvragen of het wel eerlijk is dat Keniaanse langeafstandlopers meedoen
aan de Olympische Spelen omdat zij genetisch bevoordeeld zijn door de afmetingen van hun benen,
waardoor ze minder snel verzuren? En had de Australische zwemmer Ian Thorpe eigenlijk wel mogen
deelnemen aan internationale zwemwedstrijden terwijl hij veel grotere voeten had dan andere
zwemmers?’
Topsporters willen hun mannelijke uiterlijk nog wel eens compenseren, constateert Houtepen. “Ze
verschijnen met gelakte nagels aan de start, ze laten hun haar groeien of ze dragen kettinkjes en
ringen. Semenya heeft dat niet gedaan, waardoor haar mannelijke uiterlijk nadrukkelijker op de
voorgrond treedt. Maar daarom is het nog niet minder hypocriet dat de seksevraag zich zo op haar
richt en zo weinig op westerse sportvrouwen die er net zo goed mannelijk uitzien. Het is opvallend
dat Semenya eerst de seksevraag kreeg gesteld en daarna pas de dopingvraag.”
Waar de maatschappij het al lastig heeft met mannelijke vrouwen in de sport, transseksuelen die
sport bedrijven worden over het algemeen helemaal met argwaan bekeken. “Het conservatisme in
de sport als het gaat om sekse en seksualiteit maakt het voor iedereen die niet eenduidig in het hokje
‘man’ of ‘vrouw’ past weinig aantrekkelijk zich aan te sluiten bij een reguliere sportvereniging en bij
teamsporten”, legt Houtepen uit.
In de reguliere sportcompetities in Nederland zijn voor zover bekend nauwelijks transgender
vrouwen actief. “Er is ons land nog weinig discussie over dit onderwerp, wat opmerkelijk is gezien de
aanwezigheid van de Vrije Universiteit in Amsterdam als een van de grootste mondiale
genderklinieken. Helaas heerst er nog een groot taboe rond dit onderwerp en zijn in Nederland, net
als in veel andere landen ook het geval is, homosportverenigingen en –evenementen nog het meest
toegankelijk voor transgenders.”
Dat Caster Semenya niet wordt gezien als een echte vrouw, past volgens wetenschapper Houtepen in
het stereotiepe beeld van vrouwen en sport. “Sport was heel lang alleen het domein van mannen.
Het werd daar een beetje meewarig over gedaan. Vrouwelijke sporters werden manwijven genoemd
of ze zouden wel lesbisch zijn. En nog steeds worden veel vrouwelijke topsporters gezien als een
soort manwijven.”
Volgens Houtepen loopt de sport achter op de ontwikkelingen elders in de maatschappij. “De
maatschappelijke verschillen tussen de seksen zijn de afgelopen decennia kleiner geworden. Sport is
daarentegen nog steeds sterk verdeeld in seksen. Er bestaat een strenge tweedeling tussen mannen
en vrouwen, met aparte competities voor beide groepen. Dat is begrijpelijk. Over het algemeen zijn
mannen nu eenmaal sterker dan vrouwen. Maar die tweedeling doet tegelijkertijd geen recht aan de
menselijke diversiteit. Wedstrijdsport kan misschien geen recht doen aan de menselijke diversiteit,
maar de sportwereld kan nog wel veel toegankelijker worden voor transgender vrouwen.”
De bekendmaking van de uitkomst van de seksetest bij wereldkampioene Caster Semenya wordt pas
eind november verwacht.